Γεια σας...
Θα ήθελα να μοιραστώ κάτι με ανθρώπους άγνωστους που ίσως έχουν ζήσει παρόμοια εμπειρία...
Περίπου πριν απο 2 χρόνια μετά απο έναν πολύ δυνατό έρωτα, έπαθα κατάθλιψη και κράτησε για πολύ καιρό...
Μέχρι τότε δεν ήξερα τι πάει να πει κατάθλιψη... το μόνο που είχα βιώσει ήταν η διαταραχή της αποπροσωποποίησης, η οποία αν θυμάμαι καλά έκανε την εμφάνιση της για πρώτη φορά γύρω στα 19 κ απο τότε εμφανιζόταν ανα τακτά χρονικά διαστήματα..κάθε φορά με όλο και μεγαλύτερη διάρκεια...
Δεν θέλω να μακρυγορώ.. Η κατάθλιψη με άλλαξε τελείως σαν άνθρωπο
Έπαψα να είμαι το χαμογελαστό και γεμάτο ζωντάνια πλάσμα που όλοι ήξεραν.. δεν χαμογελούσα, μάλωνα με όλους, κλεινόμουν στο δωμάτιο μου.. όλο και περισσότερο στον εαυτό μου..
Είχα αρχίσει να γίνομαι και επικίνδυνη.. υπήρχαν στιγμές που αν είχα μαχαίρι στα χέρια μου, σίγουρα θα σκότωνα άνθρωπο..τα άκρα ήταν για μένα η καθημερινότητα μου
ένιωθα μόνη, ένιωθα πως κανείς δε νοιαζόταν για μένα, πως κανείς δε μ'αγαπά
είναι πολύ οδυνηρό, ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις λίγες λέξεις με πιάνουν τα κλάμματα
είχα και αυτοκτονικές τάσεις, αλλά το σχέδιο στο μυαλό μου δε μπήκε ποτέ σε εφαρμογή
Το καλοκαίρι του 2012, γνωρίζω κάποιον, με τον οποίο η σχέση τέθηκε αρχικά σε ένα φιλικό επίπεδο(είχε μια σχέση που μόλις τέλειωσε)
με τον άνθρωπο αυτόν αισθάνθηκα πολύ άνετα απο την αρχή, το ίδιο και αυτός.. βέβαια μας χώριζαν 500 χιλιόμετρα κι έτσι δεν βλεπόμασταν συχνά
Μιλούσαμε σχεδόν καθημερινά για κάποιους μήνες, ερχόμασταν κάθε μέρα όλο και πιο κοντά.. ώσπου αποφάσισα να τον συναντήσω μετά απο τόσο καιρό, για να δω πως αισθάνομαι, αν είναι αληθινά όλα αυτά τα συναισθήματα που έχω για αυτόν και αν όντως νιώθω να με ελκύει ερωτικά!
Πήγα τον βρήκα... μετά απο ένα μεγάλο ταξίδι.. τον αγκάλιασα, ένιωσα τόσο όμορφα που τον είδα, έζησα 2 ολόκληρες μέρες μαζί του και ένιωθα σα να τον αγαπάω μια ζωή αυτόν τον άνθρωπο... σαν να υπήρχε μια ζωή κοντά μου, και πάντα τον ήξερα και πάντα τον αγαπούσα...
αλλά προς μεγάλη μου απογοήτευση, δεν ένιωσα να με ελκύει ερωτικά :(
Εκείνο το διάστημα έκανα ψυχανάλυση και ο γιατρός μου, με συμβούλεψε να μην τον κόψω και ίσως στην πορεία του χρόνου να αισθανθώ, πάθος και ερωτική έλξη.. γενικότερα είμαι λίγο απόλυτη σαν άνθρωπος και ήμουν έτοιμη να του πω οτι το μόνο που θέλω απο αυτόν είναι να είμαστε φιλοί..
Κι έτσι συνεχίσαμε... και κάναμε σχέση με αυτόν τον άνθρωπο... απο την αρχή αυτή η σχέση είχε κάτι που δεν είχα ξαναζήσει
ήταν υπερβολικά σοβαρή, δεν είχε ανεμελιά, είχε ένα βαρός. δεν είχε τρέλλα, δεν είχε παιδιαρίσματα. Και είχε πολύ έντονα το αμοιβαίο συναίσθημα ότι γνωρίζαμε απο πάντα ο ένας τον άλλον.
αυτός ο άνθρωπος νιώθω οτι με έχει βοηθήσει, ίσως χωρίς να το ξέρει.. :'(
το ξέρει οτι έχω κατάθλιψη, αλλά δεν ξέρει τι βιώνω ακριβώς...
είμαι πολύ στεναχωρημενη και δε μπορώ να σταματήσω να κλαίω
τον αγαπώ πάρα πολύ... αλλά δεν είμαι σίγουρη για τον αν με ελκύει ερωτικά...
Στην ζωή μου όλες μου οι σχέσεις είχαν έντονο ερωτικό πάθος και συναίσθημα, και είχα πάντα την ανάγκη να νιώθω πρώτα ερωμένη και έπειτα σύντροφος.
Είμαστε 6 μήνες μαζί με αυτόν τον άνθρωπο και δεν νομίζω πως έχω νιώσει ερωτικό πάθος μαζί του... και άλλες φορές μισώ τον εαυτό μου κι άλλες φορές αυτόν...
Δεν μπορώ να καταλάβω... αν φταίει η κατάθλιψη που δεν με ελκύει, ή αυτός ο ίδιος δεν μου ταιριάζει... και τον αγαπώ τόσο :'(
έχει βιώσεις κάποιος κάτι ανάλογο?
Ευχαριστώ.
