Φοβάμαι οτι θα έχω για πάντα κατάθλιψη..
Καλησπέρα σας....αν και καινούρια στο forum, έχω ήδη διαβάσει κάποια θέματα για την κατάθλιψη, δεν ξέρω αν είναι κακό που ανοίγω καινούριο θέμα, όμως θα ήθελα τη συμβουλή σας.Είμαι 19 χρονών και ο μεγάλος μου αδερφός πριν λίγα χρόνια είχε περάσει βαριά κατάθλιψη, σήμερα έχει βελτιωθεί πάρα πολύ και συνεχίζει κανονικά τη ζωή του..Εγώ πάντα φοβόμουν μην 'πάθω' το ίδιο, έτσι, όταν πριν απο 6 μήνες άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα σημάδια, πολύ αραια, πχ μια φορά το δίμηνο ένιωθα άσχημα, δεν αναγνώριζα τον εαυτο μου και ήθελα να πάω μια βόλτα να ξεσκάσω, μου μπήκαν υποψίες, όμως δεν ήθελα να παραδεχτώ οτι μπορεί να είχα κάτι κι έτσι έβρισκα άλλους τρόπους να σηκώνω το ηθικό μου όταν ένιωθα άσχημα, πχ αγόρια, κλπ..Να μην τα πολυλογώ, άρχισαν να εμφανίζονται πιο συχνά οι στενχώριες μου, είχα χάσει το κεφι μου χωρίς να ξέρω τι φταίει, ώσπου μια μέρα ξέσπασα σε κλάμματα, κι εκεί κατάλαβα πως κάτι δεν πήγαινε καλά...Επισκεύτηκα ψυχολόγο, με βοήθησε μπορώ να πω αρκετά και σε θέματα αυτοπεποιήθησης, συνεχίζω ακόμα 1-2 φορές το μήνα και μέχρι στιγμής με έχει βοηθήσει...Ενώ αρχικά πανικοβαλλόμουν όταν με έπιαναν οι μαύρες μου, είχα αρχίσει να μη δίνω βαρύτητα στο πρόβλημα και να μην αγχώνομαι όταν δεν ήμουν καλά, πάντα σκεφτόμουν στις μαύρες μου οτι δεν είναι τα πράγματα έτσι, οτι εγώ τα βλέπω άσχημα και με βοηθούσε, κρατούσα μια ισορροπία...Το πρόβλημά μου έιναι όμως ότι με πήρε πραγματικά απο κάτω όταν σταμάτησα το μπαλέτο, που από μικρή με θυμάμαι κάνω...Σιγά σιγά άρχισα να κουράζομαι, να νιώθω αδύναμη με το που ξύπναγα, πόσο μάλλον να πρέπει να ανταπεξέλθω και στο βαρύ πρόγραμμα, στις πρόβες για την παράσταση που χρόνια περίμενα, ώσπου με έπιασε κρίση πανικου κι από τότε σταμάτησα το μπαλέτο..Από τότε έχω απογοητευτεί με τον εαυτό μυο και φοβάμαι οτι δε θα μπορέσω να ξανακάνω χορό, γιατί θα με πιάσουν τα κλάμματα αν ξανακάνω μάθημα...Ενώ πάντα μου άρεσε και με ηρεμούσε, τώρα έχει γίνει ο φόβος και ο τρόμος μου..και το χειρότερο είναι οτι μου λείπει και στενοχωριέμαι που το παράτησα..Μου λείπει ο παλιός μου εαυτός που χαιρόταν και με τα πιο ασήμαντα πράγματα, που ήμουν αυθόρμητη, γεμάτη ενέργεια...Συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο, απλώς θα ήθελα όσοι έχετε περάσει την ίδια φάση, να με συμβουλέψετε..ακούεται λίγο ανώριμο αυτό, αφού κάθε άτομο είναι διαφορετικό, αλλά πιστεύετε πως άργησα να το αντιμετωπίσω? Δεν έχω συζητήει για φαρμακευτική αγωγή με το θεραπευτή μου, δε μου έχει προτείνει κάτι προς το παρόν...Όταν καταφέρνω να κάνω κάποια πρόοδο, κρατάει για 3 μέρες, άντε μια βδομάδα το πολύ και μετά πάλι τα ίδια..το ξέρω πως όλα είναι στο μυαλό, απλώς απογοητεύομαι...Πιστεύετε πως μπορεί να φύγει μια και καλή αυτό??
