Πολυκοσμια, κοσμος τρεχει, ολοι βιαζονται κατι να προλαβουν. Και οι ανθρωπινες σχεσεις παροδικες, ανουσιες, φτηνες, πολλες φορες ανυπαρκτες. Πολυ δυσκολο να σταματησω κι εγω τις σκεψεις μου... Τι να κανω, που να παω, πως να συμπεριφερθω; Ολοι λιγο πολυ κουβαλανε και κατι βαρυ μαζι τους, απλα δεν φαινεται τις περισσοτερες φορες. Σου δινουν την ψευδαισθηση της ευτυχιας και νιωθεις μονος. Βρισκομαι στο Αμβουργο αυτη τη στιγμη, σε ενα αρκετα κρυο περιβαλλον, συννεφιασμενο, μελαγχολικο. Προσπαθω ματαια να συγχρονισω εμενα με τους αλλους, αλλα δε μπορω. Κουραστηκα να πιεζω συνεχεια τον εαυτο μου. Και οταν αιαφορω και λεω' θα κανω ο,τι θελω εγω', τοτε ειμαι συνεχεια μονη. Ταξιδευω συχνα μονη, πλεον δε με ενοχλει και τοσο. Καποιος μου ειπε χθες οτι αν συνεχισω να ζω ετσι, πιθανον να καταληξω ολομοναχη και στη ζωη. Ισως να μην εχει και αδικο. Παει πολυς καιρος που καποιος ηταν διπλα μου, πλεον ολα γινονται για εναν. Φαγητο για εναν, καφες για εναν, υπνος για εναν. Ισως να ηθελα να κλαψω, αλλα τα ladose δεν σου αφηνουν και πολλα περιθωρια. Ανοστη ζωη, ανοστοι ανθρωποι, ανοστα ολα. Καθε μερα ελπιζω, ελπιζω οτι καποτε δε θα ειναι ετσι. Υπομονη λενε. Κουραγιο, θα περασει. Ομως εγω κουραστηκα παρα πολυ ηδη.
