Μοναξιά....πάλι απ την αρχη!

Χθες είχαμε το μνημοσυνο του μπαμπα μου,κοσμος ερχοταν εφευγε και μεις ειχαμε το αγχος να τους περιποιηθουμε,να είναι όλα ετοιμα να μην δημιουργηθει καποιο απροοπτο...Μεσα στην στεναχωρια και τον πόνο μας είχαμε καλως η κακως να διαχειριστουμε και όλο αυτο,και ευτυχως ειχαμε και αρκετη βοηθεια!ετσι γινεται πάντα,το γνωρίζω αλλα ολη αυτη η κατασταση σε αποπροσανατολιζει λιγο..η ψυχολογος μου ειπε οτι το μνημοσυνο γινεται γιαυτο το λογο,για να μας υπενθυμισει ο κοσμος οτι αυτος που φευγει δεν γυρναει πισω..να μας συλλυπηθουν και να μας το υπενθυμισουν...
παντα αυτες τις μερες ειναι πιο περιεργα τα πραγματα,περα απο το τρεξιμο δεν μπορει να αισθανθεις και ετσι οπως θελεις,εγω ντρεπομαι πολυ και να κλαψω και να απαντησω σε όλες αυτες τις "ευχες"..ειμαι "καπως",θελω να κλαψω το βραδυ που πεφτω στο κρεββατι και δεν μπορω,το μυαλο μου τρεχει στις εκκρεμοτητες,σε αυτα που ακουσα,σε αυτα που ειπαν,και οταν επιστρεφει στον μπαμπα δε θελω,αρνουμαι να πιστεψω οτι η προετοιμασια γινεται γιαυτο...θελω να πιστευω οτι κοιμαται,οτι σε λιγο θα ξυπνησει και θα ερθει να καθισει στο τραπεζι,να γελασει να πιει κρασι...
περασε ενας χρονος αλλα μου φαινεται χθες...και ταυτοχρονα ενας αιωνας...
το απογευμα το σπιτι αδειασε,σοκ!απο τη μια κοσμος και φωνες και απ την αλλα αδειο και ψυχρο..η μερα μυριζε καλοκαιρι με εναν ηλιο να καιει..αλλες φορες με γεμιζε ενεργεια και ονειρα τωρα δεν μου προκαλει τιποτα,δεν εχω να περιμενω κατι ουτε ανοιξη ουτε καλοκαιρι,οι μερες φευγουν και γω δεν ζω...ειχα φιλους,ετσι πιστευα αλλα που ειναι?απων ολοι..
πνιγομαι,με πνιγει ο εαυτος μου,δεν μπορω να διαχειριστω τιποτα,ουτε δουλεια ουτε σκεψεις ουτε καταστασεις..νιωθω οτι κανεις δε με καταλαβενει...οτι κανεις δε νοιαζεται..
η ζωη λενε ειναι αγωνας και ομπαμπας μου μου το απεδειξε και με το παραπανω,αλλα δεν μπορω να βρω να δυναμη να ξεκινησω παλι...πως?
δεν ξερω γιατι εγραψα,αισθανομαι οτι παλι γκρινιαζω,ουτε να το διαβασω δεν εχω ορεξη...με κουρασα..ολα γυρνανε μες στο μυαλο μου,γυρνανε,γυρνανε και με πνιγουν...με ρουφανε,νιωθω να πλησιαζω παλι στο μηδεν..
ουτε τα κλαμματα αντεχω να βαλω παλι...δεν θελω να εχω επικοινωνια με κανεναν...ολοι το προσπερνανε,ολοι εχουν φταιξει τη ζωη τους και ειναι καλα,δεν μιλαω για τα μικροπροβληματα...όλοι λεμε για κριση οικονομικη,αξιων..που?ο δικος μου κυκλος(φιλοι,γνωστοι,ξαδερ� �ια)πανε απο το καλο στο καλυτερο..ολοι εχουν δουλεια,και κανεναν δεν εχει χτυπησει η κριση,με παραπανω ωρες,περικοπες η' προβληματα...
και σε προσωπικο επιπεδο επισης κανουν σχεσεις,παντρευονται,γεννα νε...
ολοι ομως!!δ ζηλευω,προς θεου...αλλα περα απο επιφανειακες συζητησεις (αν τυχει να γινουν)νιωθω την αποσταση,κ ας εχουν βιωσει ειτε την ανεργια,τη μοναξια ή το θανατο ενος πολυ δικους τους ανθρωπου...
Συγνωμη αν κουρασα,ηθελα πολυ καπου να ξεσπασω,δεν ξερω αν μου εκανε καλο...

ξαδερφια)πανε απο το καλο στο καλυτερο..ολοι εχουν δουλεια,και κανεναν δεν εχει χτυπησει η κριση,με παραπανω ωρες,περικοπες η' προβληματα...
και σε προσωπικο επιπεδο επισης κανουν σχεσεις,παντρευονται,γεννα νε...
ολοι ομως!!δ ζηλευω,προς θεου...αλλα περα απο επιφανειακες συζητησεις (αν τυχει να γινουν)νιωθω την αποσταση,κ ας εχουν βιωσει ειτε την ανεργια,τη μοναξια ή το θανατο ενος πολυ δικους τους ανθρωπου...
Συγνωμη αν κουρασα,ηθελα πολυ καπου να ξεσπασω,δεν ξερω αν μου εκανε καλο...

Quote:

---

Originally Posted by pinko8

Χθες είχαμε το μνημοσυνο του μπαμπα μου,κοσμος ερχοταν εφευγε και μεις ειχαμε το αγχος να τους περιποιηθουμε,να είναι όλα ετοιμα να μην δημιουργηθει καποιο απροοπτο...Μεσα στην στεναχωρια και τον πόνο μας είχαμε καλως η κακως να διαχειριστουμε και όλο αυτο,και ευτυχως ειχαμε και αρκετη βοηθεια!ετσι γινεται πάντα,το γνωρίζω αλλα ολη αυτη η κατασταση σε αποπροσανατολιζει λιγο..η ψυχολογος μου ειπε οτι το μνημοσυνο γινεται γιαυτο το λογο,για να μας υπενθυμισει ο κοσμος οτι αυτος που φευγει δεν γυρναει πισω..να μας συλλυπηθουν και να μας το υπενθυμισουν...
παντα αυτες τις μερες ειναι πιο περιεργα τα πραγματα,περα απο το τρεξιμο δεν μπορει να αισθανθεις και ετσι οπως θελεις,εγω ντρεπομαι πολυ και να κλαψω και να απαντησω σε όλες αυτες τις "ευχες"..ειμαι "καπως",θελω να κλαψω το βραδυ που πεφτω στο κρεββατι και δεν μπορω,το μυαλο μου τρεχει στις εκκρεμοτητες,σε αυτα που ακουσα,σε αυτα που ειπαν,και οταν επιστρεφει στον μπαμπα δε θελω,αρνουμαι να πιστεψω οτι η προετοιμασια γινεται γιαυτο...θελω να πιστευω οτι κοιμαται,οτι σε λιγο θα ξυπνησει και θα ερθει να καθισει στο τραπεζι,να γελασει να πιει κρασι...
περασε ενας χρονος αλλα μου φαινεται χθες...και ταυτοχρονα ενας αιωνας...
το απογευμα το σπιτι αδειασε,σοκ!απο τη μια κοσμος και φωνες και απ την αλλα αδειο και ψυχρο..η μερα μυριζε καλοκαιρι με εναν ηλιο να καιει..αλλες φορες με γεμιζε ενεργεια και ονειρα τωρα δεν μου προκαλει τιποτα,δεν εχω να περιμενω κατι ουτε ανοιξη ουτε καλοκαιρι,οι μερες φευγουν και γω δεν ζω...ειχα φιλους,ετσι πιστευα αλλα που ειναι?απων ολοι..
πνιγομαι,με πνιγει ο εαυτος μου,δεν μπορω να διαχειριστω τιποτα,ουτε δουλεια ουτε σκεψεις ουτε καταστασεις..νιωθω οτι κανεις δε με καταλαβενει...οτι κανεις δε νοιαζεται..
η ζωη λενε ειναι αγωνας και ομπαμπας μου μου το απεδειξε και με το παραπανω,αλλα δεν μπορω να βρω να δυναμη να ξεκινησω παλι...πως?
δεν ξερω γιατι εγραψα,αισθανομαι οτι παλι γκρινιαζω,ουτε να το διαβασω δεν εχω ορεξη...με κουρασα..ολα γυρνανε μες στο μυαλο μου,γυρνανε,γυρνανε και με πνιγουν...με ρουφανε,νιωθω να πλησιαζω παλι στο μηδεν..
ουτε τα κλαμματα αντεχω να βαλω παλι...δεν θελω να εχω επικοινωνια με κανεναν...ολοι το προσπερνανε,ολοι εχουν φταιξει τη ζωη τους και ειναι καλα,δεν μιλαω για τα μικροπροβληματα...όλοι λεμε για κριση οικονομικη,αξιων..που?ο δικος μου κυκλος (φιλοι, γνωστοι, ξαδερφια) πανε απο το καλο στο καλυτερο.. ολοι εχουν δουλεια, και κανεναν δεν εχει χτυπησει η κριση,με παραπανω ωρες,περικοπες η' προβληματα...
και σε προσωπικο επιπεδο επισης κανουν σχεσεις, παντρευονται, γεννανε...
ολοι ομως!!δ ζηλευω,προς θεου...αλλα περα απο επιφανειακες συζητησεις (αν τυχει να γινουν) νιωθω την αποσταση,κ ας εχουν βιωσει ειτε την ανεργια, τη μοναξια ή το θανατο ενος πολυ δικους τους ανθρωπου...
Συγνωμη αν κουρασα,ηθελα πολυ καπου να ξεσπασω, δεν ξερω αν μου εκανε καλο...

---

Αχ και βαχ. Με πιανει και μενα ωρες ωρες να θελω να εξαφανιστω απο ολους και ολα.. Αλλα αυτο δεν ειναι το υγιες, δεν ειναι στη μοναξια η ευτυχια.. Αντιθετως.. Βρισκεται μεσα στις διαπροσωπικες σχεσεις.. Η απομονωση ειναι η μεγαλυτερη ποινη που επιβαλλεται αναμεσα στους ανθρωπους, με το σωφρονιστικο συστημα.. Εμεις ομως την επιδιωκουμε μονοι μας για τον εαυτο μας.. Και νομιζουμε οτι ετσι ειμαστε ευτυχισμενοι.. Ομως, ετσι ειμαστε απλα σε συναισθηματικη αφασια.

Quote:

---

Originally Posted by λιλιουμ

Αχ και βαχ. Με πιανει και μενα ωρες ωρες να θελω να εξαφανιστω απο ολους και ολα.. Αλλα αυτο δεν ειναι το υγιες, δεν ειναι στη μοναξια η ευτυχια.. Αντιθετως.. Βρισκεται μεσα στις διαπροσωπικες σχεσεις.. Η απομονωση ειναι η μεγαλυτερη ποινη που επιβαλλεται αναμεσα στους ανθρωπους με το σωφρονιστικο συστημα, και εμεις την φερνουμε μονοι μας στον εαυτο μας.. Και νομιζουμε οτι ετσι ειμαστε ευτυχισμενοι.. Ομως, ετσι ειμαστε απλα σε συναισθηματικη αφασια.

---

Τα είπες όλα!έτσι ακριβώς είναι...
αλλά δεν έχω τη δύναμη να αντιμετωπίσω τον οποιοδήποτε....και αυτό κάνω,μέσα απ τη μοναξία μου τιμωρω τον εαυτο μου...δεν αντεχω να βιωνω ενα συνεχες συναισθηματικο σκαμπανεβασμα....με λιωνει μερε με τη μερα..

Ενα συναισθημα σαν να μην αντεχεις τον εαυτο σου.. γνωριμο.. Σαν να μην φτιαχτηκε η ζωη για ολους τους ανθρωπους, σωστο κι αυτο. Τι κανουμε σε αυτη την περιπτωση, ξεχναμε ο,τι μας χαλαει τη διαθεση, και προσπαθουμε να μην αποκοπουμε απο τους ανθρωπους.... Και να απολαυσουμε ο,τι εχουμε, ο,τι κι αν ειναι αυτο..

pinko εφοσον υπηρχε δεσιμο με το φαδερ, λενε οτι υπαρχουν καποια σταδια στο πενθος που αναγκστικα θα τα περασεις. Δεν υπαρχει τωρα κατι αμεσο να κανεις και μολις το κανεις να εισαι κομπλε. Απασχολησε το μυαλο με αλλα πραγματα και κοιτα να βρεις και κανενα γκομενο που να ναι τιμιο παλικαρι και τρυφερο οταν χρειαζεται. Πως ειναι η υπολοιπη ζωη σου δεν ξερω, ειναι ομως μια ευκαιρια για ανασυνταξη εν γενει. Απο φιλοσοφια μεσα σου φανταζομαι αυτο το διαστημα θα εισαι τουρμπο.