Αισθάνομαι ενοχές μέχρι και για το ότι αναπνέω...

Εδώ και πολλά χρόνια αισθάνομαι ενοχές για οτιδήποτε κάνω. Αισθάνομαι ότι ενοχλώ τους γύρω μου με την παρουσία μου, με το ότι τους μιλάω και γενικώς και μόνο που με βλέπουν. Αυτό ίσως να μου έχει δημιουργηθεί από φίλες μου όπου ενώ πάντα προσπαθώ να φέρομαι σωστά και δίκαια, μετά από ένα χρονικό διάστημα όλες απομακρύνονται από εμένα. Κατά συνέπεια αρχίζω και σκέφτομαι που ακριβώς έχω φταίξει, τι έκανα λάθος και δεν κράτησε η φιλία κλπ και κλείνομαι στον εαυτό μου και στο σπίτι μου μέχρι κάποια στιγμή να ξαναρχίσω κάποια καινούργια παρέα και άντε πάλι από την αρχή. Τηλέφωνα έχω σταματήσει να παίρνω γιατί από την πολλή άρνηση που έχω δεχτεί στο παρελθόν έχω πάθει φοβία και αισθάνομαι ότι θα ενοχλήσω. Δεν προτείνω ποτέ για ποτό για να μην ακούσω το όχι και έχω την εντύπωση ότι θα μου πουν ψέμματα για να με αποφύγουν (χωρίς να συμβαίνει αυτό απαραίτητα). Να μην μιλήσω για τη διαδικασία να βρω κάποια σχέση... Εδώ έχει πολύ ψωμί. Ενώ έχω πολλές ευκαιρίες να γνωρίσω άτομα του αντίθετου φύλου μετά το πρώτο ραντεβού απλά δεν επικοινωνούν ποτέ πάλι μαζί μου. Αν τύχει και κάνω εγώ μια προσπάθεια με αποφεύγουν. Έτσι λοιπόν ξαναπέφτω στην παγίδα την ίδια να κάθομαι και να σκέφτομαι τα λάθη που έκανα και να ρίχνω ευθύνες στον εαυτό μου και να λέω "ε, εδώ δεν με θέλουν για φίλη οι γυναίκες... θα με θέλουν οι άντρες για σχέση?". Αισθάνομαι ότι είμαι ένα άτομο με μια αδιάφορη προσωπικότητα που κανείς δεν θέλει να έχει σχέσεις μαζί του. Στο μυαλό μου είναι όλα πολύ μπερδεμένα στο πως πρέπει να διαχειρίζομαι τους ανθρώπους. Δεν αντέχω άλλο...

για τι ηλικια μιλαμε ? σπουδαζεις/δουλευεις ? κανεις κατι στη ζωη σου ? εστω ενδιαφεροντα εχεις ? δε πιστευω οτι υπαρχουν αδιαφορες προσωπικοτητες. και να θελω να συμφωνισω μαζι σου, νομιζω οτι ακομα και αυτες μπορουν να βρουν αλλες επισης αδιαφορες να ταιριαξουν και να εχουν ενδιαφερον. οποτε καταλαβαινεις οτι ειναι θεμα ψαξιματος. αμα τα παρατησεις και δε κανεις κινηση, πως περιμενεις ο αλλος να το μαντεψει ? και μη καταδικαζεις μια κατασταση. μπορει να συνεβη μια δυο τρεις και να σε αποφευγαν (ή εσυ να το νομιζες αυτο), αλλα δε σημαινει οτι ολοι θα κανουν το ιδιο. απλα πρεπει να βρεις να ταιριαξεις κι εσυ.

Quote:

---

Originally Posted by KENO

για τι ηλικια μιλαμε ? σπουδαζεις/δουλευεις ? κανεις κατι στη ζωη σου ? εστω ενδιαφεροντα εχεις ? δε πιστευω οτι υπαρχουν αδιαφορες προσωπικοτητες. και να θελω να συμφωνισω μαζι σου, νομιζω οτι ακομα και αυτες μπορουν να βρουν αλλες επισης αδιαφορες να ταιριαξουν και να εχουν ενδιαφερον. οποτε καταλαβαινεις οτι ειναι θεμα ψαξιματος. αμα τα παρατησεις και δε κανεις κινηση, πως περιμενεις ο αλλος να το μαντεψει ? και μη καταδικαζεις μια κατασταση. μπορει να συνεβη μια δυο τρεις και να σε αποφευγαν (ή εσυ να το νομιζες αυτο), αλλα δε σημαινει οτι ολοι θα κανουν το ιδιο. απλα πρεπει να βρεις να ταιριαξεις κι εσυ.

---

Είμαι γυναίκα, 33 χρονών, εργάζομαι και μπορώ να πω ότι στον επαγγελματικό μου τομέα έχω την πλήρη αποδοχή από όλους τους προϊσταμένους μου ανέκαθεν. Αυτό βέβαια μπορεί να συμβαίνει γιατί με βλέπουν σαν το τέλειο κορόιδο. Μπορεί να έχεις δίκιο σε αυτό που μου λες και σε ευχαριστώ πολύ για την απάντηση αλλά είμαι σίγουρη ότι κάτι πάει λάθος με εμένα. Δεν γίνεται να μην μπορώ να κάνω φιλίες ή σχέσεις και να πρέπει να αισθάνομαι ενοχές με το παραμικρό μήπως ενοχλήσω τους άλλους ή οτιδήποτε. Δεν είναι φυσιολογικό αυτό.

Επειδή το θέμα όπως νομίζω είναι περίπλοκο θα ήθελα πολύ τη βοήθειά σας αν ξέρετε κάποιον ειδικό να μπορώ να τα συζητήσω όλα αυτά αναλυτικά γιατί παιδιά ειλικρινά δεν αντέχω άλλο. Έχω αρχίσει και πιάνω τον εαυτό μου σε στιγμές να προσπαθώ μέσα μου να αποδεχτώ και να εμπεδώσω την ιδέα της αυτοκτονίας. Θέλω να μιλήσω σε κάποιον πριν φτάσω στο σημείο να το αποδεχτώ πλήρως. Σας ευχαριστώ.

Σίγουρα έχεις τις δυνατότητες να διαχειριστείς την θλίψη και το άγχος σου αρκεί να έχεις για σύντροφο την θετική σου σκέψη και να μην θες να παρασυρθείς απο αυτό. Να πας σε ειδικό αφού το θέλεις.. μην το αφήνεις . πήγαινε και μίλα ειλικρινά και βγάλε απο μέσα σου αυτά που νιώθεις. Να θυμάσαι πως η ζωή είναι γεμάτη θλίψη στο βαθμό ακριβώς που της επιτρέπουμε να είναι..

γιουνικα λες οτι εκτος απο τους φιλους δυσκολευεσαι και στο πεδιο των σχεσεων. Ως τωρα εχεις κανει καμμια σχεση?

Κάποτε είχα μια σχέση 6 χρόνια όπου οκ χωρίσαμε με τη θέληση και των 2 και παραμένουμε και φίλοι. Δεν με έχει επηρεάσει αυτό. Μετά έκανα μια σχέση ολέθρια όπου πέρασα πάρα πολλά, έτυχε και ο θάνατος του πατέρα μου μέσα σε όλο αυτό. Μόλις χώρισα (με τα χίλια ζόρια) άρχισε η κάτω βόλτα και για τις σχέσεις μου. That's all...

Ε οκ αρα εχεις κανει σχεσεις και μακροχρονιες μαλιστα. Δεν ειναι οτι εισαι μπλοκαρισμενη στον τομεα αυτο. Γτ μας τα λες πολυ τραγικα.

Συνήθως αυτό που νιώθουμε το εκπέμπουμε και στους άλλους,είναι η αύρα μας δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Οπότε ίσως οι άλλοι να καταλαβαινουν πως κατι σου συμβαινει για αυτο να σε αποφευγουν ή δεν σε πλησιάζουν . Το θέμα είναι να βρεις εσυ τι συμβαινει μεσα σου και να προσπαθησεις να το λυσεις και τοτε θα γίνουν καλύτερα τα πραγματα θεωρώ. Όλα απο εσένα ξεκινάνε. Θα ήταν καλη ιδεα να μιλήσεις και με εναν ειδικό. Δεν είναι τραγικό αυτο που σου συμβαινει,είναι κατι που λύνεται ,απο τη στιγμη κιολας που το θελεις και η ίδια. Γενικά τι τύπος είσαι ,κοινωνικός ευχαριστος ή όχι ; Τι πιστευεις δλδ εσυ οτι εκπεμπεις στους άλλους ; Γιατι αν για παραδειγμα φαινεσαι πολυ απομακρη,αποτομη και καχυποπτη σε πλησιαζουν πιο δυσκολα και είναι λογικό..

Quote:

---

Originally Posted by Κλειδί Σκέψης

Σίγουρα έχεις τις δυνατότητες να διαχειριστείς την θλίψη και το άγχος σου αρκεί να έχεις για σύντροφο την θετική σου σκέψη και να μην θες να παρασυρθείς απο αυτό. Να πας σε ειδικό αφού το θέλεις.. μην το αφήνεις . πήγαινε και μίλα ειλικρινά και βγάλε απο μέσα σου αυτά που νιώθεις. Να θυμάσαι πως η ζωή είναι γεμάτη θλίψη στο βαθμό ακριβώς που της επιτρέπουμε να είναι..

---

Συμφωνώ! Κι επίσης το να νοιώθει κανείς τόσο μειονεκτικά με τον εαυτό του φέρνει κι άλλα ασχημοτερα. Γιατί κάπου διάβασα ότι ένας απο τους εχθρούς μας ειναι...ο εαυτός μας οι σκεψεις μας δλδ και μετά άλλος εχθρος οι άλλοι. Αρα,...αγαπούμε ΕΜΑΣ και δε δίνουμε βάση ιδιαίτερη στο πως και τι σε σχέση με τους άλλους κι εμας

unica... καταρχην αυτα που λες μου θυμιζουν τη κοπελα που ζω μαζι της... ειναι πολυ απλο το θεμα σου.. σταματα να κανεις πραγματα που σε κανουν να νιωθεις ενοχη η απλα περιορισε τα.... μαλον εχεις μπουχτισει απο τα πολα που κρατας μεσα σου και για αυτο αισθανεσαι ετσι... ειναι απλο.. κανε κατι που δε σου προκαλει ενοχες.να εισαι ενα ατομο με αδιαφορη προσοπικοτητα δε νομιζω αυτο μου λεει η διαισθηση μου μλον χρειαζεσαι περισσοτερη αυτοπεπιθηση σχετικα με αυτο που λες εδω δε θα με θελουν οι γυναικες για φιλη θα με θελουν οι αντρες για σχεση μηπως κρινεις τους αντρες εχοντας στο μυαλο σου οτι δε σε θελουν οι γυναικες για φιλη πως το συνδιαζεις αυτο?

Έχω κάνει άπειρες προσπάθειες να μην παραιτηθώ από τις θετικές σκέψεις γι΄αυτό και άλλωστε συνεχίζω και κάνω καινούργιες παρέες και γνωριμίες ώσπου ξαναγίνονται πάλι τα ίδια και πραγματικά βλέπω ότι δεν έχει κανένα νόημα να πιέζομαι και να κουράζομαι. Ενδιαφέροντα είχα πάρα πολλά, πρόσεχα τη διατροφή μου και το σώμα μου αλλά τα παράτησα όλα εδώ και 6 μήνες. Δεν με ενδιαφέρει τίποτα γιατί δεν υπάρχει λόγος! Δεν θέλω να φανώ "άπληστη" γιατί ξέρω ότι υπάρχουν πολύ πιο σοβαρά προβλήματα που μπορεί να έχει κάποιος και ο λόγος που γράφω είναι να τα προλάβω πριν μου συμβούν κι εμένα όσο είναι καιρός. Έχω άμεση ανάγκη να μιλήσω με κάποιον και δεν βρίσκω κόσμο.

μαλον εχεις αναγκη για κατι πιο original απο οτι αντιλαμβανομαι εγω

Quote:

---

Originally Posted by unica

Εδώ και πολλά χρόνια αισθάνομαι ενοχές για οτιδήποτε κάνω. Αισθάνομαι ότι ενοχλώ τους γύρω μου με την παρουσία μου, με το ότι τους μιλάω και γενικώς και μόνο που με βλέπουν. Αυτό ίσως να μου έχει δημιουργηθεί από φίλες μου όπου ενώ πάντα προσπαθώ να φέρομαι σωστά και δίκαια, μετά από ένα χρονικό διάστημα όλες απομακρύνονται από εμένα. Κατά συνέπεια αρχίζω και σκέφτομαι που ακριβώς έχω φταίξει, τι έκανα λάθος και δεν κράτησε η φιλία κλπ και κλείνομαι στον εαυτό μου και στο σπίτι μου μέχρι κάποια στιγμή να ξαναρχίσω κάποια καινούργια παρέα και άντε πάλι από την αρχή. Τηλέφωνα έχω σταματήσει να παίρνω γιατί από την πολλή άρνηση που έχω δεχτεί στο παρελθόν έχω πάθει φοβία και αισθάνομαι ότι θα ενοχλήσω. Δεν προτείνω ποτέ για ποτό για να μην ακούσω το όχι και έχω την εντύπωση ότι θα μου πουν ψέμματα για να με αποφύγουν (χωρίς να συμβαίνει αυτό απαραίτητα). Να μην μιλήσω για τη διαδικασία να βρω κάποια σχέση... Εδώ έχει πολύ ψωμί. Ενώ έχω πολλές ευκαιρίες να γνωρίσω άτομα του αντίθετου φύλου μετά το πρώτο ραντεβού απλά δεν επικοινωνούν ποτέ πάλι μαζί μου. Αν τύχει και κάνω εγώ μια προσπάθεια με αποφεύγουν. Έτσι λοιπόν ξαναπέφτω στην παγίδα την ίδια να κάθομαι και να σκέφτομαι τα λάθη που έκανα και να ρίχνω ευθύνες στον εαυτό μου και να λέω "ε, εδώ δεν με θέλουν για φίλη οι γυναίκες... θα με θέλουν οι άντρες για σχέση?". Αισθάνομαι ότι είμαι ένα άτομο με μια αδιάφορη προσωπικότητα που κανείς δεν θέλει να έχει σχέσεις μαζί του. Στο μυαλό μου είναι όλα πολύ μπερδεμένα στο πως πρέπει να διαχειρίζομαι τους ανθρώπους. Δεν αντέχω άλλο...

---

unica, μη δίνεις βάση στα συναισθήματά σου, δεν υπάρχουν μεγαλύτεροι ψεύτες απ'αυτά.

Μπορείς να μου πεις ένα αντικειμενικό γεγονός που να δείχνει ότι το πρόβλημα είναι προσωπικό;
Γιατί εγώ απ'τα παραπάνω δεν συνάγω κάτι τέτοιο, είσαι η μόνη που παραμερίζεται απ'την παρέα
ή μήπως εσύ η ίδια απομονώνεσαι γιατί νιώθεις εκτός;

Μαλλον δεν βρηκες ακομα αυτο που ταιριαζει για την περιπτωση σου