εχω χασει τον εαυτο μου

Γεια σας και καλως σας βρηκα ως νεο μελος στο σαιτ...νομιζω εχω προβλημα καταθλιψης χωρις να χω παρει τη γνωμη καποιου ειδικου...

Λοιπον ξεκιναμε οτι παλιοτερα ημουν μια χαρα κοριτσι, με τα φλερτ μου με τη σχεση μου με τις παρεες μου τα διαβασματα μου κτλ κτλ..Σκεψη σωστη, χαλαρη, νομιζω ημουν μια χαρα νορμαλ ατομο...
Τα τελευταια 2 χρονια εζησα ασχημη εμπειρια με τρομο θανατου αγαπημενου προσωπου, περασαμε παααρα πολυ καιρο στα νοσοκομειο, ευτυχως δοξα το θεο το ξεπερασαμε...αλλα μπορω να πω τα τελευταια 2 χρονια πηγαινοερχομαστε νοσοκομειο πολυ συχνα...εγω αρχισα μετα απο λιγο να εχω ζαλαδες δυσπνοιες οτι πεθαινω εδω και τωρα κτλ...στην αρχη τρομοκρατηθηκα πηγα σε γιατρους κτλ...οπως ηταν φυσικο δεν ειχα τιποτα ειμαι υγιεστατη αλλα ηταν μαλλον κρισεις αγχους..οκ το ξεπερασα σιγα σιγα..

Συνεπεσε και ο χωρισμος απο τη σχεση μου που κοντευει τα 10 χρονια, ή μαλλον δεν εχει επελθει οριστικος χωρισμος ακομα αλλα για εκει παει...το προβλημα ποιο ειναι?εχω αλλαξει χαρακτηρα ρε παιδια...πρωτον νιωθω δυστυχισμενη συνεχως...εκει που ειμαι μπορει να μαι καλα σχετικα και εκει που ειμαι να βαλω τα κλαμματα χωρις λογο...συνηθως το πρωι ξυπναω καλυτερα το απογευμα και βραδακυ γινομαι χαλια...δευτερον, δεν εχω κεφι για τιποτα να βγω εξω να κανω προτιμω να καθομαι σπιτι στον υπολογιστη και ολο το σκηνικο ηρθε και εδεσε μ εναν πολυ ωραιο που με φλερταρε σ ενα κλαμπ με κοπλιμεντα και φιλια και μετα δεν με πηρε τηλεφωνο...μια ιστορια που εγινε πριν 2 μηνες και ακομα κλαιω για την απορριψη...ποια εγω που παλιοτερα μου ελεγε φιλη μου οτι στεναχωριεται γιατι χωρισε μετα απο ενα μηνα σχεσης και της ελεγα σιγα πως κανεις ετσι 1 μηνας ηταν ουτε καν τον ηξερες...

κανω σπασμωδικες κινησεις, δεν μπορω να δουλεψω παρα μονο να χαζευω δεν εχω ονειρα,και περα απο αυτο κολλαω σαν 11χρονο μ ενα φιλακι πριν 2 μηνες....και κλαιω καθε βραδυ για αυτο....

οκ δεν ειμαι νορμαλ τι κανουμε?

Καλησπερα!! ποσο σε καταλαβαινω να ξερες... Και εγω χωρισα μετα απο 11 χρονια... :(
Εχω κλεισει μηνα που ζω μονη μου... Κλειστηκα στον εαυτο μου ακριβως οπως εσυ.. Βιωσα τον μικρο θανατο που λενε. Ο χωρισμος εχει τα ιδια βηματα με αυτα του πενθους. Ειναι λογικο να μην καταλαβαινεις τι σου συμβαινει. Οπως και σε καθε απωλεια εξαλλου, αναλογα με το μεγεθος της εχεις και τον αναλογο χρονο για "μυρολοι". Δεν ειναι κακο! Ισα ισα που πρεπει να ζησεις την καθε μερα με ολη αυτη την αισθηση οσο και να σου χρειαστει για να απεξαρτηθεις απο την συνηθεια της παρουσιας του συντροφου σου. Αυτη η διαδικασια σε πληροφορω δεν ειναι καθολου ευκολη αλλα και συναμα, ειναι εφικτη. Σιγα σιγα θα πρεπει να πιστεψεις στον εαυτο σου. Μην ψαχνεις να βρεις τι σου αρεσει. Αυτο που σου αρεσει τωρα ειναι ο συντροφος σου. Εκεινος ηταν αυτος που τοσα χρονια οταν ησουν σκατα σε χαιδευε. Τωρα ομως ειναι αυτος που δημιουργησε το προβλημα, αρα καταλαβαινεις οτι δεν ειναι εφτικτο να σε αγκαλιασει και να σε στηρηξει σε αυτο το θεμα που πονας. Μην ψαχνεις να βρεις το χαδι αλλου. Μονη σου πρεπει να αρχησεις να χαιδευεις τον ευατο σου. Ξεκινα με μικροδωρακια.
Στην συνεχεια της απεξαρτησης, υπαρχει ενα βιβλιο που βοηθαει που λεγεται συνεξαρτηση τελος. Το εχω στα χερια μου και με βοηθησε πολυ να καταλαβω τον χωρισμο μου μεσα σε εναν μηνα. Και ναι ειμαι εδω και σε παροτρεινω να δωσεις χρονο στον εαυτο σου, οσο ανυπομονος και αν ειναι στο να μην ποναει. Σε κανεναν δεν αρεσει να ποναει. Κανε υπομονη, οταν θα απεξαρτηθεις απο τον συντροφο σου θα καταλαβεις οτι τελικα ισως και να μην ηθελες αλλο να εισαστε μαζι, και σας ενωνε αυτη η ρημαδα η συνηθεια....Καλη δυναμη... Σε καταλαβαινω απολυτα...

σ ευχαριστω παρα πολυ για το χρονο σου και την απαντηση σου...δεν νομιζω πως ειναι μονο ο χωρισμος αλλα ολη η ζωη μου που αλλαξε+τα προβληματα υγειας στο σπιτι
απο εκει που ειχα κατασταλαξει καπου ειχα αραξει ηξερα ποια ειμαι τι θελω τωρα ολα τουμπα μετα απο τοσο καιρο που δεν ξερω τι μου γινεται...ασε που στην αρενα του φλερτ εχω να βγω πολυυυυυ καιρο και την παταω

Αυτό το ποιος/α εγώ νομίζω το έχουμε πει πολλοί μέχρι να μας συμβεί :) Προσωπικά πιστεύω ότι από εκεί που είχες μια ήρεμη ζωή και μία καθημερινότητα σου ''πέσανε'' όλα μαζεμένα,τρόμαξες με το νοσοκομείο και τελικά δεν βρήκες και στήριγμα στη σχέση.Ίσως επειδή άλλαξες χαρακτήρα λόγω των γεγονότων αν και πιστεύω ότι οι σχέσεις γενικά είναι σε τεντωμένο σχοινί απο μόνες τους...!!!Όσον αφορά τον ωραίο που λες,ίσως αν ένιωθες εσύ καλύτερα και είχες την καλή σου ψυχολογία να μην έδινες και πολύ σημασία η τουλάχιστον όσο δίνεις.Αυτό ήρθε κι έδεσε γιατί ήταν το τρίτο γεγονός στη σειρά που νιώθεις ότι απειλήσε ,επειδή σου συμβαίνουν τα αντίθετα από αυτά που θέλεις...!!!Επίσης νομίζω ότι πρέπει να ξεκαθαρίσεις το τι θα γίνει με την μακροχρόνια σχέση σου!!!Τέλος έχω να πω ότι η μοναξιά και το σπίτι από μόνα τους δημιουργούνε προβλήματα.Οπότε αν έχεις τα κάνουν χειρότερα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα.......!!!

Πέρασες μία δύσκολη φάση στη ζωή σου και φυσικό είναι να είσαι πιο ευαίσθητη, δεν είναι ότι γνώρισες τον πρίγκιπα του παραμυθιού όπου θα σε βγάλει από το αδιέξοδο, απλά υποσυνείδητα θέλεις να ξεφύγεις οπότε σκέφτεσαι αυτή την στιγμή ξανά και ξανά είναι η άμυνα του οργανισμού για να μην σκέφτεσαι τα πιο σημαντικά προβλήματα σου, γιατί περνάς δύσκολα και σκέφτεσαι μία όμορφη στιγμή.
Εύχομαι το αγαπημένο σου πρόσωπο να είναι καλύτερα και να σου δώσει και εσένα δύναμη, η δύναμη του λογικά θα ήταν μεγάλη γιατί πάλεψε με την ασθένεια του και την νίκησε, έτσι πρέπει να να παλέψεις και εσύ με τα προβλήματα σου όπως πάλεψε και αυτό.
Μην σε παίρνει από κάτω δυστυχώς ή ευτυχώς τα καλά και τα άσχημα είναι μέσα στο παιχνίδι της ζωής και γιαυτό σκεφτόμαστε τις όμορφες στιγμές που μα άγγιξαν.

Σου πέσαν μαζεμένα όλα και είναι λογικό να νοιώθεις έτσι. Ακόμη και κατάθλιψη να έχεις είναι αποτέλεσμα της συνεχομενης λύπης (είμαι παθούσα) και θα περάσει. Απλα επειδή είσαι ακόμη στην αρχή και η κατάθλιψή σου δε σ επηρεάζει λειτουργικά, θέλω να πω να μη μπορείς να πας μέχρι το περιπτερο κτλ καλό θα είναι να δεις ψυχολόγο. Για να γράφεις εδώ δε μπορείς να το πολεμήσεις μόνη σου, ή τουλάχιστο είναι αρκετά δύσκολο να το κάνεις. ΄Φυσικά και είσαι νορμαλ, απλά αντί να πάσχεις απο το στομάχι σου πάσχει η ψυχούλα σου απο λύπη. Όλα περνάνε κάποτε κι έρχοντε και καλά. Η κατάθλιψη αυτό ακριβώς κάνει, να νομίζουμε ότι δε θα έρθουν καλύτερες μέρες, επηρεάζει σκέψη, ψυχή, σώμα. Πάλεψα πολύ μαζί της και παλεύω, πίστεψε με θα περάσει αρκει να απευθυνθείς κάπου για βοήθεια. Αυτά ελπίζω να βοήθησα

Θα συμφωνήσω μα τα παιδιά παραπάνω ... Σου πέσαν όλα μαζεμένα ( και συνήθως έτσι γίνεται) αλλά υπάρχει πάντα ελπίδα ακόμη.. και αν εσύ δεν την βλέπεις αυτή υπάρχει. Αυτό να το έχεις πάντα σαν δεδομένο .. Να δεις ειδικό και να δεις και φίλους να το εκφράσεις με κάποιο τρόπο , να πεις την ιστορία σου. Εκεί θα δεις και τι έκταση έχει πιάσει στην ψυχή σου.. Για μένα δεν είναι κατάθλιψη αλλά μεγάλη θλίψη .. και η θλίψη είναι κάτι καλό στην ζωή μας είναι η έκφρασή του πόνου κάποια στιγμή θα περάσει ... Η αγάπη και ο χρόνος θεραπεύουν.. αν την εδραιώσεις μέσα σου γίνεται κατάθλιψη .. Κάνε μικρά βήματα, απέκτησε συνήθειες που θα της τηρείς ευλαβικά και κάνε κάτι που να μέσα απο αυτό θα μπορέσει η θλίψη σου να εκφράζεται, να βρίσκει διέξοδο η ψυχή σου... και βέβαια μην αμελήσεις και τον ειδικό θα σε βοηθήσει πολύ !