Πολλές αλλαγές στη ζωή μου...
Καλημέρα!!! Κάποτε ήμουν ο πιο χαρούμενος άνθρωπος του κόσμου... Είχα ότι χρειαζόμουν για να ειμαι ευτυχισμενη, είχα όρεξη να ζήσω και όλα τα σχετικά.. Τον τελευταίο καιρό νιώθω ότι αντιμετωπίζω τα πάντα με φόβο, άγχος και χωρίς όρεξη.. Είμαι τις περισσότερες, αν όχι όλες, τις φορές κουρασμένη για τα πάντα... Το μόνο που μπορώ να υποθέσω είναι ότι συμβαίνουν πολλές αλλαγές στη ζωή μου και δεν ξέρω πως να τις αντιμετωπίσω.. Θα ξεκινήσω με το ότι πριν από ένα μήνα αρραβωνιάστηκα!!! Και γιαυτό είμαι πολύ σγχωμένη αλλά τουλάχιστον μέσα μου κάπως με κανει ευτυχισμένη αυτό.. Και ξεκινάω τώρα με τα υπόλοιπα:
1) Εργάζομαι σε μία δουλειά που έχει απίστευτη πίεση και δεν μου αρέσει κιόλας.. Είναι η "προσωρινή" δουλειά που λέμε όλοι αλλά δεν έχω άλλη επιλογή.
2) Σε ένα μήνα παντρεύομαι με πολιτικό γάμο για οικονομικούς λόγους και σε ένα χρόνο περίπου θα κάνουμε κ τον θρησκευτικό.
3) Ξαφνικά μου είπαν οι γονείς μου ότι μπορούν να μας αγοράσουν ένα σπίτι στην επαρχία για να μείνουμε, καθώς μένουμε στο ενοίκιο τώρα.
4) Ο αρραβωνιαστικός μου δεν εργάζεται τώρα αλλά αυτό που θέλουμε είναι να πάμε στην επαρχία και να ανοίξουμε δική μας επιχείρηση. Είναι το πλάνο μας και με το σπίτι που θα μας δώσουν μας δίνει ένα έναυσμα περισσότερο για να το κάνουμε.
Ανυπομονώ να γίνουν όλες αυτές οι αλλαγές αλλά ταυτόχρονα ψάχνω, προσπαθούμε να πατήσουμε γερά στα πόδια μας, θέλω να τα κάνω όλα τα παραπάνω αλλά κάπου έχουν μπλεχτεί όλα και δεν μπορώ να πάρω ανάσα..
Κάποιες φορές έχω σκεφτεί ότι μπορεί να αντιμετωπίζω και κατάθλιψη με άγχος μαζί... Αν και όλα αυτά που σκοπεύουμε να κάνουμε μπορεί να χρειαστούν 2 χρόνια για να γίνουν εγώ τα σκέφτομαι βουνό.. Και μέσα σε όλα τα άλλα αγχώνομαι ότι μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα θα δουλεύω ακόμα σε μια δουλειά που μισώ.. Αλλά όπως είπα δεν έχουμε άλλη επιλογή και είναι πολύ δύσκολο να βρούμε κάτι άλλο μέχρι τότε... Έχουμε μαζέψει λεφτά ώστε να καταφέρουμε να κάνουμε μια μικρούτσικη αρχή και κάνουμε υπομονή και οικονομία για να τα καταφέρουμε..
Ενώ με κάνουν χαρούμενη όλα αυτά και επιτέλους έχουμε ένα πλάνο στη ζωή μας ταυτόχρονα νιώθω ότι ζω με ένα τρομερό άγχος, τώρα δεν είμαι ευτυχισμένη και δεν είμαι ο εαυτός μου... Νιώθω ότι κάπου χάνομαι.. Θέλω έναν τρόπο να αντιμετωπίσω το άγχος.. Αν γινόταν να φεύγαμε αύριο από εδώ... Να νιώσω ηρεμία... Να απαλλαγώ από την μιζέρια της δουλειάς μου... Να έχω όλα όσα ονειρευόμαστε που πλέον έρχονται... Και όσο έρχονται τα νιώθω πολύ μακριά...
Ακόμα και χάπια για το άγχος/ κατάθλιψη/ ή ότι άλλο είναι έχω σκεφτεί να ξεκινήσω μήπως και τα δω λίγο πιο ήρεμα τα πράγματα... Και δόξα το Θεό είναι όλοι με το μέρος μας και μέχρι τώρα μας υποστηρίζουν όσο δεν πάει... Και πάλι νιώθω έτσι... Σκέφτομαι ακόμα ότι μπορεί να είμαι και αχάριστη? Τι μου συμβαίνει επιτέλους?
Ελπίζω να μην σας κούρασα....
