Αγαπημενο μου ημερολογιο,
"Το παιδι σε λιγο θα κλεισει δεκα μηνες εδω μεσα! Θα πρεπει να προγραμματισουμε τεχνητους πονους! Ποτε σας βολευει;"
"Ας το κανουμε Σαββατο, στις 25, που ειναι και γιορτη."
Κι ετσι γεννηθηκε στη Θεσσαλονικη ειναι ασπρο ασπρο και ξανθο μωρο, 10 το πρωι, μαζι με την παρελαση. Γεννηθηκε μεγαλο και ψηλο, ομως αργησε να μιλησει και να περπατησει. Δεν ηξερε οτι επροκειτο να περασει τη ζωη του σε τρεις διαφορετικες χωρες, μεχρι να μεγαλωσει αρκετα και να επιλεξει μονο του που θελει να παραμεινει. Εκλαιγε ομως πολυ. Οταν δε μπορουσε να λυσει το προβλημα στα μαθηματικα, εκλαιγε. Οταν δεν του πετυχαινε η χειροτεχνια, εκλαιγε, οταν επαιρνε κατω απο τη βαση στο γυμνασιο, εκλαιγε, και οταν δε βιωνε τις εφηβικες απογοητευσεις, εκλαιγε ακομη περισσοτερο. Βιωσε πολυ εντονα την κοροιδια, βλεπετε τα παιδια ειναι σκληρα. Το παιδι αυτο ηταν κοντο και χοντρουλικο, σαν κεφτεδακι, ασχημουτσικο και ντροπαλο. Δεν ειχε ελπιδα... Μεχρι που το πηρε αποφαση και σε ενα καλοκαιρι εγινε αλλος ανθρωπος. Ετσι, το λυκειο περασε πιο ευχαριστα, με το πιτσηρικι να παιρνει εν μερει την εκδικηση του. Ομως βλεπετε, τα γυμναστηρια και τα κομμωτηρια αλλαζουν μονο το εξω, οχι το μεσα. Η εφταημερη εκδρομη θα την βρει να ειναι μονη στο δωματιο και να κλαιει. Εκλαιγε γιατι ηταν μονη, αισθανοταν μονη, ειχε την αναγκη να ανηκει καπου αλλα δεν γινοταν αποδεκτη. Αλλαζε σχολεια συνεχεια βλεπετε.....και φτανει η μερα των εξετασεων, το παιδι προοδευει και περναει στη σχολη του τριτο στη σειρα. Γελια, χαρες, διασκεδαση, τραπεζια και ερχεται η προταση της γιαγιας να παει το παιδι να μεινει μονο του στο κεντρο της πολης. Ακολουθουν 4 χρονια ξεγνοιαστα, με τις χαρες αλλα και τις λυπες. Προσπαθει να επιβεβαιωθει, να ανηκει επιτελους καπου, το κανει ομως με τον λαθος τροπο. Καταληγει σε μια μεγαλη σχεση, η οποια οδηγει στην τρελη ιδεα της προτασης γαμου. Τα σχεδια παρολαυτα χαλανε, ανησυχο το νιατο βλεπετε.....και οδηγειται σε μια σειρα πολλων διαφορετικων συντροφων. Αλλαγη πουκαμισου καθε βδομαδα, αδιαφορια, αλλαζονια, σκληροτητα. Και ξαφνικα ολα αυτα τελειωνουν, το νιατο μας αποφοιτα και φευγει εκτος Ελλαδος για να κυνηγησει τον δρομο της γνωσης. Εναν δρομο μοναχικο, απομονωμενο, ο οποιος συνοδευεται απο τασεις αυτοκτονιας, καταθλιψη και ενα καρο ψυχοφαρμακα. Και τωρα; Τωρα τι γινεται;
Ειναι Σαββατο απογευμα, η θλιψη εχει χτυπησει κοκκινο. Ο λογος γνωστος. Η μοναξια, η απεραντη μοναξια. Τι και αν εξω ο ηλιος σε προσκαλει για βολτα; Το παιδι αυτο παντα εβαζε τα κλαματα, απο μωρο.... Κλαιει γιατι του λειπει καποιος, κλαιει για την απορριψη, στο μυαλο του ακομη κυλανε οι ειρωνιες των συμμαθητων. Κλαιει γιατι θεωρει τον εαυτο του διχως αξια, διχως λογο να του δινει σημασια κανεις. Ψαχνει παρηγορια σε τραγουδια και ποιηματα, σε στιχακια που εγραφε μικρή. Κουραστηκε να κανει υπομονη. Συνεχεια για ολα υπομονη. Το μονο που ηθελε παντα, ειναι καποιος να της κραταει το χερι εξω στον ηλιο.
