Απέραντο άγχος, η ζωή μου...
Καλησπέρα! Είμαι 35 χρόνων.
Όλη η ζωή μου βουτηγμένη στο άγχος και στην πίεση, λες και προγραμματίστηκα να ζω με άγχος κάθε λεπτό.
Ας πάρω τα πράγματα από την αρχή..... είμαι μοναχοπαίδι, που ήρθε στη ζωή των μεσήλικων γονιών μου (η μαμά 42 και ο μπαμπάς 50) μετά από 10 περίπου χρόνια γάμου, με απανωτές προσπάθειες για τεκνοποίηση κατά τη δεκαετία των 70s. Kαι οι δύο γονείς μου ήταν τα μικρότερα παιδιά σε πολύτεκνες οικογένειες, με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, κυρίως εργάτες αλλά και λίγο αγρότες, κτηνοτρόφοι, ό,τι τύχαινε για τα προς το ζην, εξαιρετικά εργασιομανείς, συντηρητικοί και ηθικολόγοι. Ήθελαν να δώσουν στο παιδί τους το καλύτερο δυνατό.... με έστειλαν σε ιδιωτικό σχολείο θηλέων με ευκαιρίες στη γνώση και στην πρόοδο. Ταυτόχρονα όμως με απέκοψαν κοινωνικά από το περιβάλλον μας, οικογενειακό και κοινωνικό, γιατί έλεγαν ότι μάς ζηλεύουν... Οι σχέσεις βέβαια ήταν ήδη πολύ ψυχρές έως κακές και εγώ λειτούργησα σαν αφορμή για το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου αλλά τέλος πάντων... Πού είναι το κακό θα μου πείτε σε σχέση με μένα? το κακό είναι ότι μεγάλωσα μέσα σε όλη αυτή την πίεση, από τη μια να ανταποκριθώ στα μαθήματα σε ένα περιβάλλον τελείως διαφορετικό και από την άλλη στην απομόνωση που μου επέβαλαν. Είχα καλούς βαθμούς? ήμουν καλό παιδί. Δεν τα πήγα καλά σε ένα μάθημα? ήμουν κακό παιδί. Συν το απόλυτο βέτο...στο φροντιστήριο δεν θα μιλάς με αγόρια, αν σε δει κανείς θα σε πει @@@@. Τα αγόρια θέλουν το κακό σου. Συν το ότι από μικρή πήγαινα στα κατηχητικά, ομάδες, κατασκηνώσεις, κλπ (εκτός σχολείου ήταν η 2η πηγή κοινωνικοποίησης). Κάπου όλο αυτό εδραιώθηκε μέσα μου και όταν πλησίαζα τα 18 σκέφτηκα την επανάσταση μου, θα σπουδάσω στην Αθήνα σε μια πρωτοκλασάτη σχολή για να χαρώ το άνοιγμα και την κοινωνικοποίηση που τόσο ονειρεύομαι. Το οποίο και έγινε. Από την επαρχιακή μου πόλη βρέθηκα στην Αθήνα!!!! 1η κατραπακιά: ένιωσα στο πετσί μου τί σημαίνει "απρόσωπο κλίμα μεγαλούπολης". Πόσο δυσκολεύτηκα να κάνω παρέες, πόσο δυσκολεύτηκα να κοινωνικοποιηθώ, να μιλήσω ήταν σχετικά απλό αλλά τα ίδια άτομα δεν τα έβρισκες την επόμενη μέρα στο ίδιο αμφιθέατρο...2η κατραπακιά: η σχολή ήταν πολύ πιο δύσκολη από ότι περίμενα και για να πάρω πτυχίο έπρεπε να στρωθώ, άρα και πάλι κοινωνικοποίηση γιοκ. Τέλειωσα τη σχολή μου με απίστευτο διάβασμα, τρομερή καταπίεση να τα καταφέρω και από παρέες ελάχιστα, σχεδόν τίποτα... στην ηλικία που άλλες κοπέλες κάνουν την πρώτη τους σχέση, ερωτεύονται, βγαίνουν, ξενυχτάνε, ταξιδεύουν, εγώ δεν είχα παρέες να τα κάνω όλα αυτά, ήμουν σφιγμένη γιατί δεν είχα μάθει να μιλάω με αγνώστους και να κοινωνικοποιούμαι, συν το λούκι του διαβάσματος. Θα μου πείτε, προσπάθησα να κοινωνικοποιηθώ? βεβαιότατα ναι! απόλυτα ναι! αλλά δεν ξέρω γιατί, σχεδόν τίποτα δεν κράτησε εκτός από το να μιλάμε, να λέμε τον πόνο μας, να μοιραζόμαστε σημειώσεις, κλπ. Και σε σεμινάρια πήγα, και μαθήματα ξένων γλωσσών έκανα και σε εκδρομές πήγα, και σε πάρτυ με κάλεσαν και...και...και.....Η αλήθεια είναι ότι επιδίωκα κάτι σοβαρό, δεν θα έκανα πχ one night stand, όχι λόγω γονεϊκής πλύσης εγκεφάλου αλλά έτσι είναι ο χαρακτήρας μου, δεν μου ταιριάζει, χωρίς να αξιολογώ θετικά ή αρνητικά όσους το κάνουν. Έψαχνα έναν άντρα που να μου ταιριάζει και να του ταιριάζω. Κάποιοι γνωστοί μού έκαναν κάποια κονέ, αλλά απλά δεν ταιριάζαμε, δεν υπήρχε χημεία.
Πήρα το πτυχίο μου, άρχισα να δουλεύω 12ωρο, φουλ στην κοινωνικοποίηση. Αφού είπα τί στο καλό? αν δεν βρω σύντροφο με τη δουλειά που κάνω, κάποιο πρόβλημα θα έχω.... Ο απολογισμός? μετά από 9 χρόνια δουλειάς, δεν βρήκα τ ι π ο τ α . _
Και πώς προσπάθησα? εκτός από τη δουλειά μου, που έχει καθημερινή επαφή με πολύ κόσμο, σεμινάρια, συνέδρια, πάρτυ του συλλόγου μας, εκδρομές, συναδελφικές έξοδοι, ξένες γλώσσες, μουσική, ζωγραφική, θεατρικό εργαστήρι, εθελοντισμός, μέχρι και με ορειβασία ασχολήθηκα αλλά αποδείχθηκε πολύ κουραστική και επώδυνη ασχολία και την παράτησα. Μελέτησα βιβλία αυτοβοήθειας και σχετικά σάιτς, δούλεψα με το άγχος μου όσο μπορώ, έκανα ό,τι μπορούσα για να είμαι χαλαρή και κοινωνική.
To 2010 πριν κάνει μπαμ η κρίση, παραιτήθηκα από τη δουλειά μου καθότι εξαιρετικά απαιτητική από άποψη ενέργειας και χρόνου και προσπαθώ να περάσω σε έναν διαγωνισμό για να αλλάξω τροχιά κίνησης, τουτέστιν ξανά πολύ και εντατικό διάβασμα. Άφησα και την Αθήνα, επανήλθα στο χωριό μου, με τα βιβλία μου και ξεκίνησα τον αγώνα... Στα κοινωνικά όμως είμαι και πάλι το ίδιο στάσιμη, στο ίδιο μηδέν. Λείπω 17 χρόνια, δεν έχω έναν άνθρωπο να πιω έναν καφέ που λέει ο λόγος, οπότε σκέφθηκα να δραστηριοποιηθώ και να ψάξω να βρω τι δυνατότητες έχω.... κλασικά γυμναστήριο, εθελοντισμό, χορό και μουσική στο δήμο. Αυτά προς το παρόν και βλέπουμε...
Να σας πω επίσης ότι έχω κάνει ψυχοθεραπεία, γύρω στο εξάμηνο, όταν έχασα τον ένα μου γονιό, ένιωθα κάτι σαν κατάθλιψη, να θέλω να βουλιάζω στο κενό μου και εμφάνισα ταχυκαρδίες, δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ, ήμουν σε εξαιρετική υπερένταση. Ο καρδιολόγος το απέδωσε στο άγχος, με παρέπεμψε σε ψυχίατρο, ο ψυχίατρος μού συνταγογράφησε zanax και κάναμε συνεδρίες ώσπου ανακάλυψα ένα σοβαρό πρόβλημα με το θυρεοειδή μου, έχω θυρεοειδίτιδα hashimoto σε πλήρη εξέλιξη με υποθυρεοειδισμό οπότε άρχισα θεραπεία με ενδοκρινολόγο. Τότε ο ψυχίατρος μού είπε ότι δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσουμε αφού το αίτιο είναι οργανικό και ρυθμίζεται. Για το κοινωνικό μου θέμα, μού είπε ότι κάθε άνθρωπος έχει τους δικούς του ρυθμούς και δεν μπαίνει σε καλούπια, είμαι συγκροτημένη γιατί προσπαθώ να βρίσκω λύσεις, δοκιμάζω και αν κάτι δεν μου βγαίνει, το αφήνω και δοκιμάζω κάτι άλλο...οπότε απλά να συνεχίσω...
Και σας ερωτώ:
1) είχα μια δουλειά και την άφησα για την προοπτική/ρίσκο μιας καλύτερης αλλά κατόπιν εντατικού και απαιτητικού διαβάσματος.
2) δεν έχω κάνει ποτέ ολοκληρωμένη σχέση και κλείνω αισίως τα 35, παρότι προσπάθησα να ανοιχθώ, να γνωρίσω κόσμο, κλπ. Με τον πρώτο τυχόντα δεν μού βγαίνει, αλλά από την άλλη μού λείπει πάρα πολύ μια συντροφική σχέση συν η προοπτική δημιουργίας οικογένειας. Νιώθω σαν εξωγήινη όταν αναγκάζομαι να πω πχ στη γυναικολόγο μου ότι δεν είμαι σεξουαλικά ενεργή, νιώθω ότι με λυπούνται λες και είναι κατάντια αυτό που ζω...
Τί γνώμη έχετε για όλα αυτά? Τί λάθος κάνω? Τί μπορώ να κάνω? Δεν ήταν το τυχερό μου όπως λένε?
