Παρελθόν...

Δεν είχα άσχημα παιδικά χρόνια, ίσα ίσα. Μεγάλωσα φτωχός, αλλα και υπερήφανος για τους γονείς μου γιατί φρόντισαν να μη μου λείψει τίποτα. Ο πατέρας μου δούλευε από το πρωί μέχρι το βράδυ για μας, χωρίς προσωπικό όφελος, πράγμα δύσκολο να κατανοήσω σήμερα στην εποχή που ζούμε. Τελείωσα το σχολείο, σπούδασα, έπιασα δουλειά παντρεύτηκα. Περνάω από την παλιά μου γειτονιά και οι αναμνήσεις με στοιχειώνουν. Οι γονείς μου γερνούν κ εγώ μέρα με τη μέρα έχω ένα συνεχές άγχος να μην τους χάσω. Είναι ότι έχω μετά το Θεό. Το καταφύγιό μου.

Σκέφτομαι πως μέχρι κάποια ηλικία ήθελα να μεγαλώσω. Τι άλλαξε; Ξυπνάω και σκέφτομαι τη χαρά που ένιωθα σαν παιδί και πως μου φαίνεται αδιανόητο να φτάσω σ' αυτό το επίπεδο ξανά. Στο σπίτι, όλοι γύρω από το χριστουγεννιάτικο τραπέζι να γελάμε και να τσουγκρίζουμε, οι μυρωδιές, τα δώρα, αγαπημένα πρόσωπα κ μια ελπίδα για ζωή χαραγμένη σαν ιδέα, σαν όνειρα στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Τρέχαμε στους δρόμους, στις αλάνες, στην παλιά ξεχασμένη Αθήνα... παίρναμε το τρένο και πηγαίναμε να εξερευνήσουμε γειτονιές, να παρακολουθήσουμε ανθρώπους. Ξαπλώναμε στους μώλους, κοιτάζαμε ψηλά και συζητούσαμε για το μέλλον με τις ώρες. Κάναμε σχέδια, τσακωνόμασταν, φλερτάραμε... Θυμάμαι ακόμα την αίσθηση που είχα όταν ερωτευόμουν και δεν είχα το θάρρος να μιλήσω : "ρώτα την τάδε να σου πει αν της αρέσω..". Αθώες ματιές, οι καρδιές μας χτυπούσαν δυνατά... ένα sms στο κινητό και σκοτωνόμουν να το πιάσω να δω.. είναι εκείνη;

Θυμάμαι τα πρωινά του καλοκαιριού. Περιμέναμε τη μέρα που ο πατέρας μας θα έπαιρνε την καλοκαιρινή άδεια. Δεν ξέραμε τι εστί "θα ζητήσω κάποιες μέρες και δεν ξέρω αν θα μου τις δώσει" ή "σιγά μην πάρω άδεια μ' αυτή τη δουλειά". Απλά ότι θα μας έκανε δώρο ο πατέρας μερικές μέρες για παιχνίδι, χαρά, αλητείες με καλοκαιρινούς φίλους. Οργανώναμε παρέες αν και ξέραμε πως δε θα ξαναβρεθούμε μετά τον Αύγουστο. Περπατούσαμε χιλιόμετρα μέσα στον ήλιο χωρίς να μας νοιάζει..

Κοιτάω τον τοίχο απέναντί μου και βλέπω τον ουρανό του Σεπτέμβρη με όλες τις αναμνήσεις που κουβαλάει να με προδιαθέτει για τη νέα χρονιά. Νέα χρονιά, ακριβώς, νέες εμπειρίες, νέα πρόσωπα, νέες "υποψήφιες" και αναμονή για τη ρουτίνα που αγαπούσα - τις οικογενειακές συνάξεις μας που τόσο απεχθανόμουν λόγω αντίδρασης αλλά περίμενα με αγωνία. Αισθάνομαι τη γλυκιά ψύχρα του φθινοπωρινού αέρα να φέρνει όλες αυτές τις αναμνήσεις και μια θέληση για να ζήσω όσο τίποτε άλλο. Θέλαμε να κατακτήσουμε τον κόσμο.

Ο κόσμος άλλαξε, έγινε σκληρός, απάνθρωπος. Οι μέρες των οικογενειακών συνάξεων μειώθηκε αισθητά. Αγαπητά πρόσωπα "έφυγαν", η ελπίδα και τα σχέδια περιορίστηκαν ως την αυριανή μέρα, την επόμενη βδομάδα. Τι άλλαξε ξανά; Ο καθένας ακολούθησε το δρόμο του. Δε σημαίνει πως είναι απαραιτήτως κακό αυτό, απλά πέφτω στην παγίδα να συγκρίνω το τότε με το τώρα. Δε με ενδέφεραν ποτέ τα λεφτά και τα αγαθά, περνούσα πάντα με όσο το δυνατόν λιγότερα για να μην επιβαρύνω τους γονείς μου. Ακόμα κ αν μου έδιναν 5 δεκάρες, κρατούσα τη μια και έλεγα "είναι πολλά, μου φτάνουν". Ο καθένας ακολούθησε την πορεία του, έφτιαξε τη δική του οικογένεια, το δικό του κόσμο.

Θλίβομαι όταν σκέφτομαι πως για να φτιαχτεί ένας νέος κόσμος, ο παλιός πρέπει να ξεθωριάσει. Δυστυχώς δε γίνεται να ζούμε σε δύο κόσμους. Υπερβάλλω που δεν μπορώ να το αποδεχτώ; Θέλω να ζήσω στο παρελθόν κ αυτό με στοιχειώνει, με παραλύει. Ευχαριστώ που με διαβάσατε.

πολύ ωραίο κείμενο, περιεκτικό και παραστατικό με ωραίες περιγραφές

μπαμπέσικο συναίσθημα η νοσταλγία...

Οι ωραίες στιγμές είναι πάντα μελαγχολικές. Ξέρεις ότι είναι φευγαλέες, θέλεις να τις κρατήσεις, αλλά δεν μπορείς... ένας φίλος ψυχίατρος έλεγε πως στην ψυχιατρική, ένα καθαρό σημάδι ψυχοπαθολογίας είναι η προσκόλληση στο παρελθόν.... Αντίθετα, ο προσανατολισμός προς το μέλλον είναι απόλυτα υγιής.. και εγώ του έλεγα πως οι ψυχίατροι βλέπουν παντού τρελούς...

Δεν είχα και τα καλύτερα παιδικά χρόνια, οπότε δεν νοσταλγώ και πολλά πράγματα (σίγουρα βέβαια ήταν καλύτερα από τα ενήλικα).

Πάντως ισχύει, ένα από τα χειρότερα συναισθήματα είναι να αναπολείς ευτυχισμένες στιγμές σε περίοδο δυστυχίας.

παιδιά σας ευχαριστώ πολύ που το διαβάσατε, μόνο και μόνο που μπόρεσα να εκφράσω αυτό που σκέφτομαι με έκανε να νιώσω καλύτερα.