Περιμένοντας τον θάνατο..

Καλησπέρα σε όλους,
είμαι καινούριο μέλος και ο λόγος που γράφω είναι γιατί πραγματικά χρειάζομαι ψυχολογική στήριξη και συμβουλές για το πως θα χειριστώ το πρόβλημά μου. Δεν είναι ούτε μια βδομάδα που ανακαλύψαμε οτι ο μπαμπάς μου έχει καρκίνο. Σήμερα οι γιατροί μας είπαν οτι βρίσκεται στο αίμα και του απομένει 1 μήνας ζωής. Από το πουθενά! Ούτε καπνίζει, ούτε πίνει, με υγιεινή διατροφή και πάει λέγοντας. Δεν είναι μικρός, είναι 62 ετών αλλά δεν παύει να είναι παράλογο και άδικο. Πρέπει να πω οτι ο μπαμπάς μου είναι πάρα πολύ ευαίσθητος και συναισθηματικός άνθρωπος και γενικά θα τον έλεγα ένα "μεγάλο παιδί" που θέλει να κάνει αστεία, να πειράζει και που είναι λίγο δύσκολο σε αυτόν να χειριστεί κάποιες καταστάσεις. Έτσι λοιπόν δεν ξέρει ακριβώς τι του συμβαίνει με κοινή απόφαση γιατρών και συγγενών. Νομίζει οτι έχει κάποιο πρόβλημα με το συκώτι του το οποίο πρέπει να προσέξουμε πολύ. Πιστεύω όμως πως βαθυά μέσα του έχει αρχίσει να φοβάται και να σκέφτεται άσχημα πράγματα...
Εγώ από τότε που το έμαθα προσπαθώ να συνειδητοποιήσω αυτό που συμβαίνει... αλλά δεν μπορώ! Κλαίω κάθε μέρα, έχω ένα πόνο μέσα μου που δεν μπορώ να εξηγήσω από που προέρχεται. Θέλω να βγω έξω και να φωνάξω δυνατά!! Θέλω να κλαίω αλλά πρέπει να παίζω και θέατρο μπροστα του, οτι όλα είναι μια χαρά και είναι τόσο ψυχοφθόρο.. είναι σαν να παραμυθιάζω και τον εαυτό μου οτι κάτι θα γίνει και όλα αυτά θα ανήκουν στο παρελθόν. Το ξέρω πως δεν θα μπορέσουμε να κρατήσουμε στη ζωή για πάντα τους γονείς μας αλλά θεωρώ πως είμαι μικρή ακόμα για να τον χάσω. Είναι ο μπαμπάς μου, δεν θα προλάβει να δει την αποφοίτηση μου, να με πάει στην εκκλησία νύφη, να χαρεί ένα εγγονάκι.... στις μεγάλες μου στιγμές θα είναι απών..!
Χρειάζομαι βοήθεια από εσάς και συμβουλές στο πρόβλημά μου να συνειδητοποιήσω αυτό που συμβαίνει. Επίσης, θέλω βοήθεια στο να αντιμετωπίσω τη διαδικασία αυτή μέχρι να συμβεί το αναπόφευκτο και έπειτα το πένθος και να φανώ δυνατή για εμένα αλλά και για τη μητέρα μου που όταν κλαίει μου κόβονται τα πόδια.

Ευχαριστώ πολύ όλους σας εκ των προτέρων

Η γλυκιά Παναγιά να είναι κοντά σας Πωλίνα και να σας στηρίζει.

Δεν έχω να πω κάτι άλλο. Δεν μπορώ κάπως να σου φανώ χρήσιμος.

Καλή δύναμη. Καλό κουράγιο.

Αλλοι θα προσευχονταν να ειναι στη θεση σου...!
Δεν νομιζω οτι υπαρχει κατι που μπορει να σου πει καποιος για να νιωσεις καλυτερα, θα σου προτεινα να διαβασεις καποια στιγμη το βιβλιο ο δρομος της απωλειας.

Quote:

---

Originally Posted by Πωλίνα

Καλησπέρα σε όλους,
είμαι καινούριο μέλος και ο λόγος που γράφω είναι γιατί πραγματικά χρειάζομαι ψυχολογική στήριξη και συμβουλές για το πως θα χειριστώ το πρόβλημά μου. Δεν είναι ούτε μια βδομάδα που ανακαλύψαμε οτι ο μπαμπάς μου έχει καρκίνο. Σήμερα οι γιατροί μας είπαν οτι βρίσκεται στο αίμα και του απομένει 1 μήνας ζωής. Από το πουθενά! Ούτε καπνίζει, ούτε πίνει, με υγιεινή διατροφή και πάει λέγοντας. Δεν είναι μικρός, είναι 62 ετών αλλά δεν παύει να είναι παράλογο και άδικο. Πρέπει να πω οτι ο μπαμπάς μου είναι πάρα πολύ ευαίσθητος και συναισθηματικός άνθρωπος και γενικά θα τον έλεγα ένα "μεγάλο παιδί" που θέλει να κάνει αστεία, να πειράζει και που είναι λίγο δύσκολο σε αυτόν να χειριστεί κάποιες καταστάσεις. Έτσι λοιπόν δεν ξέρει ακριβώς τι του συμβαίνει με κοινή απόφαση γιατρών και συγγενών. Νομίζει οτι έχει κάποιο πρόβλημα με το συκώτι του το οποίο πρέπει να προσέξουμε πολύ. Πιστεύω όμως πως βαθυά μέσα του έχει αρχίσει να φοβάται και να σκέφτεται άσχημα πράγματα...
Εγώ από τότε που το έμαθα προσπαθώ να συνειδητοποιήσω αυτό που συμβαίνει... αλλά δεν μπορώ! Κλαίω κάθε μέρα, έχω ένα πόνο μέσα μου που δεν μπορώ να εξηγήσω από που προέρχεται. Θέλω να βγω έξω και να φωνάξω δυνατά!! Θέλω να κλαίω αλλά πρέπει να παίζω και θέατρο μπροστα του, οτι όλα είναι μια χαρά και είναι τόσο ψυχοφθόρο.. είναι σαν να παραμυθιάζω και τον εαυτό μου οτι κάτι θα γίνει και όλα αυτά θα ανήκουν στο παρελθόν. Το ξέρω πως δεν θα μπορέσουμε να κρατήσουμε στη ζωή για πάντα τους γονείς μας αλλά θεωρώ πως είμαι μικρή ακόμα για να τον χάσω. Είναι ο μπαμπάς μου, δεν θα προλάβει να δει την αποφοίτηση μου, να με πάει στην εκκλησία νύφη, να χαρεί ένα εγγονάκι.... στις μεγάλες μου στιγμές θα είναι απών..!
Χρειάζομαι βοήθεια από εσάς και συμβουλές στο πρόβλημά μου να συνειδητοποιήσω αυτό που συμβαίνει. Επίσης, θέλω βοήθεια στο να αντιμετωπίσω τη διαδικασία αυτή μέχρι να συμβεί το αναπόφευκτο και έπειτα το πένθος και να φανώ δυνατή για εμένα αλλά και για τη μητέρα μου που όταν κλαίει μου κόβονται τα πόδια.

Ευχαριστώ πολύ όλους σας εκ των προτέρων

---

καλη δυναμη σε ολους μας,θα μας χρειαστει................................ .....καλη δυναμη.κουραγιο

Καλημέρα Πωλίνα. Πραγματικά είναι δύσκολη η κατάσταση και εύχομαι σε όλους σας να τη αντιμετωπίσετε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Μια αναπάντεχη διάγνωση και μια ξαφνική απώλεια είναι οπωσδήποτε μια μεγάλη αλλαγή και σοκ. Όμως, η απώλεια Πωλίνα μου δεν έχει συμβεί ακόμα. Και γι’ αυτό, θα πρότεινα να μην το αντιμετωπίζετε σαν αδιαμφισβήτητη καταδίκη, αλλά πρώτον να το ψάξετε κι άλλο και δεύτερον να ενημερώσετε και τον ίδιο. Κατά τη γνώμη μου, κανείς δεν δικαιούται να στερήσει από έναν άνθρωπο τη γνώση που τον αφορά και τη δυνατότητα να ρυθμίσει όπως ο ίδιος θέλει τη ζωή του. Οι άνθρωποι πολλές φορές μας εκπλήσσουν με τις δυνάμεις που ενεργοποιούν όταν αντιμετωπίζουν μια τέτοια κατάσταση, και είναι κρίμα να στερείτε από τον πατέρα σου την επιλογή, τη δική του επιλογή να παραιτηθεί ή να το παλέψει, αντί να ζει μέσα στην αμφιβολία και το φόβο. Μια κακή πρόγνωση δεν αφαιρεί τα δικαιώματα του ασθενούς…. Δεν μεταφέρει στους συγγενείς το δικαίωμα να αποφασίζουν. Όσο για τους γιατρούς, είναι αντιδεοντολογικό να μην ενημερώνουν τον άμεσα ενδιαφερόμενο. Καταλαβαίνω ότι έχετε στενοχωρηθεί και τρομάξει, αλλά σκεφτείτε ότι ο πατέρας σου έχει κάθε δικαίωμα να αποφασίσει ο ίδιος για την όποια θεραπευτική ή ανακουφιστική αντιμετώπιση, για το πώς θέλει να περάσει το διάστημα αυτό, για το πώς θα ρυθμίσει τα δικά του ζητήματα. Έπειτα, στις μέρες μας έχει υπάρξει σημαντική πρόοδος στον τομέα της αντιμετώπισης ακόμα και καταστάσεων με ραγδαία εξέλιξη. Θα ήθελες να γράψεις ποια είναι η ακριβής διάγνωση του πατέρα σου? Τέλος, μπες στην ιστοσελίδα www.bestrong.org.gr, για πληροφόρηση αλλά και υποστήριξη.

καλη δυναμη και απο εμενα, ......

Πωλίνα, καλησπέρα.
Στο ίδιο site που σου πρότεινε η marina38
έχει και Forum υποστήριξης
http://www.bestrong.org.gr/el/news/b..._news/?nid=832
Ό,τι και να συμβαίνει μη χάνεις το θάρρος σου
και εύχομαι να γίνουν όλα με τον πιο ανώδυνο τρόπο
αν και καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο.

Καλησπέρα και πάλι και ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις και το ενδιαφέρον που δείχνετε στο θέμα μου. Αρχικά η διάγνωση του πατέρα μου ήταν οτι έχει ΗΚΚ και κατά συνέπεια το συκώτι να είναι σε χάλια κατάσταση, κάτι άλλο που δεν θυμάμαι με την πυλαία φλέβα και διάφορα άλλα τα οποία δεν κατάλαβα. Το θέμα είναι πως ο γιατρός μας τα μάσαγε.. γι'αυτούς ήταν κάτι πρωτοφανές το περιστατικό αυτό γιατί δεν το συναντούν συχνά. 1 μήνα πριν να έκανε εξετάσεις θα τον έβρισκαν μια χαρά! Ρωτήσαμε τα πάντα, για θεραπέια, για κάποια επέμβαση που θα βοηθούσε, μιλήσαμε με πολλούς γιατρούς στον κύκλο γνωριμιών μας και μας επιβεβαίωσαν κι αυτοι. Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι. Σήμερα έκανε την μαγνητική για να δούμε ακριβώς σε τι φάση είμαστε και ποια όργανα έχουν πειραχτεί και σε ποιο βαθμό.
Σήμερα η μαμά μου, με ενημέρωσε πως 1 μήνας είναι πάρα πολύ και οτι ο μπαμπάς μου δεν θα αντέξει τόσο. Το καλό είναι πως οι γιατροί μας βεβαίωσαν οτι δεν θα πονέσει καθόλου, πέρα από κάποιες ενοχλήσεις που θα έχει, δεν θα καταλάβει τίποτα. Όταν έρθει η ώρα θα πέσει σε κώμα και δεν θα πονάει καθόλου.
Σήμερα καθόμουν με τον μπαμπά μου και βλέπαμε τηλεόραση παρέα για να περάσω λίγο χρόνο μαζί του. Δεν μπορώ να πιστέψω όταν είμαι μαζί του οτι σε λίγες μέρες θα τον χάσω... Ο μπαμπάς μου δεν είναι χαζός, έχει καταλάβει οτι είναι άρρωστος αλλά κανενός το μυαλό δεν χωράει τέτοιο κακό. Δεν θέλω να το μάθει και κανείς μας δεν το θέλει. Ξέρουμε τι άνθρωπος είναι και πως θα το πάρει. Θα κλειστεί στο δωμάτιό του, θα πάθει κατάθλιψη και θα περιμένει απλά να πεθάνει, δεν θα πολεμήσει καθόλου. Τουλάχιστον τώρα που ξέρει απλά οτι είναι άρρωστος και οτι κάτι δεν πάει καλά με το συκώτι του, πιστεύω πως προσπαθεί και μέσα του ελπίζει.
Εδώ πρέπει να αναφέρω και κάτι άλλο.. ο μπαμπάς μου είχε έναν δίδυμο αδερφό που πέθανε από καρκίνο στο συκώτι 6 χρόνια πριν περίπου και επίσης ο μπαμπάς τους πέθανε από καρκίνο στο συκώτι. Είναι κληρονομικό βρε παιδιά?? τι στο καλό γίνεται? η μαμά μου τα έχει παίξει.. έχει το άγχος και τον πόνο της με τον μπαμπά μου και έχει και το άγχος για εμένα και τον αδερφό μου για να κάνουμε συχνά εξετάσεις από εδώ και πέρα.

Δεν ξέρω αν θα σε βοηθήσουν καθόλου αυτά που θα σου πω...εγώ δεν έχω χάσει γονέα (χτύπα ξύλο) αλλά έχω χάσει τη γιαγιά μου που για μένα είναι σαν να έχασα μάνα, επίσης από καρκίνο...το μόνο που έχω να σου πω είναι να είσαι όσο πιο πολύ δίπλα του μπορείς και να του δίνεις κουράγιο...ξέρω ότι είναι δύσκολο αλλά προσπάθησε...και μπορείς να ξεσπάς σε κλάματα ελεύθερα όταν είσαι μόνη σου...
Τώρα για το πως να το αντιμετωπίσεις μετά, δυστυχώς δεν ξέρω τι να σου πω γιατί δεν το έχω ξεπεράσει ακόμα...καλή δύναμη σ' εσένα και στην οικογένεια σου εύχομαι...

Πωλίνα μου, όντως στην περίπτωση ηπατικού καρκίνου, τα πράγματα είναι συχνά δύσκολα. Όμως, δύο είναι τα βασικά σημεία που είναι καλό να θυμόμαστε: Το ένα είναι πως ναι, χρειάζεται να αποδεχτούμε το γεγονός ότι οι άνθρωποι πεθαίνουν και να διαχειριστούμε την ιδέα μιας 'απώλειας'. Το 2ο είναι πως ποτέ μα ποτέ δεν το βάζουμε κάτω. Μίλησε με τους ανθρώπους στο site που έγραψα, μπες και σε ξένα sites, ρωτήστε και άλλους γιατρούς, ψάξτε τα νέα δεδομένα. Ρωτήστε το γιατρό σας αν θα βοηθούσε το nexavar. Αν κατάλαβα καλά, προτείνουν να μην κάνετε απολύτως τίποτα, να μείνει στο σπίτι και να περιμένετε?

Τώρα, όπως σου έγραψα και πριν διαφωνώ πολύ στην ιδέα της απόκρυψης. Φυσικά είναι δικό σας θέμα. Αλλά ο καθένας έχει δικαίωμα στη γνώση που τον αφορά και δεν μπορούμε να παίρνουμε αποφάσεις για λογαριασμό του. Ξέρεις με στενοχωρεί ότι κάποιοι γιατροί γράφουν στα παλιά τους υποδήματα τη δεοντολογία, με το σκεπτικό ίσως ότι η καταδίκη βγήκε και μεθαύριο δεν θα είναι κανείς εκεί για να τους ζητήσει τα ρέστα. Για εσάς, καταλαβαίνω ότι πιστεύετε πως είναι για το καλό του, αλλά οι αοριστολογίες σε συνδυασμό με το ιστορικό που προφανώς ξέρει (αδερφός, πατέρας), δημιουργούν άγχος και φόβο που επιβαρύνουν ίσως πολύ περισσότερο. Τέλος πάντων, ας μην επαναλάβω όσα ήδη έγραψα πριν, σας εύχομαι σε όλους το καλύτερο.

Πάντως, για το κληρονομικό που λες, ρωτήστε τόσο τους γιατρούς όσο και ερευνήστε λίγο το θέμα μόνοι σας, αν υπάρχει η δυνατότητα για γενετικό έλεγχο στη συγκεκριμένη περίπτωση, κάποιο τεστ που να μπορείτε να κάνετε για να δείτε το σχετικό ρίσκο, ώστε να μπορείτε να διαχειριστείτε όσο γίνεται τους παράγοντες επικινδυνότητας.

Πωλίνα μου, ποτέ δεν είν' αργά! Αν θες ρίξε μια ματιά σ' αυτά τα βιντεάκια..

http://www.youtube.com/watch?v=tro1dUELpsU

..επίσης

http://www.youtube.com/watch?v=y4nVlYV9Ops

Στο πρώτο βιντεάκι ο Δρ Coldwell έχει θεραπεύσει την ίδια του τη μητέρα απο (τερματικό) καρκίνο του ήπατος χωρίς χειρουργική επέμβαση, χημειοθεραπεία ή ακτινοβολία..

http://koronida.blogspot.gr/2012/10/blog-post_4373.html

Καλησπέρα σε όλους,
μαρκέλα όντως σοκαριστικό το βίντεο και με όλα αυτά που λέει ο Coldwell για την θεραπεία του καρκίνου. Εμείς δυστυχώς δεν έχουμε χρόνο όμως να το αντιμετωπίσουμε ούτε με αυτόν τον τρόπο. Είχαμε την επιλογή να κάνουμε κάποιους χημειοεμβολισμούς απλά για να πούμε οτι κάπως το παλέψαμε. Η περίπτωση του πατέρα μου έχει απίστευτα καλπάζουσα μορφή. Δεν είναι 2 βδομάδες ακόμα που το μάθαμε και ο άνθρωπος είναι σχεδόν 1 βδομάδα σε ηπατικό κόμμα. Δεν μπορεί να κουνηθεί, να μιλήσει και με το ζόρι τον ταΐζουμε λίγη σούπα και λίγο νερό. Δεν μπορούμε να κάνουμε απολύτως τίποτα... Το μόνο που κάνω είναι να προσεύχομαι να μην πονάει καθόλου.
Μέσα στη βδομάδα που έχει πέσει για τα καλά είχε μια αναλαμπή και κάπως συνήλθε και με το ζόρι μας είπε 2 κουβέντες. Αύριο το πρωί τον πάμε στο νοσοκομείο γιατί εδώ δεν μπορούμε να τον φροντίζουμε όπως πρέπει, να τον σηκώνουμε για να τον αλλάζουμε κτλ. Έχει πρηστεί πολύ κιόλας ο καημένος από όλα τα υγρά που έχουν μαζευτεί στην κοιλιά του. Θα φρικάρω που θα έρθουν να τον πάρουν αύριο με το ασθενοφόρο. Γενικά, έχω αρχίσει να το συνειδητοποιώ οτι ο μπαμπάς μου θα φύγει... και αρχίζω να σκεύτομαι πως θα είναι δύσκολα στην αρχή που θα μείνουμε μόνες μας με τη μαμά μου.

Επαναλαμβανω αυτα που σου ειπε πιο πανω ο Γιωργος Πολίδης. Η Παναγια μαζι σας. Καλή δυναμη και καλο κουραγιο. Η προσευχη θα σε ενδυναμωνει ψυχικα, τοσο για να το αντιμετωπισεις με λιγοτερη οδυνη και χωρις απελπισία όσο και για να προχωρησεις τη ζωη σου μπροστα χωρις να πεσεις. Ειναι αποδεδειγμενη η πολύ διαφορετική αντιμετωπιση και το πως τελικα αντεπεξερχονται τετοιων δυσκολιών ανθρωποι που εχουν πίστη στο Θεό. Να χεις πάντα ελπίδα, όπως σου λεει η Μαρκελα. Επεδιωκε επισης να εισαι συνεχως κοντα σε δικους σου ανθρωπους, να τους μιλας και να σου μιλουν επειδη αυτο απαλύνει τον πόνο, μην κλεινεσαι στον εαυτο σου καθολου. Μαθε να προετοιμάζεις τον εαυτο σου για ότι επακολουθησει, ετσι θα βρεθεις πιο προετοιμασμενη, δε θα κινδυνευεις να τα χασεις κι ο πονος θα ναι καπως μικροτερος. Κι ολα τα υπολοιπα με την πίστη και τη δυναμη αυτη που σου περιγραφω θα γινουν, και το πτυχιο σου θα παρεις, και δουλεια και αντρα θα βρεις. Εχεις κουραγιο, κράτησε το ψηλά.