Έχοντας έναν πόλεμο στο μυαλό σου

Βρισκομουν στον χειμωνα της ζωης μου και οι ανθρωποι που γνωριζα στην πορεια μου ηταν το μονο καλοκαιρι μου. Το βραδυ επεφτα για υπνο με τις σκεψεις μου οτι χορευω, γελαω και κλαιω μαζι τους. Τρια χρονια στους δρομους, κανοντας διαδρομες σε ενα ατελειωτο ταξιδι στον κοσμο, οι αναμνησεις απο αυτους ηταν το μονο πραγμα που με κρατουσε σε εγρηγορση και οι μονες πραγματικα ευτυχισμενες στιγμες μου. Ημουν μια ψυχη βαθια καλλιτεχνικη, οχι τιποτα σπουδαιο, που καποτε ειχε το ονειρο να γινει μια ομορφη ποιητρια, αλλα εξαιτιας μιας σειρας ατυχων γεγονοτων, ειδε το ονειρο αυτο να διαλυεται και να συνθλιβεται σαν εκατομμυρια αστερια στον νυχτερινο ουρανο, ξανα και ξανα, λαμπερα και κομματια πλεον. Αλλα στην πραγματικοτητα δεν με ενοιαζε, γιατι ηξερα οτι χρειαζεται να χασεις ότι ηθελες παντα, για να καταλαβεις τί σημαινει αληθινη ελευθερια.

Οταν οι ανθρωποι που ηξερα στο παρελθον ανακαλυψαν το πώς ζουσα, με ρωτησαν γιατι...Αλλα δεν εχει νοημα να εξηγεις σε ατομα που εχουν ενα σταθερο σπιτι, δεν εχουν ιδεα πώς ειναι να αναζητας την ασφαλεια σε αλλους ανθρωπους και να θεωρεις σπιτι σου καθε φορα το μερος που γερνεις το κεφαλι σου.

Ημουν παντα ενα ασυνηθιστο κοριτσι, η μητερα μου ειχε πει οτι εχω ψυχη χαμαιλεοντα. Καμια ηθικη πυξιδα να μου δειχνει τον σωστο δρομο, καμια συγκροτημενη προσωπικοτητα. Μονο μια εσωτερικη αναποφασιστηκοτιτα, τοσο μεγαλη και ευρεια, οσο ο ωκεανος. Και αν ελεγα οτι δεν το ειχα σχεδιασει να ειναι ετσι, θα ελεγα ψεματα, γιατι γεννηθηκα για να ειμαι η άλλη γυναικα. Δεν ανηκα σε κανεναν, ανηκα σε ολους, που δεν ειχα τιποτα, που τα ηθελα ολα, με ενα παθος για καθε νεα εμπειρια και με μια εμμονη για ελευθερια, η οποια με τρομαζε σε σημειο να μην μπορω να μιλησω γι' αυτο και με οδηγουσε σε ενα νομαδικο σημειο τρελας που με μαγευε και με ζαλιζε.

Καθε νυχτα ευχομουν να βρω τους ανθρωπους μου, και τελικα τους βρηκα, στον ανοιχτο δρομο. Δεν εχουμε τιποτα να χασουμε, τιποτα να κερδισουμε, τιποτα που να επιθυμουμε πια τοσο πολυ, εκτος απο το να κανουμε τις ζωες μας ενα εργο τεχνης.

"Ζησε γρηγορα, πεθανε νεος, να εισαι τρελος και να περνας καλα"

Πιστευω στον ανθρωπο που θελω να γινω, πιστευω στην ελευθερια του ανοιχτου δρομου, πιστευω στην ευγενια των αγνωστων, και το μοτο μου ειναι παντα το ιδιο οταν βρισκομαι σε πολεμο με τον εαυτο μου, φευγω, απλα φευγω.

Ποιος εισαι; Εχεις ερθει σε επαφη με τις πιο σκοτεινες σκεψεις σου; Εχεις δημιουργησει εναν κοσμο για τον εαυτο σου, στον οποιο εισαι ελευθερος να τις βιωσεις; Εγω εχω. I am fucking crazy. But I am free.

Πάντως, φαίνεται ότι το καλλιτεχνικό στοιχείο παρά τις όποιες δυσκολίες.. δεν σ' εγκατέλειψε.

Το "..πέθανε νέος.." φαντάζομαι εννοείς την ωριμότητα/ενηλικίωση ή κυριολεκτείς;

Τί εννοείς όταν λες "..έχεις δημιουργήσει έναν κόσμο για τον εαυτό σου, στον οποίο είσαι ελεύθερος να βιώσεις τις πιό σκοτεινές σκέψεις σου;" Κόσμο γύρω σου, μέσα σου ή συνδυασμός;
Και το ρωτάω, γιατί μ' άρεσε αυτό, που έγραψες.

Μαρκελα σ'ευχαριστω, το αποσπασμα ειναι στην πραγματικοτητα εν μερει δανεισμενο, αλλα πολυ αντιπροσωπευτικο, γι αυτο και το ανεβασα εδω. Το πεθανε νεος, ειναι κυριολεκτικο, αλλα ειναι ολο αυτο κομματι της Αμερικανικης ζωης του δρομου.

Το τελευταιο κομματι αναφερεται στις πιο σκοτεινες σκεψεις και φαντασιωσεις που εχει καποιος και πολλες φορες φοβαται ή δισταζει να πραγματοποιησει, ειτε γιατι η κοινωνια δεν το προβλεπει, ειτε γιατι μπορει να κακοχαρακτηριστει είτε γιατι δε θα γινει αποδεκτος. Ο κοσμος αυτος ειναι για τον καθεναν διαφορετικος και ξεχωριστος και σχετιζεται με τις επιλογες μας. Η ελευθερια ειναι ενα αγαθο το οποιο πολλοι στερουνται και δεν το αντιλαμβανονται. Το να δημιουργησεις εναν τετοιο κοσμο, στον οποιο να αιαθανεσαι ελευθερια ειναι πολυ σημαντικο.

Πράγματι, πώς νάμαστε ελεύθεροι οι περισσότεροι, όταν μέσα μας κρύβουμε και μιά σκλαβωμένη φύση που τη μισούμε, γιατί
της έμαθαν να κοιτάζει χαμηλά κι όλο πιό χαμηλά, μέχρι που κάποια στιγμή πιά δεν μπορεί ίσως να σηκώσει κεφάλι;
Είναι οι θαμμένες επιθυμίες, τα θέλω, οι ανάγκες μας κι όλα όσα δεν διεκδικούμε από φόβο.. κι έτσι είμαστε σ' ένα συνεχή πόλεμο μέσα μας.
Ναι! Στη ζωή μας όλα είν' επιλογές! Αλλά πόσο ώριμοι είμαστε και ικανοί να επιλέγουμε σωστά; Είναι κι αυτό ένα θέμα!

Διαβαζοντας τα μηνυματα σου προσπαθω να κατανοήσω αν πράγματι εσύ πέτυχες αυτο που οι υπόλοιποι δεν κατορθωνουμε να επιτυχουμε, αν και απο εμας εξαρταται, να αφησουμε τους εαυτους μας ελεύθερους. Ας προσπαθησουμε να αναλογιστουμε πόσα θα θελαμε να κανουμε τα οποια βρισκονται απλα στιβαγμενα και γυροφερνουν στη σκεψη μας και ποσα απ αυτα τολμησαμε να τα κανουμε πράξη. Η μεταξυ τους διαφορα ειναι η δυστυχία. Μια μεθοδος ψυχοθεραπειας λεει πως αμα θελεις να επιτυχεις κατι πρεπει πρωτα μεσα σου να το δημιουργησεις όσο πιο ζωντανο γινεται, σαν να το ζεις ηδη, κι απ εκει και περα η πράξη ειναι πιο ευκολη υποθεση. Ο πολεμος στο μυαλο ειναι οι φοβιες, τα απωθημενα, η υπεραναλυση που οδηγει τελικα στην απραξια, κι ολα αυτα μαζι ειναι στερηση ελευθεριας. Το ζητημα ειναι να καταλαβει κανεις ότι απο τον ιδιο εξαρταται η ζωη και η ελευθερια του σε μικρη ηλικία, πριν προλαβουν και ριζωσουν μεσα του ολα αυτα τα αρνητικα για τα οποια συζηταμε εδω καθημερινα, αν αργησει να το καταλαβει δεν ειναι τοσο απλα τα πραγματα. Αν εσυ εισαι στη ζωη αυτο που νιωθεις, ασχέτως τι ειναι αυτο, τότε παίρνω δύναμη απο σενα.

Η αγάπη είναι η γη ,σταθερή στο πυρήνα της και όμως γυρίζει.
Ο έρωτας είναι ο ήλιος, που μία ανατέλλει και την άλλη δύει.
Οι άνθρωποι είναι η τρέλα του φεγγαριού, μία μισό μία ολόγεμο,
βγαίνοντας όμως την νύχτα να μας φωτίσει.
Η τρέλα είναι η βροχή, ακουμπάει την ψυχή της φύσης, μας αγγίζει, χαϊδεύοντας μας,
όμως μία είναι δυνατή και υπερχειλίζει και την άλλη είναι σιγανή.
Η ελευθερία είναι η θάλασσα και ο ουρανός μαζί, απέραντα και γαλάζια.

Howtodream8 αυτό μου θύμισες μην σταματήσεις να ονειρεύεσαι και ζήσε την ζωή σου ελεύθερα όπως εσύ θέλεις.
το ξέρω ότι όλα αυτά είναι μεταφορικά μέσα στο μυαλό σου.

Καλή σου Μέρα Mariah !!

Βρισκομουν στον χειμωνα της ζωης μου και οι ανθρωποι που γνωριζα στην πορεια μου ηταν το μονο καλοκαιρι μου.
Το καλοκαίρι βρισκόταν συνεχώς μέσα σου και στην ουσία ΕΣΥ το όριζες, οι άλλοι ήταν μόνο η αφορμή.

...ηξερα οτι χρειαζεται να χασεις ότι ηθελες παντα, για να καταλαβεις τί σημαινει αληθινη ελευθερια.
Μιάς και είμαστε πραγματικά ελεύθεροι όταν δέν σημαίνουμε τίποτε και γιά κανέναν, το αίσθημα αυτής της ελευθερίας είναι τελικά πολύ απάνθρωπο. Παρομοίως το επιδίωκα γιά αρκετά χρόνια επειδή είχα την πεποίθηση πως δέν άξιζα και πολλά πράγματα και ήμουν ένα περίσσευμα της φύσης ...και ...και.... Χαζομάρες σκεφτόμουν όμως, την πραγματική μου αξία (αυτήν που θα καταλάβαινα εγώ, αυτήν που θα καταλάβαιναν και οι άλλοι) θα την όριζα εγώ και μόνον με την συμπεριφορά μου. Μπορεί αρκετές φορές να έπεφτα σε γαϊδούρια ή απλώς σε τύπους που δέν ταίριαζαν τα χνώτα μας, αλλά πάντα υπάρχουν κάποιοι που μας καταλαβαίνουν. Και στο φινάλε, δέν έχει κανείς την υποχρέωση να ανταποκρίνεται στις εξωτερικεύσεις μας, αυτό είναι ζήτημα τύχης και διαρκούς προσπάθειας. Η ομορφιά που εκπέμπεις συνεχίζει να υπάρχει και αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό κυρίως γιά 'σένα την ίδια. Απλά είναι άτοπο να απαιτούμε αναγνώρηση από όλους. ...big deal !! ...


Οταν οι ανθρωποι που ηξερα στο παρελθον ανακαλυψαν το πώς ζουσα, με ρωτησαν γιατι...Αλλα δεν εχει νοημα να εξηγεις σε ατομα που εχουν ενα σταθερο σπιτι, δεν εχουν ιδεα πώς ειναι να αναζητας την ασφαλεια σε αλλους ανθρωπους και να θεωρεις σπιτι σου καθε φορα το μερος που γερνεις το κεφαλι σου.
Είναι δύσκολο να το καταλάβουν αυτό άνθρωποι που έχουν ήδη καλοβολευτεί ή ακόμη και που δέν τόλμησαν ποτέ να βγούν από το καβούκι τους.



Ημουν παντα ενα ασυνηθιστο κοριτσι, η μητερα μου ειχε πει οτι εχω ψυχη χαμαιλεοντα. Καμια ηθικη πυξιδα να μου δειχνει τον σωστο δρομο, καμια συγκροτημενη προσωπικοτητα. Μονο μια εσωτερικη αναποφασιστηκοτιτα, τοσο μεγαλη και ευρεια, οσο ο ωκεανος. Και αν ελεγα οτι δεν το ειχα σχεδιασει να ειναι ετσι, θα ελεγα ψεματα, γιατι γεννηθηκα για να ειμαι η άλλη γυναικα. Δεν ανηκα σε κανεναν, ανηκα σε ολους, που δεν ειχα τιποτα, που τα ηθελα ολα, με ενα παθος για καθε νεα εμπειρια και με μια εμμονη για ελευθερια, η οποια με τρομαζε σε σημειο να μην μπορω να μιλησω γι' αυτο και με οδηγουσε σε ενα νομαδικο σημειο τρελας που με μαγευε και με ζαλιζε.

Καθε νυχτα ευχομουν να βρω τους ανθρωπους μου, και τελικα τους βρηκα, στον ανοιχτο δρομο. Δεν εχουμε τιποτα να χασουμε, τιποτα να κερδισουμε, τιποτα που να επιθυμουμε πια τοσο πολυ, εκτος απο το να κανουμε τις ζωες μας ενα εργο τεχνης.
Κι άν κάνω άστατη ζωή, δικός'μ'ειναι λογαριασμός (κλίκ)
Θέλει πολύ θάρρος αυτό, Μπράβο σου !


"Ζησε γρηγορα, πεθανε νεος, να εισαι τρελος και να περνας καλα"
Αυτό το έλεγε ο Τζίμι Χέντριξ, αιωνία του η μνήμη.
Είναι όμως προτιμότερο να ζείς σπινταριστά, να ζήσεις πολλά πράγματα και να το κάνεις γιά πάααρα πολλά χρόνια. Μεγάλη μαγκιά να το αντέχεις αυτό. Αλλά και μεγάλη ατυχία γιατί αυτό συνεχίζεται μέχρι να "κουμπώσεις" κάπου. Και γιά όσο διαρκεί αυτό το "κάπου" η ψυχή καταλαγιάζει.



Πιστευω στον ανθρωπο που θελω να γινω, πιστευω στην ελευθερια του ανοιχτου δρομου, πιστευω στην ευγενια των αγνωστων, και το μοτο μου ειναι παντα το ιδιο οταν βρισκομαι σε πολεμο με τον εαυτο μου, φευγω, απλα φευγω.

Ποιος εισαι; Εχεις ερθει σε επαφη με τις πιο σκοτεινες σκεψεις σου; Εχεις δημιουργησει εναν κοσμο για τον εαυτο σου, στον οποιο εισαι ελευθερος να τις βιωσεις; Εγω εχω. I am fucking crazy. But I am free.
Καλό σου Δρόμο Ελεύθερη Ψυχή !!
Απλά να φυλάγεσαι γιατί σε μία σκηνή του Easy Rider ακούγεται το θρυλικό:
Την "Ελευθερία" όλοι την ευαγγελίζονται, αλλά τους Ελεύθερους δέν τους γουστάρει κανείς.

Τους καρφωνόμαστε στο ρουθούνι ρε παιδί μου και τρελένονται στο σκάλισμα ...χαχαχά !!

Με φούντωσες τώρα και θ'ανοίξω το κουτάκι

Παραείμαι σφυγμένος, ξεμουγκαίνομαι μόνο όταν δέν πάει άλλο (και τότε κάνω απίστευτες μαλακίες ...χαχαχά!! ).
Ζώ αυτό που λένε οι Τρύπες
Αν δε χωράς μέσα σε μια άθλια πατρίδα
Αν δε σου φτάνει μια ελπίδα τυφλή
Αν δε χώρας μέσα σε μια ονειροπαγίδα
Αν δε χώρας σε μια αγκαλιά φυλακή

Τότε τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα
παντού περισσεύεις και παντού ξεψυχάς
Τότε τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα
δεν χώρας πουθενά δε χώρας πουθενά

Αν δε χώρας μέσα σ’ εν’ άνοστο αστείο
Αν δε σου φτάνει μια σκληρή προσευχή
Αν δε χώρας μέσα σ’ ένα ψυχοπορνείο
Αν δε χώρας σ’ ένα σπασμένο κορμί

Να σκεφτείς πως έχω τρία "σπίτια-ερημητήρια":
Ένα "κανονικό" όπου είναι τα πάντα τακτοποιημένα (κάτι σάν έκθεση επίπλου ...χαχαχά !! ) που μπορούν να έρχονται μόνο άνθρωποι που δέν είναι απειλή γιά τον ψυχισμό μου. Πέντε-έξι δλδ.

Ένα όπου μπορούν να "χωρέσουν" μόνο οι Μουσικές μου και'γώ.

Και ένα βαγόνι κάπου ψηλά σε βουνό όπου άρχισα να πηγαίνω και πάλιτους τελευταίους τρείς μήνες, από τότε δλδ που ανέβηκα και βρήκα τον Άρη τον σκύλο μου άψυχο. Πολύ λυπήθηκα και νομίζω πως τώρα ανεβαίνω και πάλι γιατί έπαψε Αυτός να επωμίζεται το βάρος της ευθύνης της φύλαξης. Τώρα έχω ανεβάσει δύο αδέσπωτα που σπίτωσα γι'αυτόν ακριβώς τον λόγο, όμως δέν τα νιώθω ακόμη δικά μου αν και είναι πολύ ψυχούλες. Επιπλέον ανησυχώ γι'αυτά αφού τον χειμώνα το οικόπεδο γίνεται πέρασμα λύκων. Από πληγή λύκου έφυγε και ο Άρης.

...ξέφυγα πάλι... ...τέσπα.

Πάντα περνάω καλά, και πάντα έχω τα τυχερά μου. Ήμουν σε όλη μου τη ζωή πολύ κωλόφαρδος.
Παρόλ'αυτά τα περισσότερα από τα σχεδόν πενήντα χρόνια μου ήμουν μόνος.
Ή, γιά να το πώ καλύτερα, ενώ υπάρχουν πάντα δικοί μου άνθρωποι που με περιμένουν, προτιμώ να κλένομαι στα καβούκια μου.
Μακάρι να μήν ήμουν έτσι

Quote:

---

Originally Posted by carry

..Πάντα περνάω καλά, και πάντα έχω τα τυχερά μου. Ήμουν σε όλη μου τη ζωή πολύ κωλόφαρδος.
Παρόλ'αυτά τα περισσότερα από τα σχεδόν πενήντα χρόνια μου ήμουν μόνος.
Ή, γιά να το πώ καλύτερα, ενώ υπάρχουν πάντα δικοί μου άνθρωποι που με περιμένουν, προτιμώ να κλένομαι στα καβούκια μου.
Μακάρι να μήν ήμουν έτσι

---

Καλημέρα Καρούλι!
Μια χαρά σε βρίσκω! Δεν είσαι μόνος, αφού είν' επιλογή!.. Δεν είσαι μόνος, αφού έχεις εσένα και περνάς - το λες εξάλλου - πάντα καλά.. Και βέβαια πάντα τέτοια! :)

Quote:

---

Originally Posted by howtodream8

Μαρκελα σ'ευχαριστω, το αποσπασμα ειναι στην πραγματικοτητα εν μερει δανεισμενο, αλλα πολυ αντιπροσωπευτικο, γι αυτο και το ανεβασα εδω. Το πεθανε νεος, ειναι κυριολεκτικο, αλλα ειναι ολο αυτο κομματι της Αμερικανικης ζωης του δρομου.

Το τελευταιο κομματι αναφερεται στις πιο σκοτεινες σκεψεις και φαντασιωσεις που εχει καποιος και πολλες φορες φοβαται ή δισταζει να πραγματοποιησει, ειτε γιατι η κοινωνια δεν το προβλεπει, ειτε γιατι μπορει να κακοχαρακτηριστει είτε γιατι δε θα γινει αποδεκτος. Ο κοσμος αυτος ειναι για τον καθεναν διαφορετικος και ξεχωριστος και σχετιζεται με τις επιλογες μας. Η ελευθερια ειναι ενα αγαθο το οποιο πολλοι στερουνται και δεν το αντιλαμβανονται. Το να δημιουργησεις εναν τετοιο κοσμο, στον οποιο να αιαθανεσαι ελευθερια ειναι πολυ σημαντικο.

---

Δεν υπάρχει ελευθερία! Και όσοι το νομίζουν αυτό απλά είναι φαντασμένοι... Ίσως γι αυτό καταφεύγουμε σε χόμπι και καλλιτενικής φύσεως δραστηριότητες (ή και άλλες) για να βρούμε εκεί την ελευθερία μας!

"Και θυμαμαι οταν τον γνωρισα, ηταν τοσο ξεκαθαρο οτι ηταν για μενα. Και οι δυο το ξεραμε, απο την πρωτη στιγμη. Και οσο τα χρονια περνουσαν, τα πραγματα γινοντουσαν ολο και πιο δυσκολα. Τον παρακαλεσα να μεινει, προσπαθωντας να του θυμισω τί ειχαμε στην αρχη. Ηταν χαρισματικος, μαγνητικος, ηλεκτρικος, και ολοι το ηξεραν αυτο. Σε οποιο μερος και αν πηγαινε, ολα τα κεφαλια των γυναικων γυρνουσαν και ολοι ηθελαν να του μιλησουν. Ητανε μια διασταυρωση καλου ανθρωπου με αυτον που δεν αντεχει ουτε τον ιδιο του τον εαυτο. Παντα ειχα την αισθηση οτι γινοταν δυο κομματια, απο τη μια ενας σωστος ανθρωπος και απο την αλλη ενας ανθρωπος που εχανε ο,τι ευκαιρια και αν του παρουσιαζονταν. Και με αυτον τον τροπο, τον καταλαβαινα και τον αγαπουσα. Τον αγαπουσα, τον αγαπουσα, τον αγαπουσα...και ακομη τον αγαπαω. Τον αγαπαω. "