Φοβαται κατι ή απλα δεν με θελει;
Well... ειπα να ξεκινησω και να γραψω μια ιστορια 1,5 χρονου...
Πριν 2 χρονια και ενω βρισκομουν στα τελη μιας προβληματικης σχεσης γνωρισα εναν ενδιαφεροντα αντρα στο χωρο της δουλειας μου... ας πουμε. Ετυχε να συνεργαστουμε μαζι, μου αρεσε η παρεα του, κολησσαμε με τη μια που λενε αλλα μεχρι εκει. Εξαλλου εγω ημουν σε μια σχεση και σε δεν ειμαι απο τους ανθρωπους που για κανενα λογο δεν "τα φορανε" στο ετερον ημιση. 3 μηνες μετα η σχεση που ειχα τελειωσε ανορθοδοξα... και με καυγαδες ομηρικους. Τον πεταξα εξω απο το σπιτι που συζουσαμε και αυτο εγινε με τη βοηθεια του φιλου, ο οποιος μου σταθηκε κυριος τις πρωτες μερες. Δουλευαμε μαζι, γιατι εγω δεν ειχα τα ψυχικα αποθεματα, βγαιναμε μαζι, με γνωρισε στην παρεα του.
Απο την ωρα που χωρισα, υπηρχε διακριτικο φλερτ εκ μερους του, το οποιο αποδεχομουν ευχαριστα. Να μην τα πολυλογω... ξεκινησε μια σχεση, με δικη μου την πρωτη κινηση και με την συμφωνια και απο τις δυο πλευρες... οτι απλα περναμε καλα. Ημουν συμφωνη με αυτο γιατι δεν ηθελα αμαρτιες προηγουμενων να παιδευουσι τους επομενους.
Περασαν οι μηνες και το παθος ολο και φουντωνε. Επρεπε να φυγει ομως για ενα χρονο απο την πολη που ζουσαμε. Εκεινο τον καιρο δεν μπορω να πω οτι ενιωθα ερωτευμενη. Απλα κατι σαν μαγνητης με τραβουσε κοντα του ολο και πιο δυνατα. Εφυγε και η επικοινωνια μας ηταν καθημερινη. Ηταν το στηριγμα μου σε ολες τις δυσκολες καταστασεις... και ημουν το δικο του, συμφωνα με τα λεγομενα του.
Λιγους μηνες μετα, αρχισα να αναρρωτιεμαι για το τι νιωθω γι'αυτον τον ανθρωπο. Μηπως ημουν ερωτευμενη και δεν ηθελα να το παραδεχτω; Μετα απο μηνες αναζητησης ενα βραδυ ξεστομισα τη βαρια κουβεντα... "σ'αγαπω". Δεν ξερω πως μου ηρθε... δεν ξερω γιατι το ειπα... εκεινη την ωρα αυτο ενιωθα.... και συνεχιζω να νιωθω 6 μηνες μετα.
Μεσα σε ολο αυτο το διαστημα που ελειπε βρισκομασταν. Χαλαρα παντα. Σταματησαμε ομως να βγαινουμε μαζι. Οταν του ζηταω πως πρεπει να ξεκαθαρισει τη θεση του γιατι ειναι ταλαιπωρια να βρισκομαι με το αντικειμενο του ερωτα μου μια φορα τη βδομαδα και αυτο στα κρυφα... καθεται λες και τον εχω στησει στον τοιχο και παω να τον πυροβολησω. Του λεω οτι δεν θα παθω τιποτα αν μου πει, οτι δεν με θελει... και κλαιει σα μικρο παιδι.
Αφου μετα απο μηνες, δεν ειδα καμμια αλλαγη στη συμπεριφορα του, παρα μονο το να επιμενει να αποφευγει οποιαδηποτε δημοσια εμφανιση μαζι μου, ακομα και για ενα ποτο οι δυο μας , εκανα προσπαθειες να ξεκολησσω απο αυτον. Το αποτελεσμα ηταν να βρισκομαστε και οι δυο να κλαιμε αγκαλια και το παθος να φουντωνει.
Ειμαι παραλογη ζητωντας του περισσοτερα; Αν δεν μπορει να τα δωσει, γιατι καθε φορα που παω να φυγω απο αυτη τη σχεση με κραταει; Προσπαθησα να κανω μια αλλη σχεση, πιο normal... το αποτελεσμα ηταν, μολις οι επαφες πηγαν να γινουν πιο στενες να αηδιασω με τον εαυτο μου.
Ενιωσα τυψεις οτι τον απατησα και γυρισα να του το πω, ζητωντας του ταυτοχρονα να φυγει απο κοντα μου γιατι θα καταστραφουμε... Εκει που περιμενα να φυγει... με παιρνει αγκαλια λεγοντας "ειμαι μαλακας" και με χαιδευε κλαιγοντας.
Ειλικρινα δεν μπορω να καταλαβω τιποτα πια.
Παραδεχομαι οτι ειμαι ερωτευμενη μαζι του αλλα αυτη η ιστορια του κρυφου... με κουραζει. Με κουραζει που παντα βρισκομαστε οταν αυτος το επιδιωκει. Απορω με τον εαυτο μου γιατι στα 10 χρονια ενεργης σεξουαλικης ζωης δεν ειχα νιωσει τετοια συναισθηματα. Ισως γιατι ερωτευομουν πιο ανωριμα... πιο ρηχα. Αυτο ηρθε αλλιως... Τον θαυμαζα, τον θεωρω εξυπνο, ευστροφο και με απιστευτο humor.
Φοβαμαι οτι εχω χασει τον ελεγχο του εαυτου μου και προσπαθω να τον ανακτησω... με καμμια επιτυχια μεχρι τωρα.
Απο την αλλη, οι στιγμες μαζι του... ειναι τοσο διαφορετικες απο οτι εχω ζησει. Τα ματια του, η συμπεριφορα του οταν ειναι μαζι μου ειναι σα να ουρλιαζουν "σ'αγαπω" αλλα απο την αλλη... Μηπως μονο εγω βλεπω κατι τετοιο; Μηπως ειναι ιδεα μου... ή το ονειρο που θα ηθελα να γινει πραγματικοτητα;
