Stress ή κάτι άλλο;... Κάθε βοήθεια δεκτή!

Καλημέρα σε όλους σας παιδιά,
Με λένε Κωνσταντίνα και είμαι 32 χρονών, από Αθήνα.
Τους τελευταίους 6 μήνες αντιμετωπίζω, όπως και πολλοί άλλοι εδώ μέσα από ότι κατάλαβα, τρομακτικές κρίσεις πανικού και άγχους... Μια αρρωστοφοβία την είχα να είμαι ειλικρινής αλλά τώρα τελευταία έχει χτυπήσει κόκκινο και δεν ξέρω πως να την διαχειριστώ. Ξεκίνησε με την διάγνωση της μητέρας μου με Parkinson τον Σεπτέμβρη και καπάκι ήρθε η μέση μου (μια ωραιότατη κήλη δίσκου που τσάκωσε νεύρο και μούδιασαν τα πόδια μου).
Οι κρίσεις κλιμακώνονται και έχω φτάσει στο σημείο να μην θέλω να ξυπνήσω το πρωί. Είμαι άνεργη και μιας και δεν έχω δουλειά να πάω, προσπαθώ να κομάμαι όσο πιο πολύ γίνεται για να περνάνε οι ώρες και να έχω να αντιμετωπίσω λιγότερη μέρα, τραγικό έτσι;
Μια εγχείρηση γυναικολογικού χαρακτήρα που έκανα μια εβδομάδα πριν με απόκανε. Περιμένω την βιοψία και δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδυα.
Φοβάμαι συνέχεια για το παραμικρό, για ανίατες παθήσεις, με πολύ μακάβριες σκέψεις.
Μουδιάζουν διάφορα σημεία του σώματός μου παροδικά, κεφάλι, χέρια, πόδια, νιώθω ταχυκαρδίες και δύσπνοιες πια επί καθημερινή βάση. Παθαίνω blackout στα μάτια μου, όπως κάνει το φως την ώρα που πέφτει η τάση του ρεύματος, αλλά είναι μέρα και είμαι έξω. Βλέπω λάμψεις με ανοιχτά μάτια, στο πλάι της όρασης, και είναι κάτι που δεν μπορώ να σταματήσω και να επιβληθώ στον εαυτό μου, να το κάνω να περάσει. Τα πόδια μου δεν έχουν φτιάξει ακόμα, αν και πέρασε ο τρομερός πόνος. Η αίσθηση δεν έχει επανέλθει στα σημεία που την έχασα τότε... Νιώθω σαν να μου ρίχνουν παγωμένο νερό στο κεφάλι μου, στο δέρμα και στα μαλλιά. Κάθομαι να διαβάσω ένα βιβλίο και νιώθω ρεύμα να μου περνάει τα πόδια και τα χέρια.
Το πρωί άκουγα ραδιόφωνο και μιλούσε κάποιος για την σκλήρυνση, ανέλυε τα συμπτώματα και πολλά από αυτά είναι σαν αυτά που ζω, περιττό να σας πω ότι τρομοκρατήθηκα και βρέθηκα να κλαίω στο πάτωμα της κουζίνας. Δεν μπορώ να σκεφτώ σωστά όταν με πιάνει η κρίση πανικού...
Αποφάσισα να γραφτώ εδώ και να ρωτήσω και εσάς την γνώμη σας.
Μπορεί όλα αυτά να είναι από το άγχος; Έχω γυρίσει ότι γιατρό μπορούσα να βρω. Οφθαλμιάτρους, παθολόγους, νευροχειρούργους, για κάθε πάθηση που μου ήρθε στο μυαλό οτι μπορούσα να έχω. Όλοι μου λένε πως είναι από το άγχος, και να προσπαθήσω να το ξεπεράσω, γιατι το άγχος προκαλεί διάφορα σωματικά στο τέλος.
Πόσα πια συμπτώματα δημιουργεί το άγχος; Και πως ξεχωρίζουν τι είναι σοβαρό και τι είναι ψυχοσωματικό;;;;; Και ποιός παίρνει την ευθύνη για το ιατρικό λάθος;;;
Φοβάμαι πολύ και δεν μπορώ να λειτουργήσω, γιατί οι ευθύνες του σπιτιού έχουν πέσει πάνω μου και πρέπει να είμαι δυνατή και για την μητέρα μου και για τα οικονομικά και για οτιδήποτε άλλο έρθει τους ερχόμενους μήνες, και φοβάμαι πως πάσχω από κάτι πολύ σοβαρό. Φοβάμαι πως ίσως πάθω κάτι και αφήσω την μητέρα μου μόνη της.......
Παιδιά, οποιαδήποτε απάντηση θα με βοηθούσε!! Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων!

Quote:

---

Originally Posted by Konstantina_Athens

..Μπορεί όλα αυτά να είναι από το άγχος; Έχω γυρίσει ότι γιατρό μπορούσα να βρω. Οφθαλμιάτρους, παθολόγους, νευροχειρούργους, για κάθε πάθηση που μου ήρθε στο μυαλό οτι μπορούσα να έχω. Όλοι μου λένε πως είναι από το άγχος, και να προσπαθήσω να το ξεπεράσω, γιατι το άγχος προκαλεί διάφορα σωματικά στο τέλος.
Πόσα πια συμπτώματα δημιουργεί το άγχος; Και πως ξεχωρίζουν τι είναι σοβαρό και τι είναι ψυχοσωματικό;;;;; Και ποιός παίρνει την ευθύνη για το ιατρικό λάθος;;;
Φοβάμαι πολύ και δεν μπορώ να λειτουργήσω, γιατί οι ευθύνες του σπιτιού έχουν πέσει πάνω μου και πρέπει να είμαι δυνατή και για την μητέρα μου και για τα οικονομικά και για οτιδήποτε άλλο έρθει τους ερχόμενους μήνες, και φοβάμαι πως πάσχω από κάτι πολύ σοβαρό. Φοβάμαι πως ίσως πάθω κάτι και αφήσω την μητέρα μου μόνη της.......
Παιδιά, οποιαδήποτε απάντηση θα με βοηθούσε!! Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων!

---

Καλημέρα Κωνσταντίνα μου :)
Ναι όλ' αυτά τα συμπτώματα όπως τα περιγράφεις μπορεί νάναι αποτέλεσμα του υπερβολικού σου άγχους και τελικά έχουν δίκιο κι οι γιατροί που σου λένε το ίδιο.
Καλό θα ήταν κατά την άποψή μου πάντα, αφού λες ότι δεν μπορείς να λειτουργήσεις ν' απευθυνθείς σε κάποιον ειδικό π.χ. ψυχοθεραπευτή κι από κει και πέρα
θα κριθεί τι περισσότερο χρειάζεται να κάνεις. Προς το παρόν αυτό που θάθελα να σου πω μέσα από την προσωπική μου εμπειρία, είναι ότι δεν κρίνεται απαραίτητο
αντικειμενικά αν το δεις, ν' ανησυχείς τόσο πολύ και να κάνεις τόσο τρομακτικά σενάρια, γιατί απλά υποθέτεις και τελικά ίσως βγάζεις αυθαίρετα συμπεράσματα που μπορεί
να μην έχουν καμιά σχέση όμως με την πραγματικότητα. Η αλήθεια είναι ότι αντιμετωπίζουμε σήμερα αρκετά προβλήματα σαν άτομα και κοινωνία που είναι άδικο
για μας να προσθέτουμε κι άλλα κι ειδικά αν αυτά τα άλλα απλά τα υποθέτουμε.. Θέλει προσπάθεια βέβαια για να το καταφέρουμε, αλλά είναι καλύτερα όταν ξεκινάμε
να κάνουμε μια σκέψη για επιπλέον αρρώστιες, που ίσως ή μπορεί να έχουμε να την αντικαθιστούμε με μια σκέψη θετική. Οι θετικές σκέψεις ενεργοποιούν και τις
δυνάμεις αυτοϊασης που διαθέτει το σώμα μας ενάντια στις παθήσεις, κάτι που όμως καταστέλλουν οι συνεχείς φόβοι μας. :)

καλημέρα Κωνσταντίνα είμαι τριάντα ένα χρονών και πριν τρία χρόνια και κάτι πέρασα κάτι ανάλογο πριν κλιμακωθούν τα προβλήματα και μου το γυρίσει σε ψύχωση, έτρεχα σε όλους τους γιατρούς γιατί νόμιζα ότι είχα κάποιο πρόβλημα, έτρεχα σε ορθοπεδικούς, καρδιολόγους, γυναικολόγους σε ότι γιατρό μπορείς να φανταστείς και ο φίλος μου είναι γιατρός οδοντίατρος βέβαια αλλά έχει περάσει από γενική ιατρική, μια μέρα πήγαμε για τον αδελφό του στο νοσοκομείο και ενώ περιμέναμε ήθελα να εξεταστώ και εγώ γιατί αισθανόμουν ότι μου έχουν κοπεί τα πόδια και ότι θα λιποθυμήσω με αποτέλεσμα να κάνουμε ένα καυγά και να μου περάσει φαντάσου, αν δεις ότι βγαίνει καλή η βιοψία σου να απευθυνθείς σε κάποιον ιδικό και γρήγορα εγώ δεν πρόλαβα να πάω σε ψυχολόγο πήγα κατευθείαν σε ψυχίατρο.

Καλή σου δύναμη Κωνσταντίνα..να σκέφτεσαι τα αντίθετα, ότι δεν έχεις τίποτα, σε καταλαβαίνω όμως ότι είναι δύσκολο, στο χέρι σου είναι να το ξεπεράσεις και οπωσδήποτε ζήτα βοήθεια. Κι εγώ με κατάθλιψη κρατάω ολόκληρη οικογένεια, οτιδήποτε μου φαίνετε βουνό, έχω κι άσχημες σκέψεις, και δίνω δύναμη στον εαυτό μου, ότι....δε ξέρουμε τι θα γίνει σωστα? Οπότε κοιτάμε να περνούν οι μέρες έστω κι ανιαρές προσπαθώντας να ξεπεράσουμε τη θλίψη και τις φοβίες που είναι απλά μόνο σκέψεις

Σας ευχαριστώ όλες τόσο πολύ, δεν ξέρετε πόση δύναμη μου δίνετε! Έχω ξεκινήσει ήδη εδώ και δύο μήνες με μια εξαιρετική (κατά την ταπεινή μου γνώμη) ψυχοθεραπεύτρια, στοχευμένη θεραπεία για τις κρίσεις πανικού. Είναι τόσο -μα τόσο όμως- δύσκολο... Δεν θα πω τα γνωστά, για την κρίση την οικονομική, όλοι τα ζούμε αυτά, απλά με την ασθένεια της μανούλας μου ένιωσα πως λύγισα και από τότε δεν βρίσκω το κουράγιο να σηκωθώ. Ήτανε μεγάλο πλήγμα για μένα. Και νομίζω πως κλιμακώθηκε απότομα η φοβία μου σε βαθμό κακουργήματος θα έλεγα!!!!!
Προσπαθώ να γεμίζω θετικά τις μπαταρίες μου και να κινούμαι έτσι αλλά όπως γνωρίζετε ήδη από δική σας πείρα, δεν πάνε πάντα όλα όπως τα θέλεις.
Μαριάννα μου, όταν έκανα την γυναικολογική επέμβαση, σκεφτόμουν να τους πω να κάνουν και μια μαγνητική ολόσωμη μπας και βρεθεί τι είναι αυτό που με ταλαιπωρεί. Μπορεί να σου φαίνεται αστείο αλλά δεν μπορούσα να ηρεμήσω, ηρέμησα μόνο με την νάρκωση του χειρουργείου! Σε καταλαβαίνω απόλυτα, κούκλα μου! Ο καυγάς ήταν το σοκ που χρειαζόσουν για να αλλάξει δρόμο η σκέψη σου και να το αφήσεις πίσω τον πανικό σου!
Έλλη μου, σου εύχομαι κουράγιο καρδιά μου, το βάρος της οικογένειας είναι τόσο όμορφο όσο και δυσβάσταχτο. Θα ακολουθήσω την συμβουλή σου, θα σκέφτομαι πως είναι μόνο σκέψεις όλα αυτά!
Μαρκέλλα μου, τα ίδια λόγια με τα δικά σου άκουσα από την ψυχοθεραπεύτριά μου, ότι οι δυνάμεις αυτοίασής μας μπλοκάρονται από τις αρνητικές σκέψεις μας και τραβάνε προς τα πίσω κάθε προσπάθεια ίασης, σωματικής και ψυχολογικής. Ευελπιστώ να είναι όλα σενάρια επιστημονικής φαντασίας του (σχετικά ταλαιπωρημένου) μυαλού μου.
Και πάλι σας ευχαριστώ κορίτσια μου για το χρόνο που αφιερώσατε να μου απαντήσετε! Ελπίζω η μέρα σας να αποβεί ανάλαφρη και ήσυχη!