Καλησπέρα, Είμαι 21 χρονών μεγάλωσα από δυο αξιολάτρευτους ανθρώπους αλλά φυσικά με πάρα πολλά προβλήματα. Ο λόγος είναι πως η μητέρα μου έχει Διπολική Διαταραχή εδώ και αρκετά χρόνια! Αυτό ξεκίνησε όταν ήμουν σε μικρή ηλικία πολύ λίγα θυμάμαι από τότε, αλλά από διάφορες συζητήσεις με τον πατέρα μου, πλέον κατάλαβα ότι κάπου τότε είχε αρχίσει να εμφανίζει κάποια πολύ ελαφριά συμπτώματα, βέβαια πολύ δύσκολο να αντιληφθείς κατευθείαν γιατί επρόκειτο καθώς και ο χαρακτήρας της μητέρας μου (θα τον χαρακτήριζα ως ιδιόρρυθμο) δεν σε προϊδέαζε για κάτι τόσο σοβαρό επομένως τα χρόνια να περάνε εγώ να μεγαλώνω και επίσης να εξελίσσεται μια άσχημη κατάσταση. Με τα χρόνια το όλο σκηνικό γινόταν όλο και ποιο ανεξέλεγκτο και τότε χρειάστηκε την βοήθεια κάποιου ειδικού μέσα από ενθάρρυνση των ανθρώπων γύρω της.
Η δική μου οπτική γωνία σε όλο αυτό η εξής. Προσπαθούσα να καταλάβω τι ακριβώς γινόταν. Βλέποντας την μητέρα μου σε καταστάσεις ακραίας συμπεριφοράς και μη κατανοώντας τι συνέβαινε, αυτόματος στο μυαλό μου επρεπε να δικαιολογησω την συμεριφορα της καπως, οπότε πήγαινα με τα νερά της! Γεια παράδειγμα πάντα κάποιος η κάτι έφταιγε για την κατάσταση της οπότε και εγώ ακλουθούσα και έλεγα η μαμά κλαίει, φωνάζει, νευριάζει γιατί κάτι της έκανα εγώ, ο πατέρας, οι συνάδελφοι χωρίς όμως αυτό να ισχύει. Ο καιρός περνούσε με πολύ μα πάρα πολύ δύσκολες καταστάσεις να τις βιώνουμε καθημερινά. Φτάνοντας σε μια ηλικία που μπορούσα να κατανοήσω στο περίπου τι είχε γινόταν όλο και ποιο δύσκολο διότι η κοινή λογική ερχόταν σε αντίθεση με το ‘’ασυνήθιστο μυαλό της’’ καθημερινή τσακωμοί με όλους γύρω της σοβαρά προβλήματα να δημιουργούνται τόσο σε αυτή αλλά τόσο και σε εμάς δηλαδή έμενα και τον πατέρα μου που είμαστε αυτοί που συναναστρέφεται περισσότερο, πολύ συχνές εναλλαγές συναισθημάτων όπως και συμπτωμάτων από την βαριά κατάθλιψη, κατόπιν η ήπια κατάθλιψη, σπάνια ισορροπημένη διάθεση, στη συνέχεια η λυπομανία και, τέλος, στο άλλο άκρο, η μανία. Και ίσως κάποιες φορές και κάποια μεικτά. Φτάνοντας στο σήμερα και πλέον σχεδόν πιπισμένος , λυπάμαι που το λέω για την μη αναστρέψιμη κατάσταση της, καθώς η ιδία δεν θέλει να βοηθήσει τον εαυτό της, ούτε καν ξεκινώντας από την αποδοχή του προβλήματος της μετά από τόσα χρόνια. Για άλλη μια φορά συνειδητοποιώ ότι είναι ένας φαύλος κύκλος με μόνη ελπίδα τα ξεσπάσματα να είναι σπάνιες περιπτώσεις εισβολής σε μια σχεδόν ισορροπημένη ψυχολογία.
Έξω από τον ‘’δικό της κόσμο’’ όμως υπάρχει και μια σκληρή πραγματικότητα για εμάς που είμαστε διπλά της και την βοηθάμε την αγαπάμε την στηρίζουμε. Η αλήθεια είναι πως χρειάζεται να έχεις πολύ δύναμη ψυχής, μιλάμε για τεράστια αντοχή , υπομονή , ανοχή κλπ και μέσα σε όλα αυτά να αποδεχτείς και τις επιπτώσεις που θα υποστείς σε όλη αυτή την διαδρομή, είτε ψυχικές είτε σωματικές. Γι’ αυτό στα μάτια μου ο πατέρας μου είναι ο δικός μου ήρωας και ένας άνθρωπος άξιος σεβασμού! Παρόλα αυτά η μητέρα μου είναι ενας ανθρωπος που δεν θες να χασεις από την ζωη σου παρά το πρόβλημα που την επισκιάζει.
Είναι η πρώτη φορά που διάβασα απόψεις ατόμων που έχουν διπολική διαταραχή και ατόμων που κάποιος δικός τους έχει διπολική διαταραχή. Με βοήθησε να καταλάβω ακόμα καλυτέρα κάποια πράγματα και ελπίζω να μάθω η να μοιραστώ ακόμα περισσότερα μέσα από συζητήσεις μας!
Είναι πάρα πολλά αυτά που θέλω να γράψω αλλά για αρχή θα αρκεστώ σε αυτά….
