Δεν ξερω τι συμβαινει για να ξερω πως να ξεκινησω... Προσπαθω να με ψυχαναλυσω μονη μου, καθως θεωρω οτι κανεις δεν μπορει να συμμεριστει τις σκεψεις μου. Εδω και 3 χρονια ενα μελος της οικογενειας μου παλευει με τον καρκινο και βρισκεται στο τελευταιο σταδιο πια. Οπως ειναι λογικο, αυτο εχει αγχωσει ολη την οικογενεια και προσπαθουμε να σταθουμε διπλα του ψυχραιμα. Τους τελευταιους δυο μηνες, ολοι εμφανισαμε, ο ενας μετα τον αλλο "περιεργες ασθενειες"... Αλλος οζωδες ερυθημα (απο αγχος) αλλος νευρικους κλωνισμους (απο υπερκοπωση του μυαλου... οπως μας ειπαν).Ολες αυτες οι καταστασεις εκαναν την ηδη αγχωδη οικογενειακη κατασταση ακομα πιο δυσκολη. Θα ελεγα οτι διαλυθηκαμε, αλλος στο νοσοκομειο με τον καρκινοπαθη, αλλος στον ψυχιατρο, αλλος να τρεχει για μη ευχαριστες προετοιμασιες... Κοινως σκορποχωρι. Γενικοτερα δεν υπαρχει χρονος για χαλαρωση. Απο την αλλη η δουλεια μου (καθηγητρια) με εφερε φετος αντιμετωπη και με εθεσε υπευθυνη οικογενειακων προβληματων που απασχολουσαν τους μαθητες μου και ενιωθα οτι οφειλα να βοηθησω ή και να βρω μια λυση αφου στραφηκαν σε μενα για βοηθεια.
Παντα ενιωθα αρκετα δυνατη να αντιμετωπιζω τα προβληματα και τα καταφερνα αρκετα καλα. Δεν ξερω αν ειναι καλο ή κακο το οτι φιλοι, γνωστοι και οικογενεια στρεφονται σε μενα για στηριξη. Τον τελευταιο καιρο εχω γινει εντονα κυκλοθυμικη θα το ελεγα. Κλαιω καθημερινα και χωρις καποιο φανερο λογο. Μετα απο λιγο γελαω σα να μη συμβαινει τιποτα. Πριν 2 μηνες ξυπνησα απο ταχυκαρδια ενα μεσημερι. Οχι κατι τρομερο, αλλα κρατησε ωρες. Το πρωτο που σκεφτηκα ειναι το αγχος και προσπαθησα τις επομενες μερες να χαλαρωσω. Ομως συνειδητοποιησα οτι δεν μπορω να το ελεγξω πια. Τα ιδια συμπτωματα επαναλαμβανονται τις μεσημεριανες ωρες και ορισμενες φορες συνοδευονται απο ζαλαδα και αυτο που λενε "κρυος ιδρωτας...". Εφτασα σε σημειο να φοβαμαι να κοιμηθω ή να φαω. Τις τελευταιες εβδομαδες πινω μονο γαλα ή τρωω κατι πολυ ελαφρυ και κοιμαμαι 4 ωρες την ημερα. Οταν εκανα αποπειρα να βγω με παρεα για κανονικο φαγητο, για το επομενο 24ωρο ειχα φριχτους πονους στο στομαχι. Ο υπνος μου πια συνοδευεται μονο απο εφιαλτες με νοσοκομεια και στο να ψαχνω αναμεσα σε νεκρους για τον ασθενη που εχουμε στην οικογενεια. Ξεκινησα μια σειρα εξετασεων για θυρεοειδη και για καρδιακες αρρυθμιες. Ο καρδιολογος σημερα μου μιλησε για το αγχος. Του εξηγησα οτι προσπαθω να το μειωσω αλλα δεν μπορω πια. Φοβαμαι για την υγεια των μελων της οικογενειας μου που με βαση την ασθενεια του ενος εχουμε αρρωστησει ολοι οι αλλοι. Τους τελευταιους δυο μηνες προσπαθω ταυτοχρονα να εμψυχωνω τους παντες καθως ενιωθα και ακομα νιωθω πιο ψυχραιμη απ'ολους, προσπαθω να ειμαι υπεραποδοτικη στις σπουδες μου και στη δουλεια ταυτοχρονα. Ο καρδιολογος μου εγραψε να παρω tranxene για 10 μερες. Ειμαι ομως κατα των φαρμακων... απο την αλλη καπως πρεπει να συνεχισω, κατι το οποιο δεν μπορω με τις ταχυκαρδιες και τη δυσπνια σε καθημερινη βαση.
Απο τον αλλο μηνα που θα χαλαρωσουν λιγο οι υποχρεωσεις, σκεφτομαι να επισκεφτω εναν ψυχιατρο. Δεν ξερω σε τι μπορει να βοηθησει αφου τα προβληματα ειναι υπαρκτα και οχι στο μυαλο μου. Μηπως τα διογκωνω;
Ξερω οτι ειναι ασυναρτησιες αυτα που γραφω, αλλα καπου επρεπε να τα πω και η ανωνυμια ενος forum με βοηθαει να μιλησω ελευθερα.
Εψαξα στο internet και βρηκα οτι τα συμπτωματα μου ταιριαζουν με κρισεις πανικου που επειδη συνεχιζονται επι δυο μηνες τωρα οδηγουν σε διαταρραχη πανικου ή γενικευμενο αγχος. Με βοηθαει να γνωριζω πληρως τι μου συμβαινει και μαλιστα ειχα θυμωσει με τον ενδοκρινολογο μου, οταν προσπαθησα να τον ρωτησω και μου ειπε "δεν εχεις τιποτα, κοψε τους καφεδες και το καπνισμα...".
Για να πω και το αστειο της ημερας... ο καρδιολογος μου ειπε να μην κοψω αυτο τον καιρο το καπνισμα... και χαρηκα που πηρα το ελευθερο απο ενα γιατρο... χεχε... ;)
