Δεν έχω κοινωνική ζωή

Δεν βγαίνω, δεν έχω παρέα, αποφεύγω ακόμα και τους λιγοστούς φίλους μου.
Όταν βγαίνω συνήθως διακατέχομαι είτε από αμηχανία - βαρεμάρα - τσατίλα, είτε από έμμονες σκέψεις και άγχος.
Δεν μπορώ να διασκεδάσω, να νιώσω άνετος και χαρούμενος, κ.τ.λ.
Επίσης, συνεχώς φοβάμαι ότι μπορεί άθελά μου να στεναχωρήσω τους άλλους ή να τους δημιουργήσω πρόβλημα, ή να τους φανώ αγενής, βαρετός, ξενέρωτος ή ανεπιθύμητος.
Άλλες φορές πιστεύω ότι όλοι έχουν σκοπό να με ειρωνευτούν, να με κοροϊδέψουν, να με σχολιάσουν αρνητικά ή να με εκμεταλλευτούν. Άλλες φορές απλά πιστεύω ότι δεν αξίζω την αγάπη κανενός.
Κάποιες φορές νιώθω την ανάγκη να κλειστώ στο σπίτι και να κάτσω εντελώς μόνος μου, να μην ακούω ούτε να βλέπω κανέναν. Όμως αυτό δεν γίνεται, διότι στο σπίτι δεν κατοικώ μόνος μου.
Δεν αντέχω την παρουσία άλλων ανθρώπων γύρω μου.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν περνάει εύκολα η μέρα περιμένοντας να νυχτώσει και κάνοντας υπομονή μέχρι να νυστάξω και να πάω για ύπνο. Κάποιες φορές αυτό καταντάει δυσβάσταχτο.
Ο έξω κόσμος είναι τρομακτικός και αφιλόξενος.

Tωρα τελευταια και γω ετσι αισθανομαι, δηλητηριασμενος, δεν ξερω αν μια αλλαγη περιβαλλοντος θα βοηθουσε, η μετα απο λιγο καιρο παλι ξανα στα ιδια συναισθηματα...νομιζω θα βοηθουσε..σαν μια νεα αρχη..με τις δικες της ιδιαιτεροτητες βεβαια..αλλα με καλυτερη ψυχολογια στα υπερ μας...

Το μονο που με σωζει ειναι να οργωνω τις απομονωμενες παραλιες, και να ερχομαι σε επαφη με τη φυση να ξεχνιεμαι, να αδειαζει το κεφαλι μου..

Συμφωνώ απόλυτα με την τελευταία σου πρόταση, κανείς εκεί έξω δεν σε περιμένει με ανοιχτή την αγκαλιά ώστε να σε "φιλοξενήσει" με όλη του την καρδιά. Θα σου πω, ότι και εγώ γενικά είμαι ένας πολύ κλειστός άνθρωπος, που δεν ανοίγομαι πολύ εύκολα σε όποια παρέα βρεθώ, και πάντα κρατάω μια πισινή και είμαι επιφυλακτική. Απλά μην κάνεις πέρα και τους φίλους που έχεις μέχρι στιγμής, γιατί είναι πολύ ωραίο να έχεις φιλίες και να κάνεις παρέες. Δεν χρειάζεται να έχεις 10 και 20 φίλους, μπορείς να έχεις 2 ή 3 και να περνάς καλά με αυτούς. Και θα βγείτε με αυτούς, και θα κάνετε ότι μπορείς να φανταστείς ώστε να περάσετε καλά. Αν όμως τους κάνεις πέρα και αυτούς έμμεσα τότε αυτοί θα θελήσουν να απομακρυνθούν από εσένα και θα μείνεις μόνος και πίστεψε με θα είναι πολύ χειρότερα τότε, όταν θα βλέπεις ότι όλοι οι άλλοι έχουν παρέες και εσύ είσαι μόνος σου γίνοντας μίζερος άνθρωπος. Η απομόνωση και η μοναξιά δεν είναι ωραία συναισθήματα. Σιγά σιγά βγαίνοντας έξω και κάνοντας παρέα με τους φίλους/ες σου θα δεις ότι θα δεθείτε πιο πολύ, και δεν νιώθεις ότι είσαι βαρετός, και δεν θα σε πιάνει αυτή η αμηχανία. Και το κυριότερο είναι να μην το έχεις συνεχώς στο μυαλό σου, και να μην είσαι προκατειλημένος πριν βγεις έξω ότι πχ θα βγεις και θα υπάρχει αμηχανία, και δεν θα είσαι αρεστός, τα αυθόρμητα και της στιγμής άλλωστε είναι τα καλύτερα.