Printable View
Δεν ειμαι καλα... δεν τρωω δεν κοιμαμαι... αν κοιμηθω πεταγομαι στον υπνο μου...σε διαστημα λιγων ημερων εχασα πολλα κιλα... κλαιω... κλαιω... ποναω... υποφερω... θελουν να με πανε στο νοσοκομειο... μηπως παθω τιποτα... δεν θελω.. δεν θελω τιποτα....ουτε φαι θελω ουτε τιποτα... ποναω παντου ολο μου το σωμα... δεν θα το αντεξω... δεν ειμαι καλα... βοηθεια....
Θα πάρω το θάρρος και θα πετάξω την \"κλισέ\" απάντηση για το χωρισμό, η οποία όμως είναι σωστή:
Ο χρόνος γιατρεύει.
Φέξε μου και γλύστρησα θα μου πεις τωρα και δεν έχεις άδικο. Χωρίς να ξέρω τις λεπτομέρειες του χωρισμού, ίσως να είσαι σε θέση έστω να διαισθάνεσαι αν η σχέση έπρεπε ή πήγαινε για χωρισμό. Αν αυτό ισχύει, προκειμένου να αφήσεις το χρόνο να σε γιατρέψει, το πρώτο πράγμα είναι να κόψεις οποιαδήποτε επαφή με τον πρώην σου. Ο πειρασμός είναι μεγάλος, ειδικά όταν θέλουμε να \"πούμε απλά την τελευταία μας κουβέντα\". Αν οι συνθήκες είναι πιο σύνθετες, θα πρέπει πάλι να ξεκαθαρίσεις \"εκκρεμότητες\" μαζί του το συντομότερο δυνατόν.
Το δεύτερο, και σημαντικότερο ίσως, είναι να αναγνωρίσεις στο σώμα σου το δικαίωμα να αντιδρά όπως θέλει. Έχεις τον κλασσικό κόμπο στο στομάχι; Άστον να εκδηλωθεί. Σε παίρνουν τα κλάματα συνεχώς; Άστα να βγουν. Γενικά άσε τόσο το σώμα σου όσο και τα συναισθήματά σου να εκτωνωθούν. Θες να φωνάξεις; Φώναξε! Όταν τελειώνει μία σχέση (άσχετα για ποιον από τους δύο μιλάμε), λογικό είναι να αντιδράσει το σώμα. Άστο να πενθήσει, να οργιστεί, να εκτωνωθεί...
Το τρίτο, που συνήθως έπεται μετά από το πιο επίπονο στάδιο, είναι να συνειδητοποιήσεις ότι αυτό τον άνθρωπο θα τον αγαπάς ούτως ή άλλως. Όπως είπα, δεν ξέρω τις λεπτομέρειες του χωρισμού, αλλά ακόμα και αν αυτός ήταν ο φταίχτης ή αυτός που φέρθηκε άσχημα, αναγνώρισε στον εαυτό σου την ανάγκη του να νοιώθει ότι με αυτό τον άνθρωπο μοιράστηκες κάποιες όμορφες και προσωπικές στιγμές, και αυτό δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει. Εμένα πάντα με ανακούφιζε αυτή η σκέψη στο τέλος.
Δυστυχώς αυτά δεν είναι τόσο απλά όσο ακούγονται, και άμα ίσχυαν αντικειμενικά για όλους τους ανθρώπους, θα το είχαμε λύσει το προβλημά μας. Προσωπικές μου απόψεις είναι μετά από διάφορες εμπειρίες δικές μου ή φίλων.
Σου εύχομαι σύντομα να πατάς πάλι στα πόδια σου!
Δεν μπορω να εκτονωθω... δεν με αφηνουν να κλαψω... μου φωναζουν συνελθε φαε...κανε το ενα κανε το αλλο... δεν μπορω ΥΠΟΦΕΡΩ και καθε μερα ειναι χειροτερα...ποναω
Διαβάζοντας τα λόγια σου, ένιωσα κι εγώ θλίψη..
Είναι δύσκολες η ώρες..
Σε καταλαβαίνω..
Κουράγιο..
ποσων χρονων εισαι; απο,τι καταλαβαινω, το προβλημα εγκειται μαλλον στο περιβαλλον σου παρα στον χωριζμο καθεαυτον.Quote:
Originally posted by Wondering
Δεν μπορω να εκτονωθω... δεν με αφηνουν να κλαψω... μου φωναζουν συνελθε φαε...κανε το ενα κανε το αλλο... δεν μπορω ΥΠΟΦΕΡΩ και καθε μερα ειναι χειροτερα...ποναω
αλλωστε, κανενας χωριζμος δεν ειναι προβλημα απο μονος του.
ειμαι 24 χρονων... ηταν η πρωτη μου αγαπη...ειμασταν μαζι καιρο... και ποναει...ποναει πολυ... το περιβαλλον μου θελει να το ξεπερασω οσο πιο ανωδυνα γινεται, τους καταλαβαινω, μου λενε σπαραζει η καρδια τους ετσι οπως με βλεπουν, αλλα πως να σβησω ολες τις αναμνησεις? οταν παντου στο σπιτι εχει πραγματα που τον θυμιζουν, τραγουδια δεν ακουω πλεον... μου ειχε αφιερωσει πολλα παναθεμα τον... δεν μπορω, ελπιζω να μην κανω καμια τρελα... πως ξεπερνιεται? μου λενε βγες μα που να παω? να τριγυριζω σαν την αδικη καταρα...
Είναι απίστευτο πώς λειτουργεί ο εγκέφαλος σε τέτοιες φάσεις. Ό,τι και να ακούς, ό,τι και να βλέπεις, ό,τι και να μυρίζεις, το μυαλό σου αμέσως βρίσκει με ποιον τρόπο αυτά τα ερεθίσματα συνδέονται με τον/την πρώην. Λες και είναι εναντίον σου επίτηδες!Quote:
Originally posted by Wondering
αλλα πως να σβησω ολες τις αναμνησεις? οταν παντου στο σπιτι εχει πραγματα που τον θυμιζουν, τραγουδια δεν ακουω πλεον... μου ειχε αφιερωσει πολλα παναθεμα τον... δεν μπορω
Πρέπει να αναγνωρίσεις όμως ότι αυτή είναι μία φυσιολογική συμπεριφορά. Ξαφνικά γίνεται μια απότομη αλλαγή στη ζωή σου... το σώμα και το κεφάλι αντιδρούν! Το θετικό είναι ότι γενικά προσαρμοζόμαστε πάντα στις νέες συνθήκες οπότε εφόσον δεν μας πιέζουμε, επανερχόμαστε στα φυσιολογικά μας πάλι.
και ποτε γινεται αυτο?αν συνεχισω ετσι δεν με βλεπω να ζω να το βλεπω να γινεται.. παντως ναι ειναι τρομερο, για παραδειγμα χθες μπηκα στο αυτοκινητο και ακουσα μια διαφημιση.. (Ειχε βάλει ο πατερας μου το ραδιο δυστυχως...) και τι ειχε η διαφημιση? το επιθετο του! λεω ελεος...μετα ειδα το αμαξι του (οχι το δικο του αλλα αυτο που εχει) δηλαδη ειναι λες και το συμπαν συνομωτει να σε αποτρελανει λες και γελαει μαζι σου!
Ποσος είναι ο καιρος που εχεις χωρισει; Οκ στην αρχη ολοι χρειαζονται το χρονο τους να στεναχωρηθουν και ο χρονος αυτος για τον καθενα ειναι διαφορετικος.
Ομως μην αφησεις τον εαυτο σου να κατρακυλησει. Το χρωστας σε σενα.
Οσον αφορα το συμπαν που συνομωτει, μπορει να μην ειναι ακριβως ετσι αλλα οτι απλα εσυ δινεις σημασια μονο σε αυτα που σε ενδιαφερουν.
Εξαρτάται... Θέλουν το χρόνο τους, αλλά γίνεται. Θέλει και μία ελαφρά προσπάθεια από σένα να μην τα ανατροφοδοτείς.
δηλαδη? τι μπορω να κανω? οταν με περνει απο κατω τι να κανω? αρχιζω και πεφτω ξαφνικα, με πιανει ταχυπλαμια.. κτλ... λες και ειμαι αλλου υπερενταση.. τι μπορω να κανω εκεινες τις στιγμες?
Άστα να εκδηλωθούν. Και μην αφήνεις τους γονείς σου να παρεμβαίνουν! Πιο πολύ στα καταπιέζουν έτσι.
ειναι πραγματικα φορτικοι, δεν μπορω να ξεσπασω νοιωθω σαν ενα ηφαιστειο ετοιμο να εκραγει ανα πασα στιγμη.
φιλε μου μονο κοινοτοπιες μπορεις κανεις να σου πει....
νομιζω το ιδιο θα κανω και εγω.
Απλα θα προσπαθησω να ειμαι ισως πιο ρεαλιστης.
Διαβασε λοιπον μερικα ζητηματα που εχουν να κανουν με αυτο που περνας.
Ολοι μας μπορουμε να κανουμε σχεσεις και να διαλυσουν καποια στιγμη.
Ειναι δεδομενο οτι συντομα θα ξανακανεις σχεση και ειναι πιθανον να εχει την ιδια καταληξη.
(ισως μαλιστα να αλλαξουν οι ρολοι και να εισαι εσυ αυτος που θα πονεσεις την συντροφο σου)
Στα 24 σου, (και της ισως) ειναι πολυ φυσικο να διαλυσει μια σχεση, οι ανθρωποι μεχρι καποια ηλικια, κανουν και διαλυουν σχεσεις εν ριπη οφθαλμου. Σκεψου οτι ειναι φυσικο αυτο που συμβαινει και μαλιστα ειναι θετικο και για σενα ασχετα που σε αυτη την φαση εισαι εσυ που πονας...
Στο προκειμενο και τι κανουμε τωρα,
ειναι το φυσιολογικο να νιωθεις μια ελλειψη, το οποιο κατα περιπτωση κραταει απο λιγες ημερες η εβδομαδες.
Παρε το χρονο σου για να το χωνεψεις οσο νομιζεις εσυ.
Απο την αλλη φροντισε το συντομοτερο δυνατο να αναρρωσεις, γιατι θα πρεπει να εχεις κατα νου οτι οσο το αφηνεις να σε τρωει, τρως στην ουσια τον εαυτο σου.
Ακομα και χωρις την συγκεκριμενη που τελειωσε (που δεν αμφιβαλλω οτι θα ηταν το τελειο) η ζωη συνεχιζεται και αν και δεν το πολυπιστευεις καποια στιγμη θα βρεις μια νεα συντροφο ενδεχωμενα πολυ ανωτερη απο την συγκεκριμενη.
Χρονικα ο χωρισμος σου ηρθε σε καλη περιοδο, το καλοκαιρι ξανοιγεται μπροστα σου, δες ποια παραλια σου κανει κεφι και το πιο πιθανον ειναι να γνωρισεις εκει κοσμο, και ευκολα θα ξεχασεις αυτο που βιωνεις σημερα....
Σορυ που ειμαι ετσι τηλεγραφικως, αν θες καποιο κομματι να το συζητησουμε περαιτερω, ευχαριστως.
Μονο που κανει και ζεστη αυτη την στιγμη.... ουφφφφφ....
Krino... και εγω κατα βάθος...μεσα στον πονο μου ειμαι ρεαλίστρια...αλλα πονάει πολύ, εκείνος δεν ηταν κανενα μικρό παιδάκι...αφησε αλλους να αναμειχθουν στη σχεση, και τελικα... τελειωσε, ειναι κακο ενας αντρας να μην κανει διαχωρισμο ωστε να σωσει αυτο που εχει.
Ειναι δύσκολο να θυμάμαι... τα πάντα... γιατι να θυμάμαι τα καλα? ποναει πολυ..
στα 24 ομως ειχαμε αποφασισει μια κοινη ζωη για τετοια αγαπη μιλαμε.. (αυτος μεγαλυτερος μου καποια χρονια δεν ειναι να πεις οτι ηταν μικρουλης).
μακαρι να κρατησει μερες η βδομαδες μεχρι στιγμη μου εχει βγει σε κακο για την υγεια μου... παλι στο νοσοκομειο θελανε να με πανε σημερα.
καλοκαιρι... και εγω μεσα... δεν θα κανω τιποτα....δεν μπορω μου ειναι αδυνατο...
ΓΙΑΤΙ