Όταν κόβονται τα φτερά

Καλησπέρα, δεν ξέρω ακριβώς για ποιό λόγο γράφω ή τι περιμένω να διαβάσω. Έχω βυθιστεί, έχω ξεπεράσει πλέον τη φάση των αυτοκτονικών τάσεων κι έχω περάσει σε μία ισοπέδωση, όταν πλέον δεν έχεις το κουράγιο να σηκωθείς απ'το κρεβάτι και αντιλαμβάνεσαι πως τίποτα δεν έχει νόημα. Μια ζωή τύψεις,τύψεις,τύψεις, ενοχές ακόμα κι εκεί που δεν χρειάζεται, ακόμα και σε εναν τσακωμό κι ας έχω το περισσότερο δίκιο, επειδή σκέφτομαι και αντικειμενικά, αυτό το ελάχιστο ποσοστό δίκιο που θα χει ο άλλος θα ρθει και θα καπελώσει το δικό μου. Στο μυαλό μου όλα αυτά. Μία ανελέητη πάλη τόσων χρόνων. Κι όσο περνάνε τα χρόνια τα κουβάρια μπλέκονται όλο και πιο πολύ κι αισθάνομαι τόσο μεγάλη, τόσο γριά μέσα μου, ενώ είμαι ακόμα σχετικά μικρή. Νιώθω πως το παιχνίδι είναι πλέον χαμένο. τα όνειρα ξεθωριάσανε, και δεν μπορούν να ζωηρέψουν πάλι, γιατί μονάχα με την όρεξη και τη προσπάθεια ζωντανεύουν. Όμως δεν έχω άλλες δυνάμεις, δεν θέλω άλλες προσπάθειες, δεν πιστεύω πουθενά, δεν εμπιστεύομαι κανέναν. Δυστυχώς η ευτυχώς όλοι μόνοι είμαστε, κι αυτή είναι μία πραγματικότητα, πώς μπορεί ο οποιοσδήποτε να βοηθήσει όταν δε βρίσκεται στο κεφάλι μου; πως θα μπορούσα εγώ να βοηθήσω όταν δεν βρίσκομαι στο κεφάλι του άλλου; Μάταια όλα!

Τίποτα δεν είναι μάταιο ... !!!! Αν ήταν όλα μάταια δεν θα έγραφες καν το παραπάνω κείμενο. Η ψυχή μας είναι σαν ένα μεγάλο πλεκτό, πολλές φορές χάνουμε πόντους αλλά και ένα πόντος να μείνει στην ψυχή μας μπορούμε να τη φτιάξουμε ξανά.. και το ξέρω πως μέσα σου υπάρχει ψυχή... απλά χρειάζεται να βρεις την δύναμη αφού πια έχεις σηκωθεί να κάνεις και το πρώτο σου βήμα αργά και σταθερά..Είναι παρά πολύ δύσκολο αλλα ξεπέρασες τα χειρότερα και θα ξεπεράσεις και αυτό... Μια φάση είναι... πας σε κάποιον ειδικό ; http://tokleidi.wordpress.com/2013/0...9%CE%AE%CF%82/

ρε συ, η ματαιότητα είναι κάτι το αδιαμφισβήτητο, και δεν στο λέω σαν μία απαισιόδοξη, μίζερη και αυτοκτονική τρελάρα. Το οτι γράφω δε σημαίνει πως έχω μια σπίθα ελπίδας, απλά αναρωτιέμαι, αν παρά τη ματαιότητα των πάντων θα πρεπε να σηκωθώ και να συνεχίσω τη ζωούλα μου, τον αγώνα και πάει λέγοντας, να συνεχίσω δηλαδή σ'αυτό το ρυθμό του ανθρώπου-μέρμηγκα. Σε ειδικό δεν έχω πάει, αυτό το καιρό δε θέλω, δεν έχω καν τη διάθεση ν'ανοίξω το στόμα μου, δεν είναι οτι δεν τους θεωρώ αξιόπιστους(άλλωστε ένα απ'τα όνειρα μου είναι να σπούδαζα κάποτε και ψυχοθεραπεία). Τελικά ξές τι κατάλαβα πια; πως τα δύσκολα ξεπερνώνται, ενώ αυτές οι φάσεις ζαβλακομάρας και οι σκέψεις δεν τελειώνουν ποτέ, και είναι το δυσκολότερο κομμάτι του ψυχικού παζλ.

Οι αξίες είναι σχετικές και ο άνθρωπος θνητός· σαν έσχατη συνέπεια, το στοιχειώδες συμπέρασμα είναι: μηδενισμός. αυτό μου θύμησες το έχει πει ο Παναγιώτης Κονδύλης (Έλληνας φιλόσοφος) ... δεν ήμουν πότε οπαδός της ματαιότητας..απο την ώρα που υπάρχω και ζω και αλληλεπιδρώ με άλλους ανθρώπους δεν βρίσκω που χωράει η ματαιότητα ... Δεν το καταλαβαίνω συγνώμη. εγώ είμαι φαν του ''Το σημαντικό στη ζωή δεν είναι πού στεκόμαστε, αλλά προς ποια κατεύθυνση κινούμαστε. Για να φτάσουμε στο λιμάνι τ’ ουρανού πρέπει καμιά φορά να πλέουμε με ευνοϊκό άνεμο και κάποτε ενάντια στον άνεμο. Δεν πρέπει όμως ποτέ να μας παρασύρει, απλά, το ρεύμα ή να μας κρατάει η άγκυρα...''
Συμφωνώ πάντως πως το πιο δύσκολο πράγμα είναι να το να νικήσεις αυτές τις σκέψεις ...

Συμφωνω με το κλειδακι σ αυτα π γραφει.. :) Κ επισης να πω οτι το μπλογκ τους ειναι καταπληκτικο!! :)
Εγω δν εχω να προσθεσω κατι, απλα ενα τραγουδι θελω να βαλω, το οποιο νομιζω οτι ειναι αντιπροσωπευτικο, για οσους νιωθουν με "κομμενα φτερα" κ οτι "θελουν να πεταξουν" :)

http://www.youtube.com/watch?v=23Cca-7UX-E

Με ποιον τσακωθηκες μπλικι?