Πάει ένας χρόνος...

Σε λίγες μέρες θα ναι ένας χρόνος..ένας χρόνος άδειος...δεν έχω να θυμάμαι τιποτα απο αυτην την χρονια...μου φάνηκε ότι πέρασε νεράκι..και όμως οταν γυρίσω να κοιτάξω βλέπω μόνο κλάμμα,απογοητέυσεις,σκέψε ις σκόρπιες και χαμένες σε ένα κόσμο που ακομα προσπαθω και γω δεν ξερω τι..μάλλον δεν προσπαθώ για τιποτα!
Ξεκίνησα συνεδρίες με ψυχολόγο,εχω κάνει 2 μεχρι στιγμης...Δε ήταν τόσο δυσκολο οσο μου φανταζε στην αρχη,εφτασα βεβαια στα ορια μου για να το αποφασισω και τωρα δεν ξερω αν μου κανει περισσοτερο καλό ή με επιβαρυνει πιο πολυ!
Μου βγαινει πολύ κλάμμα,εντονα συναισθηματα,σκεψεις και ξανα σκεψεις...
το μονο με το οποιο ασχολουμαι ειναι να διαβάζω,βιβλία,κυρίως ιστοριες ανθρωπινες...και να κανω συχνες επισκεψεις σε site οπως αυτό και να διαβάζω,να προσπαθώ να μπω στην ψυχολογια του άλλου να βιωνω τον πονο ή τη χαρα του...
Δεν θελω να δουλεψω,αρνουμαι,βρίσκω δικαιολογιες και αποπροσανατολιζω τις σκεψεις μου..μου είναι αδυνατον να συγκεντρωθω και να φερω οτιδηποτε εις περας..
Πολύ συνειδητα αποφασισα να μην έχω καμια απολυτος σχεση με κανεναν...και αλλες φορες το ειχα κανει,κυριως για να τιμωρησω τον εαυτο μου,να δω αν θα με ψαξουν ,αν και ποιοι ειναι εκεινοι που θα ενδιαφερθουν..τωρα όμως ειναι επιλογη ,το έχω αναγκη...αλλα δεν με κανει να νιωθω καλυτερα,ουτε πιο δυνατη...αντιθετα αποζητω την συντροφια αλλα απο ξενους..απο κατι που δεν ειναι ζωη..γιατι ξερω οτι δεν ειναι ετσι η πραγματική ζωη!Και ναι,εχω αναγκη να ζησω,να ερωτευτω..αλλα φοβαμαι οτι θα πληγωθω,εχω σχεδον πεισει τον εαυτο μου μεχρι που θα ερθει η στιγμη και θα με διαψευει ,κανοντας τα ιδια λαθη ξανα..
Νιωθω προδομένη απο φίλες ,πληγωμενη απο ερωτες..αιθανομαι τον εγωκεντισμο σε οσους με περυτριγυριζουν,άνθρωποι που λατρευω και δεν θελω να παθουν κακο....που όμως η καθημερινοτητα τους (με οτι αυτο συνεπαγεται) ,τους αναγκαζει να "αδιαφορουν" ως προς αυτο που περνας...
Είναι στιγμές που γίνομαι πολυ σκληρή και αδικη μαζι τους,και νιωθω ασχημα πολυ,δεν ειμαι εγωιστρια , ουτε ζητω ενα συνεχες ενδιαφερον...οι κωλοευαισθησιες μου με αναγκαζουν να εχω εντονα ξεσπασματα..και οταν παω να τα σκεφτω αντικειμενικα βλέπω οτι ειναι απων,όλοι..
Πρεπει να συμβιβαστω με την ιδεα του θανατου,όμως καθε φορα που ειμαι ενα βημα αντιμετωπη με αυτη την ιδεα προτιμαω να σκεφτω οτιδηποτε αλλο..
Θα βγάλω και τα μαυρα,τα χα συνηθισει όμως...θα ναι πολύ περιεργο που θα ξαναμπει έστω και μαυτο τον τροπο το χρωμα στη ζωη μου...
Φορτωνω το μυαλο μου με προβληματα,με αρνητικες σκεψεις..αλλά το θάνατο οχι, τον αφηνω απεξω..

Φοβαμαι τη μερα που θα καταλαβω οτι ο μπαμπας μου δεν θα ξαναγυρισει...δεν υπαρχει γυρισμος!Μονο μια φωτογραφια...και όνειρα,πολλά όνειρα!