Mυθομανής

Χρειάζεται τεράστιο θάρρος από μένα να γράψω τα όσα ακολουθούν. Δεν τα έχω συζητήσει ποτέ με κανέναν. Χρειάζομαι πραγματικά βοήθεια.

Από 12-13 χρονών, μόλις μπήκα στην εφηβεία, ξεκίνησα να λέω ψέματα. Το πρώτο ψέμα που είπα ήταν όταν είπα στους φίλους μου ότι χωρίζουν οι γονείς μου.
Μετά όταν άρχισα να έχω ολοκληρωμένες σχέσεις, σχεδόν σε όλες μου τις σχέσεις έλεγα ότι ήμουν έγκυος ενώ δε συνέβαινε κάτι τέτοιο. Στα 19 μου άρχισα να λέω ότι είμαι άρρωστη και μπορεί να πεθάνω. Σε κάποιο φλερτ είχα πει ότι έχω παιδί που έδωσα για υιοθεσία. Πράγματα απίστευτα. Τα ψέματα μου τα βίωνα πολύ έντονα, σε σημείο που κάποτε ένιωθα ότι είναι αλήθεια. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ένιωθα την ανάγκη να το κάνω. Κάποτε σκεφτόμουν ότι ήθελα σημασία, έστω και αν ήταν από λύπηση. Άλλοτε σκεφτόμουν ότι είχα τόσο χαμηλή αυτοεκτίμηση που πίστευα ότι ο μόνος τρόπος να με αγαπήσει κάποιος είναι με το να τον κάνω να νιώσει την ανάγκη να με "προστατεύσει" ή να με λυπηθεί. Άλλες φορές πέρασε από το μυαλό μου ότι αυτοσαμποτάρομαι για να ξεφεύγω από αποτυχημένες σχέσεις. Το τελευταίο το αντιλήφθηκα όταν γνώρισα τον σύζυγο μου. Μέχρι το 2008 ήμουν βουτηγμένη στην κατάθλιψη, δεν αντλούσα ευχαρίστηση από τίποτε, είχα τη μια διαταραχή πανω στην άλλη, είχα ανορεξία, έκανα συχνά απόπειρες αυτοκτονίας, είχα γενικευμένη διαταραχή άγχους, αγοραφοβία, ανικανότητα για κοινωνικές συναναστροφές κλπ. Όταν γνώρισα τον άντρα μου και μου έδωσε για πρώτη φορά ανευ όρων αγάπη και προσοχή, όλα λύθηκαν. Είχα κάποια σκαμπανευάσματα και περιόδους κατάθλιψης οι οποίες όμως έφευγαν γρήγορα. Έγινα κοινωνική, ευτυχισμένη, η ανορεξία έφυγε από μόνη της και δεν ξαναείπα ψέματα. Πριν 13 μήνες έφερα στον κόσμο και την κόρη μας και όλα ήταν περίφημα.
Μέχρι που πριν μερικούς μήνες έκανα ξανά μια βλακεία, ίσως τη μεγαλύτερη που έκανα ποτέ στη ζωή μου. Ένιωσα ξανά την ανάγκη να πω ψέματα και μάλιστα αυτή τη φορά σε ένα από τα αφεντικά μου. Και δεν είπα απλώς ψέματα, το τράβηξα τόσο πολύ που κατέληξα τελικά να χρειαστεί να παραιτηθώ (αν δεν το έκανα μάλλον θα με έδιωχνε έτσι κι αλλιώς). Απ'ότι έμαθα με έχει διασύρει σε συναδέλφους και άλλα αφεντικά, και στον τομέα μου μάλλον δεν πρόκειται να καταφέρω να βρω ξανά δουλειά. Νιώθω ντροπή, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το έκανα. Νιώθω απογοήτευση γιατί ενώ ένιωθα ότι τα προβλήματα μου είχαν λυθεί, τώρα βλέπω ότι ακόμα υπάρχουν. Και νιώθω και απογοήτευση γιατί μια μάνα δε θα έπρεπε να συμπεριφέρεται έτσι. Νιώθω τη ματαίωση γιατί έκανα απίστευτους κόπους και θυσίες να κερδίσω εκείνη τη θέση στη δουλειά μου και σύντομα θα κέρδιζα και μια τεράστια προαγωγή. Ήμουν η καλύτερη από όλους μου τους συναδέλφους, είχα εξαιρετικές ηγετικές δεξιότητες, όλοι έρχονταν σε μένα για συμβουλές και βοήθεια. Τώρα έχω χάσει τα πάντα.
Πρέπει να ξεκινήσω ξανά από το μηδέν και επαγγελματικά και ψυχικά. Πρέπει να ψάξω βαθύτερα να βρω αυτό που με κάνει να θέλω να λέω ψέματα και να το λύσω μια για πάντα (που λεφτά για ψυχολόγους όμως) και πρέπει να ανασυγκροτηθώ, να βάλω τη σκέψη μου και τη ζωή μου σε τάξη για να δω πως προχωρώ από εδώ. Πρέπει να γίνω καλά για το παιδί μου.
Ο άντρας μου είναι δίπλα μου, με στηρίζει αν και ο ίδιος δε μπορεί να καταλάβει πλήρως πόσο σοβαρό είναι αυτό που συμβαίνει, το παίρνει κάπως πιο χαλαρά.

σιγουρα τα ψεμματα τα ελεγες για ολους αυτους τους λογους που ανεφερες. ισως για να αισθανεσαι αξια να σου δωσουν την απαιτουμενη προσοχη που θεωρεις εστω και ασυναισθητα πως σου λειπει.
γιατι ομως συνεβη αυτο; πως ηταν η κατασταση στο σπιτι οταν ησουν μικρη, ησασταν αγαπημενοι σαν οικογενεια;

αν δεν εχεις προβλημα θελεις να μας πεις τι ψεμα ειπες στο αφεντικο σου;

μηπως ολη αυτη η ιστορια ειναι ενα ψεμα ? :P


τι ειπες στην δουλεια σου ?

Αυτό που μου βγήκε : μόλις ξεκίνησα να αναπτύσσω μια πολύ στενή σχέση φιλική σχέση με το αφεντικό μου (με ξεχώριζε γιατί φαινόμουν πιο "ικανή" και πολλά υποσχόμενη στη δουλειλα) είπα ότι πάσχω από μια ασθένεια η οποία μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή μου. Όλο αυτό διήρκεσε για δύο μήνες και αυτούς τους δύο μήνες το ζούσα πολύ έντονα, λες και το πίστευα κι εγώ πραγματικά ότι ήμουν άρρωστη. Έχω προσέξει ότι αυτό το πράγμα το έκανα πάντα σε άτομα που ήθελα να "κερδίσω", να φέρω πιο κοντά μου κλπ. Το παράδοξο είναι ότι ενώ πάντα μου έβγαινε σε κακό, αντί να σκέφτομαι ότι πρέπει να το σταματήσω γιατί είναι λάθος, σκεφτόμουν πως θα το κάνω καλύτερα την επόμενη φορά. Ντρέπομαι πολύ, και μου είναι πολύ δύσκολο που το γράφω, πραγματικά. Είναι η πρώτη φορά που το "παραδέχομαι", έστω και ανώνυμα.
Ως οικογένεια δεν υπήρξαμε ποτέ δεμένοι. Ο μπαμπας μου είναι ένας πανέξυπνος άνθρωπος τον οποίο λατρεύω και εκτιμώ αφάνταστα αλλά είναι συναισθηματικά "ανάπηρος" και ανίκανος να εκφραστεί. Στα γενέθλια μου, ΑΝ τα θυμηθεί, μου εύχεται με χειραψία. Δε με αποκαλεί ποτέ με το όνομα μου ή με κάποιο επίθετο, όταν θέλει να μου πει κάτι απλώς ξεκινά να το λέει. Χτες με φώναξε με το όνομα μου και ένιωσα παράξενα για να καταλάβετε. Μέχρι πρόσφατα αυτό με ενοχλούσε πολύ, όταν έκανα τη δική μου οικογένεια ξεκίνησα να δείχνω περισσότερη κατανόηση διότι κατάλαβα ότι έστω κι αν δεν το δείχνει, με αγαπά πραγματικά και θα έκανε τα πάντα για μένα. Την μητέρα μου την απεχθάνομαι. Όταν βρίσκομαι κοντά της (αν και το αποφεύγω όσο μπορώ) είμαι πολύ νευρική, άλλος άνθρωπος. Είναι ένα άτομο γεμάτο ψυχολογικά προβλήματα που δεν έχει κάνει ποτέ καμία προσπάθεια να αλλάξει. Πολύ αυστηρή, ήθελε πάντα ως μαθήτρια να είμαι άριστη σε σημείο που κάποιες φορές μου έσβηνε τις εργασίες μου στα τετράδια του σχολείου και τις ξανάκανε εν αγνοία μου για να είναι σωστές. Το 19 στον έλεγχο ήταν αποτυχία για εκείνην. Πολλές φορές με χτυπούσε με πολύ βίαιο τρόπο για πράγματα ασήμαντα (ένα ποτήρι που μου έπεσε) και μπορούσα να διακρίνω φυσικά ότι δεν το έκανε για τιμωρία, απλώς ξεσπούσε. Δείχνει ότι θέλει να μας δώσει τα πάντα και να γίνει χαλί να την πατήσουμε (όταν λέω τα πάντα αναφέρομαι σε υλικά αγαθά), αν και όποτε μας δώσει κάτι μετά παραπονιέται. Μου ασκεί εντονότατη κριτική για τον τρόπο που μεγαλώνω την κόρη μου, τίποτα απ'όσα κάνω δεν είναι σωστό ή αρκετό, κάνει θέμα ακόμα και για μικρές λεπτομέρειες αλλά ποτέ δεν το κάνει άμεσα, το κάνει πάντα με υπονοούμενα και μπιχτές.
Αυτό που με απασχολεί είναι ότι τώρα που είμαι μαμά, δεν έχω πλέον την πολυτέλεια του να κάνω τέτοια λάθη. Έχω κάνει ήδη άλματα προόδου, θέλω όμως να γίνω τελείως καλά για το παιδί μου. Έχω σκεφτεί για αρχή να αφιερώνω λίγο χρόνο κάθε μέρα να γράφω ημερολόγιο, έτσι για να δω αν θα βγει κάτι ή αν θα αισθάνομαι καλύτερα. Έχω επίσης επενδύσει στο να αναδομήσω τη σχέση μου με τον σύντροφο μου και γενικώς κάνω ότι μπορώ για να μη σκέφτομαι το τι έγινε μιας και με πληγώνει αφάνταστα. Θέλω να επανορθώσω όπως μπορώ γιατί ξέρω ότι τα ψέματα μου έχουν πληγώσει πολλούς ανθρώπους. Θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος όπως μπορώ!
ι

υελεισ παραπανω προσοχη κ αποδοχη κατι τετοιο ειναι το προβλημα σου επισησ στη δουλεια μη λεσ οτι εισαι αρρωστη γτ σε ψαχνουν τον επομενο απο την ωρα που θα το πεισ αν σε πιστεψουν αν οχι σε κοροιδευουν οποτε μην αγχωνεσαι αυτο που εχεισ φαινεται κ δε σε παιρνουν στα σοβαρα μια ζωη υπαλληλοσ θα εισαι ουτε προαγωγη θα παρεισ ουτε τιποτα ζησε με αυτο

Quote:

---

Originally Posted by elis

υελεισ παραπανω προσοχη κ αποδοχη κατι τετοιο ειναι το προβλημα σου επισησ στη δουλεια μη λεσ οτι εισαι αρρωστη γτ σε ψαχνουν τον επομενο απο την ωρα που θα το πεισ αν σε πιστεψουν αν οχι σε κοροιδευουν οποτε μην αγχωνεσαι αυτο που εχεισ φαινεται κ δε σε παιρνουν στα σοβαρα μια ζωη υπαλληλοσ θα εισαι ουτε προαγωγη θα παρεισ ουτε τιποτα ζησε με αυτο

---

Μπραβο ρε συ ελις μες στην αισιοδοξια! Της εφτιαξες την διαθεση της κοπελας! Ακου εκει "μια ζωη υπαλληλος θα σαι δν θα παρεις ποτε προαγωγη"! Μηδενα προ του τελους ουτε μακαριζε ουτε μηδενιζε!!!

προφανως εννοουσε πως με αυτο που κανει κανενας δεν θα της εμπιστευοταν περισσοτερες ευθυνες επομενως και ανωτερες θεσεις και εχει δικιο.
αυτους τους ανθρωπους που λενε ψεματα δεν τους θελουμε κοντα μας και τους απομακρυνουμε.

μου εχει τυχει και εμενα κατι παρομοιο. γνωριζα μια κοπελα η οποια μου ελεγε οτι ειχε περασει πολλα και αρχικα την πιστεψα και καναμε παρεα..σιγα σιγα αρχισα να ανακαλυπτω πως πολλα αο αυτα ηταν ψεματα. μια φορα ειπε πως επεσε και εσπασε τα πλευρα της και οτι πονουσε παρα πολυ αλλα αυτη εβγαινε και γυρναγε απο εδω και απο κει σαν να μην ετρεχε τπτ και οταν παρεξενευομουν και τη ρωτουσα τοτε μου εκανε πως ποναει αλλα παει κοντρα στον πονο γιατι ετσι και αλλιως δεν γινοταν να της δεσουν οι γιατροι και θα εδεναν απο μονα τους.
μια αλλη φορα μου ελεγε για ενα φανταστικο γκομενο, που κλασσικα δεν ειχε fb και δεν τον γνωρισαμε ποτε, ο οποιος ηταν πολυ ζηλιαρης και της εκανε τη ζωη κολαση.

καποια αλλη φορα μου ειπε οτι εκανε εξετασεις και βγηκε οτι εχει καρκινο εξαιτιας του τσιγαρου και οτι επρεπε να το κοψει, ενω ποτε δεν καπνιζε συστηματικα, ουτε ηξερε πως να καπνιζει, και επειδη την ειχαν παρει χαμπαρι οι φιλες της ζητησαν να πανε μαζι της στο γιατρο και ειπε οτι και καλα η αδερφη της εχει και καλα θεμα και δεν θελει, ενω η αδερφη της ηταν μια χαρα και μαλιστα η αδερφη της δεν ηξερε τιποτα για καρκινο και απο οτι καταλαβα πρεπει να ηταν μια υποθεση ρουτινας που η αλλη μεγαλοποιησε..σας μιλαω για ψεματα που φαινοταν με τη μια οτι ειναι ψεματα.
ελεγε ψεματα για το πανεπιστημιο, για τα παντα!

με αποτελεσμα να μην την κανει κανενας παρεα..το ιδιο συνεβη και με εμενα, σταθηκα διπλα της για καποιο διαστημα αλλα μετα με κουρασε απιστευτα ολο αυτο και τωρα πλεον δεν εχουμε καμμια επαφη.

γιατι στα λεω ολα αυτα; για να καταλαβεις πως αν συνεχισει ετσι κανενας δεν θα σε παιρνει στα σοβαρα και θα μεινεις μονη σου..δεν ειναι ολοι χαζοι, θα πιστεψουν το οπρωτο ψεμα, το δευτερο, το τριτο καποια στιγμη θα το καταλαβουν και θα σε βγαλουν απο τη ζωη τους και οι λοιποι γνωστοι να μην σε νοιαζουν τοσο αλλα να σε νοιαζει ο ανδρας και η κορη σου!

η ανειλικρίνεια πληρώνεται. και στο παρελθον, πχ στις σχεσεις, υπήρξαν συνέπειες απο τα ψεματα που ειπες προς το ατομο σου, πχ σε εγκατελειψαν οι υποψήφιοι, μόνο που δεν ήταν εντονες κι ουτε απο μακρια εφταναν στο κοκαλο όπως στο συμβαν στη δουλεια. το ψεμα ειτε ειναι κατι που το εχεις στο χαρακτηρα σου και στο τελος καταντα ως κατι μηχανικό είτε ειναι τροπος αντιδρασης όταν το ατομο ειναι δειλό, όταν φοβαται να κανει κατι και για να το αποφυγει χρησιμοποιεί πλάγια μέσα δλδ το ψεμα. Σε καθε περιπτωση οι συνεπειες ειναι οι ίδιες και συνηθως τετοια άτομα αμα δεν υπαρχουν αλλοι διεξοδοι απο το ψεμα, πχ δεν υπαρχουν αλλοι τροποι να τα μπαλώσουν, δεν ξερουν πως να αντιδρασουν και τα χανουν.

Quote:

---

Originally Posted by Christiana_2407

..Την μητέρα μου την απεχθάνομαι. Όταν βρίσκομαι κοντά της (αν και το αποφεύγω όσο μπορώ) είμαι πολύ νευρική, άλλος άνθρωπος. Είναι ένα άτομο γεμάτο ψυχολογικά προβλήματα που δεν έχει κάνει ποτέ καμία προσπάθεια να αλλάξει. Πολύ αυστηρή, ήθελε πάντα ως μαθήτρια να είμαι άριστη σε σημείο που κάποιες φορές μου έσβηνε τις εργασίες μου στα τετράδια του σχολείου και τις ξανάκανε εν αγνοία μου για να είναι σωστές. Το 19 στον έλεγχο ήταν αποτυχία για εκείνην. Πολλές φορές με χτυπούσε με πολύ βίαιο τρόπο για πράγματα ασήμαντα (ένα ποτήρι που μου έπεσε) και μπορούσα να διακρίνω φυσικά ότι δεν το έκανε για τιμωρία, απλώς ξεσπούσε..

---

Μάλλον από τα όσα λες για τη μητέρα σου.. εξηγείται, το γιατί έμαθες να λες ψέματα. Ήταν ίσως ο μόνος τρόπος
για να ξεφεύγεις, την τιμωρία και την αυστηρή συμπεριφορά της, για τις αταξίες, που έκανες παιδί κι έτσι
συνήθισες σιγά-σιγά να λες και ψέματα, σε κάθε δυσκολία που αντιμετωπίζεις στη ζωή σου. Μετά και το γεγονός ότι
σε ακύρωνε και σου ασκούσε έντονη αρνητική κριτική, για ό,τι έκανες, είχε μάλλον και σαν αποτέλεσμα να κλονιστεί
κι η αυτοεκτίμησή σου. Τότε, ίσως δεν μπορούσες ν' αναλάβεις την ευθύνη για ό,τι έκανες, επειδή ήσουν μικρή,
τώρα όμως δεν έχει νόημα να συνεχίζεις ακόμα αυτή τη λάθος τακτική και να δημιουργείς σοβαρά προβλήματα σε σένα.

Χριστιάννα, δεν αρκεί η γνώση του τι σε οδηγεί σε αυτή τη συμπεριφορά. Χρειάζεται να μετατρέψεις την παθητική ενοχή σε ενεργητική ευθύνη. Να σταματήσεις να αυτομαστιγώνεσαι, γιατί αυτό δεν σε οδηγεί πουθενά. Μόνον εσύ μπορείς να σταματήσεις αυτή σου τη συνήθεια. Σταμάτα να αυτοικτίρεσαι λοιπόν και κάνε το...