Καλησπερα για αλλη μια φορα αγαπητα μου μελη, καιρο εχουμε να τα πουμε, αν κι εγω παρακολουθω τις συζητησεις σας. Ο χρονος που περναω μπροστα την οθονη ειναι μαλλον περισσοτερος απο τον φυσιολογικο, αλλα βλεπετε, δεν εμεινε και τιποτε αλλο για παρηγορια. Βρισκομαι εκτος Ελλαδος και θελω να γυρισω πισω. Τοσο απλο. Ακουγεται ισως χαζο, για πολλους δε θεωρειται καν προβλημα, για μενα ομως εγινε κατα την πορεια. Ειμαι αρκετα μοναχικος ανθρωπος ετσι κι αλλιως..μαλλον δεν ειμαι, ΕΓΙΝΑ, απο τοτε που αρρωστησα απο αυτη την ασχημη νοσο που λεγεται καταθλιψη. Κατα καιρους παιρνω τα πανω μου, κυριως οταν συνειδητοποιω την αξια μου, ωστοσο αισθανομαι και ειμαι πολυ μονη. Οι γονεις μου ηταν Ελληνες ομογενεις που γνωριστηκαν στην Ελλαδα και αφου ερωτευτηκαν, επεστρεψαν στις ριζες τους. Μεγαλωσαμε αρκετα διαπολιτισμικα, ομως παντα αγαπωντας την Ελλαδα. Ειμαι πολυ περηφανη που καταγομαι απο αυτη τη χωρα. Και ναι, γνωριζω τη διαφθορα, την εξαθλιωση, ολα τα αρνητικα της, που δεν ειναι λιγα. Ξερω ομως οτι οταν μπαινω στα μουσεια μας ανατριχιαζω, οταν διαβαζα για την ιστορια μας και τη γεννηση της δημοκρατιας ενιωθα και νιωθω περηφανη. Δε φανταζομουν οτι θα βιωνα τετοιο ρατσισμο λογω της καταγωγης μου. Με κουρασε ο αρνητισμος και η καχυποψια, και κυριως το δειχνω με το δαχτυλο ολα τα αρνητικα σας. Δεν εθελοτυφλω,ουτε βρισκομαι σε αρνηση, ξερω πολυ καλα τα ελαττωματα μας. Δεν παυει ομως να νιωθω βαθια συνδεδεμενη με το εθνος μας. Περιπου εδω και εναν χρονο λοιπον, ακουω πολλα και κυριως εισπραττω πολλα. Αλλος στη θεση μου μπορει να αδιαφορουσε πληρως, να μην εδινε καν σημασια. Εγω ομως δε μπορω. Το αποκορυφωμα ηρθε σημερα, σε ενα δειπνο με καποιους συμφοιτητες απο τα εντος εισαγωγικων πλουσια κρατη. Λεγανε λοιπον ποσο πισω ειμαστε σε ολα, οτι ποτε δε θα παμε μπροστα, οτι πως ειναι δυνατον να σχεδιαζουμε διακοπες και αλλα τετοια. Στο τελος μαλιστα λεγανε και για μενα διαφορα, του τυπου, ε η Ελληνιδα δε θα χει λεφτα για να πληρωσει το πιατο της και να τα γελια, και να οι ειρωνειες. Δε σας κρυβω οτι γυρισα σπιτι και εκλαψα. Γιατι αυτη η ιστορια γινεται καιρο κι εγω κουραστηκα να κατακρινομαι εξαιτιας της καταγωγης μου. Μπορει να εχουν χρηματα και οργανωση, τους λειπει ομως κατι πολυ πιο σημαντικο, η ανθρωπια. Θελω να γυρισω πισω, να προσπαθησω και ας αποτυχω. Τουλαχιστον θα εχω κοντα μου την οικογενεια μου, και καποια ατομα που ξερω οτι με αγαπανε. Ο πατερας μου μου εγραψε σημερα¨ο,τι και να γινει εγω να ξερεις οτι σε αγαπαω''.
Ηταν ο,τι πιο ομορφο διαβασα τον τελευταιο χρονο, και ας διαβαζω σε ακριβες και οργανωμενες βιβλιοθηκες.