Καλησπέρα..Είμαι 19 ετών, απόφοιτος μουσικού σχολείου και απολύθηκα εδω και ένα μήνα απο τον Στρατό...Η θητεία μου ήταν αρκετά ''προβληματική''..Παρουσιάστ ικα στο Μεσολόγγι και απο την πρώτη στιγμή που έπιασα στα χέρια μου το όπλο ένιωθα να τρελένομαι...Το ίδιο βράδυ πήγα και βρήκα τον ψυχολόγο της μονάδας, και του είπα το πρόβλημα μου..Ο γιατρός μου είπε οτι θα με παραπέμψει στην Στρατιωτική Ψυχιατρική Κλινική Αθηνών για να με βγάλουν άοπλο..Ετσι και έγινε...Δεν θέλω να παραλείψω οτι χειρουργήθηκα στο Στρατιωτικο Νοσοκομείο στην Αθηνα ενα μηνα αργοτερα διοτι μου εμφανιστηκε ενα μικρο ουρολογικο προβλημα..Η νοσηλεια μου μεσα στο νοσοκομειο ηταν κατι πολυ επωδινη...Φοβομουν τα παντα και τους παντες..Τα βραδια δεν μπορουσα να κλεισω ματι..Μετα την αναρρωτικη που πηρα επεστρεψα στην μοναδα μου στην Πλατη Εβρου στο τελευταιο στρατοπεδο της χωρας..Εκει τα πραγματα στην ψυχικη μου υγεια χειροτερεψαν..Κάθε μέρα εκανα υπηρεσιες λογο εμπλοκης και ελειψης φανταρων...Οι βαθμοφοροι απο των κατωτερο μεχρι τον ανωτερο φερονταν πολυ ασχημα και με πολυ ειρωνια στους φανταρους..Οποτε δεν ειχες υπηρεσια ολο και καπου σε εχωναν..Δεν προλαβαινες να παρεις ανασα..Επισκεφτηκα εναν οπλιτη γιατρο και του ειπα οτι ενιωθα..Προσπαθησε να με βοηθησει..Μου εδωσε και καποιες συμβουλες, αλλα δεν τα καταφερα..Τα βραδια ακουγα τα οπλα εξω απο το παραθυρο να γυρνανε απο την σκοπια και να οπλιζουν και να αφοπλιζουν...Αδεια πηρα μετα απο δυο μηνες και πηγα σπιτι μου σε αθλια κατασταση...Δεν ειχα ορεξη να κανω τιποτα...Καπως ετσι ηταν ολη μου η θητεια...Τωρα βρισκομαι στην Γαλλια για σπουδες και ειναι πολλες βραδιες που πεφτω για υπνο και βλεπω εφιαλτες, με την ψυχιατρικη κλινικη, με το στρατιωτικο νοσοκομειο...Ο ηχος απο τα οπλα ακομα βουηζει στα αυτια μου...Πριν τρεις βδομαδες αυτοκτονησε ενα παλλικαρι στον Εβρο..Σκέφτομαι που μπορεί να ήμουν στην θέση του..Βρισκονταν και αυτο σε ''μαυρη'' μοναδα..Οποιος μπορει να με συμβουλευσει για το πως να τα αποβαλλω ολα αυτα απο πανω μου θα με εκανε ευτυχη...Σας ευχαριστω πολυ.