ΤΟ ΘΕΜΑ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

Μια που μοιραζόμαστε τις καταστάσεις που περνάμε και προσπαθούμε να δίνουμε συμβουλές ο ένας στον άλλο....

Ήθελα να πάρω τη γνώμη σας στο εξής: Πώς δημιουργείται η κατάθλιψη;
Γιατί την έχουμε μερικοί και μερικοί όχι;

Είχα κάνει πρόσφατη συζήτηση με τον ψυχίατρο μου. Μιλήσαμε γενικά. Μου είπε υπάρχει και ''μετάδοση'' απ' το οικογενειακό περιβάλλον...δηλαδή κληρονομικότητα. Αλλά και επίδραση απ'το περιβάλλον και τις συνθήκες στη ζωή μας. Αν συνδιάζονται και τα 2 νομίζω είναι ότι καλύτερο:confused:!!!!!


Στη δική μου περίπτωση ισχύουν και τα 2.Πιστεύω ό,τι είμαι καταθλιπτικός και γενικότερα ό,τι έχω πρόβλημα. Είμαι ψυχικά ασθενής, διαφέρω απ'τους άλλους και έχω ιδιαιτερότητες. Ειδικά τον τελευταίο καιρό έχω αποσυρθεί απο συναναστροφές και προσπαθώ να ηρεμώ(με ηρεμηστικά), να μη μιλάω γι' αυτό που μου συμβαίνει γιατί θεωρώ ό,τι το ''υλικό'' που βγάζω με αυτούς που συνδέομαι είναι πολύ και σοβαρό.

Γενικά για να κλείσω, τι συμβαίνει που σε κάποια φάση της ζωής σου αντί να περνάς δύσκολες στιγμές και καταστάσεις όπως όλος ο κόσμος αρχίζεις να λέγεσαι καταθλιπτικός, να έχεις επισόδεια, να κάνεις ψυχοθεραπεία, να παίρνεις φάρμακα, να σε βλέπει ψυχίατρος, να διαφέρεις απ' τους άλλους, να αντιδράς και να είσαι διαφορετικός;

Και στην τελική αυτό να το περνάς μόνος σου γιατί εν τέλει είσαι προβληματικός και κανείς δεν θα σε αντέξει;

Σκέφτομαι σε συνεννόηση με το γιατρό μου να κοιτάξω μήπως υπάρχουν ''φυτικά'' φάρμακα και όχι αυτά που πέρνω... έχετε κατα νου αν υπάρχουν;

Αναμένω για όσους θέλετε, τις απαντήσεςι σας!

Μίλησες για συναναστροφες και ότι το υλικό που βγαζεις με αυτους ειναι πολύ και σοβαρό. Υπαρχουν συναναστροφες που σε ανεβαζουν ψυχολογικα, ατομα τα οποια λόγω του χαρακτηρα τους η παρεα μαζι τους ακομα και για θεματα πλήρως ασχετα με αυτα που σε απασχολούν σου προκαλεί χαρα και αισιοδοξία ή εστω ενα απλό ξαλάφρωμα, έστω παροδικά. Τετοια ατομα σε φασεις καταθλιψης επιδιωκουμε να τα κανουμε παρεα. Υπαρχουν όμως άλλοι που η συναναστροφη μαζι τους λόγω του χαρακτηρα τους ειναι ψυχοφθορα, λόγω του ότι προσβαλλουν, η η όλη σταση τους σε κανει να νιωθεις μειονεκτικά, σε βλεπουν αφ υψηλου ή σταση τους εναντι σου ειναι ως εαν να μην υπαρχεις εκει ή του λες καποιο προβλημα σου και ειναι ως εαν να σε κοροιδευουν ή να μην βρισκεις στα λογια τους ιχνος κατανόησης. Αυτη η ψυχοφθόρα σταση ριχνει τη διαθεση του ατομου ακομα περισσότερο.
Σιγουρα προξενοι της καταθλιψης είναι το περιβαλλον και οι συνθηκες της ζωης (αυτα που επαθες δλδ εξαιτιας τους), ίσως και θεμα κληρονομικοτητας (δεν ειμαι ειδικος για να ξερω σιγουρα). Όμως πιστευω πως ατομα ευαισθητα, συναισθηματικα σαν χαρακτηρες ειναι πάντα πιο ευαλωτα. Βλεπεις στη ζωη ατομα σκληρους χαρακτηρες για το ιδιο συμβαν να μην πεφτουν σε καταθλιψη.
Στο να προκληθει καταθλιψη μπορει να συμβαλλει ή να την επιτεινει το γεγονος ότι το ατομο υπεστει στο παρελθον παρομοια παθηματα. Αν ειναι επισης ατομο που δε διεκδικει ή φοβαται και ετσι αδικειται ή χανει ευκαιριες και η σκεψη του τι συνεβει ιδιως αν το ατομο ειναι συναισθηματικο και ευαισθητο ειναι αιτια καταθλιψης.

εγω θελω να μασ πεισ τι λεσ στουσ αλλουσ που εγω πιστευω οτι δεν λεσ κ τιποτα σοβαρο συνηθωσ δεν εχουμε οσο σοβαρο προβλημα νομιζουμε
το να κλεινεσαι μεσα στο σπιτι θα σου δημιουργησει πολλα προβληματα που δεν θεσ να τα φανταστεισ κ μετα μπορει να εχεισ καταθλιψη επειδη δεν μπορεισ να βγεισ απο το σπιτι μην νομιζεισ οτι κανεισ κανενα καλο στον εαυτο σου ετσι

Γεια σου Θεολόγε... Συνήθως αυτό που ονομάζεις 'κληρονομικότητα', αναφέρεται απλά σε μια προδιάθεση, που μπορεί να οφείλεται είτε στο γενετικό σου υλικό, είτε στα μοντέλα συμπεριφοράς που είχες από το περιβάλλον σου σε μικρή ηλικία. Όμως οι παράγοντες που μπορεί να προδιαθέσουν κάποιον είναι πολλοί, για παράδειγμα ένα τραυματικό γεγονός, φάρμακα, κακές σχέσεις και δύσκολες καταστάσεις κλπ. Ο καθένας είναι μοναδικός και βιώνει έναν μοναδικό συνδυασμό γεγονότων κι επιρροών στη ζωή του. Οπότε αυτό που λες, γιατί κάποιος να έχει κατάθλιψη και κάποιος όχι, εξαρτάται από αυτό το μοναδικό προφίλ του καθενός, αλλά και από το μοναδικό συνδυασμό επιβαρυντικών και προστατευτικών παραγόντων.

Νομίζω ότι δεν είναι καλό που βάζεις στον εαυτό σου την ταμπέλα 'ψυχικά ασθενής', 'διαφέρω' και άρα οι άλλοι δεν με αντέχουν. Είναι άλλο να έχεις επίγνωση της κατάστασης ώστε να ενημερώνεσαι και να κινητοποιείσαι να την αντιμετωπίσεις, και άλλο να περιθωριοποιείσαι. Ο καθένας έχει τις ιδιαιτερότητες του. Στον κύκλο σου, έχει συμβεί κάτι και αποσύρθηκες από τις συναναστροφές?

Παίρνεις πολύ καιρό τώρα φάρμακα? Υπάρχει κάποια συνεννόηση με το γιατρό σου ώστε να τα σταματήσεις σταδιακά - η δική του γνώμη ποια είναι σε όλο αυτό? Πάντως για την απλή κατάθλιψη (όχι διπολική) συνήθως βοηθά το st. john's wort, αλλά δεν είναι για όλους, χρειάζεται επίβλεψη από ειδικό και οπωσδήποτε να έχει περάσει ένα διάστημα μετά τη χρήση των κλασικών αντικαταθλιπτικών.

Όπως έχω γράψει και σε άλλη ανάρτηση είναι μετατραυματικού τύπου η κατάθλιψη που έχω. Και είχα όντως σοβαρότατα οικογενειακά θέματα. Που χρόνισαν και με ''έπλασαν'' όσο μπορούσαν καλύτερα...

Απο κεί και πέρα δεν είμαι κλεισμένος μέσα στο σπίτι. Έχω κάποιες δραστηριότητες και ασχολίες. Έχω και εξόδους φοντίζω όμως να είναι για χαβαλέ και πιο χαλαρά περισσότερο και να μη συζητάω για μένα. Δέν επιδιώκω πλέον να συνδέομαι με ανθρώπους γιατί φοβάμαι οτι αν συνδεθώ και με γνωρίσουν δε θα με αντέξουν.

Το αντικαταθλιπτικό κοντέβω χρόνο που το παίρνω. Και το ηρεμηστικό κάπου 7 μήνες.

Τα θέματα που έχω είναι, όντως σοβαρά. Χωρισμένοι γονείς, ενδοοικογενειακή βία, μητέρα με σοβαρή ψυχιατρική ασθένεια και πολλά άλλα...

Quote:

---

Originally Posted by Θεολόγος

Όπως έχω γράψει και σε άλλη ανάρτηση είναι μετατραυματικού τύπου η κατάθλιψη που έχω. Και είχα όντως σοβαρότατα οικογενειακά θέματα. Που χρόνισαν και με ''έπλασαν'' όσο μπορούσαν καλύτερα...

Απο κεί και πέρα δεν είμαι κλεισμένος μέσα στο σπίτι. Έχω κάποιες δραστηριότητες και ασχολίες. Έχω και εξόδους φοντίζω όμως να είναι για χαβαλέ και πιο χαλαρά περισσότερο και να μη συζητάω για μένα. Δέν επιδιώκω πλέον να συνδέομαι με ανθρώπους γιατί φοβάμαι οτι αν συνδεθώ και με γνωρίσουν δε θα με αντέξουν.

Το αντικαταθλιπτικό κοντέβω χρόνο που το παίρνω. Και το ηρεμηστικό κάπου 7 μήνες.

Τα θέματα που έχω είναι, όντως σοβαρά. Χωρισμένοι γονείς, ενδοοικογενειακή βία, μητέρα με σοβαρή ψυχιατρική ασθένεια και πολλά άλλα...

---

Γειά σου Θεολόγε :)
Αυτό που φοβάσαι μάλλον είναι η απόρριψη κι η μοναξιά κι έχει άμεση σχέση πιστεύω, μ' όσα έχεις περάσει.. γι' αυτό κι
η χαμηλή αυτοεκτίμηση. Το έχεις συζητήσει με τον ψυχολόγο αυτό? Γιατί όμως δεν δοκιμάζεις κι αποσύρεσαι? Είναι καλύτερα
να εκτεθείς σ' αυτό που φοβάσαι, για να μπορέσεις και να το αντιμετωπίσεις. Αντί ν' απομονώνεσαι λοιπόν πειραματίσου και
παρατήρησε τι θα γίνει κι αξιολόγησέ το. Τί θα σημαίνει και τί θα συμβεί δλδ αν κάποιοι σ' απορρίψουν; Απλά δεν θα είναι οι κατάλληλοι,
για να ταιριάξεις, οπότε τί να τους κάνεις; Αλλά και σ' αυτή την περίπτωση, ούτε κι εσύ θα είσαι ουσιαστικά μόνος σου, γιατί πρώτα έχεις εσένα!
Κι όλοι να μας απορρίψουν, που δεν νομίζω.. αξίζουμε για τον εαυτό μας και το Θεό. Τί ποιό σημαντικό απ' αυτά?
Ίσως θα γνωρίζεις, ότι κι ο γέροντας Πορφύριος έλεγε, ότι η κατάθλιψη οφείλεται και στον εγωισμό, που έχουμε κι έτσι
ζούμε συνέχεια με το άγχος, πως μας βλέπουν και πως μας κρίνουν οι άλλοι και με αγωνία για την αποδοχή τους και
την εκτίμησή τους. "Μια αιτία των ψυχολογικών προβλημάτων μας είναι κι ο εγωισμός" λοιπόν, ενώ με την ταπείνωση
αντέχουμε κάθε δυσκολία κι αντί ν' αφεθούμε στην κατάθλιψη να μας καταπιεί και να κατεβάζουμε συνέχεια χάπια, επειδή
κάποιοι δεν ενδιαφέρονται για μας, εμείς δινόμαστε στον αγώνα, την δράση και την προσπάθεια κι έτσι επιστρέφουμε στην ζωή.
Είναι επομένως, μια καλή επιλογή το να στραφούμε και προς την κατεύθυνση του Θεού για να γαληνέψουμε και
ν' ανακουφιστούμε. Στο ανέφερα αυτό, γιατί εσύ το ξέρεις ίσως καλύτερα απ' τον καθένα μας..

Μαρκελα, η καταθλιψη οφειλεται και στον εγωισμο, αλλά ειναι και αποτελεσμα της συνηδητοποίησης της αδικίας ή της ταλαιπωρίας που με τον αλφα ή τον βητα τροπο έχουμε υποστει στη ζωη και της ζημιας την οποια αυτη μας αφησε. Συμφωνω μαζι σου ότι η στροφη προς το Θεο γαληνευει το ατομο και του δημιουργει ελπίδα και αυτα με τη σειρα τους υποβοηθουν στο να λυθει το προβλημα.
Ο Θεολογος κανει να το λαθος να προαποκλείει τους ανθρωπους, να προδικάζει αποτυχία στις διαπροσωπικες σχεσεις χωρίς να έχει χειροπιαστες αποδειξεις στα προσωπα των αλλων ότι αυτο θα συμβει. Με τον τροπο αυτο στερει τον εαυτο του απο την ευκαιρια να βρει καταλληλους ανθρωπους η συνανστροφη με τους οποιους θα επιδρασει καταλυτικα στο να επιλυθει το προβλημα του. Αλλωστε τετοια προβληματα τα λύνουμε κοντα στους αλλους και όχι στην απομόνωση. Κι οταν λεω κοντα εννοω ψυχικη επικοινωνια κι όχι σχεσεις τυπικες και του χαβαλε.

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Μαρκελα, η καταθλιψη οφειλεται και στον εγωισμο, αλλά ειναι και αποτελεσμα της συνηδητοποίησης της αδικίας ή της ταλαιπωρίας που με τον αλφα ή τον βητα τροπο έχουμε υποστει στη ζωη και της ζημιας την οποια αυτη μας αφησε..

---

Γιάννη μου, συμφωνώ για την συνειδητοποίηση όσων μας συνέβησαν,
αλλά δεν ωφελεί όμως σε κάτι.. το να παραμένουμε για πολύ σε σφάλματα
που έγιναν, αφού δεν μπορεί ν' αλλάξει κάτι, παρά μόνο στο παρόν..
Πιστεύω, ότι καλύτερα είναι να συγχωράμε και τον εαυτό μας και τους άλλους,
για να μπορούμε να προχωρήσουμε ελεύθεροι από τα φαντάσματα του παρελθόντος. :)

Quote:

---

Originally Posted by μαρκελα

Γιάννη μου, συμφωνώ για την συνειδητοποίηση όσων μας συνέβησαν,
αλλά δεν ωφελεί όμως σε κάτι.. το να παραμένουμε για πολύ σε σφάλματα
που έγιναν, αφού δεν μπορεί ν' αλλάξει κάτι, παρά μόνο στο παρόν..
Πιστεύω, ότι καλύτερα είναι να συγχωράμε και τον εαυτό μας και τους άλλους,
για να μπορούμε να προχωρήσουμε ελεύθεροι από τα φαντάσματα του παρελθόντος. :)

---

Καλημέρα Μαρκέλα,
πολύ ωραία και υποβοηθητικά τα λόγια σου! το ζήτημα ειναι να κατορθωσουμε να συγχωράμε και να εξαλείψουμε τα συναισθηματα που μας προκαλεσαν τα όσα μας συνεβησαν.

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Καλημέρα Μαρκέλα,
πολύ ωραία και υποβοηθητικά τα λόγια σου! το ζήτημα ειναι να κατορθωσουμε να συγχωράμε και να εξαλείψουμε τα συναισθηματα που μας προκαλεσαν τα όσα μας συνεβησαν.

---

Ευχαριστώ Γιάννη! :) Θα θέλαμε όμως ν' ακούσουμε και την άποψη του Θεολόγου πάνω σ' αυτά που λέμε.. κι αν συμφωνεί!

Πάντως, ναι νομίζω ότι τελικά η έννοια της συγχώρεσης είναι να σπάσουμε τα δεσμά με το ενοχικό παρελθόν μας.
Να δούμε την αλήθεια και ν' απελευθερωθούμε απ' όσα μας κρατάνε πίσω. Μπορεί π.χ. να θέλει δύναμη,
για να παρεδεχτείς ότι οι γονείς σου έκαναν και λάθη.. γιατί οι γονείς μας είναι το μισό της ψυχής μας,
όμως δεν γίνεται αλλιώς, είναι μονόδρομος. Ίσως λοιπόν, σ' έναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει και τίποτα δεν είναι
σταθερό και δεδομένο, αυτό που τελικά μας συμφέρει είναι να βαδίζουμε κοιτώντας μπροστά.
Αν συνεχίζουμε ν' αναπαράγουμε τους φόβους, που είχαν υπόσταση μόνο όταν κάποτε είμασταν παιδιά
κι ίσως δεν πήραμε αρκετή αγάπη.. μας κάνει να μη λειτουργούμε αποτελεσματικά στο παρόν, γιατί σαν ενηλίκες
μπορούμε πλέον να αντιμετωπίσουμε κάθε δυσκολία κι η όποια αποτυχία μας είν' ευκαιρία μόνο για νέα γνώση.
Οπότε, είναι καλύτερο μάλλον, να προσπαθούμε κι ας κάνουμε λάθη, παρά να παραμένουμε αδρανείς στη παγίδα.
Και μια και στο θέμα αυτό μιλήσαμε και για Θεό, εμμένοντας στη θλίψη εμποδίζουμε και το έργο Του,
γιατί ο σκοπός είναι το καλό κι η ευημερία του κόσμου μας.

Quote:

---

Originally Posted by Θεολόγος

..Σκέφτομαι σε συνεννόηση με το γιατρό μου να κοιτάξω μήπως υπάρχουν ''φυτικά'' φάρμακα και όχι αυτά που πέρνω... έχετε κατα νου αν υπάρχουν;

Αναμένω για όσους θέλετε, τις απαντήσεςι σας!

---

Θεολόγε, βοηθάνε σε μια φτωχή διατροφή από στοιχεία, όπως είναι η σημερινή και τα φυσικά συμπληρώματα..
κι εγώ παίρνω Ω3, που εκτός των άλλων συμβάλλει και στη κατάθλιψη, αλλά κανένα χαπάκι δεν αντιμετωπίζει
αποτελεσματικά και μόνιμα, την αιτία ενός προβλήματος που είναι ταυτόχρονα και η λύση του.