Λύγισα

Καλημέρα, είμαι νέα στο forum και δεν ήξερα σε ποια ενότητα έπρεπε να γράψω. Χρειάζομαι μόνο να μιλήσω κάπου χωρίς να θέλω να σας κουράσω. Αυτή τη στιγμή αισθάνομαι ανήμπορη να βοηθήσω τον εαυτό μου.
Μεγάλωσα σε μια οικογένεια με σοβαρά προβλήματα συμπεριφοράς. Η μητέρα του πατέρα μου αυτοκτόνησε ένα μήνα αφότου γεννήθηκε, τον μεγάλωσε μητριά και του φέρθηκε πολύ άσχημα, η μητέρα μου νοσηλεύτηκε σε ιδιωτική κλινική λίγους μήνες μετά τη γέννησή μου, επιλόχειος κατάθλιψη αν και κάποια στιγμή ο πατέρας μου μού ανέφερε ότι της είχαν διαγνώσει και σχιζοφρένεια. Αν και ζούσαν οι γονείς της μητέρας μου, οι πραγματικοί παππούδες μου, ο πατέρας μου επέλεξε να ζήσουμε στο χωριό που είχε μεγαλώσει ο ίδιος, γνωρίζοντας εγώ σαν γιαγιά την μητριά του. Από την στιγμή που βγήκε η μητέρα μου από την κλινική μέχρι και πριν λίγους μήνες δεν την ξαναπήγε ούτε μία φορά σε κάποιον ψυχίατρο. Να σημειώσω ότι είμαι και μοναχοπαίδι.
Η σχέση τους ήταν παραπάνω από δυσλειτουργική, είτε θα συζητούσαν σαν δύο συγκάτοικοι, σαν ζευγάρι δεν τους είδα ποτέ, είτε θα μάλωναν καθημερινά με εμένα θεατή. Την εξευτέλιζε μπροστά μου, όλη μέρα δούλευε, δεν θυμάμαι ποτέ να διασκεδάσαμε ή να περάσαμε ευχάριστο χρόνο σαν οικογένεια. Σαν έφηβη ήμουν πολύ συνεσταλμένη με αισθήματα κατωτερότητας, ενοχές για όλα, πολύ κλάμα και την τάση να θέλω να βοηθάω πάντα τους άλλους. Φταίει και το ότι πάντα μου μιλούσαν για προβλήματα, η ίδια δεν μιλούσα σχεδόν ποτέ, μόνο άκουγα.
Πιέστηκα πού για να σπουδάσω, γιατί το έβλεπα σαν το μόνο τρόπο διαφυγής, χωρίς πραγματικά να το θέλω. Έκανα παρέες και φιλίες, στις οποίες λειτουργούσα σαν ψυχίατρος για τους άλλους, μου έλεγαν όλα τους τα προβλήματα και στην τελική με πρόσβαλαν για να νιώσουν καλύτερα, στις προσβολές ποτέ δεν απαντούσα, τα κρατούσα μέσα μου.
Η σχέση μου με τους άντρες προβληματική, ένιωθα μειονεκτικά απέναντι τους, δεν μπορούσα να φερθώ τρυφερά σε κανέναν από όσους συνδέθηκα. Πάντα έψαχνα κάποιον να με «σώσει» από την οικογένεια μου, αλλά όποτε με πλησίαζε πολύ έκανα τα πάντα για να το διαλύσω. Στις δουλειές που ασχολήθηκα έδινα πάνω από το 100% των δυνάμεών μου, και τελικά κατέληγα να απογοητεύομαι από τη συμπεριφορά των άλλων που δεν έδειχναν τον ίδιο ζήλο και να μαλώνω ή να εγκαταλείπω.
Πριν 10 χρόνια άρχισα να παθαίνω κρίσεις πανικού και αγοραφοβία, μου διέγνωσαν ελαφριά κατάθλιψη και ακολούθησα αγωγή με λεξοτανίλ και ντουμιρόξ, δεν ξέρω αν ήταν σωστή η διάγνωση γιατί ακόμα και στον ψυχίατρο που με παρακολουθούσε δεν ανοιγόμουν, ίσως δεν είχα καταλάβει ακόμα τι έφταιγε, στην τελευταία μας συνάντηση καταλήξαμε να μιλάμε για τα δικά του προβλήματα με την οικογένειά του. Τα χάπια τα πήρα για 9 μήνες, μετά προσπάθησα μόνη μου να το ξεπεράσω κυρίως με εργασιοθεραπεία και κάποιες ώρες γυμναστικής.
Πριν δύο χρόνια, στα 35 μου, ξύπνησα ένα πρωί και κατάλαβα ότι η ζωή μου πέρασε χωρίς να την καταλάβω, προσπάθησα με κάθε τρόπο να απομακρυνθώ από τους γονείς μου, τους μίλησα με πολύ άσχημα λόγια, στη μητέρα μου πάντα μιλούσα υποτιμητικά, αλλά πλέον ξέσπασα και στον πατέρα μου, έφτασα στο σημείο να τον χτυπήσω και να τον απειλήσω ότι θα του έκανα μήνυση για οικογενειακή βία.
Τον τελευταίο χρόνο έφυγα απ’τη δουλειά μου, πέθαναν 5 συγγενείς μου, μαλώνω με όλο τον κόσμο, συν την οικονομική κρίση και όλη αυτή την απόγνωση και τη μελαγχολία που επικρατεί με λύγισαν ξανά. Πριν δύο μήνες γνώρισα κάποιον και του μίλησα για όλα αυτά, μου είπε ότι με βλέπει ερωτικά και ότι ότι θέλει να μου σταθεί και να με βοηθήσει, περιορίζομαι μόνο στο να του μιλάω απ’το τηλέφωνο, φοβάμαι την προσωπική επαφή και το να μπω σε σχέση. Οι γονείς μου προσπαθούν να με πλησιάσουν λέγοντας μου πλέον ότι έχουν καταλάβει και με προτρέπουν να ξεχάσω το παρελθόν, αλλά είμαι σε σημείο που δεν θέλω κανέναν κοντά μου, στις σκέψεις μου τους κατηγορώ για όλα, δεν αντέχω να μου μιλάει κάποιος για στενοχώρια και πόνο, νιώθω συνέχεια εξάντληση και ζαλάδες και είναι μέρες που πονάει ολόκληρο το σώμα μου, βγαίνω απ'το σπίτι μόνο για να πάρω τρόφιμα και τσιγάρα. Προσπαθώ να φανώ λογική και δυνατή αλλά είναι πολύ δύσκολο. Το μόνο που θέλω είναι να ξεχάσω και να κάνω μια νέα αρχή, αλλά δεν μπορώ να σταθώ στα πόδια μου. Συγγνώμη αν σας κούρασα.

Η μανα σου γιατι δε χωριζε αφου ο φαδερ σου της εκανε τη ζωη ποδηλατο?

Δώσε στο παλικάρι ευκαιρία να σε ανεβάσει ψυχολογικά. Μην προτρέχεις για σχέσεις και πλανάρεις αφού δεν τον είδες και να τον ζήσείς λίγο καιρό live. Κράτα την απόσταση από τους γονείς σου και κανένας γύρω σου δεν φταίει σε τίποτα από αυτά που πέρασες. Την απάντηση την έδωσες μόνη σου έχασες 35 χρόνια καιρός δεν είναι να μην χάσεις και τα υπόλοιπα που σου μένουν ? Κάνε κάθε μέρα κάτι περισσότερο ευχάριστω από την προηγούμενη και όταν σου συμβαίνουν και άλλες στραβές να λές ότι έχεις ζήσει και χειρότερα ! Βγάλε όλο τον αρνητισμό σου και μίλα ....

Καλησπέρα..παρε το χρονο σου και μεινε λιγο μακρια απ'τους γονεις σου, να τα βρεις με τον εαυτο σου, καλο θα ηταν να προσπαθουσες με καποιον αλλο ψυχολογο. Μη φοβηθεις αυτον τον ανθρωπο που προσπαθει να σε πλησιασει, αλλα μη κανεις και βιαστικες κινησεις, ισως σε βοηθησει, ισως με τη φροντιδα του να σου δωσει οσα δεν πηρες, αρκει να μην τον ταυτισεις με τον πατερα σου. έχεις φιλους?

Πόσο δυνατή είσαι!!!Μπράβο σου που βοηθούσες τόσο κόσμο!!! Μπράβο σου που δούλεψες τόσο πολύ!!!! Και κυρίως μπράβο σου που τας έβγαλες από μέσα σου (στους γονείς σου!!!!).
Όμως πρέπει να τους καταλάβεις κι εκείνους. Με τι δύναμη η μάνα σου να σε βοηθούσε? Με τι γνώσεις και με τι δύναμη ο πατέρας σου να σε βοηθούσε? Σου δώσανε τα πάντα..αυτό που είχανε... αυτό είχανε αυτό δώσανε...οι άντρες ξέρεις δουλευουν πολλές ώρες για τα παιδιά και την οικογένεια τα παιδιά βέβαια όταν δεν υπάρχει υιγής μάνα δίπλα έχουν κι άλλες ανάγκες...΄Σου ΄δωσανε τα πάντα πιστεύω ... κι από αυτό που δεν είχανε... και τώρα μπράβο τους που προσπαθούν να σε πλησιάσουν...κια τι δε θα δινα να ζούσε ο πατέρας μυο τώρακ ια να προσπαθούσε να με πλησιάσει!!!!Μη χάνεις χρόνο καθόλου....αγκάλιασέ τους και κλάψτε μαζί... θέλει πολύ δύναμη από εκείνους να βλέπουν το παιδί τους, το μοναχοπαίδι τους να υποφέρει!! Μπρά;βο τους κια μπράβο σου. Μην αφήσεις τόση αγάπη να πάει χαμένη!

μα καλα ρε κοριτσι μου αφου συναντησες καπιον να σε βοηθησει και σε βλεπει ερωτικα οπως λεει γιατι κουμπωνεσαι ετσι? μηπως προβληματιστικες επιδη σου ειπε οτι σε βλεπει ερωτκα? μα φυσικο δεν ειναι αυτο? αφουεσυ εισαι γυναικα και αυτος αντρας? ακομα και αγιος να ειναι καπιος οταν ζητα να βοηθησει καπιον απο κοντα και να ειναι διπλα του ειναι αυτονοητο οτι καπια στιγμη θα τον δει ερωτικα και μαλιστα ειναι και ηλικρινης γιατι θα μπωρουσε να κανει το κινεζακι να σου πει ψεματα οτι σε βλεπει φιλικα περιμενοντας να τον αγαπησεις απο τη βοηθεια που θα σου προσεφερε....δε τον ξερω προσοπικα αλλα με μια πρωτη ματια τον βρισκω σωστο τωρα αν κρυβει κατι αλλο δε ξερω αλλα ομως αφου δεν εχεις αλλη επιλογη αυτη τη στηγμη το να παιρνεις με το δικανο οπιον σε πλησιαζει αυτο δε θα σε βγαλει πουθενα στο τελος θα βρισκεσαι συνεχεια αποκλεισμενη χωρις να βρεις λύση ποτε μα καλα δε βλεπεις οτι για να λεει οτι θελει να σε βοηθησει οτι ενδιαφερετε για σενα εσυ γιατι του βαζεις παγο ????? αν τον βρικες σε κατι λαθος να το καταλαβω αλλα ετσι χωρις λογο τον αποριπτεις???εγω εχω την εντυποση οτι για να λεει οτι θελει να σε βοηθησει και να μην εφυγε επιδη του εβαλες τηλεφωνικο περιορισμο οτι κατι σοβαρο παιζει εδω δε νομιζω οτι καθε μερα βρισκονται ανθρωποι που θελουν να βοηθησουν και να εχουν και υπομονη και ολας

Δε θελεις νέα σχέση γιατι΄φοβάσαι κι άλλη απογοήτευση, με τόσα που πέρασες που δεν εφταιγες εσυ κι άρα η άμυνα σου ήταν να αποδεχτείς καταστάσεις...τώρα σε αυτή τη περίπτωση πιθανής σχέσης σου με το άτομο αυτό, η άμυνα σου είναι να αποφύγεις τη κατάσταση μη επιδιώκοντας σχέση που ίσως οδηγήσει και σε άλλα προβλήματα Πως να σηκώσεις κι άλλο βάρος? Έτσι σκεφτεσε πιθανον.Επίσης γράφεις ότι, δε μπορεις να σταθείς στα πόδια σου και πως να ξεκινήσεις κάτι νέο εαν δεν έχεις και δύναμη και διάθεση.


Λογικά τα γράφεις, το θέμα είναι πως να βρεις λύση. Ξερω περίπτωση κοπέλας ειναι η κομμώτρια μου και στη οποία έλεγα και τα δικά μου βάσανα...που είχε ελαφριά κατάθλιψη, είχε χάσει το πατέρα της,,,είχε ακολουθήσει ένα διαζύγιο...είχε πάει η μητέρα της να εργαστει με απόσπαση σε άλλη ΄πόλη...κι είχε μείνει μόνη με ένα παιδί. Λοιπόν..ειχε κλειστει σπίτι της,,,,δεν είχε διάθεση, έκλαιγε, το παιδί μεγάλωνε μόνο του, ενοιωθε τύψεις...ευτυχως ειχε ξαδερφια συγγενεις και μια γιαγιά που την βοηθούσαν στα καθημερινα. Τη ρωτησα πότε έφυγε όλο αυτό? Ειπε ότι μολις εκανε σχεση,,απο ότι μου έλεγε...άρχισε σιγά σιγα να περναει όλο αυτό και ξανάνοιωσε. Τώρα εργάζετε μεγαλωνει το παιδί κι ειναι μια χαρα!! Αλλα πάντα λεει οτι πρέπει να σκεφτομαστε θετικά κι ειναι πολυ΄καλη. Βρηκε κάτι μεσα της που τις έδωσε δύναμη και προχώρησε,,,σκεφτοταν καλα!!

Προσπαθησε. Σου ευχομαι απο δω κι έπειτα όλα να σου ερθουν ομορφα!

Μπράβο και απο μένα.... και στην Κατερίνα αλλά και σε σένα...! Θα περάσουν όλα αφού αρχίζεις κ βλέπεις τον εαυτό σου θα βρείς κ τη θέληση να αλλάξεις