Μόνο ότι αξίζει, αντέχει...

Και ξαφνικά, αυτό που θεωρούσαμε ακλόνητο και σταθερό σημείο αναφοράς στη ζωή μας, έφυγε με το φύσημα του αγέρα. Το μόνο που απόμεινε να θυμίζει την παρουσία του είναι ένα "γιατί" και μιά σκιά στου νου τις διαδρομές...

Είναι πέρα για πέρα ανθρώπινο ν' αναρωτιόμαστε τι πήγε στραβά, πού κάναμε λάθος. Μάλιστα, πιστεύουμε πως οφείλουμε στον εαυτό μας μιάν απάντηση, έστω για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε παρακάτω, να αφήσουμε πίσω μας ένα κεφάλαιο που έκλεισε. Και αυτό στην καλύτερη περίπτωση, γιατί στις άλλες αγκιστρωνόμαστε από κάτι που αρνούμαστε να δεχτούμε οτι έληξε, παραβλέποντας πως επιλέξαμε για συντροφιά ένα πτώμα!

Ας έχουμε πάντα υπ' όψη μας την αρχή της Αλχημείας: ότι είναι πρόσκαιρο, φθαρτό, άχρηστο και περιττό, καίγεται στον αλχημικό φούρνο, κι αυτό που απομένει είναι το χρυσάφι. Στο ταξίδι της ζωής μας κουβαλάμε πολλά φορτία. Καταστάσεις, ανθρώπους, αντικείμενα... Τα περισσότερα θα "καούν" στη διαδρομή. Ας μην κλαίμε γι αυτά. Ας αναζητούμε την ουσία στο κάθε τι. Γιατί μόνο ότι αξίζει πραγματικά, αντέχει στου χρόνου τη φθορά...

Λενε ομως πως οτι αξιζει ποναει ... Βασικα ποναει γιατι εαν αφησει πληγη και αυτη παραμενει ανοιχτη στο περασμα του χρονου και ουτε η αμμος της κλεψυδρας μπορει να την καλυψει.. Αλλα συμφωνω με το τροπο που το εθεσες γιατι οντως οτι αξιζει πραγματικα δε χανεται μεσα στην ροη των ποταμων του χρονου και παραμενει ετσι ακριβως οπως το εχεις περασει μεσα σου

Αντετ, λένε επίσης πως οι πληγές είναι παράσημα. Ο λόγος που υπάρχουν είναι για να κινητοποιούμε μέσα μας τις δυνάμεις εκείνες που θα τις επουλώσουν. Και τότε θα διαπιστώσουμε πως οι ουλές που αφήνουν, μαζί με τις ρυτίδες από τα χαμόγελα, είναι αυτά που κάνουν τη ζωή μας να αξίζει...:)

Quote:

---

Originally Posted by nick cave

Αντετ, λένε επίσης πως οι πληγές είναι παράσημα. Ο λόγος που υπάρχουν είναι για να κινητοποιούμε μέσα μας τις δυνάμεις εκείνες που θα τις επουλώσουν. Και τότε θα διαπιστώσουμε πως οι ουλές που αφήνουν, μαζί με τις ρυτίδες από τα χαμόγελα, είναι αυτά που κάνουν τη ζωή μας να αξίζει...:)

---

Μα αμα δεν υπηρχαν ολα αυτα η ζωη δε θα αξιζε ... Οποτε μεσα απο αυτα αποκταμε τις εμπειριες μας

Δεν είναι απαραίτητο αυτό. Υπάρχουν σχέσεις και καταστάσεις που δεν αξίζουν καθόλου, όμως αντέχουν στο χρόνο, αντέχουν συχνά μια ζωή.
Επίσης, καθόλου δεν συμφωνώ με τον στίχο "ό,τι αξίζει πονάει κι είναι δύσκολο..." Αυτό είναι παρηγοριά σε κάποιον που προσπάθησε πολύ για κάτι, καλώς ή κακώς. Εγώ θα αντιπαραβάλω το "η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται".
Απλώς, όταν είμαστε φορτισμένοι συναισθηματικά, βρίσκουμε παρηγοριά σε τέτοιες γενικεύσεις.
Καλό είναι όμως, να μην τις υιοθετούμε σαν στάση ζωής, γιατί εμείς θα κακοπεράσουμε τελικά.

Quote:

---

Originally Posted by marian_m

Δεν είναι απαραίτητο αυτό. Υπάρχουν σχέσεις και καταστάσεις που δεν αξίζουν καθόλου, όμως αντέχουν στο χρόνο, αντέχουν συχνά μια ζωή.

---

Φυσικά και υπάρχουν, επειδή υπάρχουν ισορροπίες του τρόμου. Συχνά οι άνθρωποι μένουν σε μιά κατασταση που τους βασανίζει και τους ταλαιπωρεί, από φόβο να αντιμετωπίσουν το νέο και αβέβαιο. Προτιμούν έναν πόνο που γνωρίζουν, από ένα βήμα στο άγνωστο. Ο λόγος είναι οτι δε βλέπουν στο άγνωστο την ευκαιρία, αλλά μόνο το ρίσκο.
Με μιά τέτοια επιλογή τους όμως μένουν στάσιμοι. Δεν εξελίσσονται, δε γνωρίζουν τον εαυτό τους. Στην ουσία δε ζουν, απλά επιβιώνουν...

Quote:

---

Originally Posted by marian_m

Επίσης, καθόλου δεν συμφωνώ με τον στίχο "ό,τι αξίζει πονάει κι είναι δύσκολο..." Αυτό είναι παρηγοριά σε κάποιον που προσπάθησε πολύ για κάτι, καλώς ή κακώς. Εγώ θα αντιπαραβάλω το "η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται".
Απλώς, όταν είμαστε φορτισμένοι συναισθηματικά, βρίσκουμε παρηγοριά σε τέτοιες γενικεύσεις.
Καλό είναι όμως, να μην τις υιοθετούμε σαν στάση ζωής, γιατί εμείς θα κακοπεράσουμε τελικά.

---

Δεν ειπώθηκε έτσι αυτή η φράση. Πονάει όταν τελειώσει και μείνει ανοιχτεί πληγή, μόνον τότε. Γι αυτό η πρότασή μου είναι να κλείνουμε οριστικά ένα κεφάλαιο της ζωής μας που τελείωσε και είναι ξεκαθαρισμένο μέσα μας και να προχωράμε παρακάτω...