Τι μου συμβενει;

Δεν ξερω απο που να αρχισω... νιωθω να χανω το μυαλο μου... οι σκεψεις μπερδεμενες....απελπισια,μο� �αξια,νευρα,ολα ενα μπαχαλο!!!!! δεν ξερω πως να βαλω τις σκεψεις μου σε μια ταξη ...ειναι μεγαλη η ιστορια μου και θα σας κουρασει....... θα προσπαθισω με λιγα λογια.Απο μικρη [μοναχοπαιδι] με γονεις αγραμματους φτωχους,στερημενους υλικων αγαθων,και αισθηματικων ενιωθα μονη οτι κανεις δεν με καταλαβενει δεν με αγαπαει καποια στυγμη ακουσα οτι μπορει να ειμαι και υιοθατημενη. καπου εκει ηταν που η μαμα μου κοντεψε να πεθανει και εχασα τον κοσμο γυρω μου ευτυχως ο θεος με λυπηθηκε. στην εφηβια μου οι τσακωμοι στο σπιτι εγιναν καθημερινοτητα. δεν με αφηναν να βγω να εχω φιλους τιποτα.στα 18 μου επαναστατησα και εφυγα για οχτω μηνες να δουλεψω στην επαρχεια .Με τον καιρο καλμαρα και εγω.. καποιες καταστασεις με γυρισαν πισω και να τους συντηρω και παλι ομως τα ιδια.Γνωρισα τον αντρα μου και μεταα απο 2χρονια εφυγα για μονιμα στην επαρχεια στον χρονο επανω ειρθαν κοντα μου δεν με ενοιαξε με το πατερα μου ημασταν σαν τον σκυλο με την γατα αλλα ειχα συνηθησει πια.ΧΡΟΝΙΑ Μετα η μαμα μου εκανε ενα σοβαρο χειρουργειο και επαθε και εγκεφαλικο με αποτελεσμα να μεινει μερικος αναπηρη.Οπατερας μου παντα νευρικος και τωρα ακομα πιο πολυ πριν ενα χρονο αν και μεχρι τωρα ταυρος επαθε και εκεινος εγκεφαλικο και μεχρι το τελος του οκτωμβη ημουν μεσα εξω σε νοσοκομεια τεληκα τον εχασα..... ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΝΑΕΙ.... Η μαμα μου απο τοτε ειναι αλλος ανθρωπος... με κρινει για ολα τι κανω,πως μιλαω, της λεω οτι δεν θελω να κλαιει οταν ειναι τα παιδια μου μαζι ,να μην τα πιεζει, προσπαθει να μου βαζει λογια για τον αντρα μου. την λυπαμε την αγαπω δεν την εγκαταληπω... μετα απο ολα αυτα τα χρονια ,με εναν αντρα που με αγαπαει, με 2 παιδια ακομα μονη νιωθω ακομα νομιζω οτι κανεις δεν νοιαζετε αληθινα για μενα ακομα και τα παιδια μου νομιζω οτι δεν με αγαπουν οτι δεν μπορω να μιλησω σε κανεναν για τις σκεψεις μου και αλλες φορες αλλα λεω και αλλα θελω να πω σαν να προσποιουμε. εκει που σκεφτομαι τι να μαγειρεψω τι ιδια ωρα περναει απο το μυαλο μου κατι ασχετο.Δεν ξερω..... μπορει με μια συζητηση εδω να νιωσω καλητερα....

γραψε κατι ακομα για να καταλαβουμε

Quote:

---

Originally Posted by Ειρηνη77

Δεν ξερω απο που να αρχισω... νιωθω να χανω το μυαλο μου... οι σκεψεις μπερδεμενες....απελπισια, μοναξιά, νευρα,ολα ενα μπαχαλο!!!!! δεν ξερω πως να βαλω τις σκεψεις μου σε μια ταξη ...ειναι μεγαλη η ιστορια μου και θα σας κουρασει....... θα προσπαθισω με λιγα λογια.Απο μικρη [μοναχοπαιδι] με γονεις αγραμματους φτωχους,στερημενους υλικων αγαθων,και αισθηματικων ενιωθα μονη οτι κανεις δεν με καταλαβενει δεν με αγαπαει καποια στυγμη ακουσα οτι μπορει να ειμαι και υιοθατημενη. καπου εκει ηταν που η μαμα μου κοντεψε να πεθανει και εχασα τον κοσμο γυρω μου ευτυχως ο θεος με λυπηθηκε. στην εφηβια μου οι τσακωμοι στο σπιτι εγιναν καθημερινοτητα. δεν με αφηναν να βγω να εχω φιλους τιποτα.στα 18 μου επαναστατησα και εφυγα για οχτω μηνες να δουλεψω στην επαρχεια .Με τον καιρο καλμαρα και εγω.. καποιες καταστασεις με γυρισαν πισω και να τους συντηρω και παλι ομως τα ιδια.Γνωρισα τον αντρα μου και μεταα απο 2χρονια εφυγα για μονιμα στην επαρχεια στον χρονο επανω ειρθαν κοντα μου δεν με ενοιαξε με το πατερα μου ημασταν σαν τον σκυλο με την γατα αλλα ειχα συνηθησει πια.ΧΡΟΝΙΑ Μετα η μαμα μου εκανε ενα σοβαρο χειρουργειο και επαθε και εγκεφαλικο με αποτελεσμα να μεινει μερικος αναπηρη.Οπατερας μου παντα νευρικος και τωρα ακομα πιο πολυ πριν ενα χρονο αν και μεχρι τωρα ταυρος επαθε και εκεινος εγκεφαλικο και μεχρι το τελος του οκτωμβη ημουν μεσα εξω σε νοσοκομεια τεληκα τον εχασα..... ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΝΑΕΙ.... Η μαμα μου απο τοτε ειναι αλλος ανθρωπος... με κρινει για ολα τι κανω,πως μιλαω, της λεω οτι δεν θελω να κλαιει οταν ειναι τα παιδια μου μαζι ,να μην τα πιεζει, προσπαθει να μου βαζει λογια για τον αντρα μου. την λυπαμε την αγαπω δεν την εγκαταληπω... μετα απο ολα αυτα τα χρονια ,με εναν αντρα που με αγαπαει, με 2 παιδια ακομα μονη νιωθω ακομα νομιζω οτι κανεις δεν νοιαζετε αληθινα για μενα ακομα και τα παιδια μου νομιζω οτι δεν με αγαπουν οτι δεν μπορω να μιλησω σε κανεναν για τις σκεψεις μου και αλλες φορες αλλα λεω και αλλα θελω να πω σαν να προσποιουμε. εκει που σκεφτομαι τι να μαγειρεψω τι ιδια ωρα περναει απο το μυαλο μου κατι ασχετο.Δεν ξερω..... μπορει με μια συζητηση εδω να νιωσω καλητερα....

---

Τώρα φαίνεται όλο ελπίζω...

έχεις κάποιο χόμπυ ; δουλεύεις;

Ειρηνακι στην παρουσα φαση της ζωης σου τι θα ηθελες? Τι ηταν αυτο που θα ηθελες και πιστευεις θα σου αλλαζε πολλα πραγματα σε σενα?? :)

Οχι δεν δουλευω πια.Τα παιδια δεν εχω που να τα αφηνω και η μαμα μου δεν μπορει ινα τα διαβασει με το σχολειο.Τωρα το καλοκαιρι ισως να βρω κατι για λιγες ωρες...Ολα αναποδα μου πανε...Οι μερες περνανε και ειναι σαν να βλεπω μια βαρετη ταινια...Ευχαριστω που μου απαντησατε.

[QUOTE=Lacrymosa;431877]Ειρηνακι στην παρουσα φαση της ζωης σου τι θα ηθελες? Τι ηταν αυτο που θα ηθελες και πιστευεις θα σου αλλαζε πολλα πραγματα σε σενα?? :)

Μια δουλεια σιγουρα θα βοθουσε και οικονομικα που πανε απο το κακο στο χειροτερο.

Quote:

---

Originally Posted by Lacrymosa

Ειρηνακι στην παρουσα φαση της ζωης σου τι θα ηθελες? Τι ηταν αυτο που θα ηθελες και πιστευεις θα σου αλλαζε πολλα πραγματα σε σενα?? :)

---

θα ήθελα να διαβάσω κ εγώ την απάντηση σε αυτά τα δύο ! Τι θα ήθελες πραγματικά;

[QUOTE=Ειρηνη77;431897]

Quote:

---

Originally Posted by Lacrymosa

Ειρηνακι στην παρουσα φαση της ζωης σου τι θα ηθελες? Τι ηταν αυτο που θα ηθελες και πιστευεις θα σου αλλαζε πολλα πραγματα σε σενα?? :)

Μια δουλεια σιγουρα θα βοθουσε και οικονομικα που πανε απο το κακο στο χειροτερο.

---

Συμφωνω και πολυ σωστη η σκεψη σου... Εχεις σπουδασει καποιο αντικειμενο? Αν ναι, ξεκινας να κυνηγας κατι σχετικο με το αντικειμενο σου η οτιδηποτε αλλο που να πιστευεις οτι μπορεις να ανταποκριθεις... Αν και λογω κρισης η αγορα εργασιας ειναι δυσκολακι πλεον, αλλα θεσεις ακομα υπαρχουν..

Πιστευεις δηλαδη οτι αμα ειχες μια δουλεια και οικονομικα θα ηταν ολα καλυτερα... Πιστευεις οτι μια δουλεια θα ελυνε τα παντα?? Μηπως θα επρεπε και κατι αλλο?? Μην με ρωτησεις "τι αλλο?", εγω δν ξερω, εσυ θα μου πεις :)

Βρές κάτι να σου δίνει χαρά μια ασχολία. Σίγουρα τ παιδιά είναι χαρά αλλά κι ευθύνες οπότε έτσι όπως εισαι μέχρι να πάρεις τα πανω σου ίσως σε κουράζουν. Αν όχι ασχολήσου μαζί τους πηγαίντε στο πάρκο, το περπάτημα αναζωογονεί, κάντε παζλ το μυαλό απασχολήτε με εκείνο και τα παιδιά επίσης, κτλ. Αν πάλι δε σου βγαίνει τώρα κάτι τέτοιο, κάνε κάτι για σένα, να φεύγεις 2-3 ώρες απο το σπίτι και να κάνεις δραστηριότητες που έχει στους δήμους. Ασχολείσου επίσης με άλλους, δώσε χαρα. Μπορεί κάποια οικογένεια να έχει άρρωστο κάνε μια επίσκεψη, μαγείρεψε ασχολήσου εν τέλει με κάτι που θα σου δώσει Χαρά

ευχαριστω που ασχοληθηκατε μαζι μου.Τωρα ειμαι καλητερα σε λιγες μερες πιανω και δουλεια!!!!!