Η ασφαλεια του σπιτιου

Ανοιγω αυτο το θεμα γιατι με απασχολει ιδιαιτερα η επιθυμια μου να παραμενω στο σπιτι. Εδω και δυο χρονια περιπου κανω θεραπεια για την καταθλιψη και μπορω να πω οτι εχω βοηθηθει. Σαφως υπαρχουν μερες που εξακολουθω να εχω αρντητικες σκεψεις, ωστοσο εχουμε μειωσει τα φαρμακα και παιρνω μονο effexor πλεον. Το θεμα ειναι, οτι εξακολουθω να θελω αρκετα να μενω στο σπιτι. Ακομη και οταν βγαινω εξω να πιω εναν καφε, ενα ποτο, για μια ταινια, θελω συντομα να γυρισω πισω, σαν να εχω ορισει το σπιτι ως ασφαλιστικη δικλειδα. Και στο σπιτι μονη ειμαι, και δε μου αρεσει η μοναξια, πολλες φορες με κανει να απελπιζομαι. Αλλα και εξω να βγω, μετα απο λιγο θελω να γυρισω σπιτι, να σκεπαστω με μια κουβερτα στον καναπε και να δω τηλεοραση. Σαν γρια δηλαδη. Επισης διαβαζω οποτε εχω ορεξη βεβαια, αλλα ολη αυτη η κατασταση δε με ευχαριστει. Δεν με ευχαριστει σχεδον τιποτα, ουτε τα μαγαζια, ουτε τα μπαρακια, ουτε τα εμπορικα κεντρα, τιποτα. Κι εγω ημουν το ακριβως αντιθετο πριν. Συεχεια ημουν εξω, ειχα πολλες παρεες, ηξερα ολα τα στεκια της πολης, ημουν μεσα σε ολα! Μεσα σε αυτα τα χρονια εχω αλλαξει ριζικα, αλλα δεν ειναι της ηλικιας μου να κλεινομαι συνεχεια σπιτι. Σκεφτομαι οτι αν εμενα σε ενα μονιμο μερος, ηθελα να παρω εναν σκυλο για να νιωθω καλυτερα, επειδη αγαπαω πολυ τα ζωα, αλλα δτστυχως μενω σε φοιτητικη εστια στο εξωτερικο και μετακινουμαι.

Φιλη μου, επετρεψε μου να σου δωσω μερικες συμβουλες,διοτι εχω τα ιδια συμπτωματα εδω και 8 χρονια.Το εχω ψαξει πολυ το πραμα.Καταρχην μην κολλας σε ενα φαρμακο.Αυτο που λειτουργει σεμενα,σε εσενα μπορει να μην κανει τιποτα απολυτως.Μην κολλας σε ενα γιατρο,εχω αλλαξει 3.Να διατηρεις την πιστη σου σε οτιδηποτε,στον εαυτο σου , στον Θεο, οτι ολα καποια στιγμη θα παρουν την πανω βολτα.Σημαντικοτατο.Να διατηρεις τον εαυτο σου απασχολημενο,με οτιδηποτε ,οσο ανουσιο και αν φαινεται.Και μην βασιζεσαι στους γιατρους,δεν θα σου δωσουν λυση, εκτος και αν εχεις βρει τον super-dooper γιατρο.Φαντασου οτι αυτη τη στιγμη το σπιτι σου επιανε φωτια.Δεν θα ξεχναγες την καταθλιψη σου, και θα αγωνιζωσουν να το σωσεις?Για αυτο σου λεω keep yourself busy.Μου πηρε 8 χρονια να το καταλαβω αλλαποτε ,μα ποτε δεν ειναι αργα.

Θεραπεία κατάθλιψης και απομόνωση δεν πάνε μαζί. Η απομόνωση οξύνει το πρόβλημα. Γεμιζε τις ωρες σου ειτε με εξοδους ειτε με διαβασμα ειτε με παρακολουθησεις στη σχολή ειτε με χομπι, επεδιωκε επικοινωνια με ανθρωπους που η συναναστροφη μαζι τους σου ανεβαζει τη διαθεση, βρες παρεες που σε εκφραζουν καλύτερα, επεδιωκε την επικοινωνια με τους αλλους, κανε πραγματα που εχουν ως αποτελεσμα εστω μικρες επιτυχιες επειδη αυτα ανεβαζουν τη διαθεση κλπ. Όλα αυτα! Όχι η απομονωση στο σπιτι! Επιεδη το να καθεσαι σπιτι και να μην κανεις τιποτα αναμοχλευει και εμπεδωνει το προβλημα, επειδη οι σκεψεις και τα συναισθηματα που προκαλουν την καταθλιψη ως τα πλεον γνωριμα, ευκολα στην επικληση και καθημερινα στο νου βρισκουν την ευκαιρια να βγουν στην επιφανεια, και καθε αναμοχλευση τους υποβοηθα στο να εμπεδωνονται, νεες σκεψεις καταθλιψης να προκαλούνται και ετσι το προβλημα με τον καιρο και χωρις να το παιρνεις ειδηση να γινεται ολο και πιο εντονο. Η αδρανεια και η απομονωση θρεφουν την καταθλιψη. Βρες επισης τις αιτιες του προβλήματος και επεδιωξε να τις διορθωσεις. Αυτο το χεις κανει? Σκεψου επισης το πόσες ευκαιριες στη ζωη χανεις όλες αυτες τις ωρες που καθεσαι και βασανιζεσε με το προβλημα αυτο.

Επειδη και γω βρισκομαι στην ιδια κατασταση, σε καταλαβαινω απολυτα..οσο για αυτο που λετε να προσπαθουμε να μην απομονωθουμε, προσωπικα όσες φορες προσπαθησα με το ζορι να βγω κτλ εκεινη την ωρα ενιωθα ενα τρομερό αγχος και ηθελα οπως λεει η θεματοθετρια να παω σπιτι μου, στο χωρο μου..εγω πιστευω οτι θελει το χρόνο του ολο αυτο που περναμε, αλλα μεσα στο σπιτι προσπαθω να μη μενω αδρανης διαβαζω, βλεπω τις ταινιες μου, μαγειρευω..

Quote:

---

Originally Posted by vagpap

Φιλη μου, επετρεψε μου να σου δωσω μερικες συμβουλες,διοτι εχω τα ιδια συμπτωματα εδω και 8 χρονια.Το εχω ψαξει πολυ το πραμα.Καταρχην μην κολλας σε ενα φαρμακο.Αυτο που λειτουργει σεμενα,σε εσενα μπορει να μην κανει τιποτα απολυτως.Μην κολλας σε ενα γιατρο,εχω αλλαξει 3.Να διατηρεις την πιστη σου σε οτιδηποτε,στον εαυτο σου , στον Θεο, οτι ολα καποια στιγμη θα παρουν την πανω βολτα.Σημαντικοτατο.Να διατηρεις τον εαυτο σου απασχολημενο,με οτιδηποτε ,οσο ανουσιο και αν φαινεται.Και μην βασιζεσαι στους γιατρους,δεν θα σου δωσουν λυση, εκτος και αν εχεις βρει τον super-dooper γιατρο.Φαντασου οτι αυτη τη στιγμη το σπιτι σου επιανε φωτια.Δεν θα ξεχναγες την καταθλιψη σου, και θα αγωνιζωσουν να το σωσεις?Για αυτο σου λεω keep yourself busy.Μου πηρε 8 χρονια να το καταλαβω αλλαποτε ,μα ποτε δεν ειναι αργα.

---

Σε ευχαριστω για τις συμβουλες σου, αυριο που γυριζω πισω στο πανεπιστημιο ισως να στρωσουν τα πραγματα. Οι ιατροι οντως , δε θα με σωσουν, αλλα ελπιζω οτι αν απασχολησω λιγο παραπανω το μυαλο μου να νιωσω καλυτερα. Ειναι τοσο δυσκολο ομως.

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Θεραπεία κατάθλιψης και απομόνωση δεν πάνε μαζί. Η απομόνωση οξύνει το πρόβλημα. Γεμιζε τις ωρες σου ειτε με εξοδους ειτε με διαβασμα ειτε με παρακολουθησεις στη σχολή ειτε με χομπι, επεδιωκε επικοινωνια με ανθρωπους που η συναναστροφη μαζι τους σου ανεβαζει τη διαθεση, βρες παρεες που σε εκφραζουν καλύτερα, επεδιωκε την επικοινωνια με τους αλλους, κανε πραγματα που εχουν ως αποτελεσμα εστω μικρες επιτυχιες επειδη αυτα ανεβαζουν τη διαθεση κλπ. Όλα αυτα! Όχι η απομονωση στο σπιτι! Επιεδη το να καθεσαι σπιτι και να μην κανεις τιποτα αναμοχλευει και εμπεδωνει το προβλημα, επειδη οι σκεψεις και τα συναισθηματα που προκαλουν την καταθλιψη ως τα πλεον γνωριμα, ευκολα στην επικληση και καθημερινα στο νου βρισκουν την ευκαιρια να βγουν στην επιφανεια, και καθε αναμοχλευση τους υποβοηθα στο να εμπεδωνονται, νεες σκεψεις καταθλιψης να προκαλούνται και ετσι το προβλημα με τον καιρο και χωρις να το παιρνεις ειδηση να γινεται ολο και πιο εντονο. Η αδρανεια και η απομονωση θρεφουν την καταθλιψη. Βρες επισης τις αιτιες του προβλήματος και επεδιωξε να τις διορθωσεις. Αυτο το χεις κανει? Σκεψου επισης το πόσες ευκαιριες στη ζωη χανεις όλες αυτες τις ωρες που καθεσαι και βασανιζεσε με το προβλημα αυτο.

---

Ολα τα εχω σκεφτει που λες... Ειναι ομως δυσκολο να κοινωνικοποιηθω. Οχι επειδη δε θελω, απλα με κουραζει, με κανει να νιωθω εξαντληση και στο τελος δεν το απολαμβανω.... Δεν ξερω τι να κανω για να νιωσω καλυτερα. Στο μεταξυ, κανω μια θεραπεια για την ακμη με φαρμακα, διοτι απο τοτε που επαθα καταθλιψη φουντωσε το προσωπο μου και ουτε αλκοολ πινω, ουτε σε παρτυ πηγαινω, ουτε τιποτα. Ασε που με τα ψυχοφαρμακα τρωω και συνεχεια σαν το γουρουνι.

Quote:

---

Originally Posted by unlucky

Επειδη και γω βρισκομαι στην ιδια κατασταση, σε καταλαβαινω απολυτα..οσο για αυτο που λετε να προσπαθουμε να μην απομονωθουμε, προσωπικα όσες φορες προσπαθησα με το ζορι να βγω κτλ εκεινη την ωρα ενιωθα ενα τρομερό αγχος και ηθελα οπως λεει η θεματοθετρια να παω σπιτι μου, στο χωρο μου..εγω πιστευω οτι θελει το χρόνο του ολο αυτο που περναμε, αλλα μεσα στο σπιτι προσπαθω να μη μενω αδρανης διαβαζω, βλεπω τις ταινιες μου, μαγειρευω..

---

Κι εγω κανω πραγματα μεσα στο σπιτι, αλλα οταν βγαινω εξω χανω τη διαθεση μου... Ουτε να μιλησω δεν εχω ορεξη πολλευς φορες.

Quote:

---

Originally Posted by howtodream8

Ολα τα εχω σκεφτει που λες... Ειναι ομως δυσκολο να κοινωνικοποιηθω. Οχι επειδη δε θελω, απλα με κουραζει, με κανει να νιωθω εξαντληση και στο τελος δεν το απολαμβανω.... Δεν ξερω τι να κανω για να νιωσω καλυτερα. Στο μεταξυ, κανω μια θεραπεια για την ακμη με φαρμακα, διοτι απο τοτε που επαθα καταθλιψη φουντωσε το προσωπο μου και ουτε αλκοολ πινω, ουτε σε παρτυ πηγαινω, ουτε τιποτα. Ασε που με τα ψυχοφαρμακα τρωω και συνεχεια σαν το γουρουνι.

---

Σε κουράζει επειδη η κατθλιψη εχει επενεργησει μεσα σου σε τετοιο βαθμο που ορισμενους χωρους, πχ το σπίτι, και καταστασεις, πχ το να εισαι μονη στο σπιτι και να βλεπεις τηλεοραση, σου τους εχει καταστησει επιθυμητους ως τους χωρους/καταστασεις στους οποιους/ες νιωθεις ωραια, ότι αυτοι οι χωροι και καταστασεις ειναι που σε εκφραζουν. Εκει εισαι μόνη, δεν υπαρχουν αλλοι με τις κουβεντες και τις συμπεριφορες τους να αποσπουν την προσοχη της σκεψης σου και κατι τετοιο το ποθει η καταθλιψη για να κανει τη δουλεια της. Επειδη εκει ειναι ο γνωριμος χωρος της καταθλιψης, εκει λειτουργουν γι αυτην καλυτερα απ απουδηποτε αλλου αυτο που εντονα επιθυμει, το να αναμοχλευει τις τετοιες σκεψεις και συναισθηματα που την τρεφουν. Σε εχει κυριαρχησει σε τετοιο βαθμο που σε σπρωχνει εκει, λες και εχει θολωσει το μυαλο σου. Εκτος κι αν κοινωνικοποιείσε με παρεες που δε σε ξεκουραζουν, που και να το θελες ειναι τετοιες που δε σε χαλαρωνουν ουτε να νιωθεις ευφορια κοντα τους. Η καταθλιψη θεραπευεται μεταξυ αλλων με το να φευγεις μακρια από τους γνωριμους της χωρους.

Quote:

---

Originally Posted by vagpap

Φιλη μου, επετρεψε μου να σου δωσω μερικες συμβουλες,διοτι εχω τα ιδια συμπτωματα εδω και 8 χρονια.Το εχω ψαξει πολυ το πραμα.Καταρχην μην κολλας σε ενα φαρμακο.Αυτο που λειτουργει σεμενα,σε εσενα μπορει να μην κανει τιποτα απολυτως.Μην κολλας σε ενα γιατρο,εχω αλλαξει 3.Να διατηρεις την πιστη σου σε οτιδηποτε,στον εαυτο σου , στον Θεο, οτι ολα καποια στιγμη θα παρουν την πανω βολτα.Σημαντικοτατο.Να διατηρεις τον εαυτο σου απασχολημενο,με οτιδηποτε ,οσο ανουσιο και αν φαινεται.Και μην βασιζεσαι στους γιατρους,δεν θα σου δωσουν λυση, εκτος και αν εχεις βρει τον super-dooper γιατρο.Φαντασου οτι αυτη τη στιγμη το σπιτι σου επιανε φωτια.Δεν θα ξεχναγες την καταθλιψη σου, και θα αγωνιζωσουν να το σωσεις?Για αυτο σου λεω keep yourself busy.Μου πηρε 8 χρονια να το καταλαβω αλλαποτε ,μα ποτε δεν ειναι αργα.

---

Συμφωνώ μαζι σου. Με το που διατηρεις την πιστη ενεργοποιεις υποσυνειδητα τις δυναμεις στο να κανεις πράξεις. Πραξεις οι οποιες φερνουν ικανοποίηση/χαρα στο ατομο συμβαλλουν στο να ξεπεραστει το προβλημα. Επειδη οι τυχον αποτυχιες που προκαλεσαν την καταθλιψη και κυριαρχουν στη σκεψη αρχιζουν να αντισταθμιζονται με θετικα.
Ειναι η φυση του προβληματος τετοια που η συμβολη του ίδιου του ατομου ειναι απαραιτητη στη θερεπεια του σε αντιθεση με αλλες παθησεις.

Μα γιατι το κανεις θεμα και το μεγαλοποιεις; Το να καθεσαι σπιτι δεν ειναι κακο ουτε σε κανει γρια. Και μην υποτιμας τις γριες. Ασε που πολλες γριες δεν καθονται σπιτι τους. Στο σπιτι σου μπορεις να κανεις πολλα πραγματα. Ακομα και στην τηλεοραση μπορεις να δεις ωραια ενδιαφεροντα προγραμματα. Να ενημερωθεις, να ψυχαγωγηθεις και να μορφωθεις ακομα με καποιο ντοκυμαντερ. Αντι να εισαι ευχαριστημενη που εχεις το σπιτι σου και την τηλεορασουλα σου και το σημαντικοτερο ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΧΡΟΝΟ καθεσαι και γκρινιαζεις επειδη δεν εχεις ορεξη να πηγαινεις στα μπαρακια λες και ειναι κατι must. Λες και αμα εισαι νεος...πρεπει να πηγαινεις σε αυτα τα μερη. Και τι καταλαβαινεις που πας; Εγω δεν περναω καλα. Ουτε γνωριμιες κανω, ουτε μιλαω με τους φιλους μου οπως θα ηθελα (πρεπει να τους φωναζω στο αυτι), ουτε η μουσικη μου αρεσει που παιζει και που ειναι στο τερμα και σε ξεκουφαινει, ουτε χορευω. Επειδη δηλαδη δε μου αρεσουν αυτα τα μερη ειμαι περιεργος; Καθολου. Προτιμω ποιοτικα και ησυχα μερη με καλη παρεα και οχι αυτα τα αισχρα μερη που ειναι γεματο ψωνια και καβαλημενους που προσποιουνται οτι περνανε καλα. Εχω σιχαθει πια τα ποζερια και τα ψωνια και τους υποκριτες. Ποιος σου ειπε οτι ολοι οι νεοι ειναι συνεχεια εξω και περνανε καλα; Υπαρχουν ενα σωρο που δουλευουν απο το πρωι ως το βραδυ, υπαρχουν ενα σωρο με πολλα προβληματα, αλλοι που εχουν αρρωστιες. Και καθομαστε τωρα και γκρινιαζουμε εμεις επειδη δεν παμε στα κλαμπ. ΕΛΕΟΣ! Μου τη δινει αυτο το lifestyle που μας πλασαρουν οτι οι νεοι πρεπει να κανουν αυτο και αυτο. ΜΑΛΑΚΙΕΣ! Μια χαρα ειναι η τηλεοραση και μαλιστα το καλυτερο ειναι να βλεπεις τηλεοραση με καλη παρεα. Ασε που και χωρις τα νεανικα κοινα τι θα κανανε και οι διαφημιστες;; :)

Quote:

---

Originally Posted by howtodream8

Ολα τα εχω σκεφτει που λες... Ειναι ομως δυσκολο να κοινωνικοποιηθω. Οχι επειδη δε θελω, απλα με κουραζει, με κανει να νιωθω εξαντληση και στο τελος δεν το απολαμβανω....

---

Είναι κουραστικό και συχνά σε απογοητεύει γιατί σε ξενερώνουν οι "δήθεν" παρέες. Όλους μας ξενερώνουν, πρώτα επειδή βασίζονται σε υποτίμηση του άλλου και έπειτα επειδή στερούνται ουσίας. Θα είμαστε αναγκασμένοι κάποιες φορές να τις αντιμετωπίσουμε και αυτό που μας χρειάζεται είναι να κρατούμε μιά "ψυχική απόσταση ασφαλείας". Είναι ζήτημα εκπαίδευσης του εαυτού μας, μία άμυνα σε όσα θα μπορούσαν να μας "χαλάσουν", νομίζω. Μπορούμε να ανοιγόμαστε μόνο σε όσουν το αξίζουν και όχι σε εκείνους που τυχαία περνούν από μπροστά μας την στιγμή που έχουμε την ανεξέλεγκτη ανάγκη να ανοιχτούμε

Να κάνω λίγο χιούμορ? Καλημέρα καταρχήν!..Λοιπόν εγώ πάλι απο τότε που μετακόμησα δε θέλω λεπτό να μένω σπίτι! Μια χαρά σε βρίσκω, αρκεί να στέκεσε στα πόδια σου και να λειτουργείς στην κθημερινότητα σου. Να φανταστείς...μου ερχετε να πάω να τις πω σε εκεινη που νοίκιασα το παλιό σπίτι..φύγε έχω κατάθλιψη καλέ δε μπορω...και θα με πάρουν με τα κουδούνια:P..οπότε κάνω υπομονή....σιγά σιγά βελτιώνομε ορίστε και τώρα μετά απο 1μιση μήνα μπορω και σηκώνομαι ποιό ανετα το πρωι....αν και υπάρχει η αδυναμια γιατί κυρίως σωματικά με χτυπησε αυτή η αρρώστια. Το κάκό είναι ότι....δε θέλω να μένω μέσα ειδικά το απογευμα που αισθανομαι καλύτερα..αλλά που να πάω εδω στο χωριό? Το πήρα στραβά γιατί στη πόλη περναγα καλύτερα κι ήμουν και στο σπίτι και μάρεσε!! Να δημιουργεις..να ασχολήσε με κάτι...μη σκέφτεσε...όλα αλλάζουν τίποτε δε μένει ίδιο κάθε μέρα είναι και διαφορετική...υπομονή θέλει. Καλό κουράγιο!