Καλησπέρα σε όλους και καλώς σας βρήκα, μιας και είμαι νέο μέλος.
Είναι η ώρα περασμένη, το ξέρω για τέτοια θέματα... Αλλά πραγματικά θέλω να μοιραστώ μαζί σας μια εμπειρία που είχα μόλις χθες. Και αν θέλετε να μοιραστείτε κι εσείς αναλογες εμπειρίες.
Καθόμασταν το βραδυ στο υπνοδωματιο με το αγόρι μου και συζητούσαμε για τη σχέση μας. Άρχισα να του λέω πάλι ότι δε φταίει αυτός που είμαι down αλλά ότι που και που το παρελθόν μου με στοιχειώνει, ότι η ψυχολογία μου πέφτει πάλι γιατι θυμάμαι τις κακές μου εμπειρίες κλπ κλπ. Μια κλασική μας συζήτηση. Άρχισα πάλι να του λέω ότι το μόνο που με ανακουφίζει είναι να ζητάω συγχώρεση από το Θεό αλλά ταυτόχρονα είναι και δίκοπο μαχαίρι γιατί εάν θέλω να είμαι σωστή απέναντι στα μάτια του Θεού θα πρέπει να δίνω και εγώ κάτι όχι μόνο να ζητάω, δηλαδή να ζω συμφωνα με ό.τι ξέρω ως χριστιανη ορθόδοξη ότι πρέπει να πράξω. Προσπαθώντας να με καταφέρει να μη τα βλέπω όλα τόσο "ασπρο η μαυρο", " ή κόλαση ή παράδεισος" και " ή αγία ή αμαρτωλή" δεν κατάφερνε κάτι οπως πάντα... Και η συζήτηση συνεχιζόταν με ένταση, με παράπονο από μεριά του -με το δίκιο του- ότι όλο το παρελθόν σκέφτομαι... Και τότε ενώ είχα κλειστά τα μάτια μου και τον άκουγα να μιλάει μου λέει "Πήγαινε σε έναν ιερέα να μιλήσεις, συνέχεια το λές αλλά το αποφεύγεις, δεν έχει σημασία αν δε ξέρεις κάποιον, θα βρεις".
Τότε ανοίγω τα μάτια μου για να συνεχίσω τη συζήτηση ...και κοκαλώνω. Βλέπω μπροστά μου ένα Φως, σαν μια φωτεινή μπάλα, με το πιο δυνατό φως που έχω δει ποτέ μου, κάνοντας το ήδη κάπως σκοτεινό δωμάτιο -με λιγοστό φως από μια οθόνη υπολογιστή- να μοιάζει εντελώς σβηστό. Αυτό το φώς δεν είχε συνέχεια δηλαδή δεν διεσκόρπιζε επιπλέον όραση λόγω της δύναμης του στον χώρο.
Το είδα για 1 δευτερόλεπτο, και όμως δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Γυρνάω στον δικό μου και του λέω "Το είδες αυτό;;;; Τι ήταν αυτό το φως;; Άναψες κάτι, αναβόσβησε κάτι, κάποιο κινητό, κάτι;; Τι;;;" Και μου λέει "όχι πιο φως, δεν είδα τίποτα, ηρέμησε". Δεν τον πίστεψα για τον απλούστατο λόγο ότι δε με κοίταξε σαν τρελή αλλά μόνο συνέχιζε 'ηρεμα "έλα, δεν ήταν τίποτα". Τότε αρχίζω να έχω μια δυνατή ημικρανία στο δεξί μέρος του κρανίου μου και σκέφτομαι ότι για πρώτη φορά μπορεί να είχα τη λεγόμενη αύρα που έχουν κάποια άτομα που υποφέρουν από ημικρανίες -σπανια κι εγω- βλέποντας μια λάμψη, ζαλάδα κλπ. Του λέω "Α, αυτο θα είναι" .
Αλλά τότε δεν άντεξε άλλο και μου λέει την αλήθεια τελικά: ότι είδε ακριβως το ιδιο φως ακριβώς τη στιγμή που τον ρώτησα και μετά πονούσε το κεφάλι του στο ίδιο σημείο! Καθως μου μιλούσε δηλαδη και κοιτούσε προς το ταβανι το είδε αστραπιαία όπως και εγώ, ενώ εγω οταν ανοιξα τα μάτια μου το είδα δίπλα μου -μιλάμε πάντα για την ίδια στιγμή.
Συζητούσαμε με τις ώρες για το θέμα... Εγω είμαι της άποψης ότι ο Θεός υπάρχει και μου έχει στείλει πολλές φορές τα σημάδια του τα οποία εγώ προσπερνάω, χωρίς να στραφώ πλήρως κοντά του. Ο δικός μου έχει αμφιλεγόμενα συναισθήματα, προτιμά να λέει ότι "είμαστε και οι δυο τρελοι και βιώσαμε ένα κόλπο του μυαλού" -την ιδια στιγμη!- παρά να δεχτεί ότι είδαμε κάτι και οι δυο μη εξηγήσιμο λογικά, ταυτόχρονα -δεν παίζουν εδώ αυθυποβολές και λοιπά-, και συνεπώς ό,τι Κάτι υπάρχει. Το μόνο κοινό είναι ότι αυτό το φως και στους δυο προκάλεσε δέος και κάποια "χαρά" παρά φόβο.
Έχω ζήσει και άλλα στο παρελθόν που θα ήθελα να σας τα πω κάποια στιγμή ένα ένα... Αλλά για απόψε αρκετά δε θέλω να σας σηκωθεί η τρίχα τελείως.
Όποιος έχει ανάλογες εμπειρίες πολύ θα ήθελα να τις μοιραστεί μαζί μου... Και αν κάπου οδηγούν...γιατί υπάρχουν... Και πως μπορεί η ζωη να συνεχιστει φυσιολογικά μετά από τέτοιες εμπειρίες. Έχει σκαλώσει το μυαλό μου από χθες...
