Ερώτηση

Καλησπέρα αγόρια-κορίτσια!Έχω γράψει στο φόρουμ σχετικά λίγο(όσοι δεν με ξέρουν)αλλά παρακολουθώ θέματα και ασχολούμαι όσο μπορώ βλέποντας μία ωραία συντροφιά που υπάρχει μεταξύ των μελών κτλ.!Για να μη σας κουράσω καταλαβαίνω πως θα ήταν προτιμότερο να μιλήσω και με κάποιο γιατρό αλλα θέλω να μου πείτε την γνώμη σας για κάτι!
Μήνες έχω αυτή την αίσθηση αλλά προσπαθώ να καταλάβω τι ακριβώς είναι!Νιώθω πως όταν βλέπω ένα πρόσωπο που είναι μαζί μου ότι είναι ξένο.Ξέρω πώς δεν ισχύει και καταλαβαίνω ποιός είναι αλλά νιώθω έτσι.Δηστυχώςείχα ακούσει κάτι σχετικό περί εγκεφαλικών προβλημάτων όταν κάποιος δεν αναγνωρίζει τον άλλον και νόμισα πως θα το πάθω και εγώ.Τώρα δεν βγάζω άκρη.Νιώθω ώρες ώρες πως παθαίνω κρίση πανικού αλλά δεν έχω σωματικά συμπτώματα.μόνο ψυχικά!κρίσεις στις οποίες νιώθω οτι πάω να τρελαθώ και οτι θα τα χάσω.σάν να πάω να αποκοπώ απο την πραγματικότητα και δεν γίνεται ποτέ.είναι όντως απο φόβο-κρίση πανικού Η' είναι ψευδοκριση,επιληψιες κτλ.?
Ευχαριστώ πολύ παιδιά να περνάτε καλά :)

Συγκεντρώσου θα πασ χαμένος

Νομίζω οτι κανείς μας δε μπορεί να πει τι είναι γιατί δεν γνωρίζει!!! Έτσι όπως το περιγράφεις θα σου πρότεινα να πας σε νευρολόγο και μετά σε ψυχολόγο.. Αλλά σίγουρα να πας σε γιατρό μην το αφήσεις !!!

elis δεν σε καταλαβαινω μπορεις αν θες να γινεις πιο κατανοητος σε παρακαλω?
κλειδι ευχαριστω αλλα δεν ειναι απλο.. φοβαμαι

Λοιπον billara αυτο το ειχα εγω για πανω απο ενα χρονο , και μαλιστα δεν αφορουσε μονο αλλα προσωπα αλλα ακομα και εμενα οταν με κοιταζα στον καθρεφτη καθως και το περιβαλλον.
Κατα πασα πιθανοτητα δεν προκειται περι εγκεφαλικης βλαβης ή επιληψιας, και ναι σχετιζεται με το αγχος , και δεν ξερω κατα ποσο ισχυει αλλα σε εμενα εμφανιζεται ακομα και οταν εχω μετριο αγχος . Μην φοβασαι να το συζητησεις με τον γιατρο σου και μην ανησυχεις.

Καλησπέρα betel!όντως το έχω ακούσει πως μπορεί να είναι απο άγχος.μόνο μην είναι κανάς όγκος στο κεφάλι και τρέχουμε και δε φτάνουμε.αλλα τόσο καιρό δεν νομίζω να την πάλευα η να επηζούσα..οποτε κάτι άλλο είναι και μάλλον έχεις δίκαιο :P
έσυ πως το αντιμετώπισες και τι σου είπε ο δοκτορ?

Ο δοκτορ που πηγα τοτε ηταν μια ηλιθια και δεν μου ειπε τιποτα , απλα μου εγραψε φαρμακα , το τι ειναι το εμαθα κατοπιν εορτης απο αλλο γιατρο .
Αποπραγματοποιηση λεγεται οταν νιωθεις ξενο το περιβαλλον και αποπροσωποποιηση οταν νιωθεις ξενο και τον εαυτο σου. Βασικα ειναι οι δυο οψεις του ιδιου νομισματος.
Σε εμενα αυτο εμφανιστηκε οταν στταματησα να εχω τα σωματικα συμπτωματα των κρισεων πανικου ενω ειχα τα ψυχικα ( φοβο οτι τρελαινομαι και οτι πεθαινω κλπ ).
Οπως το περιγραφεις και εσυ , σαν να παθαινεις κριση πανικου στο κεφαλι σου αλλα το σωμα δεν ακολουθει , ουτε μουδιασμα ουτε ζαλαδα ουτε τιποτα.
Και στην ομαδα αυτοβοηθειας που πηγαινα αλλα δυο ατομα που το ειχαν βιωσει ειχαν πει το ιδιο. Οτι οταν σταματησαν να εχουν τα σωματικα συμπτωματα των κρισεων πανικου εμφανιστηκε αυτο. Λογικα σχετιζεται καπως αλλα δεν ξερω πως.

το ξέρω πως δεν είναι απλό αλλά αν σπάσεις το πόδι σου δεν θα πας σε γιατρό θα μείνεις μια ζωή να κουτσαίνεις???? Δες το ψύχραιμα δεν είναι κάτι σοβαρό αλλά καλο θα ήταν να ξέρεις τι είναι να μη σε τρώει το άγχος ..

Παιδιά καλησπέρα. Εχω πολύ καιρό να γράψω γιατί απλά ήμουν καλά. Τον τελευταίο καιρό με έπιασε πάλι αυτό που περιγράφετε. Νομίζω ότι χάνομαι, ότι δεν είμαι εγώ και όλα μου φαίνονται ξένα και ανούσια. Εχω πάει επανειλημένως σε γιατρούς και όλοι μου λένε άγχος. Ο ψυχίατρος που με παρακολουθεί μου είπε ότι είναι γενικευμένη αγχώδης διαταραχή. Μου είχε δώσει φάρμακα αλλά κατά έναν περίεργο τρόπο ο οργανισμός μου δεν τα δέχεται. Αντιδρά άσχημα. Ο γιατρός μου την τελευταία φορά -πριν δύο μήνες- μου είπε ότι είμαι δυστυχισμένη και δεν έχω τίποτα. Η αλήθεια είναι ότι περνάω πολλά. Ο μικρός μου γιος έχει τετραπληγία παραπληγία και δεν περπατάει, είμαι στα πρόθυρα χωρισμού με το σύζυγο και δε βλέπω κάποιο διέξοδο. Παίρνω μόνο Λεξοτανίλ όποτε χρειάζεται. Κι εγώ φοβάμαι για το κεφάλι μου και όλα τα συναφή. Αλλά τελικά το άγχος με τρώει...

Δεν πρέπει να αγχώνεσαι και πρέπει να ηρεμήσεις, καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο αυτό που περνάς, αλλά μάλλον πρέπει να αλλάξεις γιατρό και δεν πιστεύω ότι άξιζες μία τέτοια απάντηση έλεος, έχεις την οικογένεια σου, που προσπαθείς να την κρατήσεις ενωμένη τι πιο όμορφο από αυτό, εσύ αισθάνεσαι μόνη; έχεις φίλους ή και οικογένεια να σε στηρίξουν;

Άλλαξε γιατρό ...βαλέ στόχο στη ζωή σου ( το παιδί σου νομίζω οτι είναι ο πιο κατάλληλος στόχος-λόγος) να πατήσεις τα πόδια σου στην γη ...Είναι πολλά μαζί σε νιώθω αλλά αυτό που έχει σημασία είναι να βρεις την δύναμη που έχεις μέσα σου να παλέψεις... Υπάρχει ελπίδα απλά ακόμη δεν την βλέπεις .. Ζήτησε βοήθεια απο οικογένεια, φίλους, και κάποιον ειδικό ... όλα αυριο θα πάνε καλύτερα αρκεί να πιστέψεις σε εσένα.. Καλό σου βράδυ ..

Ευχαριστώ παιδιά για τα καλά λόγια. Να αλλάξω γιατρό είναι λίγο δύσκολο γιατί πάω χρόνια, ξέρει τα προβλήματα και δε μπορώ να βρώ και να εμπιστευτώ από την αρχή κάποιον άλλο. Το να προσπαθήσω να πατήσω στα πόδια μου είναι πολύ δύσκολο. Εκεί που είμαι καλά εκεί παθαίνω τα ίδια. Και μου χαλάει η καθημερινότητα. Θα δω τι θα κάνω.