νιωθω ξαφνικα μεγαλη..

μια περιοδο βεβαια ενιωθα και πολυ μικρη.. ηλικιακα! και γενικα με το χρονο δεν εχω και πολυ καλη σχεση.. καθυστερω στα ραντεβου μου συχνα, αφερουμαι και δεν καταλαβαινω το χρονο παρ οτι τον ελεγχω απο το ρολοι. ενδεχομενως να φταιει απλα το οτι δν ειμαι αρκετα οργανωτικη. :P παντως με το χρονο εχω ενα θεμα! οχι απο παντα.. απο καποια ηλικια και επειτα.. συγκεκριμενα απο τα 16. μεχρι τα δεκαξι ημουν αρκετα συνεπης! αλλα αφηρημενη ημουν παντα.. βασικα κανω πολυ μεγαλη εισαγωγη γιατι δεν ξερω γτ μου συμβαινει αυτο που ειμαι ετοιμη να πω τωρα. ειμαι 23 χρονων και δεν μου αρεσει καθοολου.. μεχρι προπερσι ενιωθα μεσα μου κατω απο εικοσι τωρα νιωθω 26 28 κ πολυ κοντα στα τριαντα. νιωθω οτι δεν προλαβαινω το χρονο.. οτι ο χρονος περναει και ειναι πολυ συντομος.. θεωρητικα νιωθει καποιος ετσι οταν περναει καλα. εγω δεν περναω καλα τα τελευταια χρονια.. κ δεν ξερω τι να κανω για να περναω καλα με αυτα που μου συμβαινουν. με προβληματιζει που νιωθω τοσο μεγαλη και σκεφτομαι τοσο μακρια. σιγουρα αυτη η συμπεριφορα δειχνει αγχος και παραδεχομαι οτι ειδικα τωρα πια ειναι καθημερινος μου εχθρος το αγχος.. το μονο που προσπαθω ειναι να μη στεναχωριεμαι κ απο πανω αλλα νιωθω σαν να εχω ενα στρωμα μελαγχολιας πανω μου. ο χρονος περναααειι κ εγω δεν κανω τπτ.. απλα μεγαλωνω και αυτο με φοβιζει γτ πιστευω οτι η δεκαετια αυτη ειναι η σημαντικοτερη στη ζωη ενος ανθρωπου και δεν πρεπει να τη χασω και νιωθω οτι τη χανω. εχω καποια προβληματα , ψυχολογικα, παιδικα τραυματα, εχω περασει περιεργες καταστασεις και πηγαινα σε ψυχολογο για μερικους μηνες οταν μπηκα στο λυκειο μετα με εκοψαν. δεν συζητουσα μαζι της το προβλημα γτ με στεναχωρουσε πολυ.. συζηταγαμε αλλα πραγματα που με απασχολουσαν, βοηθηθηκα αρκετα σε αλλους τομεις.. το προβλημα εμεινε κ καπως εξομαλυνθηκε μετα την εφηβεια.. μεχρι πριν απο 4 χρονια αντιμετωπιζα τα παντα με θεληση εκανα ονειρα, εμενα αισιοδοξη.. απο τα μεσα του 2008 σιγα σιγα εφτασα σε ενα σημειο να μην μπορω να το χειριστω πια και να γινομαι μελαγχολικη.. εχω μολις μερικους μηνες που συνερχομαι και φοβαμαι για τη σταθεροτητα αυτης της καταστασης. θελω να παω σε ψυχολογο αλλα αυτη τη στιγμη δεν διαθετω αρκετα εκτος αν βρω κατι οικονομικο. τοτε εδινα 60 τη βδομαδα νομιζω. πηγαινα ενα διωρο.
....ισως οταν ημουν πιο μικρη ενιωθα ομορφα επειδη σκεφτομουν οτι αργοτερα θα πραγματοποιηθουν καποιες επιθυμιες μου και επειδη αυτο δεν εγινε να νιωθω ετσι. δεν ξερω πως αλλιως να εξηγησω το γεγονος οτι δεν εχω διαθεση πια να εκφρασω επιθυμιες.. ή ονειρα.. για τπτ. οτιδηποτε κανω ειναι μηχανικα. αλλιως πεφτω σε αδρανια. επισης τελευταια εχω και περιεργο υπνο... παραμιλαω.. παει σιγουρα ενας χρονος.
βασικα επειδη με τρελαινει πολυ η σκεψη οτι νιωθω μεσα μου πολυ μεγαλυτερη και ανημπορη απο οσο ειμαι και ξερω οτι αυτο δεν ειναι φυσιολογικο θα ηθελα να παω σε ψυχολογο. επειδη εχουν μεσολαβισει πολλα , αν πηγαινα θα εκανα αρκετες συνεδριασεις.. αντιλαμβανομαι οτι εχω χασει τον ελεγχο του εαυτου μου. της συναισθηματικης μου ισοροπιας τελος παντων. γιατι νιωθω τοσο επιμονα μεγαλη? νιωθω οτι τα 28 απο τα 23 που γινονται 24 ευκολα και 25 απεχουν πολυ λιγο απο τα 30 :P και εχω βαρεθει να το νιωθω αυτο!!! εχω αφησει τον εαυτο μου να στεναχωρεθει τοσο πολυ πολυ μεγαλο διαστημα που οποτε παει να γινει κατι καλο πιστευω οτι θα κρατησει λιγο. και χαρουμενη να ειμαι εχει γινει αφυσικο. δεν νομιζω καν να φαιρομαι σαν καταθλυπτικη.. αλλα νιωθω μελαγχολικη σιγουρα! νιωθω οτι εχει γινει συνηθεια και δεν μπορω να την αποβαλω απο μονη μου! νιωθω ετσι 4 χρονια. προσφατα επαθα σπαστικη κολοιτιδα νευρολογικης φυσης και ειδα κ επαθα για να παψει να με ενοχλει. τρελαθηκα , και αναγκαστικα σταματησα να αγχωνομαι και να σκεφτομαι δυσαρεστα για λιγο αλλα φοβαμαι μη με πιασει παλι. προσπαθω να απασχολω το μυαλο μου με διαφορα. και απο διαθεση?? αναλογως...
...
πολυ συνοπτικα τα προβληματα που εχω. με τον πατερα μου απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου. με τη μανα μου πολυ λιγοτερο κυριως επειδη το επετρεπε. με τον αδερφο μου που δν εχουμε αδερφικες σχεσεις και που εχει ενα προβλημα υγειας χρονιο, μου λειπουν πραγματα απο παιδι, ενιωθα οτι θα βρω το δρομο μου αλλα εκανα λαθοι. χωρισα το 2008 απο μια σημαντικη για μενα τοτε σχεση κ ενιωθα να τρελαινομαι οταν συνεβη, φοβηθηκα τοσο πολυ τον εαυτο μου που δυσκολευτικα πολυ να κανω αλλη σχεση. αναγκαστηκα να αφησω τη σχολη μου και τις ξενες γλωσσες στη μεση λογω οικονομικης κρισης. δουλεια δεν βρισκω γτ δεν εχω καποιο εφοδιο ουτε προυπηρεσια. αναγκαστηκα να συνεχισω μια σχολη που ειχα περασει στις πανελληνιες και την αφησα τον δευτερο χρονο.. και σαυτον τον τομεα με ανγωνουν πολυ οι καταληψεις και ολα αυτα που γινονται γτ εχω δικαιομα 3 χρονια ακομη στη σχολη και προσπαθω να παιρνω πολλα μαθηματα για να την τελειωσω.... γυρω στα 25 υπολογιζω να χω τελειωσει και πρακτικη και καταλαβαινεις ποσο μου κακοφαινεται ο αριθμος 25 που δεν απεχεις πολυ απο το 26 27 28 30. ο χρονος εχει 12 μηνες ο μηνας 4 βδομαδες η βδομαδα 7 μερες και παει λεγοντας! δεν με παρηγορει αν καποιος αλλος ειναι στην ιδια θεση.. εχω αναγκη την ψυχικη μου γαληνη και δεν μπορω να την βρω ,...πιο πολυ γιαυτο ανησυχω. νιωθω ξενη με τον εαυτο μου.

Γεια σου βιβα. Αυτο που νιωθεις ειναι ενα γνωριμο συναισθημα και καθολου πρωτοτυπο. Το νιωθεις γιατι σου φταινε καποια πραγματα στη ζωη. Αν ηταν ολα ενταξει δε θα το νιωθες. Το εντοπιζεις και εσυ η ιδια στο κειμενο σου. Επομενως εισαι και επιρρεπης σε αρνητικες σκεψεις, απαισιοδοξια, αισθημα οτι οι αλλοι προχωρανε και συ οχι,γενικα ενα περιεργο αισθημα. Το ερωτημα μου ειναι καταρχην ποια ειναι αυτα τα προβληματα που αντιμετωπιζεις και εχουν επηρεασει την ως τωρα πορεια σου? Με τον φαδερ τι προβλημα υπαρχει? Στον ψυχολογο γιατι πηγες? Και γενικα τι αλλα προβληματα υπηρχαν απο αυτα που δεν αναφερεις, περαν εννοω του χωρισμου, των σπουδων και το οικονομικο, που ειναι και πιο προσφατα.

Ο μήνας έχει παραπάνω από 4 βδομάδες! ... εκτός αν μιλάμε για φλεβάρη :P

Τέσπα καταλαβαίνω πως νιώθεις γιατί κι εγώ νιώθω άγχος με το ότι δεν θα προλάβω
στη ζωή μου να διαβάσω όλα τα βιβλία που θέλω ή όλες τις ταινίες που έχω μαζέψει
και πάει λέγοντας!

Ένα πράγμα που κάνω και με ηρεμεί πάντως είναι να σκέφτομαι ότι όταν φτάσω 80
χρονών θα κοιτάω πίσω και θα βλέπω ότι όλα αυτά που με απασχολούσαν κάποτε
ήταν ψεύτικα και το όλο νόημα της ζωής είναι να είχα ζήσει κάθε στιγμή όπως είναι.

Άλλο πράγμα που μπορεί να σε βοηθήσει να επικεντρώσεις στα σημαντικά της ζωής
είναι η τεχνική συγκέντρωσης mindfulness. Δηλαδή βάζεις στην άκρη 10 λεπτά κάθε
μέρα για διαλογισμό: κλείνεις τα μάτια και προσπαθείς να επικεντρώσεις σε κάποιο
σημείο πχ στην αναπνοή σου ή στην αίσθηση του σώματός σου κτλ. Αν παρεισφρύουν
άλλες σκέψεις, τις αποδέχεσαι ως αυτό που είναι (απλά σκέψεις, ούτε αρνητικές ούτε
θετικές) και ξαναστρέφεις άμεσα την προσοχή σου εκεί που ήταν πριν. Το νόημα είναι
να μάθεις να ακούς & να βλέπεις τι γίνεται γύρω σου και όχι να χάνεις τη ζωή σου
κάνοντας κυκλικές και ανώφελες σκέψεις!

Δεν ξέρω αν τα παραπάνω σε βοηθήσουν, αλλά εγώ που έχω υπέρμετρο άγχος (για
άλλα πράγματα) πάντα νιώθω κάπως καλύτερα γιατί παίρνω την προσοχή μου από
τις σκέψεις μου και τις βλέπω από πιο μακριά, τρόπος του λέγειν.

Δεν εχω διαβασει ολοκληρο το θεμα σου παρα μονο την πρωτη παραγραφο, οποτε μπορει και να πεφτω εξω σ αυτα π θα σου πω.. Το αν νιωθεις μεγαλη η μικρη η γενικα εχεις εμμονες κ συμπεριφορες ψυχαναγκαστικου τυπου πιστευω σχετιζεται αμεσα με το αν περνας στρεσογονες καταστασεις η εχει αλλαξει κατι στη ζωη σου, ειτε προς το χειροτερο ειτε προς το καλυτερο.. δλδ αν εχει συμβει κατι π σε στρεσαρει κ απασχολει τη σκεψη σου αρκετες ωρες μπορει να νιωθεις μεγαλη κ οτι εχεις χασει την παιδικοτητα σου.. εγω αυτο το ειχα παθει οταν εδινα πανελληνιες.. ενιωθα μεσα σε ενα χρονο οτι ειχα γινει 40 χρονων.. :(