Νιώθω ότι χάνω την ζωή μου.
Καλησπέρα σε όλους. Είμαι νέα στο Forum και έχω την ανάγκη εδώ και καιρό να μιλήσω, να βγάλω αυτά που νιώθω, να ξαλαφρώσω ίσως...
Είμαι 29 ετών και γενικά ήρεμη σαν άνθρωπος. Τα τελευταία χρόνια η μητέρα μου έχει μία σοβαρή ασθένεια που δεν της επιτρέπει να κινείται μόνη της. Η κατάσταση της δυστυχώς είναι μη αναστρέψιμη. Το πρόβλημα μου όμως δεν είναι η μητέρα μου, δεν θεωρώ πρόβλημα την μητέρα μου. Δυστυχώς εκείνη είναι ο καλύτερος άνθρωπος που ξέρω. Το πρόβλημα μου είναι ο πατέρας μου που συμμετέχει ελάχιστα στην φροντίδα της. Θεωρεί ότι από την στιγμή που δίνει χρήματα για τα φάρμακά της είναι καλυμμένος. Όσες φορές την προσέχει δυσανασχετεί και της φωνάζει. Τα τελευταία δύο χρόνια έχει και εξωσυζυγική σχέση ( Αν και θεωρώ ότι είχε διάφορες στην ζωή του) εγώ προσπαθώ να προστατεύσω την μαμά μου κάνοντας συστάσεις και συζητήσεις μαζί του εκείνος όμως το αρνείται και με βγάζει τρελή. Αν δεν την παραμελούσε μπορεί να μην με ένοιαζε, αλλά την παραμελεί βρίσκοντας διάφορες δικαιολογίες για να είναι εκτός σπιτιού.
Εγώ έχω σχέση εδώ και τέσσερα χρόνια με ένα άντρα και τα τελευταία δύο είμαστε και αρραβωνιασμένοι. Ο πατέρας μου τον τελευταίο χρόνο δεν τον θέλει.(Μάλλον επειδή ο σύντροφός μου τον είδε με την άλλη γυναίκα) Κάνοντας μου τεράστιο ψυχολογικό πόλεμο με αμέτρητους και ομηρικούς καυγάδες...
Έξω στον κόσμο δείχνει τον στοργικό-συμπονετικό σύζυγο και μέσα στο σπίτι είναι τελείως αδιάφορος.
Νιώθω ότι ζω σε μία παράνοια....
Έχω αρχίσει να παίρνω βαλεριάνες ή πίνω αλκοόλ για να ηρεμώ...Τα νεύρα μου και οι αντοχές μου είναι σε οριακά επίπεδα!!
Έχω να δω τον σύντροφό μου δύο μήνες. (δυστυχώς ή ευτυχώς είναι ναυτικός και δεν τον βλέπω όσο συχνά θα ήθελα.)
Θέλω γρήγορα να αλλάξουν τα πράγματα... Δεν μπορώ άλλο!!!
Χάνω το μυαλό μου!!!
Δεν ξέρω εάν υπάρχει λύση, απλά ήθελα να τα βγάλω από μέσα μου!
Ευχαριστώ όσους διαβάσετε και όσους μου στείλετε την γνώμη σας.
Να είστε όλοι καλά...