Είμαι αγχωμένη,αγχωμένη,και ξανά τα ίδια
πρώτη φορά που γράφω σήμερα στο Φόρουμ είμαι εντελώς νέο μέλος.
Θα σας περιγράψω την ιστορία μου γιατί είδα πολλά από τα μηνύματά σας και βλέπω πολλές και σωστές συμβουλές και πραγματικά θα ήθελα κάποιες συμβουλές.
Είμαι φοιτήτρια σε μια σχολή με πολλές απαιτήσεις, μπήκα σε αυτήν την σχολή με τόσα πολλά όνειρα για ένα καλύτερο μέλλον.
Όλα καλά μέχρι το 3 έτος όπου ξεκίνησαν οι κλινικές μας.
Είχα τρομερή όρεξη στην αρχή για όλα ήμουν ενθουσιασμένη.
Ήξερα ότι τα "χέρια μου πιάνουν" και μπορούσα να κάνω τα πάντα είχα αυτοπεποίθηση,και να που ξεκινήσαμε.
Τίποτα όμως δεν ήταν όπως το φανταζόμουν,οι καθηγητές να μην βοηθούν σε τίποτα εγώ ο ασθενής και ο θεός.
Είχα πολύ άγχος,πάντα ήμουν αγχώδης βέβαια άλλα δεν είδα τα σημάδια,της καταιγίδας που ερχόταν.
Πάντα ταλαιπωρούσα τον εαυτό μου για έναν σκοπό,λες κ ο σκοπός όσων κάνουμε δεν είναι για εμάς κ την οικογένεια μας.
Είμαι κ παντρεμένη κ το 3 έτος έμαθα ότι ο σύζυγος μου είχε καρκίνο.
Δεν περιγράφεται πόσο δύσκολα περάσαμε,το τι ζήσαμε όλοι αυτά τα 2 χρόνια της αρρώστιας.
μετά από πολύ τρέξιμο πολλές προσπάθειες κ προσευχές,κ επεμβάσεις σώθηκε.είναι καλά.
Αυτό ήθελα μόνο, έλεγα πάντα να είναι καλά και όλα θα τα κάνω.
όταν τελείωσαν όλα περίμενα να χαλαρώσω κ να απολαύσουμε την ζωή.
Τίποτα εγώ πιο αγχωμένη από ποτέ,πάντα ήμουν λυπημένη και φοβισμένη, πίστευα ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα, μέχρι που μια μέρα ήρθε κ το τελειωτικό χτύπημα,ήμουν κουρασμένη είχα πιει δύο καφέδες σε δύο ώρες και ανεβαίνω στην κλινική να εργαστώ
Πιάνω συζήτηση με έναν ιδιαίτερα δύσκολο καθηγητή μου,κ με πιάνει τρομερό άγχος,δεν δίνω σημασία όμως μέχρι που μια φίλη μου μου λέει μπροστά στην ασθενή κ τον δύστροπο καθηγητή μου "πώς είναι έτσι τα χέρια σου γιατί τρέμεις''.
Αυτό ήταν από εκεί κ πέρα έτρεμα καθημερινά,με στεναχώρησε πολύ είχα γίνει ρεζίλη, για 1 μήνα δεν πήγα σχολή,όταν εμφανίστηκα δεν μπορούσα με τίποτα να κάνω μια παρουσίαση εργασίας,πίστευα ότι θα τρέμω παντού,και όντως έτρεμα όλοι με ρωτούσαν τι έχω,μια κόλαση.
Πήγα σε ψυχίατρο μου έδωσε αγχολυτικά,για 2 εβδομάδες κ μετά ξεκίνησα ψυχοθεραπεία.
Πρώτη φορά που έκανα ψυχοθεραπεία,κ δεν με βοήθησε ιδιαίτερα,άλλαξα 2 ψυχολόγους και μετά αποφάσισα να το αντιμετωπίσω μόνη μου.
Όλα αυτά συμβαίνουν ένα χρόνο τώρα,και έχω ταλαιπωρηθεί στον υπέρτατο βαθμό είμαι κάπως καλύτερα αλλά,καθημερινά έχω κρίσεις πανικού ευτυχώς δεν είμαι ανήσυχη όλη την ημέρα όπως πριν αλλά 3 φορές με πιάνει τρέμουλο,είναι το μόνο σύμπτωμα ίσως που παρατηρώ γιατί συνέχεια κοιτάω τα χέρια μου κ λόγω της δουλειάς μου.
Ώρες ολόκληρες μπορεί να σκέφτομαι όταν είναι να πάω κάπου "πώς θα είμαι'' ''με ποίον θα συναντηθώ,θα με δει ότι τρέμω'' ''θεέ μου ρεζίλη,τι θα κάνω'' ''πόση δυσφορία θα νιώσω''.
Κάποιες φορές δεν μπορώ να περπατήσω,δεν με κρατάνε τα πόδια μου,κ τα χέρια μου πονάνε συνεχώς γιατί τα σφίγγω,οι μύες μου έχουν ''καεί από τις συσπάσεις''
Ευτυχώς,το παλεύω κ πηγαίνω,όσο κουραστικό κι αν είναι,η παρατεταμένη έκθεση με βοηθά μου είπε η ψυχολόγος.
Έχω χάσει πολλά όμως την αυτοπεποίθηση μου,την ησυχία μου κ πάνω από όλα δεν κάνει καλό όλη αυτή η κατάσταση στον σύζυγο μου φοβάμαι ότι θα πάθει κάτι κ αυτός.
Είναι ο μόνος που με καταλαβαίνει,και μόνο μαζί του συζητάω,η οικογένεια μου ούτε καν μπορεί να με κατανοήσει τους φαίνονται όλα τόσο περίεργα,στις φίλες μου δεν έχω πει τίποτα.
Τι γίνεται με όλες αυτές τις υποτροπές,πείτε μου κάτι από την εμπειρία σας παρακαλώ δεν ξέρω τι να κάνω.
