Απομόνωση-Ανάγκη για επικοινωνία
Καληνύχτα :) Είμαι καινούρια στο φορουμ..Λοιπόν είμαι 19 χρονών και έχω τεράστιο πρόβλημα με την κοινωνική μου ζωή....Δηλαδή πολύ απλά δεν έχω κοινωνική ζωή. Υπάρχουν διάφοροι παράγοντες για τους οποίους στα 19 μου χρόνια είμαι στο σημείο αυτό ενώ οι περισσότεροι γνωστοί μου φαίνεται να μην έχουν τέτοια θέματα. Για να σας δημιουργήσω μια εικόνα θα πώ πως μέχρι τα 15 ήμουν ένα πολύ χαρούμενο άτομο με παρέες , εμπειρίες , βόλτες , ταξίδια. 'Ενα άτομο γεμάτο ζωή. Όλα άλλαξαν μέσα σε ένα χρόνο. Έμεινα στο εξωτερικό για μια χρονιά και μπορώ να πω πως ήταν η πιο τέλεια χρονιά της ζωής μου όμως έπρεπε ξαφνικά να γυρίσω Ελλάδα χωρίς τη μητέρα μου και να μείνω με το πατέρα μου που δεν έχουμε καλές σχέσεις. Έπρεπε δηλαδή να ξαναρχίσω τη σχολική μου και όχι μόνο ζωή με νέα δεδομένα.. Έπαθα κατάθλιψη και μάλλον όσοι έχουν περάσει απο αυτό καταλαβαίνουν πως δεν γινόταν να δημιουργήσω σχέσεις/φιλίες στο καινούριο μου περιβάλλον. Πλέον μετά από την τρίτη λυκείου μπορώ να πω πως είμαι καλύτερα καθώς και το οτι πηγαίνω σε ψυχολόγο γιατί έχω μεγάλη ανάγκη από επικοινωνία και στήριξη και νιώθω οτι τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα θα μπορώ να μιλάω με ένα άτομο.
Αυτό που με απασχολεί και ήταν και ο λόγος που μπήκα στη διαδικασία να γράψω εδώ απόψε είναι οτι νιώθω απομονωμένη. Έχω 3 φίλες που όμως δεν είμαστε και κολλητές. Βγαίνω που και που , οχι συχνά . Περνάω καλά μαζί τους όμως δεν έχουμε και τόσα κοινά ώστε να είμαι καλυμμένη και ουσιαστικά μέσα μου νιώθω πολλή μόνη και δεν βρίσκω και ούτε είναι εύκολο να βρώ άτομα που να ταιριάζουμε καθώς δεν έχω παρέες. 'Εχω ωριμάσει αρκετά σε σχέση με τα άτομα της ηλικίας μου. Όλα έπαιξαν το ρόλο τους π.χ οικογενειακά προβλήματα, αλλαγή χώρας , απογοητεύσεις , τώρα και η κρίση που δεν σου αφήνει περιθώρια για δραστηριότητες καθώς κοστίζουν. Το θέμα δεν είναι γιατί είμαι έτσι αλλά τι θα κάνω. Πως θα γνωρίσω άτομα; Τι να κάνω μέχρι να γνωρίσω άτομα με τα οποία να ταιριάζω; Το ξέρω πως θα πάρει καιρό..μπορεί και χρόνια. Καλύτερα είναι να γράψω κάτι εδώ παρά να κάθομαι απλά μόνη μου στο δωμάτιο μου. Δεν έχω κατάθλιψη. Είμαι μια χαρά...όμως για πόσο θα κρατάω τον εαυτό μου δυνατό και αισιόδοξο; Οι γονείς μου έχουν τα προβλήματα τους και δε φαίνεται να με καταλαβαίνουν ούτε και να μπορούν να βοηθήσουν...Δε θέλω βοήθεια όμως..Παρέα θέλω. Άτομα με δικούς τους στόχους στη ζωή , ώριμα , ανοιχτόμυαλα που να μπορούμε να πούμε δυο πράγματα. Βαρέθηκα να βρίσκομαι ανάμεσα σε επιφανειακούς , μαζοποιημένους και δήθεν με συμπλέγματα κατωτερότητας που για να νιώσουν καλά πρέπει να μειώνουν τους άλλους.... ναι ναι δυστυχώς είμαι και επιλεκτική.... Αυτά.... ! Ευχαριστώ !