Βοηθεια..δεν αντεχω αλλο να ΖΩ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΤΡΩΩ..

Καλημερα...Ειμαι σε απογνωση..Με λενε Στελλα..ειμαι 25 χρονων και νιωθω πως δεν εχω χαρει την ηλικια μου καθολου!Μια ζωη ειμαι κλεισμενη σε ενα δωματιο...Ζω για να τρωω και εχω κουρασει ολους τους ανθρωπους γυρω μου!Εχω δοκιμασει τα παντα..διαιτες,γυμναστικη.. χανω 30 κιλα και τα ξαναβαζω!Δεν αντεχω αλλο αυτο το μαρτυριο..Εδω και 2 μηνες πηγαινω σε ψυχιατρο και ξεκινησα να παιρνω λαντοζ!Η αληθεια ειναι οτι νιωθω πως με εχουν βοηθησει αρκετα τα χαπια,αλλα συνεχιζω να τρωω ασταματητα και να καταστρεφω τον εαυτο μου..Αυτο που μου εχει κανει μεγαλη εντυπωση,ειναι οτι πολλοι-ες απο εσας γραφουν τα ιδια πραγματα με μενα!Τοσα χρονια νιωθω τοσο μονη και οτι δε με καταλαβαινει κανεις πραγματικα,σημερα ομως ειδα οτι υπαρχουν ανθρωποι που περνανε τα ιδια με μενα και χειροτερα..Ευχαριστω τον Θεο που εχω αυτους τους γονεις διπλα μου που με στηριζουν μια ζωη και προσπαθουν να με βοηθησουν,πλεον ομως νιωθω οτι ειμαι ενα "μεγαλο βαρος" μεσα στο σπιτι,αφου τους βλεπω ποσο στεναχωριουνται με το προβλημα μου..Τελευταιο και ελπιζω να μη σας κουρασα..ειμαι 110 κιλα..1.60 υψος και εχω σχεση 8 χρονια με εναν ανθρωπο που τοσο χρονια ενιωθα διπλα του γυναικα και οτι με αγαπαει και με θελει οπως και αν ειμαι..πλεον ομως κουραστηκε και ο ιδιος και ειναι λογικο αφου μια ζωη υποσχομαι οτι απο αυριο ξεκιναω διαιτα και ποτε δεν το κανω..σας παρακαλω αν καποιος-α απο εσας τα εχει καταφερει και πιστευει πως μπορει να με βοηθησει με καποια συμβουλη,ας μου γραψει..Να ειστε καλα..

Η δικη μου αποψη ειναι οτι τρως για λογους που εχουν να κανουν με την ψυχολογια και το συναισθημα και οχι λογω πεινας. Εαν αυτο παγιωθει σε ενα χρονιο μοτιβο μετα γινεται και συνηθεια. Επομενως για να τρως τοσο πολυ μαλλον καποια θεματα σου πανε στραβα στη ζωη σου και με το φαγητο αντλεις μια προσκαιρη ικανοποιηση. Επομενως ξεκινα απο αυτο κατα τη γνωμη μου. Θυμασαι για παραδειγμα ποτε αρχισες να τρως υπερμετρα? Σε ποια ηλικια και γιατι?

Καλησπερα Στελλα,

Το φαγητο, οπως και πολλες αλλες συνηθειες, μπορει να γινει απο πολυ καλος φιλος μεχρι και ασπονδος εχθρος. Εκανες πολυ καλα που επισκεφθηκες καποιον ειδικο, καθως τετοιου ειδους συνηθειες πολυ δυσκολα ξεπερνιουνται απο μονη σου. Σε περιπτωσεις που σχετιζεται το φαγητο, καλο ειναι να συμβαλλουν τοσο ο διατροφολογος οσο και ο ειδικος ψυχικης υγειας. Εννοειται πως το γεγονος οτι εχεις διπλα τους γονεις σου και εναν συντροφο ειναι μεγαλο συν. Αλλοι, δεν εχουν κανεναν. Εγω ομως θελω να σταθω στην προταση που εγραψες οτι δε χαιρεσαι την ηλικια σου. Εσυ, πως φανταζεσαι τη ζωη σε αυτη την ηλικια;

Στελλιτσα, να σε πω μαναρι μου, οκ καλη η αναλυση κ το μπουρου μπουρου, αλλα μηπως πρεπει να ληφθουν πιο δραστικα μετρα? Εισα 110 κιλα, οι λεξεις σακχαρωδης διαβητης, υπερταση, υπερλιπιδαιμια, καρδιαγγειακα κ αναπνευστικα προβληματα, εγκεφαλικο σου λενε κατι? Εαν σου λενε, ξεκινας διαιτα απο ΣΗΜΕΡΑ κιολας, αν δν σου λενε συνεχισε την αναλυση κ το μπουρου μπουρου. Εγω επειδη ειμαι πρακτικο ατομο κ οχι τοσο της θεωριας θα σου πω οτι πρεπει να συνειδητοποιησεις οτι πρεπει ΑΜΕΣΑ να χασεις αρκετα κιλα πρωτα για λογους ΥΓΕΙΑΣ κ οταν ξεπερασεις τον κινδυνο μετα βλεπεις κ την ψυχολογικη αναλυση του θεματος. διοτι καλο το μπλα μπλα αλλα αν ειναι να πας σε λιγα χρονια απο εμφραγμα τοτε να το χεσω. Πανε σε εναν παθολογο μηπως εχεις μεταβολικο συνδρομο η οτιδηποτε, κανε κ αιματολογικες να δεις τι παιζει με χοληστερινες κ σακχαρα κτλ, διοτι κοπελα μου κινδυνευει η ΥΓΕΙΑ σου με τοσα κιλα. Ασε τις φιλοσοφιες κ ξεκινα ΔΟΥΛΕΙΑ.

Εχω περασει απο παχυσαρκια. Τα βηματα ειναι τα εξης: Βρες τα πραγματα μεσα σου στην ψυχη σου που σε πικραινουν και με βοηθεια ειδικου - φιλων - προσωπικη προσπαθεια (κυριως) αντιμετωπισε τα ολα μπορεις, Γραψου γυμναστηριο και ζητα εξαντλητικο προγραμμα για καυση λιπους αλλα ΚΑΙ (πολυ σημαντικο αυτο) μυικη ενδυναμωση - οχι σκετο αερομπικ και τπτ αλλο, συνδυασε το με ισορροπημενη διατροφη (λεω ισορροπημενη οχι ΠΕΙΝΑΣ) απο διαιτολογο στην οποια θα πεις οτι γυμναζεσαι εντονα ωστε να σου χει αρκετες θερμιδες, οχι μαρουλοφυλλα και αλλες αηδιες που ακουω και εκνευριζομαι. Καθε 10 μερες πεσε με τα μουτρα για μια μερα σε οτι γουσταρεις να τρως (οτιδηποτε) μονο ομως για μια μερα. Αντικατεστησε το ψωμι, τις φρυγανιες και ολα τα "ψωμοειδη" καθως και ρυζια και μακαρονια με ολικης, μαυρα κτλ... Ψαξε για καταλληλα συμπληρωματα διατροφης (οχι καφεδες αδυνατισματος και γενικως οχι προιοντα ΑΠΑΤΕΣ που υποσχονται λαγους με πετραχειλια) οπως πολυβιταμινη, σκονη πρωτεινης, αμινοξεα (καρνιτινη και αργινινη ειναι φοβερα για καυση λιπους) Οσο θα αδυνατιζεις μην κανεις υπερβολες (οπως να πεινας... θα κρεμασει το δερμα θα γινει σα πατσαβουρα... θελει ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ και σιγουρα) και κατα προτιμηση πηγαινε και κολυμβητηριο ωστε να τσιτωνεις την επιδερμιδα οσο γινεται απ την χαλαρωση που θα υποστει απο το αδυνατισμα.

Βαλε θεληση, κοψε τα κλαψουρισματα εισαι πολυ νεα και εχεις χρονο να κανεις οτι γουσταρεις. Στην τελικη παρε και τον δικο σου και γυμναστειτε παρεα. Θελει υπομονη, προγραμμα και γενικως βαλε την γυμναστικη στη ζωη σου γιατι στο λεω... πιεζοντας τον εαυτο σου με διαιτες πεινας και διαφορες αλλες αηδιες ειναι απλα ενα roller coaster κιλων που καμια φορα οδηγει τις γυναικες (αλλα και τους αντρες) στην νευρικη ανορεξια (το περασα και αυτο πολυ ηπια βεβαια) και την απογοητευση και συνηθως εχει τη ριζα του σε ψυχολογικο προβλημα που κανει φαυλο κυκλο με το υπαρχον παχος. Κανε την αλλαγη και βαλε το μαχαιρι στο κοκκαλο. Ειμαι 3-4 χρονια μεγαλυτερος σου και τα εχω περασει ολα πιστεψε με.

Δεν εχω να πω κατι αλλο. ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ

Αγαπημένη Στέλλα,
Κάποτε για μένα τα κιλά που ήσουν δεν ήταν τίποτα. Κατάφερα να φτάσω τα 132 ναι δε ντρέπομαι να το πω. Ο οργανισμός μου είχε πει όχι άλλο φαγητό. Είχα τάση συνέχεια προς εμετό δε μπορούσα να πιω ούτε νερό. Αυτή η κατάσταση κράτησε 4 μήνες. Μπαινοέβγαινα στα νοσοκομεία χορηγόντας μου ενέσεις χαλαρωτικές και προτρέποντας με να κόψω το κάπνισμα και τα κιλά. Προτίμησα φυσικά τα κιλά. Κρίσεις πανικού και ανάγκες φαγητού τρελές. Θυμάμαι έκλαιγα και χτυπιόμουν στο πάτωμα για λίγο τότε-υπερβολικό- φαγητό. Βιαιοπραγούσα στους γονείς μου για να μου δώσουν να φάω. Αυτό το σημείο δεν διαφέρει και πολύ από τους ανθρώπους με εξάρτηση. Κατάφερα να χάσω τα πρώτα 10 κιλά μέσα σε ένα καλοκαίρι. Έκανα μία καινούρια φίλη και η ίδια με βοήθησε απίστευτα να χάσω. Αφού λέω ξεκίνησα τον αγώνα θα τον συνεχίσω. Η κρίσεις σταμάτησαν, χώρισα με τη σχέση που είχα και εγώ συνέχιζα και συνεχίζω να προσπαθώ να γίνω μία αδύνατη. Μετράω 3 χρόνια απ εξαρτημένη από το φαγητό. Δεν πήγα ποτέ σε διαιτολόγο. Ήθελα να το προσπαθήσω μόνη μου. Δοκίμασα χάπια αδυνατίσματος και με έκαναν τρελή. Είχα να κοιμηθώ μιάμιση βδομάδα. Τα εγκατέλειψα. Έχω χάσει πολλά κιλά αλλά δε μ΄αρέσει να το συζητάω. Προσπαθώ και πάντα θα προσπαθώ να τα χάσω. Μη φανταστείς ότι έχω γίνει συλφίδα αλλά είμαι κανονική. Έτσι με λένε πλέον. Αν ο οργανισμός μου δε μου μίλαγε θα έφτανα στάνταρ τα 200. Αν με ρωτήσεις πως με προτιμάω τώρα ή τότε θα σου πω ότι με προτιμούσα τότε. Με βόλευε και με βολεύει. Δεν είχα να αποδείξω ποια είμαι, ήμουν αυτή η υπέρβαρη που είχε σχέση πάθους με το φαγητό και περνούσε τέλεια τη ζωή της. Μετά το κούκου που μου έκανε ο οργανισμός μου αδυνάτιζα και αδυνατίζω. Κάθε στιγμή πρέπει να λέω ποια είμαι και να αποδεικνύω ποια είμαι.Δεν είναι εύκολο έγινα αγωνίστρια. Ξεκίνησα γυμναστήριο έκανα κάθε μέρα φανατικά για 6 μήνες. έτρεχα σα το ποντίκι πάνω στο διάδρομο μέχρι που κατάλαβα ότι η έννοια του γυμναστηρίου έχει εκφυλιστεί και ότι εγώ δεν θέλω να συνεχίσω. Συνεχίζω μόνη μου τον αγώνα. Δεν είμαι όπως πρίν.
Ανακάλυψα πως ήμουν τόσο δοτική που και εγώ από κάπου έπρεπε να πάρω και έπαιρνα μόνο από το φαγητό όχι από τους ανθρώπου. Εξισορρόπησα εμένα και αρχίζω να μαθαίνω το σώμα μου πλέον. Δε με αγαπάω ακόμα αλλά το παλεύω. Δεν έχω κάτι άλλο να σου πω. Απλά φρόντισε να μην τελματώσεις τον οργανισμό σου. Αυτό είναι το τερματικό στάδιο να ξέρεις.
Και εγώ ζούσα για να τρώω αλλά τώρα τρώω για να ζω.
Να προσέχεις εσένα. Πρέπει να αγαπάμε τους άλλους αλλά εμάς περισσότερο.
Η επιλογή θα είναι πάντα δική σου. Καλή ανάβαση όποιον δρόμο κι αν διαλέξεις. Να ξέρεις μόνο ότι και οι δύο έχουν τον ίδιο πόνο...