Η μαύρη ανηφόρα

Ήρθαν τυχαία στη ζωή μου..καταμαυρα σκυλιά που με καταδίωκαν..με φτάσανε το ένα με δάγκωσε, ξυπνησα
Ύστερα ένοιωσα τη ψυχή μου σα τη θαλλασοταραχή, το σώμα μου αδυνατουσε να με εξυπηρετήση, το πνεύμα μου δεν ήταν εγω..
Γύρω μου οι άλλοι ζούσαν, χαιροντουσαν λυπόντουσαν..κι εγώ έλεγα τι αμαρτίες πληρώνω..τι έκανα και βασανίζομαι έτσι. Ηθελα κάποιος να με σκοτώσει, τώρα έλεγα..τώρα ας πεθάνω να ησυχάσω..Ετσι χωρίς λόγο.


Η πρώτη μου γνωριμία με τη κατάθλιψη ήταν κεραυνοβόλα...με διέλυσε..ο εαυτός μου ήταν κάπου εκει..στο βάθος του μυαλού μου..ήθελα να ξαναγίνω καλά..αλλά πως? Ηταν μακρύς εκείνος ο μαύρος δρόμος..εκείνη η μαύρη ανηφόρα..και που να ήξερα ότι θα συνέχιζε για πολύ ακόμα..με διαλλείματα αλλα..θα επαναλαμβανόταν.
Οι υπόλοιποι ζούσαν σε ένα ολόισιο μονοπάτι με γεφυράκια που αλλοτε γκρεμίζοταν και τα ξαναχτίζανε κι άλλοτε τα περνούσαν χωρίς το παραμικρό πρόβλημα..εγώ έπρεπε να ανέβω την μαύρη ανηφόρα πρώτα για να τους φτάσω..κι αν έφτανα πριν ακόμη πλησιάσω..είχα καταρεύσει. Έπρεπε να ξαναγυρίσω πίσω..να ξαναπροσπαθήσω γιατί μόνο όρθια μπορούσα να περάσω κι εγώ τα γεφυράκια αλλιως μέσα στη ζάλη μου θα χανόμουν, θα πνιγόμουν..έπρεπε να σταθώ στον ίσιο ολοφώτεινο δρόμο.Μετά όρθια θα ξαναπερνούσα γεφυράκια και θα ξανάφτανα σε ολοφώτεινους δρόμους..και ξανά και ξανά..



Τις επόμενες φορές όταν ποιά έπρεπε να πάρω βοήθεια απο κάπου..είδα στο τέλος αυτής της φρικιαστικής μαύρης ανηφόρας ένα φως σαν το τούνελ που αρχίζει να τελειώνει..Έτσι με τη βοήθεια μαζί ανέβηκα το δρόμο μου πολλές φορές. Εκει φτάσαμε...στο ίσιάδι με το φώς..έπειτα..ξαφνικά κατρακύλαγα στην αρχή της ανηφόρας..φώναζα τη βοήθεια κι εκείνη πάλι με οδηγούσε υπομονετικα στη ζωή.



Η τελευταία φορά που ξαναέπεσα ήταν ποιό εύκολο να ανέβω..να φτάσω στη ζωή..γνώριζα ποιά ότι είχα τη καλή μου φίλη τη βοήθεια για να με σώσει απο τη κακή μου φίλη τη κατάθλιψη. Ηξερα το δρόμο μου..γνώριζα τα απρόσμενα που θα συνάντούσα..έμαθα να πολεμάω και να φτάνω νικήτρια στη ζωή ξανά...εως πότε θα με κυνηγάει η κακή μου φίλη δε γνωρίζω..το μονο που ξέρω είναι ότι όταν με ξεχναει για καιρό..εγώ κάνω νέες φίλες, την αγάπη, την κατανοηση, την ανθρωπιά, την ηρεμία, την χαρά.



Με το καιρό θα είναι κι εκείνες εκεί όταν θα ξαναεμφανιστεί το τέρας φίλη..και τότε θα έχω περισσότερους λόγους να τη πολεμήσω για να χαρώ τη ζωή μαζί με τις καλές μου φίλες, να εκτιμήσω τη κάθε μέρα το κάθε λεπτό, ν κάνω πράγματα που ανέβαλα, να περάσω όμορφες στιγμές με τα πρόσωπα που αγαπάω. Τελικά το τέρας φίλη..σε μαθαίνει να εκτιμας.Υπάρχει φως στο τέλος της ανηφόρας..φτάνεις σε ένα τέρμα που όταν βγείς απο εκεί νοιώθεις καλύτερα απο πριν..πριν πέσεις στα κατάμαυρα χέρια της κατάθλιψης.



Όποιος δε το ένοιωσε δε θα καταλάβει, το μόνο που μπορώ να πω είναι να μάθει να εκτιμά, να αγαπά και να χαίρετε. Έτσι θα τη κρατήσει μακρια του αυτή τη κακιά φίλη.


http://www.youtube.com/watch?v=JGFAsVXX1UQ