Υπάρχει σωτηρία ή τσάμπα το παλεύουμε;
Καλησπέρα και από μένα, νέο μέλος στο forum, μέχρι πρότινος παρακολουθούσα από απόσταση μιας και θεωρούσα ανούσιο να γράψω για τις καταστάσεις που βιώνω και που σε όλους εδώ είναι γνωστές ως κρίσεις πανικού και αγχώδεις διαταραχές.
Ναι, πλέον το έχω αποδεχθεί πως αυτό μου συμβαίνει και πέραν μιας γενικής εξέτασης που έκανα πρόσφατα (για παραπάνω ούτε λόγος, τα οικονομικά δεν το επιτρέπουν) και που καθαρά δείχνει πως είμαι περδίκι το μυαλό συνεχίζει να μου υποδεικνύει σημεία πάνω στο σώμα (αυτά που αναφέρονται ως "πονάκια"), σημεία "ενδεχόμενου επικείμενου θανάτου" (σφίξιμο στο σημείο της καρδιάς, αν δεν πιάσει αυτό κάνα στην πλάτη, αν ούτε και αυτό πιάσει και τα δυο και πάει λέγοντας)..
Ύστερα από αρκετό διάβασμα και στο συγκεκριμένο forum αλλά και γενικώς στο internet έμαθα να γράφω όλα αυτά τα "μηνύματα" του μυαλού στα.. τέλος πάντων εκεί που δεν πιάνει μελάνι (νομίζω βέβαια ότι πιάνει, δεν είμαι σίγουρος ούτε το έχω δοκιμάσει.. γιατί όμως υπάρχει αυτή η έκφραση; ) οπότε και εν μέρει ησύχασα. Εν μέρει, δεν σημαίνει πως θεραπεύτηκα! Απλά μόλις εμφανίζονται τα πρώτα σημάδια λέω ένα (σε ελεύθερη μετάφραση) "ρε δε συνουσιάζεσαι; πάλι θα μας πρήξεις τους όρχεις;" και ύστερα από λίγο τα συμπτώματα γίνονται πιο ήπια εως ότου εξαφανιστούν.. μέχρι την επόμενη φορά που μπορεί να είναι μετά από κάνα δύωρο.
Α) Δεν μπορώ κάθε φορά να βρίζω
Β) Το μυαλό αφού βλέπει πως "δεν μασάω" βρίσκει άλλους τρόπους να με φοβήσει όπως ζαλάδες και τάσεις λιποθυμίας ακόμα και όταν πίνω χαλαρά έξω το τσάϊ μου [για καφέ ούτε λόγος ύστερα από συμβουλές ομοιοπαθούντων (έχω κόψει τσιγάρο, ποτό, καφέ αλλά ως εδώ! παρακάτω δεν πάει)]
Γ) Δεν φτάνει που είμαι άνεργος και μετράμε και το σεντ που λέει ο λόγος (αααχ.. πάει το δίφραγκο που λέγαμε κάποτε και είχε νόημα η φράση) θα έχουμε και τέτοια έξοδα τώρα; γιατρούς και φάρμακα; ούτε κατά διάννοια!
Δ) Για μένα το καταλαβαίνω να είμαι έτσι, δυνή οικονομική κατάσταση, ανεργία, χωρισμός, ο σκύλος καλαζάρ, η μηχανή καπούτ..etc etc. Οι γύρω τι φταίνε να με "νταντεύουν" και να με λυπούνται; (για το δεύτερο ιδίως με πιάνουν τα διαόλια μου όταν συμβαίνει αλλά.. συμβαίνει.. και τι να κάνω, να το κρατήσω μέσα μου; κάπου δεν πρέπει να πω κι εδώ τον πόνο μου;)
Το ερώτημα λοιπόν με βάση τα παραπάνω είναι το εξής και που αναφέρεται και στον τίτλο Υπάρχει σωτηρία ή τσάμπα το παλεύουμε;
Αυτή την εβδομάδα θα κοιτάξω να ασχοληθώ λίγο με γυμναστική, αν μη τι άλλο μπας και τονώσω το σώμα μου και αρπάξει και λίγο από την γυμναστική και το μυαλό γιατί αλλιώς δεν με βλέπω καλά.. έχω αρχίσει και σαλεύω με αυτήν την κατάσταση και το κακό δυστυχώς είναι πως δεν ξέρω αν υπάρχει γιατριά.. υπάρχει;
ΥΣ. Αυτό ρε παιδιά με τις ζαλάδες έχει τύχει σε κανέναν; Με το που με επιασε πχ χθες μια κρίση και μετά το σχετικό μπινελίκι άρχισε να υποχωρεί σειρά πήραν οι ζαλάδες και οι τάσεις λιποθυμίας. Μπροστά στους φίλους μου στο μαγαζί που καθόμασταν. Το καλό είναι πως δεν έδειξα σημάδια περίεργα και δεν έγινα ρόμπα..
