Εγώ δεν ειμαι εγώ...

Καλημέρα σε όλους..
Πριν απο 1 ώρα δεν είχα καν στο μυαλό μου να μοιραστώ τις σκέψεις μου σε κάποιο φόρουμ. Και ειναι τόσες πολλές, τόσο μπερδεμενες που το δυσκολότερο ειναι να βρεις την αρχή.
Διάβασα πολλά απο τα θέματα σε αυτή την ενότητα και μπορω να πω πως συγκλονήστηκα απο κάποια, χωρίς να θέλω να σχολιάσω παραπάνω.
Ξεκινώντας απο τη βάση μου, έχω μια καλή οικογένεια τη γυναίκα μου το παιδί μου και άλλο ένα που σε λίγους μήνες θα έρθει να μας συμπληρώσει. Έχω μια για την εποχή καλα αμοιβόμενη δική μου δουλειά, όχι πλούσιος, απλα δεν έχω δυσκολίες. Αυτοκίνητο, μηχανή, φίλους.. Ολα ακούγονται ιδανικά, ίσως και να μην υπάρχει για κάποιον λόγος να γράφω αυτά εδώ.
Ομως εδώ και πολυ καιρό νιώθω πως με προσπερνάει η ίδια μου η ζωή. Νιώθω πως αδυνατώ να ακολουθήσω ένα ρυθμό που παλαιότερα θα τον αντιμετώπιζε με ευκολία.
Θεωρούσα τον εαυτό μου έξυπνο, δραστήριο και ταλαντούχο σε ορισμένα πράγματα. Δεν την έχω ψωνίσει.. Τα τελευταία 2-3 χρόνια δε μπορώ να ακολουθήσω τον εαυτό μου. Νομίζω πως όλα ξεκινάνε απο δυο πράγματα: τις συχνές κρίσεις πανικού με τις φοβίες μου και το ότι ξεχναω πολυ εύκολα.
Το μυαλό μου πλέον δε συγκρατεί καμία πληροφορία, ξεχναω τα πάντα πολυ ευκολα μέσα σε 2-3 λεπτά και αυτό ειναι κάτι που πραγματικά με ανησυχεί. Με εχει επηρεάσει πολυ στη δουλειά μου σε βαθμό να μην μου έχω εμπιστοσύνη σε ότι και να κάνω. Κάνω εύκολα λάθη και έχω σχεδόν πείσει τον εαυτό μου ότι αφού πλέον δε μπορω να θυμηθώ τίποτα ειμαι πρακτικά άχρηστοι μιας και η δουλειά μου απαιτεί συνδιαστικη μνήμη και δημιουργία. Ισως ειναι τόσο μεγάλος ο όγκος δουλειάς, δε ξέρω... Αλλά αυτό ξεπερνά τα όρια της δουλειάς μου και εχει μπει και στη προσωπική μου ζωή. Μου μιλάνε φίλοι, η γυναίκα μου, ολοι, και μετά απο λίγο μπορει να μη θυμάμαι τι μου λένε. Γενικότερα ειναι σα να μην έχω μαζί μου τη σκέψη μου, σα να με βασανίζει συνέχεια κάτι που δε γνωρίζω και με απασχολεί τόσο που δε δίνω σημασία στα υπόλοιπα. Και το να κανω λάθος ειναι το λογικό επακόλουθο είτε στη δουλεια μου είτε σε μια απλή καθημερινή δραστηριότητα.
Πολλές φορές αυτό συνδυάζεται με αυτό που ψάχνοντας στο Ίντερνετ πιστεύω πως ειναι κρίση πανικού ν ένας μόνιμος φόβος πως κάτι θα παει στραβά με έντονη ταχυπαλμια, εφιδρωση και τάση προς λυποθυμία. Σε ένα περιστατικό μάλιστα πίστεψα πως θα πεθαινα αφού δε μπορούσα να πάρω ανάσα, με έντονο πόνο στο στήθος και εφιδρωση..
Ολα αυτά με έχουν κάνει να αισθάνομαι πολυ κατώτερος αυτού που θα μπορούσα να ειμαι ή αυτού που ήμουν..
Και συνέπεια ίσως αυτού ειναι μια μελαγχολία για τα παλιά που πολλές φορές εκδηλώνεται με κλείσιμο στον εαυτό μου, στεναχώρια και θλίψη ξαφνικά χωρίς προφανές ερέθισμα... Και μετά η ρουτίνα, άγχος, προβληματισμός για όλα αυτά που αλλάζουν γύρω μου στους ανθρώπους που αγαπώ και στον τροπο ζωής που είχαν..
Και μπαίνω σε ένα φαύλο κύκλο χάνοντας πολλές φορές την ουσία της ζωής μου...
Δεν ξέρω αν έχουν νόημα αυτά που γράφω, μπορει και όχι. Αν εχω καποιο ουσιαστικό πρόβλημα ή οχι. Απλα θέλω να τα μοιραστώ μαζί σας...

φιλε sadman θεωρω πως κακως ανησυχεις τοσο για την μνημη σου οπως λες κ ολες τις φοβιες! θα ελεγα να σταθεις πιο πολυ στις κρισεις πανικου που σε πιανουν κ πιστευω εκει ειναι το κλειδι καθως ολα αυτα που περιγραφεις ειναι απορροια των κρισεων που επιφερουν ενα σωρο συμπτωματα κ φυσικα...αγχος!!...το "χασιμο" στο μυαλο,τα κενα μνημης καθως κ το οτι δεν ξερεις τι να πρωτοπρολαβεις κ οτι "χανεις" τον εαυτο σου λεγονται με μια λεξη..ΑΓΧΟΣ.. Και ομως το αγχος μπορει να προκαλεσει παρα πολλα συμπτωματα (οχι το καθημερινο μας αγχος για το αν π.χ. προλαβω το ραντεβου κτλ.)...στα λεω εκ πειρας ολα αυτα γτ τα εχω βιωσει κ τα βιωνω ακομα σε καποιον βαθμο.(για την μνημη θα σου πω ενα παραδειγμα...εμπαινα σε διαδικασια να αναρωτιεμαι αν αναγνωριζω τους οικειους μου!!στην πραγματικοτητα δεν συμβαινει τπτ απο αυτα φυσικα κ η μνημη σου μενει ανεπηρρεαστη..απλα ειναι συμπτωμα αγχους κ αυτο) Δεν χρειαζεται να ανησυχεις και να "τρελενεσαι" γτ το αγχος επιφερει ακομα παραπανω αγχος κ το "μπερδεμα" θα αυξανεται χωρις λογο. Καλο θα ηταν να επισκεφθεις καποιον ψυχολογο που ειναι ο καθ' υλην αρμοδιος κ θα βρεις κ την λυση κ τον παλιο εαυτο σου! Φιλικα!

Σου λείπει η καθαρη σκέψη, αλλιως τις ικανότητες τις έχεις. Γιατι δεν συζητας το θεμα με έναν ειδικο? Μπορει να σου δωσει εφοδια/μέθοδο με τα οποια εσυ ως εσωτερικος παρατηρητης να μπορεις να κατανοεις και να χειριζεσαι τα συναισθηματα και τις σκεψεις σου.

Κοιτα φιλε μου πιστευω οτι το αγχος επηρεαζει την ζωη σου κ αυτο προκαλει την ταχα απωλεια μνημης,Πιστευω εισαι μια χαρα γενικα,Καλη ιδεα ειναι αν επιμενεις οτι ξεχνας να αρχισεις να κρατας ατζεντα που θα σημειωνεις ολες σου τις δουλειες

Quote:

---

Originally Posted by μυσπ

Κοιτα φιλε μου πιστευω οτι το αγχος επηρεαζει την ζωη σου κ αυτο προκαλει την ταχα απωλεια μνημης,Πιστευω εισαι μια χαρα γενικα,Καλη ιδεα ειναι αν επιμενεις οτι ξεχνας να αρχισεις να κρατας ατζεντα που θα σημειωνεις ολες σου τις δουλειες

---

Άγχος δεν σημαινει απώλεια μνήμης. Όμως όταν το άτομο βρισκεται σε κατασταση άγχους αυτο δεν του επιτρέπει να συγκεντρωθει και να απομνημονευσει νεες πληροφοριες (πχ όταν έχω άγχος δυσκολευομαι να συγκεντρωθω στο διαβασμα και ετσι η επιδοση μου στη μελετη ειναι μειωμενη).
Το άγχος για μενα αποτελει αποπροσανατολισμο της σκέψης, ήτοι το άτομο δεν μπορει να συγκεντρωθει, δεν μπορει να αρθρωσει συγκροτημενο λόγο, θυμαται τις πληροφοριες/γνωσεις που πρεπει να πει αλλα εκει που παει να μιλήσει ή αφου ξεκινησε να μιλα αρχίζει να χανει τα λόγια του ή να παραθετει τις γνωσεις ασυνάρτητα.
Αγχος ειναι ενα εντονο συναισθημα το οποιο μολύνει τη σκέψη, δεν ειναι απαραιτητα προσήλωση του νου σε συγκεκριμενες σκέψεις πχ έγνοιες. Για απώλεια μνημης πιστευω πως μπορει να μιλαμε όταν το αγχος εχει μακροχρονια διαρκεια τετοια που στερει στο ατομο την ικανοτητα αναμόχλευσης γνωσεων που ήδη υπάρχουν στη μνημη ή του προκαλεί μειωμενη επίδοση στο να μαθαινει.

Sadman, αυτά που περιγράφεις θα έλεγα ότι είναι ξεκαθαρες ενδείξεις ή και 'καμπανάκια' που σου λένε να ψάξεις λίγο παραπάνω μέσα σου, παρότι το περιτύλιγμα φαίνεται ατσαλάκωτο. Νομίζω ότι θα σε ωφελούσε να ζητήσεις βοήθεια από ειδικό. Να ρωτήσω κάτι? Αυτούς τους προβληματισμούς και τα συναισθήματα, με ποιους τα μοιράζεσαι μέχρι τώρα, τα έχεις συζητήσει? Τέλος, δεν λες την ηλικία σου, αλλά γενικά τα προβλήματα μνήμης ναι, μπορεί να είναι και απόρροια του άγχους και των υπαρξιακών προβληματισμών σου. Γιατί όλα αυτά που σκέφτεσαι, απασχολούν πολύ το νευρικό σου σύστημα και δεν μένει 'χώρος' για μια πιο απλή πληροφορία (ιδίως αν για εσένα συνειδητά ή ασυνείδητα, έχει καταχωρηθεί και ως 'ασήμαντη'). Αλλά θα μπορούσες να απευθυνθείς και σε κάποιον νευρολόγο ώστε να αποκλειστούν αλλα ενδεχόμενα, καθώς και ενδεχομένως να αναθεωρήσεις τον τρόπο που φροντίζεις την υγεία σου.