O ηλικιωμένος μπαμπάς μου "φωνάζει"
Ανοίγω αυτό το θέμα γιατί δεν ξέρω πού αλλού να απευθυνθώ εκτός από ψυχίατρο φυσικά που είναι η επόμενη κίνηση.
Ο μπαμπάς μου όταν κάθεται στην καρέκλα, μόνος και σκέφτεται ή όταν είναι ξαπλωμένος στο κρεβάτι, πού και πού, βγάζει κάτι σαν άναρθρες κραυγές, ένα παρατεταμένο ααααα ή εεεεε σα να φωνάζει κάποιον...
Το πρόβλημα μου αφενός είναι ότι το κάνει πάρα πολύ συχνά, τού το λέω, έντονα μερικές φορές, τον μαλώνω κιόλας αλλά δεν σταματάει. Μου λέει ότι δεν μπορεί να το κόψει, κάτι τον πιέζει και νιώθει ότι έτσι το βγάζει από μέσα του. Δουλεύω σε άλλο δωμάτιο και πολλές φορές μέσα στη μέρα σταματάω τη δουλειά μου για να τού κάνω παρατήρηση. Αλλά δεν το σταματάει... Αυτό το παρατεταμένο εεεε με εκνευρίζει απίστευτα, γιατί νιώθω ότι πονάει πολύ, είναι πολύ στενοχωρημένος και το εκδηλώνει έτσι. Άλλες φορές όταν τού λέω "μπαμπά σταμάτα, δεν μπορώ να σε ακούω", ή αστειεύεται και το αρνείται, ή λέει ότι το συνήθισε και δεν μπορεί να το κόψει, σκέφτεται το παρελθόν και στενοχωριέται που τώρα πια δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα, βλέπει τα περιβόλια του παρατημένα και νιώθει άχρηστος, σκουπίδι.....
Αφετέρου το πρόβλημα έχει να κάνει με τη δική μου αντίδραση που δεν μπορώ να κατανοήσω.... φανταστείτε να είμαι συγκεντρωμένη και να διαβάζω και μες στην απόλυτη ησυχία να ακούω "εεεεεεε", σαν κάποιος να κραυγάζει με πόνο ψυχής, να "σκούζει"..... με τσαντίζει τρομερά τόσο που νιώθω την παρόρμηση να τον χτυπήσω...(και αυτό με τρομάζει σε μένα...). Αρκούμαι σε σκέτες παρατηρήσεις του τύπου "μπαμπά σταμάτα" αλλά και πάλι νιώθω άσχημα...
Τα Χριστούγεννα φέτος ήταν πάρα πολύ δύσκολα γιατί καθημερινά φώναζε πάρα πολύ, πάρα πολύ όμως. Το Πάσχα σκέφτηκα ότι ήταν καλύτερα να φύγουμε από το σπίτι, να μην θυμάται τα παλιά χρόνια, τη μαμά, κλπ και φύγαμε ένα 3ημερο με γκρουπ. Πέρασε όμορφα, χάρηκε πολύ αλλά αυτό που με προβλημάτισε εξαιρετικά ήταν ότι σε κάποιες φάσεις τον αντιλήφθηκα και πάλι να αρθρώνει αυτό το παρατεταμένο εεεεεε, χαμηλόφωνα βέβαια, χωρίς να γίνεται αντιληπτός από τους υπόλοιπους αλλά το έκανε. Τού έκανα παρατήρηση, μαζευόταν...
Ο πατέρας μου είναι 82 χρόνων, ένας άνθρωπος που μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν υπερδραστήριος, υπερεργατικός και πολυάσχολος.
Τώρα πια που καταβλήθηκε από την ηλικία του (πέρασε ένα ελαφρύ εγκεφαλικό το 2006 που δεν του άφησε έντονα ορατά σημάδια, επιπλέον χάσαμε τη μαμά με δύσκολο τρόπο, μετά από χειρουργείο που δεν πήγε καλά και ζήσαμε για 9 μήνες μέσα στα νοσοκομεία, μετά έμεινα χωρίς δουλειά με αποτέλεσμα να εξαρτώμαι οικονομικά από αυτόν και φοβάται για την εξέλιξη μου), πώς μπορώ να χειριστώ αυτή την κατάσταση χωρίς να τον μαλώνω ή να του επιβάλλομαι?
