ΚΡΙΣΕΙΣ ΠΑΝΙΚΟΥ - ΠΡΟΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΛΥΣΗΣ
Η αλήθεια είναι ότι το πρόβλημα με τις κρίσεις πανικού είναι εντελώς προσωπικό και ο μόνο αυτός που το βιώνει μπορεί να το καταλάβει τι σταυρό κουβαλάει.
προσωπικά υπάρχουν φορές που δεν μπορώ να περιγράψω το πως νιώθω όταν βρίσκομαι σε κατάσταση ανησυχίας ή πριν τον πανικό.
Το παράδοξο είναι ότι ενώ τα ίδια ή παρόμοια συμπτώματα τα έχουμε αντιμετωπίσει εκατοντάδες φορές, τελικά δε πάθαμε κάτι, αλλά παρόλα αυτά όταν εμφανίζονται εξακολουθούν να μας πανικοβάλλουν, αυτό και μόνο δηλώνει μια λειτουργική αδυναμία που από προσωπική εμπειρία δεν με βοήθησε ούτε η ομοιοπαθητική, ούτε η ψυχοθεραπεία (3 χρόνια), ούτε τα διάφορα χάπια. Το πρόβλημα περιορίστηκε με την ομοιοπαθητική μέχρι να διαπιστώσω ότι τελικά η ανακούφιση οφείλονταν στην ελπίδα ότι θα βοηθήσει, με την ψυχοθεραπεία ωφελήθηκα σε άλλα πράγματα αλλά το πρόβλημα με τις κρίσεις πανικού δε το έλυσα, με τα χάπια δεν κατάφερα να αλλάξω κάτι, θα έλεγα ότι έπαιζαν ανασταλτικό ρόλο για να μην εκδηλωθεί η κρίση πανικού, αλλά σχεδόν τις μισές μέρες από τα 3 χρόνια που έπαιρνα τα Σαροξατ, ήμουν στην τσίτα, εκτός από τα σαροξάτ, έχω πάρει ζολόφτ, λαντόζ. Τα σαροξάτ τα έκοψα το καλοκαίρι από τότε δεν είχα κάποιο έντονο επεισόδιο, αλλά τελευταία έχουν επανέλθει οι φρίκες.
Αυτό που έχω παρατηρήσει είναι ότι η κίνηση (για παράδειγμα το περπάτημα) μπορεί να βοηθήσει πάρα πολύ, φανταστείτε ότι εκεί που νιώθω ότι θα λιποθυμήσω ή θα πεθάνω, τελικά κάνω χιλιόμετρα μέχρι να χαλαρώσω!! άλλο ένα οξύμωρο.
Βασικά το περπάτημα δεν είναι καλό μόνο για την κίνηση αλλά και για τις αναπνοές, πιστεύω ότι περισσότερο αυτές είναι που βοηθάνε την επαναφορά σε φυσιολογική κατάσταση. Ένα άλλο οξύμωρο είναι ότι ενώ μπορεί κάποιος όπως εγώ να έχει διαπιστώσει ότι η κίνηση και η γυμναστική μπορεί να βοηθήσει, επειδή νιώθει ατονία, ζαλάδες, σκατά γενικότερα, το τελευταίο που σκέφτεται είναι η άσκηση.
Ακόμα και σήμερα δε μπορώ να διαπιστώσω ή να χωνέψω ότι κάποια συμπτώματα είναι ψυχοσωματικά και όχι οργανικά.
Τώρα που γράφω είμαι σε κατάσταση επιφυλακής με διάφορα συμπτώματα που παραπέμπουν σε καρδιακό επεισόδιο.
Βάρος στην αριστερή πλευρά, μούδιασμα στο αριστερό χέρι, πιάσιμο στην πλάτη, κομμάρες, ξηροστομία κτλ.
Για ακόμα μια φορά θα επισκεφθώ τον καρδιολόγο, τελευταία φορά ήταν πριν από 5-6 χρόνια. Και πάλι θα διαπιστώσει ότι δεν τρέχει κάτι, και άντε να με πείσει.
Τι και αν είδα στο φόρουμ ότι διάφοροι φίλοι έγραφαν για συμπτώματα με τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά, αυτό το πράγμα δε μπορεί να ηρεμήσει.
Θα ήθελα από διάφορους φίλους που έχουν αντιμετωπίσει κρίσεις πανικού και τελικά τις ξεπέρασαν ή σχεδόν τις έχουν ξεπεράσει, να μας πουν τον τρόπο που ακολούθησαν για να το πετύχουν.
Το να πας σε έναν ψυχολόγο δε λέει τίποτα, το θέμα είναι να εντοπίσεις που μπορεί να εδράζουν αυτές οι φοβίες, και εσύ είσαι αυτός που βρίσκει τελικά τον τρόπο, ο ψυχολόγος σε βοηθάει να τον βρεις.
Εγώ για παράδειγμα γνωρίζω ότι αυτό το θέμα με την καρδιά οφείλεται επειδή έχασα τον πατέρα μου στα 57 του από ξαφνικό καρδιακό επεισόδιο όταν ήμουν 15 χρονών, ο οποίος ούτε κάπνιζε, έκανε υποδειγματική μεσογειακή διατροφή, αλλά την προηγούμενη μέρα από το μοιραίο διαπληκτίστηκε και αυτό ήταν αρκετό.
Στο μυαλό μου είναι ο παράγοντας κληρονομικότητα και στην προκειμένη περίπτωση ο φόβος μου είναι αν έχω κληρονομήσει την "αδύναμη" καρδιά του πατέρα μου.
Θα μου πείτε ότι αυτό δεν είναι απαραίτητο, ότι δεν είχε κάποιο ιστορικό ο άνθρωπος αφού ήταν ξαφνικό η μοιραία επιπλοκή, από την άλλη, πόσο τυχαίο είναι το γεγονός ότι δεν κάπνιζε ή έπινε ή ότι ήταν υπόδειγμα στις διατροφικές του συνήθειες αλλά παρόλα αυτά στο πρώτο ζόρι δε άντεξε.
Δεν υποβαθμίζω την ψυχοθεραπεία... αλλά με το ρολόι στο χέρι δε μπορεί κάποιος να σε βοηθήσει σε τόσο χοντρά θέματα, ιδίως αν έχουν γίνει μπετό στο κεφάλι σου.
έχω αλλάξει 4 ψυχολόγους στα 3 χρόνια, επαναλαμβάνω ότι πήρα πράγματα από τις συνεδρίες, αλλά το πρόβλημα με τις κρίσεις πανικού δε το έλυσα. Δυστυχώς αυτό που μου έμεινε ήταν το άγχος του χρόνου, γιατί στο καπάκι είχαν άλλο ραντεβού.
Σίγουρα η ψυχοθεραπεία μπορεί να έχει πιο άμεσα αποτελέσματα όταν ξεκινήσει νωρίς, πριν δημιουργηθούν οι μηχανισμοί που θα οδηγούν στις κρίσεις πανικού. Εγώ άργησα πολύ να αναζητήσω βοήθεια στην ψυχοθεραπεία, είχε ήδη γίνει μεγάλη ζημιά, είχαν δημιουργηθεί μηχανισμοί που δε μπορούσα να τους αντιληφθώ, πόσο μάλλον να τους αντιμετωπίσω, και που τους αντιμετωπίζω μέχρι σήμερα.
Αν λοιπόν κάποιοι από εσάς που διαβάζεται το φόρουμ βρήκατε λύση στον γρίφο "Κρίσεις πανικού" θα ήταν πολύ χρήσιμο έως πολύτιμο να μας πείτε τον τρόπο που το πετύχατε...
