ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ

ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΣΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΝΑ ΧΕΙΡΙΣΤΩ ΤΗΝ ΨΥΧΩΣΗ ΠΟΥ ΕΧΕΙ Ο ΣΥΖΗΓΟΣ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟ 15 ΜΗΝΩΝ ΜΩΡΟ ΜΑΣ. ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΠΕΡΝΕΙ ΜΕΡΟΣ ΣΕ ΟΛΑ, ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΟ ΕΙΔΑ ΘΕΤΙΚΑ. ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΝ ΚΟΙΜΙΖΕΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΑΥΤΟΣ ΚΟΥΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΚΟΜΑ, ΕΧΕΙ ΑΠΟΨΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΕΠΙΒΑΛΕΙ ΜΕ ΓΚΡΙΝΙΑ ΠΑΝΤΑ, ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΚΟΥΕΙ ΣΧΕΔΟΝ ΚΑΜΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΨΗ. Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΑΝΥΠΟΦΟΡΗ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΧΩ ΔΟΚΙΜΑΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΤΟΝ ΑΦΗΣΩ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΟΤΙ ΘΕΛΕΙ ΕΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΑΠΕΙΛΗΣΩ ΜΕ ΧΩΡΙΣΜΟ. Η ΜΙΚΡΗ ΔΕ, ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΦΗΝΕΙ ΠΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΤΟ WC. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΖΗΛΕΥΩ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΕΧΕΙ ΚΟΥΡΑΣΕΙ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ ΚΑΙ ΑΝΥΣΗΧΩ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ.:(

οντως υπαρχει προβλημα καιοχι μονο για τον αντρα σου, αλλα αργοτερα εφοσον συνεχιστει αυτο το βιολι και για το παιδι. (υπερπροστασια κλπ)

Μαλλον πρεπει να επιστησεις αυστηρα την προσοχη στον αντρα σου τι πιθανα προβληματα θα εχει το παιδι σας αργοτερα.
Δεν πειραζει που δεν ακουει, καποια στιγμη με υπομονη θα αναγκαστει να το κανει.
Παντως μην υποχωρεις γιατι στα ενδεχωμενα προβληματα που θα εχει το παιδι σας, θα εισαι και εσυ συνυπευθυνη μιας και στο μεγαλωμα του εχεις και εσυ λογο, ο οποιος εδω σου αφαιρειται....
Καλα ολα αυτα, αλλα το παιδι το κανατε μαζι, και μαζι εχετε την ευθυνη.

Ειναι χαρακτηριστικη περιπτωση ερωτα

μπαμπας - κορης .................................................. ..............

καθήσατε και μιλήσατε? τι είπε? πρέπει και οι δύο να λαμβάνετε μέρος στο να μεγαλώσει το μωρό σας..οχι μόνος του
τί είπε

ΟΤΑΝ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΠΑΝΤΑ ΤΣΑΚΩΝΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑΥΤΟ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΤΟ ΑΠΟΦΕΥΓΩ. Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΑΛΛΙΩΣ ΘΕΩΡΕΙ ΟΤΙ Η ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΟΤΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΘΕΛΩ. Η ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΗ ΑΤΑΚΑ ΕΙΝΑΙ: ΘΑ ΠΡΟΤΙΜΟΥΣΕΣ ΝΑ ΜΗΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΑΙ?

Quote:

---

Originally posted by ΖΙΝΑ

ΘΑ ΠΡΟΤΙΜΟΥΣΕΣ ΝΑ ΜΗΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΑΙ?

---

ΝΑΙ.
ΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΙΩΣ...

\"παν μετρον αριστον\". Σοφοι οι αρχαιοι ημων προγονοι

οι νεοι προγονοι λενε,
οτι οποιος δεν μπορει να δει την πραγματικοτητα και εχει μαθει να βλεπει μεχρι την καμπουρα του,
πρεπει να ταρακουνιεται μεχρι να συνελθει.


Ζινα,
μεγαλωνεις ενα παιδι, που το περιβαλον το οποιο ζει, μπορει εν δυναμει να του προκαλεσει τα Χ ψυχολογικα προβληματα.
Νομιζω οτι επειδη δεν μπορεις να το διαχειριστεις μονη σου, πρεπει να ζητησεις την βοηθεια παιδοψυχολογου, εστω και μονη σου.

Σίγουρα δεν είναι ούτε εύκολο ούτε ευχάριστο να μπαίνεις σε διαδικασία κόντρας με τον σύζυγό σου και να χαλάς τόσο την ηρεμία σου και την δική του όσο και την γαλήνη που θα ήθελες να επικρατεί σπίτι σου όμως.... εδώ δεν μιλάμε μόνο για σένα και εκείνον, εδώ μιλάμε για το παιδί σας, ένα παιδί που κάνατε από κοινού μεν αλλά στου οποίου την επιμέλεια και την φροντίδα κάνει κατάχρηση ο ένας από τους δύο σας με αποτελέσματα τα οποία μακροπρόθεσμα θα είναι πολύ αρνητικά στο παιδί. Ως μητέρα λοιπόν σε προτρέπω να ξεκινήσεις να αντιδράς τώρα και μάλιστα δυναμικά διότι είναι δικός σου ο ρόλος να προστατέψεις αυτό το πλάσμα που έφερες στον κόσμο και να του παρέχεις το καλύτερο δυνατόν περιβάλλον να μεγαλώσει και με το να επιτρέψεις στον σύζυγό σου και πατέρα του να το κακομάθει μόνο καλό δεν θα του κάνεις.

Λυπάμαι για την σκληρή χρήση της γλώσσας όμως επειδή και εγώ μητέρα είμαι πίστεψέ με σου απαντώ από θέση ισάξια με την δική σου.

Κάνε κάτι τώρα. Αντέδρασε.

κλασική περίπτωση έρωτα μπαμπάς -κόρης..να υποθέσω ότι είναι το πρώτο παιδάκι?
αν ναι,αναμενόμενο το κόλλημα του συζύγου...
τώρα για το άν θα του δημιουργήσει ψυχολογικά προβλήματα -εν δυνάμει -συγγνώμη αλλά μου φαίνεται πολύ τραβηγμένο..μήπως να προεγγραφεί κιόλας για το κέντρο ψυχικής υγείας της περιοχής του; πολύ εύκολα καταδικάζουμε συμπεριφορές ρε παιδιά..

Οταν δηλαδή ένα παιδάκι μαθαίνει από την κούνια πως έχει το δικαίωμα να χειραγωγεί τον μπαμπά (ή την μαμά, ανάλογα την περίπτωση) τότε δεν το κακομαθαίνουμε; Και αυτό με την σειρά του δεν το οδηγεί σε συμπεριφορές που δεν είναι αποδεκτές και κατόπιν μπαίνει σε ένα φαύλο κύκλο μιάς και το ίδιο είναι ανήμπορο (επειδή δεν το έχει διδαχτεί) να ξεχωρίσει τι είναι αποδεκτό και τι όχι; Και αυτό με την σειρά του δεν οδηγεί σε άλλες καταστάσεις ακόμα πιό τραβηγμένες;

Αρα κακώς καταδικάζουμε συμπεριφορές τελικά;

Εγώ πάντως από τα λεγόμενα της ZINA δεν βλέπω κάτι το αρνητικό στην σχέση του πατέρα με την κόρη του. Αντίθετα βλέπω σοβαρή έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ πατέρα και μητέρας.

Απλώς το παιδί είναι η αφορμή...

εγω εμμενω οτι πρεπει να επισκεφτητε παιδοψυχολογο και να σας συμβουλευσει.
Αν και το θεμα ειναι μετρημενα κουκια, μερικοι εχουν την αναγκη απο καποιον ειδικο αλλιως δεν καταλαβαινουν.
(η αιχμη δεν ειναι προς εσενα Ζινα, κυριως τουλαχιστον)

Αυτο ομως μπορω να πω με σιγουρια, ειναι οτι παιζεται με την ψυχη του παιδιου σας, και κανεις δεν μπορει να ξερει τι εξελιξη θα εχει ολο αυτο το στορυ με τα παρελκομενα του.
Κινηθητε (ειτε σαν ζευγαρι, ειτε αυτονομα) προς την γνωμη ενος ειδικου, ο οποιος θα σας αναλυσει ειδικα τι επιπλοκες μπορειτε να εχει το παιδι, η στην τελικη πως στο διαολο πρεπει να μεγαλωνει ενα παιδι και να αισθανεται υγιες και ισσροπημενο!

Quote:

---

Originally posted by Μιχάλης
Εγώ πάντως από τα λεγόμενα της ZINA δεν βλέπω κάτι το αρνητικό στην σχέση του πατέρα με την κόρη του. Αντίθετα βλέπω σοβαρή έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ πατέρα και μητέρας.

Απλώς το παιδί είναι η αφορμή...

---

Θα συμφωνήσω απόλυτα.
Αν κάτι δυσλειτουργεί σε αυτή την οικογένεια, είναι η σχέση μεταξύ πατέρα-μητέρας. Αυτή η έλλειψη επικοινωνίας αποτελεί εν δυνάμει μεγαλύτερο κίνδυνο για την οικογένεια, παρά η σχέση πατέρα-παιδιού.


Κρίνο,
δεν τίθεται θέμα παιδοψυχολόγου. Αν κάτι χρειάζεται, είναι μερικές συνεδρίες συμβουλευτικής προς τους γονείς... από ψυχολόγο ενηλίκων ή έστω μια ακόμη(?) προσπάθεια για την απόκτηση μιας διαφορετικής ποιότητας επικοινωνίας ανάμεσα στο ζευγάρι.

τεσπα, δεν επιμενω στην ειδικοτητα εκει πυ θα παει,
ειναι φανερο ομως οτι το ζητημα δεν λυνεται με διαλογο, οποτε...