ΘΕΡΑΠΕΙΑ

Μιά που εδώ μιλάμε συγκεκριμένα για την κατάθλιψη , ήθελα να ρωτήσω(όχι γνώσεις, αλλά ) για την προσωπική σας πείρα- εμπειρία με την κατάθλιψη. Κλείνω περίπου 2 χρόνια που είμαι έτσι....ενδεχομένως την περίοδο αυτή έχω κάποια υποτροπή...αν και δε μπορώ να το ορίσω αυτό εγώ....

Ήθελα να ρωτήσω εσείς που είστε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ομοιοπαθείς....έγινε κανείς απο σας καλά.Το ξεπέρασε αυτό και είπε πέρασε πλέον...ή το διαχειρίζεστε καλύτερα αλλά έχετε επεισόδεια η συμπτώματα μόνιμα;

Θεολογε ηθελα να απαντησω παλι στο προηγουμενο θεμα σου , αλλα αφου ανοιξες νεο απανταω εδω.

Αρχικα , νομιζω πως θα πρεπει να πουμε οτι η καταθλιψη , δεν ειναι μια νοσος , αλλα διαφερει απο ατομο σε ατομο και οι αιτιες που την προκαλουν ποικιλουν.
Εγω θα μιλησω κυριως για μενα ( αρα οτι γραφω μπορει να μην ταυτιζεται με τις εμπειριες των υπολοιπων μελων).
Καταθλιψη εχω περασει δυο φορες , και το τελευταιο διαστημα φλερταρω με την τριτη. Κυρια αιτια των καταθλιψεων που περασα , ειναι η ιδεοψυχαναγκαστκη διαταραχη απο την οποια πασχω , ή ακομα πιο σωστα οτι δεν διαχειριστηκα σωστα την ΙΨΔ.
Την πρωτη καταθλιψη , η οποια δεν ηταν σοβαρη , και μαλλον πολυ ηπια θα την χαρακτηριζα , ,την ξεπερασα σε περιπου 6 μηνες , χωρις να κανω κατι ιδιαιτερο ή να παρω φαρμακα. Απο αυτη την πρωτη καταθλιψη συνηλθα πληρως , και δεν με αλλαξε καθολου .
Η δευτερη καταθλιψη , η οποια ηταν σοβαρης μορφης μαζι με αποπροσωποποιηση , ηρθε περιπου ενα μιση χρονο μετα την πρωτη καταθλιψη και κρατησε περιπου ενα χρονο.
Ειμαι πανω απο δυο μιση χρονια χωρις καταθλιψη , αλλα νιωθω οτι δεν την εχω ξεπερασει ακομα. Βασικα δεν εχω ξεπερασει τα σημαδια που αφησε . Καθαρα καταθλιπτικα συμπτωματα δεν εχω , αλλα μου διελυσε καθε ιχνος αυτοπεποιθησης και αυτοσεβασμου που μπορει να ειχα .

Οσο για την θεραπεια , χμ , σοβαρες προσπαθειες να ξεπερασω οχι την καταθλιψη , αλλα αυτο που με οδηγησε σε αυτη αρχισα πριν 2 χρονια περιπου. Δηλαδη μετα την καταθλιψη . Μεχρι στιγμης ειμαι σε γκρουπ αυτοβοηθειας , επισκεφτομαι ψυχολογο , θα αρχισω ΓΣ ψυχοθεραπεια σε λιγο καιρο και εδω και λιγες μερες εχω αρχισει φαρμακευτικη αγωγη. Παραλληλα αλλαξα δραστικα την ζωη μου , μετακομισα σε αλλη χωρα , σταματησα να εχω επαφες με ατομα που θεωρουσα οτι μου εκαναν κακο , και αλλα που δεν ειναι αξια αναφορας.
Τα χαπια , αν και εξακολουθω να ειμαι κατα της χρησης τους ως κυριο μεσο θεραπειας , τα αρχισα γιατι φοβομουν οτι θα ερθει και τριτη καταθλιψη , και θα τα τιναξω παλι ολα στον αερα .

Και κλεινοντας , ναι πιστευω πως η καταθλιψη θεραπευεται , και μαλιστα πιστεω οτι η καταθλιψη φευγει απο μονη της . Δεν πιστευω πως μπορει να διαρκεσει πανω απο 1 με ενα μιση χρονο, αλλα πιστευω πως αν δεν κανεις κατι για να την αντιμετωπισεις επανερχεται.
Αυτο που πιστευω πως πρεπει να κανει καποιος , για να την αντιμετωπισει ειναι πρωτα απο ολα , να βρει τι ακριβως τον οδηγησε εκει . Μετα θα πρεπει να αντιμετωπισει τα " κουσουρια " που του αφηνει , και αυτο ειναι μαλλον το δυσκολοτερο κομματι της θεραπειας.


Α και συγνωμη για το μεγαλο ποστ , αλλα ηθελα να πω και τα δικα μου.

Καλημερα Θεολογε. Συμπληρωνω σχεδον δυο χρονια με την καταθλιψη να κοιμαται διπλα μου. Θεωρω οτι με αλλαξε πολυ, προς το καλυτερο εν τελει. Ισως γιατι πριν την καταθλιψη σκεφτομουν επιπολαια. Προεκυψε οταν για καποιους λογους επρεπε να εγκαταλειψω τις τοτε σπουδες μου στη μεση της χρονιας και βρεθηκα ξαφνικα σε ενα χαοτικο περιβαλλον, να μου υπενθυμιζουν ποσο αχρηστη και ανικανη ημουν και παραλληλα να με πιεζουν για το τί θα κανω τωρα. Και δεν ηξερα. Και δεν αντεχα να ακουω τιποτα. Ηθελα απλα να κοιμηθω και να μην ξυπνησω ποτε. Στον ψυχιατρο πηγα οταν σκεφτομουνα να αυτοκτονησω. Εκλαιγα συνεχεια και η μονη μου εξοδος ηταν η κουζινα και το μπανιο. Κλειστα παντζουρια, φωτα, παραθυρα, ματια, ελπιδες και καρδια. Κλειστα ολα. Κι εκει που κανω τα πρωτα βηματα βελτιωσης, με αφηνει ο τοτε φιλος μου γιατι δε μπορει να διαχειριστει την αρρωστια μου. Και γινομαι ακομη χειροτερα. Με τον γιατρο κανουμε ψυχοθεραπεια, αλλα εγω ειμαι απαρηγορητη. Αισθημα κενου, αγανακτησης, θυμου, εγκαταλειψης, μοναξιας. Σκεφτομαι και παλι την αυτοκτονια. Μεχρι που μια μερα, ο γιατρος μου αναλαμβανει να με σπρωξει και παλι πισω στις σπουδες. Και τα καταφερνει. Και τα καταφερνω κι εγω. Ετσι, αρχισε ενας καινουργιος κυκλος, παρολαυτα η καταθλιψη βρισκεται ακομη εδω διπλα μου, κοιμαται βεβαια, αλλα το να ξυπνησει ειναι πανευκολο. Υπαρχουν μερες που τα σκαλιζω και νιωθω παλι στο κενο. Αλλες παλι που απλα αδιαφορω για τα παντα. Την εμαθα την ασθενεια, να ζω με αυτην, την υποτροπιαση, την εξαρση, την παροδικοτητα. Προσπαθω, αλλα δεν ειναι ολες οι μερες ιδιες. Ξερω στα σιγουρα οτι εχω αλλαξει. Εγινα ενα ατομο μοναχικο, του σπιτιου, της ησυχιας, που ημουν ακριβως το αντοθετο. Τωρα δεν τα αντεχω ολα αυτα, προτιμω τη μοναξια απο ανουσια ατομα και ανουσιες συζητησεις. Αναγνωριζω το προβλημα, δεν ντρεπομαι γι αυτο και εχω την πιστη οτι μια μερα θα τα καταφερω εντελως.

Εγώ πάσχω απο πολλά υποτροπιάζοντα καταθλιπτικά επεισόδια, στο μέσον των οποίων όμως είμαι καλα. Το χρονικό όριο της είναι εώς 5 χρόνια. Τα τελευταία 2 χρόνια είχα 2 καταθλιπτικά επεισόδια με...όλα τα καλα που λένε δλδ όλα τα συμπτώματα.Άρα..τι έμεινε εφόσον με χάπια συνέρχομαι στο 2μηνο ας πούμε εως ότου πάω στο γιατρό? και πληρως στο εξάμηνο?
Πάντος..σε καθε επεισόδιο είμαι ποιό υπομονετική...απο τη μία και κλαιω τη μοίρα μου απο την άλλη. Γενικά όμως, επειδη υπάρχει φως στο..τούνελ..ειμαι κάθε φορά με περισσότερη ελπίδα, και ποιό ήρεμα περιμένω τη μέρα που θα γίνω οκ ξανά. Ολο αυτό σχεδόν μια ζωη εως τώρα που ειμαι 43..και δεν είχα τιποτε σοβαρα προβληματα..παθαινα καταθλιψεις μετά απο αλλαγες, απλές αλλαγες στη ζωή μου. Απο ότι κατάλαβα απο αυτό το τερας δε θεραπευεσε ποτε μετά απο 5 επεισοδια. Εαν γινει αγωγη απο τη πρωτη φορα και αλλαξει το ατομο ιδεες και δε νοιώθει αχρηστο ανικανο και προπαντον ΛΥΠΗΜΕΝΟ και οχι ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΜΕΝΟ απο τη ζωη του θα ξαναπαθει. Κι ας τα ειχα ολα...η λυπη πάντα ήταν μερος του εαυτού μου. Επισης οχι στρες.

Θεολογε αυτα τα 2 χρονια που εισαι σε καταθλιψη ακολουθεις φαρμακευτικη αγωγη? Εχεις παρει αντικαταθλιπτικα δλδ? Ψυχοθεραπεια εχεις κανει? Εσυ που πιστευεις οτι οφειλεται η υποτροπη που λες οτι εχεις το τελευταιο διαστημα? Παντως αν εισαι 2 χρονια με καταθλιψη αλλα χωρις φαρμακα, θα πρεπει να παρεις! :)

Τι κανείς παίρνεις τα φάρμακα ωραία και κατά τα αλλά;

Αγαπητοι συν-παθουντες(φιλε Θεολογε),στην περιπτωση μου,ουδεποτε εχει καταφερει γιατρος να με βοηθησει ουσιαστικα με ειδικοτητα που αρχιζει απο ψυχ-,αν και εχω αλλαξει 4.Κανενα φαρμακο επισης δεν με βοηθησε,αν και εχω παρει καμμια 10αρια.Με βοηθησε ο πατερας μου,ενας χαρισματικος και εξυπνος ανθρωπος,δλδ με δυο -τρεις συζητησεις που ειχαμε προ μηνων,εγινε το 'κλικ' και αρχισα να παιρνω την πανω βολτα σιγα-σιγα.(8 χρονια καταθλιψης,που στα τελευταια χρονια ειχε γινει σοβαρη).Φυσικα και δεν εγινα let's party ξαφνικα,εχω συμφιλιωθει με την ιδεα,οτι για να συνελθω εντελως θα παρει χρονο.Απλα δεν ζοριζομαι,ουτε ανυπομονω να γινω καλα.Οσο παρει.Οταν με πιανουν αυτα τα φοβερα down,προσπαθω να 'αδειαζω' το μυαλο μου απο σκεψεις,διοτι οτι σκεψη και αν 'φιλοξενησω'θα ειναι κακη,και θα με ριξει ακομα περισσοτερο.Ο πατερας μου,δεν μου ειπε 'μαγικα λογια'αλλα πιστευω πολυ στη ρηση του Β,Ουγκω΄τιποτα δεν μπορει να αντισταθει σε μια ιδεα της οποιας εχει ερθει η ωρα',δλδ η ιδεα ωριμαζε μεσα μου,μεχριπου ηρθε η ΩΡΑ της.Αν με ρωταγε ομως καποιος πως 'ξεφυγα' απο αυτη την 'φρικη' και 'κολαση' της σοβαρης καταθλιψης,η ειλικρινης απαντηση μου θα ηταν 'δεν ξερω'.Δεν βοηθησα και πολυ,ε?.Το ξερω,αλλα δεν υπερχουν 'συνταγες' ουτε 'καλουπια' για αυτη την φοβερη ασθενεια.Ο καθενας την βιωνει με τον τροπο του, βρισκει τον δρομο μονος του,ουδεις(πιστευω)μπορει να του τον 'δειξει'.

πεσ τα ρε αγορι μου οτι ο καθενασ το βρισκει μονοσ του μασ εχουνε σκισει

Δεν το βρισκουν ολοι μονοι τους ομως, και γι αυτο οι περισσοτεροι καταληγουν με φαρμακα τα οποια ουσιαστικα δεν χτυπανε στη ριζα, αλλα στα κλαδια.. παντως οποιος καταφερε να βγει μονος του ειναι πολυ δυνατος κ αξιζει πολλα συγχαρητηρια! :)