Κοινωνικες σχεσεις

Δυστηχως οι περισσοτεροι βιωνουμε τις κοινωνικες επαφες με ''τρομο'' ειδικα ατομα που γνωριζουν το προβλημα μας εξ αρχης, δικαιολογημενα κραταμε μια αμυντικη σταση με το φοβο μην πληγωθουμε.Εχω πληγωθει αρκετες φορες στο παρελθον, απο λογια σε βαρος της ασθενειας μου, ισως να το εκαναν ασυνειδητα και απο αγνοια, μη γνωριζωντας σαφως πως ειναι να εισαι ψυχικα ασθενης.

Παλιοτερα δεν εδινα τοση σημασια, απεναντιας ειχα και μια αυτοσαρκαστικη διαθεση γυρω απο το προβλημα σαν μια εκουσια αμυνα του μηχανισμου μου.

Τωρα ομως επεσαν οι αμυνες επεσαν ολα και νιωθω πιο ευαλωτος και εχω κλειστει περισσοτερο στον εαυτο μου, φτιαχνοντας ενα κουκουλι προστασιας γυρω μου.

Ισως γιατι οι τωρινες σχεσεις μου εκαναν το κυκλο τους, δεν αισθανομαι τον ιδιο ενθουσιασμο που ειχα παλιοτερα, και ειμαι εκει σαν μην ειμαι στην ουσια!.

Δεν ξερω πως το αντιλαμβανεστε, αλλα θα ηθελα να ακουσω δικες σας προσεγγισεις γυρω απο το θεμα και την εμπειρια σας με τις κοινωνικες σας επαφες!!!.

Ειναι προπαντων βασικα τι εικονα δινεις εσυ στους αλλους στο πως θα σου συμπεριφερθουν..
Απο σενα εξαρταται φιλε μου..
Αμα τους δινεις την εντυπωση του ''κακομοιρη'', π εχει κατι π δν ειναι ''καλο'', που φοβαται, τοτε πιθανον κ να πουν διαφορα..
Αμα δωσεις την εντυπωση ατομου δυναμικου, π ξερει τι του γινεται, π δν νιωθει κομπλεξ με οτιδηποτε, π εχει χιουμορ κ αυτοσαρκασμο (ακομα κ για το προβλημα, ναι), τοτε δυσκολα να πει καποιος κατι..
Φυσικα παιζουν ρολο κ τα ατομα στα οποια θα πεσεις..
Ποσο ανοιχτομυαλα ή οχι ειναι, τι βιωματα εχουν, ποιες ειναι οι παγιωμενες αποψεις τους (ξερεις ολοι για καθε θεμα εχουμε καποιες de facto αποψεις, ηδη εδραιωμενες προτου επαναπροσδιορισουμε κτλ), πιθανον να μν θελουν να σε κανουν παρεα για αλλους λογους κ να προφασιζονται οτι ειναι λογω της παθησης κτλ..
Συνηθως με ομοιοπαθεις συννενοεισαι καλυτερα.. επειδη μπορουν να νιωσουν μεγαλυτερη ενσυναισθηση..
Απο κει κ περα δν χρειαζεται να ανοιγεσαι στον πρωτο τυχοντα κ να λες το θεμα σου, περιμενε λιγο ωστε να δεις αν ο αλλος ειναι ατομο εμπιστοσυνης... κ επειτα δν ειναι κατι τραγικο, κ εμενα προσωπικα μ ακουγεται εντελως αδιαφορο, υπαρχουν 10000 πραγματα να συζητησεις με καποιον περα απο το προβλημα σας, ασε π κατανταει βαρετο να αναμασας τα ιδια κ να μιλας για ασθενειες συνεχεια...

Συμφωνω οτι ειναι τι εικονα δειχνει ο καθενας μας, αντανακλασεις του εαυτου μας ειμαστε απεναντι στους αλλους.

Μερικες φορες οταν εχω μια ουδετερη σταση εαυτου χωρις πολλους συναισθηματισμους και χωρις καμια εικονα στο μυαλο και προκαταλειψη απεναντι στους αλλους, τοτε ειναι τα πραγματα ηρεμα και γαληνια και κυλουν ομορφα και ωραια οι συναναστροφες!.

Τότε προσπάθησε να κάνεις τα πάντα με το δεύτερο τρόπο. Θα περάσει και αυτή η φάση. Τι ακριβώς έχεις;

Σιγουρα θα περασει, δεν ειναι τιποτα, απλως κλειστηκα στον εαυτο μου λιγο παραπανω απ οτι επρεπε!.

Συζητουσα μ ενα φιλο μου πριν και μου ελεγε πρεπει να χουμε διψα για ζωη, να ειμαστε σε μια εγρηγορση.

Καλα ολα αυτα, αλλα εδω οι μερες περνανε σα χελωνες νεκρες, εδω το τωρα ζητιανευει λιγη πικρα απο χτες.

Θελω να πω η απραξια μου για οτιδηποτε, μου βαζει περιεργες σκεψεις και δεν αφηνομαι στη ροη των πραγματων.

Μπα δεν περιμενω πια θαυματα, η τα θαυματα τα δημιουργουμε εμεις?..και μη μου πειτε την ''καραμελα'' βρισκονται στα απλα πραγματα της καθημερινοτητας μας..ποια καθημερινοτητα? ..αστην να παει και αυτη στο βροντο...κουραστηκα..

Ψέμματα και υποκρισια...τίποτα το καινουριο δηλαδή....
Πάμε....
Lacrymosa εχεις πει ποτε σε καποιον αντρα οτι δεν αισθανεσαι καλα και σου εχει πει "πανε χεσε, δεν θα ασχοληθω μαζι σου" ?
Γιατί εγώ πιστευω πως σαν γυναικα οι περισσοτεροι θα ηθελαν να σε "παρηγορίσουν". Εκτος και αν γινεσαι υστερικη η τρομακτικη και φοβιζεις τους αλλους.

Σάκη δεν παίζει κανένα ρόλο το τι βγάζεις στον κόσμο και ασε τους άλλους να λένε. Μιλάνε για γενικότητες...για ανθρώπους. Αν σε ενδιαφέρει για τον εαυτό σου τότε η μόνη αλήθεια είναι οτι τα πάντα εξαρτώνται απο τον συνομιλητή σου. Αν δε σε γουστάρει θα σου καταλογήσει οτι θέλει εκείνος. Αν γελάς θα σε πει γελιο, αν κλαις θα σε πει κακομοίρη. Αν ο άλλος θελει να εισαι διπλα του τοτε θα ειναι εκει οτι και αν κανεις.
Εγώ αν ο αλλος γελά θα τον πω χαρούμενο και θα γελασω μαζι του, αν κλαιει θα τον πω λυπημενο και θα κλαψω μαζι του και θα θελω να ειμαι εκει για αυτον. Αλλά εγώ δεν μιλάω για γενικότητες και για ανθρώπους.
Όσο για το αν οι "ομοιοπαθεις" μπορουν να σε καταλαβουν καλυτερα...μπα..
Έχω πχ εχω υπόψη ατομα που εχω γνωρισει να λενε πως εχουν περασει πολυ ασχημα οι ιδιοι και να θελουν να ξεφορτωθουν τον τοτε συντροφο τους γιατι δεν ενιωθε καλα ο ιδιος και κυλουσε στην καταθλιψη. Η δικαιολογια?
"Εγω τα περασα αυτα.....τωρα πρεπει να ζησω". Για τα πάντα υπαρχει μια δικαιολογια.

Αν αποδέχεσαι την ταυτότητα και το ρόλο του ασθενή, τότε δύσκολα ο άλλος θα σε αντιμετωπίσει ισότιμα. Και με αυτό δεν εννοώ πως υπάρχει ισότητα, γιατί αυτό είναι ένας μύθος, καθώς είναι τόσες οι κλίμακες και οι περιπτώσεις και οι διαφορετικότητες, εννοώ πως το να σου φορέσεις αυτή την ταυτότητα, που έχει κι αυτή φτιαχτεί και κουβαλάει τα νοήματα που της δίνει το περιβάλλον, τότε κατά κάποιον τρόπο σε αδικείς και ετεροκαθορίζεσαι. Οπότε θα σου έλεγα πως το ασθενής και το υγιής χρειάζονται ένα καλό ξεσκόνισμα, και οσο για τις ανθρώπινες σχέσεις που τυχαινει αυτό τον καιρό να είναι λιγότερες, δεν είναι καλό ούτε κακό. Είναι αυτό που εσύ το φτιάχνεις. Μπορείς να το δεις ως θετικό, ως αρνητικό, και ως ουδέτερο. Το ουδέτερο είναι για μένα ο καλύτερος τρόπος να βλέπεις.

Tomhet τα λες απλα και ξεκαθαρα, εκει ειναι η ουσια, και ετσι καλο θα ηταν να βλεπαμε τα πραγματα, στις σχεσεις μεταξυ μας με αμεσοτητα και ειλικρινεια με ζεστη καρδια χωρις μασκες και προσωπεια....Confide προσπαθω οσο το μεγιστο δυνατον να μη με οριζει καμια αρρωστεια, αλλα ανθρωπος ειμαι και μερικες φορες λυγιζω...οχι τοσο πολυ απο τις γνωμες - προσβολες τους, αλλα απο την γενικοτερη αναισθησια τους...οχι δεν κατηγορω..μπορει να μην εχουν καμια σκοπημοτητα..πολυ απλα να ειναι λογω αγνοιας...

Σάκη, καταλαβαίνω, η ανθρώπινη βλακεία είναι ανίκητη.