Η καταθλιψη επιστρεφει ...

Γεια σας,
αποφάσισα να σας γράψω για μια πολύ μπερδεμένη κατάσταση που βιώνω και δε ξέρω πως θα ξεμπλέξω πάλι.

Μεγάλωσα σε δύσκολες οικονομικές συνθήκες με γονείς με χαμηλή μόρφωση, οικογένεια μητριαρχική, πατέρας ο "λάθος" λόγω κακής διαχείρησης χρημάτων που ενεντειναν τα οικονομικά προβλήματα μας και της στερήσεις που κατά συνέπεια ακολουθούσαν, και απών από το σπίτι. H συμπεριφορά του με τα χρόνια οδήγησε τη μητέρα όπως και πολλές γυναίκες της γενιάς της που ήταν παραμελημένες από τον σύζυγο να προσκολληθεί στη θρησκεία και στις φίλες της λόγως της μοναξιάς της. Εγώ ουσιαστικά νιώθω ότι μεγάλωσα μόνη γιατί όλοι ήταν στον κόσμο τους. Τα μεγαλύτερα αδέρφια μου ναι μεν όλο παραπονιόντουσαν "για αυτά που δεν τους παρείχαν " αλλά είχαν βολευτεί και με την κατάσταση, καθώς ενώ είχαν τις δουλειές τους και τα λεφτά τους, δεν ήθελαν να φύγουν με το πρόσχημα ότι λυπούνται τα "δύο μικρά", εμένα και την κατά 5 χρόνια μεγαλύτερη αδερφή μου, ουσιαστικά όμως μας έκαναν τη ζωή δυσκολότερη με επίδειξη ισχύος, καβγάδες, έλεγχο. Ταυτόχρονα απολάμβαναν τα "προνόμια" των πρωτοτόκων με την έννοια του θαυμασμού, της προσοχής κλπ και οι γονείς μου ένιωθαν υποχρεωμένοι απέναντι τους που δεν τους εγκαταλειπαν στις δύσκολες στιγμές πχ. να πληρώσουν όταν δεν είχαν οι ίδιοι λεφτά τους παραφουσκωμένους λογαριασμούς.

Με τα χρόνια κι αλλά προβλήματα των πρωτοτόκων προσωπικά, ψυχολογικά, αισθηματικά έρχονταν πάντα σε πρώτη μοίρα για την οικογένεια μου κι εγώ στην εφηβεία πλέον ήμουν αόρατη για όλους. Όσο τουλάχιστον ήμουν μικρή, σαν το κουταβάκι που είναι γλυκό και όλοι το χαιδεβουν, μου δίνανε φιλάκια, αγκαλιές, με επαινούσαν (τα αδέρφια, οι γονείς σχεδόν παντα χαμένοι στο άγχος τους). Επειτα όλα αλλάξανε, οι δύο μεγάλες αδερφές αρχίσανε να με χτυπάνε γιατί "αντιμιλούσα" και δεν τους "σεβόμουν" με μικρές αφορμές, όταν πχ δεν είχα τί να φορέσω σε ένα πάρτυ και έπαιρνα κάτι από την ντουλάπα τους που ασφυκτιούσε από ρούχα που ποτέ δε φορούσαν. Ήταν ο ορισμός της κατανάλωσης, της καλοπέρασης και της κτητικότητας. Οι γονείς μου ήταν αδύναμοι να πάρουν θέση λόγω του καταπληκτικού τρόπου με τον οποίο τους χειρίζονταν δημιουργώντας τους τύψεις, μειώνοντας τους και γενικώς λέγοντας τους "άντε μεγαλώστε το ανεύθυνοι, δικό σας παιδί είναι!" Έτσι ένιωθα ότι αυτό είναι ΑΔΙΚΊΑ, ότι αυτοί μεγάλωσανε, βρήκαν δουλειά και αντί να φύγουν από εκεί μέσα να ελαφρώσει το κλίμα αλλά και να δώσουν κάτι, ένα ρουχο, ένα χαρτζιλίκι στα δύο μικρότερα αδέρφια, μας κάνανε όλους να νιώθουμε άσχημα. Παρ' όλα αυτά τις περισσότερες φορές τους εξιδανικευα, ότι ήταν "οι σωτήρες μας" και αισθανόμουν εξαρτημένη υλικά και πνευματικά. Έτσι εμφανίστηκαν τα πρώτα σημάδια κατάθλιψης στην εφηβεία, χαμηλή αυτοπεποίθηση, αδύναμη προσωπικότητα γενικώς... Το πρότυπο της οικογένειας μου το αναπαρήγαγα και στις παρέες που έβρισκα, άτομα χειριστικά, που μου δίνανε ψίχουλα προσοχής.

Πηγαίνοντας στο πανεπιστήμιο ένιωθα ότι θα κάνω μια νέα αρχή αλλά εκεί τα βρήκα πιο σκούρα. Οι "σωτήρες" που μέχρι πρότινος με υποστηριζανε στην απόφαση μου να σπουδάσω και μου ταζανε οικονομική βοήθεια βγάλανε την ουρά απ' έξω.. Κάποιες φορές δεν είχα ούτε ένα ευρώ και τους έκανα αναπάντητη από το κινητό ή τους έστελνα μήνυμα από το κινητό φίλων να μου στείλουν έστω 20 ευρώ. Και πραγματικά αν βάζανε από 30 ευρώ ο καθένας καλύπτα ένα μέρος τον εξόδων μου καθώς λόγω χαμηλού εισοδήματος της οικογένειας εμένα σε δωρεάν εστία. Μετά αρχίσανε τα κυρήγματα ότι αυτοί από μικροί δουλέψανε και δεν είχαν την πολυτέλεια να σπουδάσουν κλπ και να πάω να βρω καμία δουλειά. Εγώ προσπαθούσα να βρω κάτι αλλά δούλευα μόνο λίγα μεροκάματα το μήνα σε καφετέριες και φυλλάδια γιατί δεν ήθελα να μείνω πίσω με τη σχολή. Με αυτά που έβγαζα ξεπλήρωνα ότι χρωστούσα σε φίλους, ακόμη και σε φαγητό που αγόραζα βερεσε! Δηλαδή μου έστελναν κάποια χρήματα αλλά ανά 3-4 μήνες και όχι πολλά. Αρχίσανε να μειώνουν και να "ακυρώνουν" το κάθε τί που έκανα. Ότι σπούδαζα δεν μετρούσε γι αυτούς αφού "δε στεκόμουν στα πόδια μου". Τότε αρχίσανε τα πιο σοβαρά συμπτώματα κατάθλιψης: αγοραφοβία, σκέψεις αυτοκτονίας, υπερβολικός ύπνος, έλλειψη ενέργειας, μελαγχολία, ενοχές, αίσθηση μοναξιάς σε συνδυασμό με λάθος επιλογές στην προσωπική ζωή -φίλοι και σχέσεις- που δε μπορούσαν να καταλάβουν τί περνάω. Πάλευα να επιβιώσω όταν άλλοι ήταν μόνο πάρτυ και ξεγνιασια, αλλά δε με ένοιαζε, με ένοιαζε που κανείς δε μου έλεγε από την οικογένεια μου ένα μπράβο. Που με κριτίκαραν και μου φέρονταν άσχημα. Όλα αυτά τα χρόνια παρ' όλα αυτά εγώ σε δικά τους προβλήματα στάθηκα δίπλα τους. Σε γάμους, γεννητούρια, λύπες. Και έκανα το λάθος να συνεχίζω να τους εμπιστευομαι, να τους λέω τα προσωπικά μου. Γιατί δεν είχα καλές φίλες και παρά τη διάφορα ηλικίας μας τους ένιωθα κοντά μου. Αυτό γυρνούσε πάντα εναντίον μου...

Όταν τελείωσα το πανεπιστήμιο γύρισα στο πατρικό μου άλλος άνθρωπος. Με χίλια δύο απωθημένα, σαν πλάσμα φοβισμένο, χωρίς την ενεργητικότητα που είχα κάποτε, έχασα κάθε ελπίδα, μέσα μου ήμουν νεκρή. Άρχισα ψυχίατρο, ψυχολόγο,αντικαταθλιπτικά. Τους έλεγα στα μούτρα πια ότι μου κάνανε όλα τα χρόνια και ποτέ δεν παραδεχτικανε αληθινά τίποτα, ήμουν μια "παραπονιάρα" που τους κουράζε. Δουλειά της προκόπης δεν είχα και φίλους τίποτα. Ήθελα η' να πεθάνω η' να αλλάξω τα πάντα. Και πήρα την απόφαση να κάνω το δεύτερο. Να αλλάξω τα πάντα. Κι έτσι έφυγα μακριά τους. Με κατηγορούσαν για "δειλή" και ότι δεν αλλάζω τη ζωή μου. Αλλά το αστείο είναι ότι όταν όλα δρομολογήθηκαν για να φύγω, ζήλεψαν. Και έγινε καβγάς μεγάλος και έβγαλαν όλη τη χολή τους...

Τώρα είμαι πια μακριά...
Στην αρχή λίγο τα χάπια που το κάνανε το θαυμα τους, λίγο η αλλαγή η ψυχολογία ήταν ανεβασμένη. Βρήκα και έναν άνθρωπο να με καταλαβαίνει. Ένιωθα ότι δεν τους έχω ανάγκη πια. Τον πρώτο καιρό δεν επικοινωνούσα πολύ μαζί τους. Με καταφέρανε όμως πάλι με τις κολακείες τους να τους ανοιχτώ και να αρχίσουν να με κριτικάρουν πάλι για το τί κάνω εδώ που είμαι. Αρχίσανε να ζηλεβουν τον άνθρωπο που βρήκα και να λένε κακίες. Είναι άτομα τοξικά. Είναι συναισθηματικά βαμπίρ που τρέφονται από μένα. Πρώτα με ανεβάζουν με θαυμασμό, ενδιαφέρον και όταν με έχουν του χεριού τους πια, ρίχνουν το δηλητήριο τους. Κι εγώ σαν ρομαντική που από μικρή ονειρευόμουν μια οικογένεια με αγάπη, κάθε φορά υποκύπτω...

Αυτή τη φορά τους έκοψα. Πλέον μιλάω μόνο με τους γονείς μου. Omws sυνέχεια σκέφτομαι το παρελθόν και όλα όσα έχω περάσει. Όλο σκέφτομαι πόσο λάθος ήταν που δεν τους έβγαλα εκτός νωρίτερα. Μετανιώνω όλα όσα τους εμπιστεύτηκα... Και ότι θα τα χρησιμοποιήσουν εναντίον μου όταν αρχίζουν να ζορίζονται που τους ξεγραψα. Σαμποτάρω την ευτυχία μου, καταστρέφω τη διάθεση μου και ο,τί έχω κτίσει μέχρι τώρα.Τους έχω συνηθίσει να με " κακοποιούν", να με κάνουν ο,τί θέλουν, να με κρίνουν, να είμαι το θύμα. Έχω αρχίσει να απελπίζομαι...
Πείτε μου τί με συμβουλεuετε... πως θα μάθω στα 25 να ζω για μένα, να μην έχω την ανάγκη τους, να αρχίσω ειλικρινά από την αρχή.

1. Με τους γονεις σου γιατι μιλας ακομα εφοσον και αυτοι σε κακοποιησαν?
2. Πως θα μπορουσαν να χρησιμοποιησουν εναντιον σου αυτα που τους ειπες κατα καιρους για σενα? Τι τους ειπες δηλαδη?

Η ιστορία σου, ειδικά όταν ήσουν μικρή, μου θυμίζει το παραμύθι με την Σταχτοπούτα! :Ρ

Λυπάμαι πολύ για όσα σου συνέβησαν αλλά μάλλον φταίει ότι δεν είσαι αρκετά διεκδικητική.
Όταν το βλέπουν αυτό οι άλλοι άνθρωποι, τείνουν να το εκμεταλλεύονται, it's human nature.
Δεν λέω ότι φταις εσύ, απλά δίνεις δικαιώματα για να βγάζουν πάνω σου την δικιά τους
χολή, απογοήτευση κτλ.

Διάβασε αν θες το "Δικαίωμα σας" από εκδόσεις Πατάκη. Ξέρω ότι νιώθεις χάλια, πίεση κτλ
αλλά θα δεις ότι αν διεκδικήσεις λίγο εδώ, λίγο εκεί θα αρχίσεις να νιώθεις καλύτερα με τον
εαυτό σου. Αυτές οι αλλαγές γίνονται σιγά σιγά.

Quote:

---

Originally Posted by Paraxeni Kopela

Γεια σας,
αποφάσισα να σας γράψω για μια πολύ μπερδεμένη κατάσταση που βιώνω και δε ξέρω πως θα ξεμπλέξω πάλι.

Μεγάλωσα σε δύσκολες οικονομικές συνθήκες με γονείς με χαμηλή μόρφωση, οικογένεια μητριαρχική, πατέρας ο "λάθος" λόγω κακής διαχείρησης χρημάτων που ενεντειναν τα οικονομικά προβλήματα μας και της στερήσεις που κατά συνέπεια ακολουθούσαν, και απών από το σπίτι. H συμπεριφορά του με τα χρόνια οδήγησε τη μητέρα όπως και πολλές γυναίκες της γενιάς της που ήταν παραμελημένες από τον σύζυγο να προσκολληθεί στη θρησκεία και στις φίλες της λόγως της μοναξιάς της. Εγώ ουσιαστικά νιώθω ότι μεγάλωσα μόνη γιατί όλοι ήταν στον κόσμο τους. Τα μεγαλύτερα αδέρφια μου ναι μεν όλο παραπονιόντουσαν "για αυτά που δεν τους παρείχαν " αλλά είχαν βολευτεί και με την κατάσταση, καθώς ενώ είχαν τις δουλειές τους και τα λεφτά τους, δεν ήθελαν να φύγουν με το πρόσχημα ότι λυπούνται τα "δύο μικρά", εμένα και την κατά 5 χρόνια μεγαλύτερη αδερφή μου, ουσιαστικά όμως μας έκαναν τη ζωή δυσκολότερη με επίδειξη ισχύος, καβγάδες, έλεγχο. Ταυτόχρονα απολάμβαναν τα "προνόμια" των πρωτοτόκων με την έννοια του θαυμασμού, της προσοχής κλπ και οι γονείς μου ένιωθαν υποχρεωμένοι απέναντι τους που δεν τους εγκαταλειπαν στις δύσκολες στιγμές πχ. να πληρώσουν όταν δεν είχαν οι ίδιοι λεφτά τους παραφουσκωμένους λογαριασμούς.

Με τα χρόνια κι αλλά προβλήματα των πρωτοτόκων προσωπικά, ψυχολογικά, αισθηματικά έρχονταν πάντα σε πρώτη μοίρα για την οικογένεια μου κι εγώ στην εφηβεία πλέον ήμουν αόρατη για όλους. Όσο τουλάχιστον ήμουν μικρή, σαν το κουταβάκι που είναι γλυκό και όλοι το χαιδεβουν, μου δίνανε φιλάκια, αγκαλιές, με επαινούσαν (τα αδέρφια, οι γονείς σχεδόν παντα χαμένοι στο άγχος τους). Επειτα όλα αλλάξανε, οι δύο μεγάλες αδερφές αρχίσανε να με χτυπάνε γιατί "αντιμιλούσα" και δεν τους "σεβόμουν" με μικρές αφορμές, όταν πχ δεν είχα τί να φορέσω σε ένα πάρτυ και έπαιρνα κάτι από την ντουλάπα τους που ασφυκτιούσε από ρούχα που ποτέ δε φορούσαν. Ήταν ο ορισμός της κατανάλωσης, της καλοπέρασης και της κτητικότητας. Οι γονείς μου ήταν αδύναμοι να πάρουν θέση λόγω του καταπληκτικού τρόπου με τον οποίο τους χειρίζονταν δημιουργώντας τους τύψεις, μειώνοντας τους και γενικώς λέγοντας τους "άντε μεγαλώστε το ανεύθυνοι, δικό σας παιδί είναι!" Έτσι ένιωθα ότι αυτό είναι ΑΔΙΚΊΑ, ότι αυτοί μεγάλωσανε, βρήκαν δουλειά και αντί να φύγουν από εκεί μέσα να ελαφρώσει το κλίμα αλλά και να δώσουν κάτι, ένα ρουχο, ένα χαρτζιλίκι στα δύο μικρότερα αδέρφια, μας κάνανε όλους να νιώθουμε άσχημα. Παρ' όλα αυτά τις περισσότερες φορές τους εξιδανικευα, ότι ήταν "οι σωτήρες μας" και αισθανόμουν εξαρτημένη υλικά και πνευματικά. Έτσι εμφανίστηκαν τα πρώτα σημάδια κατάθλιψης στην εφηβεία, χαμηλή αυτοπεποίθηση, αδύναμη προσωπικότητα γενικώς... Το πρότυπο της οικογένειας μου το αναπαρήγαγα και στις παρέες που έβρισκα, άτομα χειριστικά, που μου δίνανε ψίχουλα προσοχής.

Πηγαίνοντας στο πανεπιστήμιο ένιωθα ότι θα κάνω μια νέα αρχή αλλά εκεί τα βρήκα πιο σκούρα. Οι "σωτήρες" που μέχρι πρότινος με υποστηριζανε στην απόφαση μου να σπουδάσω και μου ταζανε οικονομική βοήθεια βγάλανε την ουρά απ' έξω.. Κάποιες φορές δεν είχα ούτε ένα ευρώ και τους έκανα αναπάντητη από το κινητό ή τους έστελνα μήνυμα από το κινητό φίλων να μου στείλουν έστω 20 ευρώ. Και πραγματικά αν βάζανε από 30 ευρώ ο καθένας καλύπτα ένα μέρος τον εξόδων μου καθώς λόγω χαμηλού εισοδήματος της οικογένειας εμένα σε δωρεάν εστία. Μετά αρχίσανε τα κυρήγματα ότι αυτοί από μικροί δουλέψανε και δεν είχαν την πολυτέλεια να σπουδάσουν κλπ και να πάω να βρω καμία δουλειά. Εγώ προσπαθούσα να βρω κάτι αλλά δούλευα μόνο λίγα μεροκάματα το μήνα σε καφετέριες και φυλλάδια γιατί δεν ήθελα να μείνω πίσω με τη σχολή. Με αυτά που έβγαζα ξεπλήρωνα ότι χρωστούσα σε φίλους, ακόμη και σε φαγητό που αγόραζα βερεσε! Δηλαδή μου έστελναν κάποια χρήματα αλλά ανά 3-4 μήνες και όχι πολλά. Αρχίσανε να μειώνουν και να "ακυρώνουν" το κάθε τί που έκανα. Ότι σπούδαζα δεν μετρούσε γι αυτούς αφού "δε στεκόμουν στα πόδια μου". Τότε αρχίσανε τα πιο σοβαρά συμπτώματα κατάθλιψης: αγοραφοβία, σκέψεις αυτοκτονίας, υπερβολικός ύπνος, έλλειψη ενέργειας, μελαγχολία, ενοχές, αίσθηση μοναξιάς σε συνδυασμό με λάθος επιλογές στην προσωπική ζωή -φίλοι και σχέσεις- που δε μπορούσαν να καταλάβουν τί περνάω. Πάλευα να επιβιώσω όταν άλλοι ήταν μόνο πάρτυ και ξεγνιασια, αλλά δε με ένοιαζε, με ένοιαζε που κανείς δε μου έλεγε από την οικογένεια μου ένα μπράβο. Που με κριτίκαραν και μου φέρονταν άσχημα. Όλα αυτά τα χρόνια παρ' όλα αυτά εγώ σε δικά τους προβλήματα στάθηκα δίπλα τους. Σε γάμους, γεννητούρια, λύπες. Και έκανα το λάθος να συνεχίζω να τους εμπιστευομαι, να τους λέω τα προσωπικά μου. Γιατί δεν είχα καλές φίλες και παρά τη διάφορα ηλικίας μας τους ένιωθα κοντά μου. Αυτό γυρνούσε πάντα εναντίον μου...

Όταν τελείωσα το πανεπιστήμιο γύρισα στο πατρικό μου άλλος άνθρωπος. Με χίλια δύο απωθημένα, σαν πλάσμα φοβισμένο, χωρίς την ενεργητικότητα που είχα κάποτε, έχασα κάθε ελπίδα, μέσα μου ήμουν νεκρή. Άρχισα ψυχίατρο, ψυχολόγο,αντικαταθλιπτικά. Τους έλεγα στα μούτρα πια ότι μου κάνανε όλα τα χρόνια και ποτέ δεν παραδεχτικανε αληθινά τίποτα, ήμουν μια "παραπονιάρα" που τους κουράζε. Δουλειά της προκόπης δεν είχα και φίλους τίποτα. Ήθελα η' να πεθάνω η' να αλλάξω τα πάντα. Και πήρα την απόφαση να κάνω το δεύτερο. Να αλλάξω τα πάντα. Κι έτσι έφυγα μακριά τους. Με κατηγορούσαν για "δειλή" και ότι δεν αλλάζω τη ζωή μου. Αλλά το αστείο είναι ότι όταν όλα δρομολογήθηκαν για να φύγω, ζήλεψαν. Και έγινε καβγάς μεγάλος και έβγαλαν όλη τη χολή τους...

Τώρα είμαι πια μακριά...
Στην αρχή λίγο τα χάπια που το κάνανε το θαυμα τους, λίγο η αλλαγή η ψυχολογία ήταν ανεβασμένη. Βρήκα και έναν άνθρωπο να με καταλαβαίνει. Ένιωθα ότι δεν τους έχω ανάγκη πια. Τον πρώτο καιρό δεν επικοινωνούσα πολύ μαζί τους. Με καταφέρανε όμως πάλι με τις κολακείες τους να τους ανοιχτώ και να αρχίσουν να με κριτικάρουν πάλι για το τί κάνω εδώ που είμαι. Αρχίσανε να ζηλεβουν τον άνθρωπο που βρήκα και να λένε κακίες. Είναι άτομα τοξικά. Είναι συναισθηματικά βαμπίρ που τρέφονται από μένα. Πρώτα με ανεβάζουν με θαυμασμό, ενδιαφέρον και όταν με έχουν του χεριού τους πια, ρίχνουν το δηλητήριο τους. Κι εγώ σαν ρομαντική που από μικρή ονειρευόμουν μια οικογένεια με αγάπη, κάθε φορά υποκύπτω...

Αυτή τη φορά τους έκοψα. Πλέον μιλάω μόνο με τους γονείς μου. Omws sυνέχεια σκέφτομαι το παρελθόν και όλα όσα έχω περάσει. Όλο σκέφτομαι πόσο λάθος ήταν που δεν τους έβγαλα εκτός νωρίτερα. Μετανιώνω όλα όσα τους εμπιστεύτηκα... Και ότι θα τα χρησιμοποιήσουν εναντίον μου όταν αρχίζουν να ζορίζονται που τους ξεγραψα. Σαμποτάρω την ευτυχία μου, καταστρέφω τη διάθεση μου και ο,τί έχω κτίσει μέχρι τώρα.Τους έχω συνηθίσει να με " κακοποιούν", να με κάνουν ο,τί θέλουν, να με κρίνουν, να είμαι το θύμα. Έχω αρχίσει να απελπίζομαι...
Πείτε μου τί με συμβουλεuετε... πως θα μάθω στα 25 να ζω για μένα, να μην έχω την ανάγκη τους, να αρχίσω ειλικρινά από την αρχή.

---

Να μην μετανιωνεις για τιποτα,γιατι ολα αυτα που βιωσες σε εφεραν σημερα στο σημειο να εχεις απομακρυνθει απο τα "βαμπιρ",να εχεις βρει εναν ανθρωπο που σε καταλαβαινει και να πορευεσαι στην ζωη σου μονη σου..
Καταλαβαινω το να εχεις παραπονα ή πληγες απο την συμπεριφορα των αδερφων σου,αλλα σε αυτο δεν φταις εσυ και κοιτα να προχωρησεις μπροστα,μην γυρνας το κεφαλι πισω..Επισης παρ'ολες τις δυσκολιες καταφερες και εβγαλες το πανεπιστημιο!Νιωσε και λιγο υπερηφανη ρε κοριτσι..Και τους συγγενεις δεν τους διαλεγουμε δυστυχως..

Quote:

---

Originally Posted by kerasi

1. Με τους γονεις σου γιατι μιλας ακομα εφοσον και αυτοι σε κακοποιησαν?
2. Πως θα μπορουσαν να χρησιμοποιησουν εναντιον σου αυτα που τους ειπες κατα καιρους για σενα? Τι τους ειπες δηλαδη?

---

1 οι γονείς μου δε με χειρίστηκαν όπως τα αδέρφια μου. Δε με μείωναν, δε με χτύπησαν. Δε με έλεγαν "μαλακισμένο" πριν μάθω καν τι σημαίνει... Βασικά αν κάποιος μου έδινε αξίες ήταν αυτοί, παρά την αμορφωσιά τους. Δε τους δικαιολογώ που δε μπορούσαν να μου παρέχουν αγαθά εξαιτίας κακών χειρισμών αλλά ό,τι μου έδωσαν, το έδωσαν από την καρδιά τους. Και στην τελική, είχαν δύσκολη ζωή, είναι μεγάλοι και είχαν προβλήματα υγείας, από την παιδική μου ήδη ηλικία. Δηλαδή επειδή έτυχε να κάνουν ακόμη ένα παιδί σε μαγαλύτερη ηλικία έπρεπε να τους καταδικάσουν και να με πετάνε;

2 οι γονείς σα μεγάλοι που είναι, είναι παλαιών αρχών. δε συζητάω μαζί τους πολύ προσωπικά θέματα. και οι αδερφές μου με καλοπιαναν πάντα για να τους τα λέω όλα και μετά δήθεν τους ξέφευγαν στους γονείς. Για να μου χαλάνε το ίματζ της κόρης που σπούδασε που δεν έκανε διάφορα που έκαναν οι ίδιες κλπ. H όταν μια σχέση δεν πήγαινε καλά λέγανε διάφορα του τύπου "ε όλοι μόνο για το σεξ είναι, κορόιδο πιαστικές πάλι, στα λεγα εγώ ..." και αλλά τέτοια...

Quote:

---

Originally Posted by masterridley

Η ιστορία σου, ειδικά όταν ήσουν μικρή, μου θυμίζει το παραμύθι με την Σταχτοπούτα! :Ρ

Λυπάμαι πολύ για όσα σου συνέβησαν αλλά μάλλον φταίει ότι δεν είσαι αρκετά διεκδικητική.
Όταν το βλέπουν αυτό οι άλλοι άνθρωποι, τείνουν να το εκμεταλλεύονται, it's human nature.
Δεν λέω ότι φταις εσύ, απλά δίνεις δικαιώματα για να βγάζουν πάνω σου την δικιά τους
χολή, απογοήτευση κτλ.

Διάβασε αν θες το "Δικαίωμα σας" από εκδόσεις Πατάκη. Ξέρω ότι νιώθεις χάλια, πίεση κτλ
αλλά θα δεις ότι αν διεκδικήσεις λίγο εδώ, λίγο εκεί θα αρχίσεις να νιώθεις καλύτερα με τον
εαυτό σου. Αυτές οι αλλαγές γίνονται σιγά σιγά.

---

Το παραμύθι με τη Σταχτοπούτα... Δεν το είχα σκεφτεί έτσι, όντως μοιάζουν οι ιστορίες στο μέρος με τις κακές αδερφές. Για τη νεράιδα που τα άλλαξε όλα επίσης, μόνο που η Σταχτοπούτα δεν καθόταν μετά να κλαίγεται στον πρίγκηπα για όσα πέρασε. :confused:
Πάντως το έπιασες ακριβώς το νόημα, δεν ήμουν ποτέ διεκδικητική. Δε μπορούσα να πώ ευθέως αυτό που θέλω και συγχωρούσα πολύ εύκολα. Οπότε το ξέρανε όλοι, ο.τι και να μου έκαναν, στο μέλλον όταν θα με χρειαζόντουσαν, πάλι θα με "είχαν". Και ναι, το εκμεταλλευτηκανε πολλά άτομα στο έπακρο. Και το παράξενο, όλοι οι άνθρωποι ήταν παντα πολύ κτητικοί μαζί μου. Με θέλανε για την πάρτη τους. Οπότε οι αδερφές μου ποτέ καταβάθος δεν χονευανε τις φίλες μου και οι φίλες μου τις αδερφές μου. Όταν βρίσκανε κατάλληλη ευκαιρία ρίχνανε φαρμάκι. Μου λέγανε "σε κάνουν ότι θέλουν", "σε εκμεταλλεύονται" όταν και οι δύο πλευρές κάνανε το ίδιο. :eek:
Αυτό το βιβλίο θα το ψάξω. Ναι καλό είναι να αλλάξω, να γίνω πιο διεκδικητική, θα με βοηθήσει γενικά στη ζωή μου. Αλλά με την οικογένεια, πλέον νομίζω ο,τι έγινε έγινε. Με ξεζουμισανε στα καλύτερα μου, πλέον μακριά είμαι, ότι και να λέω δεν αλλάζει. Να ξεχάσω θέλω, να επικεντρωθώ στο τώρα. Σε ευχαριστώ για το ενδιαφέρον....

Mnimonio, Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ το σκέφτομαι έτσι καμία φορά, δηλαδή ότι δεν πρέπει να μετανιώνω ούτε να λέω "γιατί σε μενα" γιατί όλα έγιναν έτσι ώστε να γίνω αυτή που είμαι. Αλλα συνήθως δε μου αρέσει ο εαυτός μου και οι επιλογές μου ως τώρα και νιώθω έναν απέραντο θυμό ότι μου "στέρησαν" να γίνω ένα φυσιολογικό άτομο, που δεν βρίσκεται συνεχια στα όρια τις κατάθλιψης και με μια αυτοεκτίμηση ως τον πάτο και που ξέρει να αποφασίζει για τον εαυτό του. που υπό άλλες συνθήκες θα ειχα άλλη διαδρομή με λιγότερο πόνο, μοναξιά, σπατάλη ενέργειας στα ταλέντα μου και όχι στον αν θα αποφασίσω να το παλέψω άλλη μια μέρα ή να φουντάρω. Αυτός ο θυμός με πνίγει. Περηφάνεια? μηδέν....

παράξενη κοπέλα, είσαι 25 χρονων, είσαι νέα κοπέλα!
έχεις το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μπροστά σου!
το παρελθόν είναι τραύμα για πολλούς ανθρώπους.
ωστόσο, αν δώσεις έμφαση στο να ζεις στο παρόν και να το κάνεις όσο το δυνατόν καλύτερο, το παρελθόν νομίζω δεν θα σε απασχολεί τόσο πολύ!

εφόσον έχεις κακή και τοξική σχέση με τις μεγάλες σου αδερφές, δεν είναι υποχρεωτικό να έχεις πάρε δώσε!

φρόντισε να βρίσκεσαι με ανθρώπους που σε κάνουν να νιωθεις όμορφα!

τί είναι αυτό που σε κάνει να υποκύπτεις στις γαλυφιές τους; νιώθεις ενοχές που απέρριψες τις μεγάλες αδερφές σου; νιώθεις υποχρέωση απέναντί τους, επειδή σε στήριξαν, έστω και λίγο, οικονομικά, στο παρελθόν; τί είναι αυτό που σε κρατάει δέσμια και δεν σε αφήνει να προχωρήσεις; νιώθεις πόνο, θυμό και αδικία, επειδή συνειδητοποίησες εκ των υστέρων την άσχημη συμπεριφορά και επιρροή τους πάνω σου;

επίσης, η κακή σχέση αφορά και την τρίτη σου αδερφή; την κατά 5 χρόνια μεγαλύτερη;

Καλησπέρα παιδιά, ευχαριστώ όλους καταρχην για τις απαντήσεις σας και συγγνώμη για την απουσία μου, αλλά δεν είχα ιντερνετ... :(

Lou, αυτό που εως τωρα με εκανε να υποκυπτω στις γαλυφιες τους ηταν αυτα που περιγραφεις.

Δηλαδη, σκεφτομουν -αφελως- "αδερφια μου ειναι, δε γινεται να θελουν το κακο μου". Όντως μπορει να ενιωθα τυψεις οταν καμια φορα τους ελεγα τις αληθειες στα μουτρα, οτι ειμαι "αχαριστη". Επισης το γεγονος οτι μπορει να μου εδιναν και 50 ευρω περιστασιακα και που ή να με επαιρναν μαζι τους για μια εκδρομη με τις οικογενειες τους με εκανε να νιωθω οτι αξιζουν να ξερουν για τη ζωη μου και να εχουν λογο σ'αυτην. Ενω αρχικα εβλεπα τις χοντραδες τους-κακιες τους, για να αμυνθω στον πονο της αληθειας οτι , παρ'ολο που ειναι αδερφια μου συμπεριφερονται λαθος, τους συγχωρουσα ευκολα ή ακομη και αλλαζα ολη την πραγματικοτητα και εβγαζα εμενα "λαθος"... Ηταν πιο ευκολο να πω "φταιω εγω που μου φερονται ετσι" παρα να δεχθω οτι δε με σεβονται/αγαπουν.

Η σχεση με την κατα 5 χρονια μεγαλυτερη; Χμμμ, πλεον ειναι χαλια. Το κοινο μας σημειο παντα ηταν οτι ημασταν τα "μικρα". Μαζι τραβουσαμε τα μαλλια μας για τη συμπεριφορα των αλλων. Δεν ειναι τυχαιο οτι κι αυτη εφυγε πολυ νωρις απο το σπιτι, επειδη παντρευτηκε βεβαια, γιατι δεν αντεχε. Γι αυτους τους λογους αλλα και επειδη ημουν το μικρο της οπως ελεγε, απο μικρη με εκανε να ταυτιζομαι μαζι της με κουβεντες του τυπου "αχ, εσυ εισαι ιδια εγω!" και "εγω σε καταλαβαινω καλυτερα απο κανεναν, μου μοιαζεις!". Με ειχε κανει την προσωπικη της θαυμαστρια. Μου εδινε δυναμη για καποιους στοχους στη ζωη μου, αλλα για την προσωπικη μου ζωη ηταν παντα επικριτικη επειδη ειναι συντηρητικη -οπως ολη η οικογενεια αλλωστε- και δεν εχει ζησει μονη της να δει τη "γλυκα" , να σπουδαζει και να δουλευει, να ειναι αρρωστη και να ειναι μονη... Η δικια της πορεια ηταν του πολυ ομορφου και καλου κοριτσιου που τελειωνει το σχολειο, παντρευεται και κανει παρεα με τα πεθερικα της. Γενικως δε μπορω να την ψυχολογησω, αλλα εχει κατα καποιον τροπο μια εμμονη μαζι μου... Δεν αντεχει να ειναι εξω απο τη ζωη μου ενω προφανως δεν εχουμε πολλα κοινα πλεον. Ειναι αυτη που επειδη λεει τις πιο γλυκες κουβεντες απ'ολες, την εμπιστευομουν σε μεγαλο βαθμο και της ελεγα πολλα μυστικα και εσωψυχα μου. Το ιδιο και αυτη και εγω τη συμβουλευα και την ακουγα χωρις να ζηταω κατι πισω, σαν αδελφες. Αντιθετα οταν της ελεγα τα δικα μου αυτη μετα γινοταν σα βδελλα, με επαιρνε τηλ. ολη τη μερα, σε ακαταλληλες ωρες, ηθελε να ξερει τι κανω ακριβως στη ζωη μου, ενω μου ελεγε τις κακιες της με το γαντι. Δε μπορω να εξηγησω γιατι, αλλα ενιωθα μια "σκοτεινια" καθε φορα που μιλουσαμε, σαν να μου επαιρνε ολη μου την ενεργεια. Εντωμεταξυ, ειναι φοβερη "παικτρια". Τα εχει με ολους καλα, την εμπιστευονται ολοι, αλλα αυτη λεει λιγα για την ιδια και πολλα στον καθενα ξεχωριστα για να ανακατευομαστε μεταξυ μας. Βασικα το ολο θεμα το εγραψα οταν αποφασισα να σταματησω να εχω επικοινωνια κυριως με τη συκεκριμενη...
Και να σας πω οτι εκανα το λαθος μετα απο ενα μηνα που ημουν καλα να μιλησω με μια απο τις μεγαλες... Και με ταραξε τοσο πολυ. Μου ελεγε οτι οι γονεις μας ανησυχουν για μενα, οτι θελουν να γυρισω στο πατρικο, οτι ολη την ωρα κλαιγονται... Και εγω μιλαω μαζι τους και ναι μεν, με ρωτανε αν ειμαι καλα κλπ αλλα η αδερφη μου τα ελεγε σαν να κανουν σαν τρελοι. Για να με κανει να νιωθω τυψεις παλι οτι εφυγα... Και εγω της ειπα "μα, εγω μιλαω μαζι τους μια χαρα μου ακουγονται" και μου ελεγε "α, ετσι σου λενε για να μη σε στεναχωρουν αλλα κανονικα ειναι τρελαμενοι" και τετοια. Και εγω το χαζο την πιστευα, οταν εκλεισα το τηλ. καταλαβα οτι με "επαιζε" παλι.
Τι θελουν απο μενα; Να μεινω για παντα σα γεροντοκορη στο πατρικο, για να εχουν ενα "αδερφακι" για νταντα, βοηθο και για να μην εχουν το βαρος των γονιων μας; Ωρες ωρες αυτο δειχνουν!
Να τους κοψω μαχαιρι ολους; τι να κανω; Ειναι σωστο το αδελφια να μην μιλιουνται σε ολη τους τη ζωη; Μου φαινεται πολυ λυπητερο αλλα δε μου αφηνουν περιθωρια.

κοίταξε τι γίνεται εγω πιστεύω οτι σε ζηλευουνε που σπουδασες...
και μεσα τους θελουνε να τα πας χειροτερα απο αυτες στην ζωη σου γιατι στην ουσια συγκρινονται μαζι σου... και θελουνε να αποδειξουνε στους γυρω και στους εαυτους τους οτι το οτι αυτες δεν σπουδασανε αλλα ειναι καλυτερες απο εσενα στην ζωη... πιστεψε με ειμαι ενα δισεκατομυριο τοις εκατο οτι αυτο ισχυει...
φυσικα πιστευω οτι ισχυει αυτο που λες οτι θελουνε μια βοηθο γεροντοκορη για να προσεχει τους γονεις σας κυριως και τωρα που εχουνε κανενα μικρο( η μεγαλο) προβλημα υγειας οπως ανεφερες ποιο επανω... και γενικα δεν θελουνε να πετυχεις...

κοιτε κατα βαθος σε αγαπανε αλλα νταξει ποιο πολλυ θελουνε να σε δουν να πευτεις...

αν θελεις γραφε και χωριζε σε παραγραφους με κενες σειρες για να διαβαζετε ποιο ευκολα... ευχαριστω...


και το τελευταιο μην ξεχασω να σου πω οτι γενικα οι γονεις ολοι οι γονεις το κανουν αυτο πιστευω με το μυαλο τους νομιζουνε οτι σου κανουνε καλο αλλα στην πραγματικοτητα σου κανουνε κακο... οποτε το καλυτερο πραγμα που εχει να κανει ο ανθρωπος ειναι να γινει αυτονομος και να φυγει...

συγνωμη κιολας αλλα πλεον επρεπε ηδη να ξερεις τους χαρακτηρες τους και να μην ανοιγεσε στα αδερφια σου... αφου ρε παντα κανουνε κατι κακο και γυρναει μπουμερανκ ποσες φορες δηλαδη πρεπει να γινει για να το εμπεδωσεις ? βαλτο καλα στο μυαλο σου και γινε λιγο ποιο κλειστει σαν χαρακτηρας προς αυτους...

Quote:

---

Originally Posted by den_katalavenw...

κοίταξε τι γίνεται εγω πιστεύω οτι σε ζηλευουνε που σπουδασες...
και μεσα τους θελουνε να τα πας χειροτερα απο αυτες στην ζωη σου γιατι στην ουσια συγκρινονται μαζι σου... και θελουνε να αποδειξουνε στους γυρω και στους εαυτους τους οτι το οτι αυτες δεν σπουδασανε αλλα ειναι καλυτερες απο εσενα στην ζωη... πιστεψε με ειμαι ενα δισεκατομυριο τοις εκατο οτι αυτο ισχυει...
φυσικα πιστευω οτι ισχυει αυτο που λες οτι θελουνε μια βοηθο γεροντοκορη για να προσεχει τους γονεις σας κυριως και τωρα που εχουνε κανενα μικρο( η μεγαλο) προβλημα υγειας οπως ανεφερες ποιο επανω... και γενικα δεν θελουνε να πετυχεις...

κοιτε κατα βαθος σε αγαπανε αλλα νταξει ποιο πολλυ θελουνε να σε δουν να πευτεις...

αν θελεις γραφε και χωριζε σε παραγραφους με κενες σειρες για να διαβαζετε ποιο ευκολα... ευχαριστω...


και το τελευταιο μην ξεχασω να σου πω οτι γενικα οι γονεις ολοι οι γονεις το κανουν αυτο πιστευω με το μυαλο τους νομιζουνε οτι σου κανουνε καλο αλλα στην πραγματικοτητα σου κανουνε κακο... οποτε το καλυτερο πραγμα που εχει να κανει ο ανθρωπος ειναι να γινει αυτονομος και να φυγει...

συγνωμη κιολας αλλα πλεον επρεπε ηδη να ξερεις τους χαρακτηρες τους και να μην ανοιγεσε στα αδερφια σου... αφου ρε παντα κανουνε κατι κακο και γυρναει μπουμερανκ ποσες φορες δηλαδη πρεπει να γινει για να το εμπεδωσεις ? βαλτο καλα στο μυαλο σου και γινε λιγο ποιο κλειστει σαν χαρακτηρας προς αυτους...

---

Σε ευχαριστώ πολύ για την απάντηση. Και συγγνώμη για το σεντονάκι- κείμενο πιο πάνω, όντως κουράζει.

Είσαι ακόμη ένα άτομο που μου λέει ότι παίζει ζήλεια... Είναι πολύ τραγικό ότι τελευταία μόνο κατάλαβα ότι η συμπεριφορά τους ειναι τέτοια επειδη και τα συναισθήματά τους για μένα είναι αντικρουόμενα. Απο τη μία φαντάζομαι ότι θέλουν να με αγαπάνε σαν αδερφή τους που είμαι και επομένως να μη με πληγώνουν, κατακρίνουν κλπ. αλλά από την άλλη μπαίνει ο εγωισμός στη μεση, η υπερηφάνια και η επιδειξη υπεροχής, επειδή δε σπουδάσανε, δε φυγανε απο την πόλη τόσο μικροι, δε ταξιδέψανε πολύ κλπ.

Οι γονείς τωρα δεν είναι άρρωστοι, αλλά που και που πρέπει να κάνουν κανενα τσεκ απ, κάποιος να τους υπενθυμίζει λίγο κάποιες υποχρεώσεις τους κλπ. γιατί ήταν πάντα αποδιοργανωμένοι. Με μένα τα αδέρφια μου είχαν ήσυχο το κεφάλι τους... Αφού θυμάμαι με επαιρναν τηλ. για να μαθαίνουν τι κάνουν οι γονείς μας, γιατί με τους ίδιους δε ήθελαν να μιλάνε γιατι αρπάζονταν, κι έτσι είχαν ησυχη τη συνείδησή τους...

Και καλά κάνεις και με κράζεις, το χρειάζομαι. Αλλά είμαι έτσι απο μικρή... Έχεις γνωρίσει ποτέ άνθρωπο πολύ ρομαντικό, αφελή και αθώο; Που ονειρευεται την ευτυχισμένη οικογένεια, που δεν καταλαβαίνει γιατί ο κόσμος είναι κακός, που αν του δίνουν σφαλιάρα γυρνάει και το μάγουλο που λεει ο λόγος, που δε μπορει να πει ψεμματα για να καλυφτει κλπ. Δεν είμαι αγία αλλά τα άτομα που αγαπώ δε μπορώ να τους κρατάω κακία ή να υποκρίνομαι. Κάπως έτσι... Οπότε, πρέπει να αλλάξω όσο δυσκολο και να είναι.

αφου εκανεσ αυτο μπορεισ να κανεισ κ αλλα με λιγα λογια μπορεισ να κανεισ τα παντα αλλα δεν το ξερεισ δεν το πιστευεισ μπραβο σου κουκλα μου