ΤΑΥΤΙΣΗ;

Μετά απο καιρό επέστρεψα...

Ήθελα να θέσω ένα ζήτημα και όποιος έχεις ανάλογη εμπειρία η γνώση ας μου απαντήσει.

Είχα 2 φίλους. Κολλητούς που λέμε. Ήταν οι πρώτοι άνθρωποι που τους μίλησα για μένα, για το ποιός πραγματικά είμαι, πώς νιώθω και τα οικογενειακά προβλήματα που είχα(έχω). Την προηγούμενη χρονιά πέρασα μείζων καταθλιπτικό επεισόδιο...μου στάθηκαν για ένα διάστημα πολύ, αν δεν είχα αυτούς δεν ξέρω πού και πώς θα ήμουν τώρα...

Δεθήκαμε πολύ...άρχισε η μεταβίβαση σ' αυτούς...κουράστηκαν και με απέφευγαν και τώρα στην ουσία έχουμε απομακρυνθεί τραγικά.

Τους δικαιολογώ...είχα πολύ υλικό που τους έπεσε βαρύ, το ίδιο και η συμπεριφορά μου...δεν ήταν και ειδικοί να με χειριστούν. Τώρα είμαι καλύτερα...φοβάμαι να συνδεθώ με άλλους φίλους μήπως με εγκαταλείψουν και αυτοί...δεν αντέχω άλλες απώλειες....

Υπάρχει το εξής ζήτημα. Οι γονείς μου είναι διαζευγμένοι. Ο πατέρας μου κακοποίησε τη μητέρα μου και της δημιούργησε προβλήματα εως τώρα...εμένα με τη συμεπριφορά του μόνο με κακοποιούσε.Ποτέ σωματικά λεκτικά- ψυχολογικά....χρόνια αυτή η κατάσταση. Τώρα έχουμε χαθεί...

Κάνω ψυχανάλυση...προσπαθώ να κάνω το συσχετισμό της απώλειας του πατέρα και της κακοποιητικής συμεπριφοράς του απένανατι μου ....με το δέσιμο, τη μεταβίβαση και την όλη τροπή που πήρε το θέμα με τους 2 κολλητούς μου...μήπως σε αυτούς έβλεπα την εικόνα του πατέρα μου και έβγαζα οργή που δεν αντιστοιχούσε στις πράξεις τους αλλά ήταν οργή για τα τραύματα που μου δημιούργησε εκείνος και άλλες ταυτίσεις του της πατρικής εικόνας με αυτής των φίλων....

Καλημερα! Οταν παρουσιασα κι εγω καταθλιψη, ειχα καποια ατομα που ηταν κοντα μου και πιστευα οτι χωρις αυτα δε θα την εβγαζα. Τελικα μαλλον εκανα λαθος. Τα ατομα αυτα κουραστηκαν, απομακρυνθηκαν και εξαφανιστηκαν. Θα μπορουσα να συνδεσω τον πονο της απωλειας που εζησα με τα κενα αγαπης που μου ελειπαν απο παιδι επισης. Διαπιστωσα ομως οτι η καταθλιψη, και καθε ψυχικη νοσος , ειναι μια διαδικασια δυσκολη, χρονοβορα και πολλες φορες καθαρα ατομικη-προσωπικη υποθεση. Για περιπου ενα ολοκληρο τριμηνο "θρηνουσα" το οτι με εγκαταλειψανε, αναρωτιομουν γιατι Θεε μου, τί εκανα; Αυτη η μοναξια ομως εν μερει με βοηθησε. Με βοηθησε να καταλαβω οτι πρωτα πρεπει να συναναστραφω με μενα, ν κανω φιλη εμενα, να βγω με μενα. Τον εαυτο μου τον εβγαζα απο το παρεακι. Ο εαυτυος μου ομως με ακολουθει συνεχει, ενω εκεινοι οχι. Θεωρω παααρα πολυ επικοδομητικο το κομματιτης μοναξιας και της αφοσιωσης στον εαυτο.

Καλημέρα κι από μένα...!!!!Φίλε θεολόγε καλά θα κάνεις να βγάλεις από το μυαλό σου ότι στους φίλους σου έβλεπες τον πατέρα σου.Αυτές οι σκέψεις σε οδηγούνε αυτόματα σε νέες σκέψεις και γίνεται μια ανακυκλωση ''κακών'' σκέψεων που όσο και να προσπαθείς να τις αναλύσεις δε θα βρεις ακρη και τα πράγματα θα τα κάνεις χειρότερα.Όσο για το ότι απομακρύνθηκαν είναι γιατί κατά κάποιο τρόπο απομακρυνόμαστε κι εμείς οι ίδιοι κι εδω είναι και το σημείο που διαφωνώ με την howtodream.Δεν διαφωνώ άσκοπα,απλά βάζω την κατάστασή μου μπροστά και ξέρω ότι είναι τραγικό λάθος να μείνει κάποιος μόνος.Σε ένα δύσκολο στάδιο της ζωής μας,όπως είναι η κατάθλιψη,κοντά σου θα μείνουν αυτοι που πραγματικά νοιάζοντε για σένα,οπότε όσο και να κουραστούνε θα έχουν την υπομονή να προσπαθήσουν να βοηθήσουν γιατί όπως σου είπα..νοιάζοντε.Όλοι οι άλλοι το μόνο που θα κάνουν είναι να προσφέρουν μερικές ώρες παρηγοριάς χωρίς να κατανοούν ή να μη θέλουν να κατανοήσουν την ουσία του προβλήματος.Επιμένω ότι σε μία τέτοια κατάσταση χρειάζομαστε ανθρωπους δίπλα μας κι αντίθετα η μοναξιά είναι το χειρότερο πράγμα.Γιατί όχι μόνο δεν θα βρεις λύση στο πρόβλημά σου αλλά θα το κάνεις χειρότερο ...

Τι εννοείς όταν λές "με τη συμεπριφορά του μόνο με κακοποιούσε"?

Εννοώ ό,τι η κακοποίηση ήταν λεκτική- βιωματική.Ποτέ δεν με χτύπησε. Ο΄λη η κακοποίηση ήταν απ'τη συμεπριφορά του προς εμένα και απ' αυτά που μου έλεγε για μένα και για τους υπολλοίπους ιδιαίτερα συγγενείς.

Γεια σου και από εμένα!
Θα μοιραστώ μαζί σου μία προσωπική εμπειρία αλλά από την άλλη πλευρά, της φίλης που προσπαθούσε να στηρίξει την φίλη της που είχε πολλές δυσκολίες - και μόνο φαινομενικά περισσότερες από εμένα. Βέβαια δεν ήταν περίπτωση ταύτισης.
Είναι μία πάρα πολύ καλή μου φίλη την οποία την αγαπώ απεριόριστα. Την γνώρισα πριν περίπου 1 χρόνο όταν είχαμε κι οι 2 βρεθεί σε νέα χώρα, προσπαθώντας να προσαρμοστούμε μαζί σε νέα δεδομένα και σε εχθρικά περιβάλλοντα. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι επί 7 μήνες, μοιραζόμασταν η μία με την άλλη τις δυσκολίες που περνούσαμε κάθε μέρα. Αυτό που συνέβη τελικά ήταν ότι φορτώσαμε η μία την άλλη, πολύ περισσότερο από ότι αντιστοιχούσε στην ίδια την πραγματικότητα και μεγαλοποιούσαμε όλες τις καταστάσεις που μας συνέβαιναν. Το αποτέλεσμα ήταν αυτή να εξαρτηθεί από εμένα κι όταν εγώ έπεσα σε κατάθλιψη και δεν μπορούσα να τη βοηθήσω εκείνη να πελαγώσει την ώρα που εγώ βυθιζόμουν.
Ο λόγος που κατάφερα να σταθώ στα πόδια μου τελικά ήταν η ψυχανάλυση. Οι φίλοι είναι πολύ σημαντικό κομμάτι και στήριγμα στη ζωή μας, αλλά μόνο μέχρι εκεί που τους αναλογεί, γιατί άλλωστε όπως είπες κι εσύ, ειδικοί δεν είναι για να ξέρουν πώς να σε χειριστούν. Κι όσο για την φίλη μου, της έκανα ξεκαθάρισμα ότι εντοπίζω πως η σχέση μας έχει προβληματικές κι ότι και οι 2 χρειαζόμαστε διαφορετική βοήθεια και τελικά κι εκείνη τώρα στέκεται στα πόδια της καλύτερα από πριν.
Θεωρώ πως το καλύτερο που έκανες ήταν που ξεκίνησες την ψυχανάλυση, γιατί έτσι θα μάθεις να στέκεσαι στα πόδια σου μόνος σου και τελικά από τις φιλίες σου να αντλείς άλλου είδους ικανοποίηση. Μην στενοχωριέσαι και μην ανησυχείς, εάν είναι πραγματικοί φίλοι μόλις εσύ τους ξαναπλησιάσεις, θα τους ξαναέχεις δίπλα σου.
Όσο για τον πατέρα σου, νομίζω πως και το ότι αναγνωρίζεις πως σε "κακοποιούσε" και όλα όσα έλεγε δεν ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα είναι το πρώτο βήμα για να τα αφήσεις και πίσω σου.

Quote:

---

Originally Posted by Θεολόγος

..Υπάρχει το εξής ζήτημα. Οι γονείς μου είναι διαζευγμένοι. Ο πατέρας μου κακοποίησε τη μητέρα μου και της δημιούργησε προβλήματα εως τώρα...εμένα με τη συμεπριφορά του μόνο με κακοποιούσε.Ποτέ σωματικά λεκτικά- ψυχολογικά....χρόνια αυτή η κατάσταση. Τώρα έχουμε χαθεί...

Κάνω ψυχανάλυση...προσπαθώ να κάνω το συσχετισμό της απώλειας του πατέρα και της κακοποιητικής συμεπριφοράς του απένανατι μου ....με το δέσιμο, τη μεταβίβαση και την όλη τροπή που πήρε το θέμα με τους 2 κολλητούς μου...μήπως σε αυτούς έβλεπα την εικόνα του πατέρα μου και έβγαζα οργή που δεν αντιστοιχούσε στις πράξεις τους αλλά ήταν οργή για τα τραύματα που μου δημιούργησε εκείνος και άλλες ταυτίσεις του της πατρικής εικόνας με αυτής των φίλων....

---

Γειά σου Θεολόγε, :)
Κοίτα, καλό θα είναι να ρωτήσεις και τον/την ειδικό γι' αυτό που ρωτάς εδώ μέσα.. Μπορεί βέβαια και νάχεις ρωτήσει.. Πάντως πιστεύω, ότι απ' τη στιγμή
που έχουμε πρόβλημα κυρίως εμείς οι ίδιοι με τον εαυτό μας, επόμενο είναι κι η σχέση μας με τους άλλους να είναι προβληματική. Αν π.χ. οι συμπεριφορές σου
ήταν καταθλιπτικές κι ανεξέλεγκτες, δλδ με συνεχή ξεσπάσματα θυμού.. ε δεν ήταν κι ό,τι το καλύτερο για κείνους, όταν βγαίνατε έξω μια φορά στο τόσο,
για να τα πείτε και να περάσετε ευχάριστα. Σίγουρα, από μια στιγμή και μετά, καταντά κουραστικό όλ' αυτό.. Εκείνοι δεν σου είπαν ν' απευθυνθείς κάπου?..

Quote:

---

Originally Posted by Θεολόγος

Εννοώ ό,τι η κακοποίηση ήταν λεκτική- βιωματική.Ποτέ δεν με χτύπησε. Ο΄λη η κακοποίηση ήταν απ'τη συμεπριφορά του προς εμένα και απ' αυτά που μου έλεγε για μένα και για τους υπολλοίπους ιδιαίτερα συγγενείς.

---

Επίσης, ούτε ο πρώτος είσαι, που έχεις βιώσει συναισθηματική κακοποίηση, αλλά μάλλον είμαστε οι περισσότεροι. Δυστυχώς, απ' τη στιγμή που δεν υπάρχει
παιδεία κι οι γονείς μας, μας μεγαλώνουν με μια κοσμοθεωρία, που έχει πολλές ξεπερασμένες αντιλήψεις, επόμενο είναι να μας δημιουργούν από
τα πρώτα μας χρόνια ένα σωρό ψυχολογικές συγκρούσεις, που κάποια στιγμή τις βρίσκουμε μπροστά μας και συνήθως με σωματικά συμπτώματα.
Είναι γιατί νομίζουν κι αυτοί, ότι κάνουν το καλύτερο που μπορούν για μας, γιατί έτσι είχαν κι οι ίδιοι ανατραφεί κι ίσως είναι το ίδιο τραυματισμένοι..
Από την άλλη μεριά είσαι και τυχερός που ο πατέρας σου απομακρύνθηκε..

Υ.Γ. Κι εγώ πιστεύω, ότι αν είναι αληθινοί φίλοι και τους εξηγήσεις.. θα είσαστε και πάλι μαζί! Διαφορετικά, όταν είσαι έτοιμος θα βρεθούν οι κατάλληλοι..
Και θάρθει ώρα, που και το γεγονός της κακοποίησης θα το αφήσεις πίσω με τη θεραπεία και θα συγχωρέσεις και τον πατέρα σου, αν δεν τόχεις κάνει
ήδη, γιατί ανεξάρτητα από τα τραύματα που σου προξένησε - τόσο ήξερε, τόσο έκανε κι αυτός! - μάλλον κι αυτός κακοποιημένος, πρέπει να ήταν..

Ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις σας! Το συζητάω το θέμα και με την θεραπεύτρια μου....αλλα βλέπω οτι με χει παρει απο κατω...βλέπουμε!

Quote:

---

Originally Posted by μαρκελα

Γειά σου Θεολόγε, :)
Κοίτα, καλό θα είναι να ρωτήσεις και τον/την ειδικό γι' αυτό που ρωτάς εδώ μέσα.. Μπορεί βέβαια και νάχεις ρωτήσει.. Πάντως πιστεύω, ότι απ' τη στιγμή
που έχουμε πρόβλημα κυρίως εμείς οι ίδιοι με τον εαυτό μας, επόμενο είναι κι η σχέση μας με τους άλλους να είναι προβληματική. Αν π.χ. οι συμπεριφορές σου
ήταν καταθλιπτικές κι ανεξέλεγκτες, δλδ με συνεχή ξεσπάσματα θυμού.. ε δεν ήταν κι ό,τι το καλύτερο για κείνους, όταν βγαίνατε έξω μια φορά στο τόσο,
για να τα πείτε και να περάσετε ευχάριστα. Σίγουρα, από μια στιγμή και μετά, καταντά κουραστικό όλ' αυτό.. Εκείνοι δεν σου είπαν ν' απευθυνθείς κάπου?..




Επίσης, ούτε ο πρώτος είσαι, που έχεις βιώσει συναισθηματική κακοποίηση, αλλά μάλλον είμαστε οι περισσότεροι. Δυστυχώς, απ' τη στιγμή που δεν υπάρχει
παιδεία κι οι γονείς μας, μας μεγαλώνουν με μια κοσμοθεωρία, που έχει πολλές ξεπερασμένες αντιλήψεις, επόμενο είναι να μας δημιουργούν από
τα πρώτα μας χρόνια ένα σωρό ψυχολογικές συγκρούσεις, που κάποια στιγμή τις βρίσκουμε μπροστά μας και συνήθως με σωματικά συμπτώματα.
Είναι γιατί νομίζουν κι αυτοί, ότι κάνουν το καλύτερο που μπορούν για μας, γιατί έτσι είχαν κι οι ίδιοι ανατραφεί κι ίσως είναι το ίδιο τραυματισμένοι..
Από την άλλη μεριά είσαι και τυχερός που ο πατέρας σου απομακρύνθηκε..

Υ.Γ. Κι εγώ πιστεύω, ότι αν είναι αληθινοί φίλοι και τους εξηγήσεις.. θα είσαστε και πάλι μαζί! Διαφορετικά, όταν είσαι έτοιμος θα βρεθούν οι κατάλληλοι..
Και θάρθει ώρα, που και το γεγονός της κακοποίησης θα το αφήσεις πίσω με τη θεραπεία και θα συγχωρέσεις και τον πατέρα σου, αν δεν τόχεις κάνει
ήδη, γιατί ανεξάρτητα από τα τραύματα που σου προξένησε - τόσο ήξερε, τόσο έκανε κι αυτός! - μάλλον κι αυτός κακοποιημένος, πρέπει να ήταν..

---

Καλά τα λες όμως έχω μία ένσταση.
Η ένστασή μου έχει να κάνει με την σημαντικότητα που έχουμε μάθει να δίνουμε στην συγχώρεση λες και χωρίς αυτήν δεν μπορεί να υπάρξει θεραπεία. Αντιθέτως πιστεύω ότι η αντιμετώπιση της συγχώρεσης ως πανάκεια μπορεί να εμποδίσει τον δρόμο προς την θεραπεία. Φαίνεται από τα γραφόμενά σου ότι υπάρχει μια τάση κατανόησης του "βασανιστή" "τόσο ήξερε, τόσο έκανε κι αυτός!" άλλο όμως η κατανόηση και άλλο η αποδοχή. Έχω σκοπό να ανοίξω ένα θέμα για το συγκεκριμένο ζήτημα

Ταύτιση υπάρχει όταν σε άτομα που συναντας εντοπίζεις χαρακτηριστικα που είχαν άτομα απο το παρελθον τα οποια σου συμπεριφερθηκαν άσχημα. Μόνο και μονο η υπαρξη αυτων των χαρακτηριστικων στον αλλο (πχ νευρα, περηφανια, κλειστος κλπ), ακομα κι αν κατα βαθος αυτος εχει θετικη εικονα για σενα και ειναι καλοπροαιρετος εναντι σου, σε κανουν να κρατας αποσταση φοβουμενος μηπως σου εκδηλωθει όπως καποτε σου εκδηλωθηκε αυτος απο το παρελθον με τα ιδια χαρακτηριστικα που σε πλήγωσε. Εκει όντας σε κατασταση τροπον τινα αμυνας προσπαθεις να προσαρμόζεις τη σταση σου εναντι του κατα τροπον ώστε να μην συμβει αυτο που φοβασαι, ήτοι λόγω του χαρακτηρα του να σου εκδηλωεθι όπως αυτος στο παρελθον με τον ίδιο χαρακτηρα που σε πλήγωσε. Ετσι θα τον παρεξηγεις ευκολα, θα ερμηνευεις αρνητικα καθε συμπεριφορα του που σου προκαλει υποψία κλπ με αποτελεσμα τα εσωτερικα σου τραυματα να μην σου επιτρεπουν να αναπτυξεις υγιεις διαπροσωπικες σχεσεις. Αν ο αλλος ειναι αληθινος φιλος όπως σου λεει η Μαρκελα δε θα σε εγκαταλείψει αλλά θα μεινει δίπλα σου προσπαθώντας έστω και με αποτυχημενο τροπο απλά επειδη δεν ξεριε τον σωστο να σε βοηθησει. Βεβαια το να μοιραζομαι το προβλημα δε σημαινει ότι θα γινω φορτικος και μίζερος επειδη τότε λίγοι θα αντέξουν.

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Ταύτιση υπάρχει όταν σε άτομα που συναντας εντοπίζεις χαρακτηριστικα που είχαν άτομα απο το παρελθον τα οποια σου συμπεριφερθηκαν άσχημα.

---

Αυτό νομίζω ονομάζεται μεταβίβαση

Quote:

---

Originally Posted by aeolus74

Αυτό νομίζω ονομάζεται μεταβίβαση

---

εσύ τι ονομάζεις ταυτιση και τι μεταβίβαση?

εγω βασικα το εθεσα απο την αποψη του πως τραυματικες διαπροσωπικες σχεσεις του παρελθοντος επηρεαζουν το ατομο στο σημερα. απ αυτη την σκοπια το ονομασα ταυτιση.

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

εσύ τι ονομάζεις ταυτιση και τι μεταβίβαση?

εγω βασικα το εθεσα απο την αποψη του πως τραυματικες διαπροσωπικες σχεσεις του παρελθοντος επηρεαζουν το ατομο στο σημερα. απ αυτη την σκοπια το ονομασα ταυτιση.

---

Μεταβίβαση: όταν ασυνείδητα "μεταβιβάζει" κάποιος σε κάποιον άλλον συναισθήματα που βιώνει για άλλα σημαντικά πρόσωπα της ζωής του.
Ταύτιση: Είναι ο μηχανισμός με τον οποίο ένα άτομο διαμορφώνει τον εαυτό του σύμφωνα με κάποιο άλλο άτομο.

Quote:

---

Originally Posted by aeolus74

Καλά τα λες όμως έχω μία ένσταση.
Η ένστασή μου έχει να κάνει με την σημαντικότητα που έχουμε μάθει να δίνουμε στην συγχώρεση λες και χωρίς αυτήν δεν μπορεί να υπάρξει θεραπεία. Αντιθέτως πιστεύω ότι η αντιμετώπιση της συγχώρεσης ως πανάκεια μπορεί να εμποδίσει τον δρόμο προς την θεραπεία. Φαίνεται από τα γραφόμενά σου ότι υπάρχει μια τάση κατανόησης του "βασανιστή" "τόσο ήξερε, τόσο έκανε κι αυτός!" άλλο όμως η κατανόηση και άλλο η αποδοχή. Έχω σκοπό να ανοίξω ένα θέμα για το συγκεκριμένο ζήτημα

---

Αίολε, είτε το θέλουμε είτε όχι, ο γονιός αποτελεί ένα κομμάτι της ψυχής μας. Όταν λοιπόν λέω συγχώρεση, εννοώ εσωτερική απελευθέρωση,
γιατί όσο παραμένεις με το μίσος και το θυμό.. είσαι και σε μόνιμη σύγκρουση με τον εαυτό σου. Νομίζω δηλ. ότι εκτός
από λυτρωτική, η συγχώρεση είναι και μια έξυπνη προσπάθεια για να τα ξαναβρεις με σένα και να τα καταφέρεις έτσι να προχωρήσεις.
Σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει ότι πρέπει να έχουν ξανά επαφή, αν αυτό δεν το θέλει ο ίδιος ο Θεολόγος με τον πατέρα του.

Μετά μπορεί να μην είχαμε την παιδική ηλικία που θα θέλαμε, αλλά τώρα είναι στα χέρια μας να θεραπεύσουμε το παιδί που κρύβουμε μέσα μας
και μαζί του να ενηλικιωθούμε κι έτσι να υψώσουμε ξανά το κεφάλι σ' αυτά που τόσα χρόνια μας κρατούσαν πίσω..

Quote:

---

Originally Posted by howtodream8

Καλημερα! Οταν παρουσιασα κι εγω καταθλιψη, ειχα καποια ατομα που ηταν κοντα μου και πιστευα οτι χωρις αυτα δε θα την εβγαζα. Τελικα μαλλον εκανα λαθος. Τα ατομα αυτα κουραστηκαν, απομακρυνθηκαν και εξαφανιστηκαν. Θα μπορουσα να συνδεσω τον πονο της απωλειας που εζησα με τα κενα αγαπης που μου ελειπαν απο παιδι επισης. Διαπιστωσα ομως οτι η καταθλιψη, και καθε ψυχικη νοσος , ειναι μια διαδικασια δυσκολη, χρονοβορα και πολλες φορες καθαρα ατομικη-προσωπικη υποθεση. Για περιπου ενα ολοκληρο τριμηνο "θρηνουσα" το οτι με εγκαταλειψανε, αναρωτιομουν γιατι Θεε μου, τί εκανα; Αυτη η μοναξια ομως εν μερει με βοηθησε. Με βοηθησε να καταλαβω οτι πρωτα πρεπει να συναναστραφω με μενα, ν κανω φιλη εμενα, να βγω με μενα. Τον εαυτο μου τον εβγαζα απο το παρεακι. Ο εαυτυος μου ομως με ακολουθει συνεχει, ενω εκεινοι οχι. Θεωρω παααρα πολυ επικοδομητικο το κομματιτης μοναξιας και της αφοσιωσης στον εαυτο.

---

Ακριβώς τα ίδια !Μόνο που εγώ ένοιωθα οτι τα κουράζω και με πείραζε κι αυτό! Δε φυγαν..απλα νόμιζα κουράστηκαν..άλλα κάποτε? Η μάνα μου 70 χρονώ γυναίκα με στηριξε, εμενα και τα παιδιά μου, και ξέρεις τα συναισθηματα που νοιώθει καποιος με κατάθλιψη,,ειχα και τις τύψεις που την κούραζα. Και δεν είναι και μια φορά..εχω πάθει πολλές φορές τη ρημάδα τη κατάθλιψη..η γυναίκα πόσο να με αντεξει? Μπραβο που βρηκες το νοημα..μονοι μας πρεπει να το παλεύουμε με υπομονη κι ειναι πολύ δύσκολα ναι....απελπιστικα δυσκολα...Δεν εισαι οπως βλεπεις μοναδικη/κος....υπαρχουμε κι άλλοι. Απλα κάτσε...μη μιλάς..περιμενε να περάσει..σα να εχεις πολύμηνη ίωση...και φυσικα οι σκεψεις που περνανε απο το μυαλο..τις δημιουργει η καταθλιψη..τις αφηνουμε λοιπόν και περιμένουμε να ξαναβγούμε απο το τουνελ.