προσπάθεια για το τίποτα...

Γεια σας.
Εχω περάσει στο παρελθόν αρκετά σοβαρή κατάθλιψη και αγχώδη διαταραχή.Ταλαιπωρήθηκα πολύ αλλά κατάφερα να το αντιμετωπίσω ως ένα βαθμό και να φτάσω τώρα πλέον να είμαι καλύτερα,με τη βοήθεια φαρμάκων και ψυχοθεραπείας.Το θέμα όμως είναι ότι έχω μείνει πολύ πίσω στη ζωή μου εξαιτίας αυτής της κατάστασης και αυτό υπάρχει συνέχεια στο μυαλό μου και με απογοητεύει τόσο πολύ σε σημείο να σκέφτομαι "και τι έγινε που τώρα είμαι καλύτερα και μπορώ να είμαι λειτουργική?τόση προσπάθεια για να φτάσω να μπορώ να κάνω τα απλά πράγματα που όλοι οι άλλοι κάνουν χωρίς κόπο".Ο γιατρός μου λέει να μην συγκρίνω με τους άλλους ανθρώπους αλλά να συγκρίνω με το πώς ήμουν παλιότερα που ήμουν χάλια και να χαίρομαι που είμαι καλύτερα.Δεν μπορώ όμως.Συνεχώς βλέπω φίλες/γνωστές που έχουν προχωρήσει στη ζωή τους,έχουν τη δουλειά τους,έχουν κάνει οικογένεια,ενώ εγώ τίποτα..Και με πιάνει απελπισία. :(

Καλησπέρα Κορινα.Γιατί πόσο είσαι και νομίζεις σε πήραν τα χρόνια?Εντάξει είναι δεκτο ότι θεωρείς ότι έχασες καποια χρόνια από τη ζωή σου.Αλλά δε γινόταν αλλιώς,έπρεπε να λύσεις καποια προβλήματα που είχες με εσένα.Όπως κι εγώ με έμένα.Κι εγώ το έχω περάσει αυτό και νομίζω πως το περνάω ακόμη.Αλλά δε θα μπω στη διαδικασία τώρα να με αγχωσει το ότι έμεινα στάσιμος ενω οι άλλοι προχωρησαν.Δεν υπάρχει λογος ειδικά όταν βγαινεις σιγα σιγά από μια δύσκολη περίοδο της ζωής σου.Δεν ειναι παρηγοριά και δε το λεω γι αυτο αλλά να χαίρεσαι που σιγα σιγά γίνεσαι καλύτερα και βρισκεις τον ευατό σου.Ολα θα έρθουν σιγά σιγά....Οπότε το προσπαθεια για το τιποτα δεν το υιοθετώ.Εκανες πολλα πραγματα για τον ευατό σου...Απλα χρειαζεται χρονος

Είμαι 28 χρονών.Τα καλύτερα μου χρόνια πέρασαν μέσα στην κατάθλιψη και τον φόβο.Αυτό το σιγά σιγά που λες είναι που με αγχώνει..Οτι όλα σε μένα γίνονται υπερβολικά σιγά σιγά.
Σήμερα το πρωί συνάντησα τυχαία στο δρόμο μια παλιά μου φίλη που είχα να τη δω χρόνια και την είδα με το μωράκι της στο καρότσι.Ζήλεψα τόσο πολύ.Από κείνη την ώρα είμαι πολύ πεσμένη ψυχολογικά.

Quote:

---

Originally Posted by Korina12

Είμαι 28 χρονών.Τα καλύτερα μου χρόνια πέρασαν μέσα στην κατάθλιψη και τον φόβο.Αυτό το σιγά σιγά που λες είναι που με αγχώνει..Οτι όλα σε μένα γίνονται υπερβολικά σιγά σιγά.
Σήμερα το πρωί συνάντησα τυχαία στο δρόμο μια παλιά μου φίλη που είχα να τη δω χρόνια και την είδα με το μωράκι της στο καρότσι.Ζήλεψα τόσο πολύ.Από κείνη την ώρα είμαι πολύ πεσμένη ψυχολογικά.

---

Γιατί?Θα ήθελες να χεις οικογένεια δηλαδή?Οχι δεν πέρασαν τα καλύτερα σου χρόνια.Είσαι νέος άνθρωπος ακόμη...!!!Όταν λέω σιγά σιγά,εννοώ μην πιέζεις τον ευατό σου άδικα.Είχες πρόβλημα κι έπρεπε να το λυσεις.Μην φορτώνεσαι τώρα καταστάσεις που σου δημιουργήσουν παλι πρόβλημα.

Ναι θα'θελα να χω κάνει οικογένεια.Αλλά έτσι όπως με κόβω..χλωμό το βλέπω.

...κορίνα μου θυμισες ένα στάτους που διάβασα φεις: "συνάντησα μια συμμαθητρια μου. κρατούσε παιδί κρατούσα τυρόπιτα" :ΡΡΡ
Είσαι πάρα πολύ μικρή για να εχεις ανασφάλεια ότι δεν θα κάνεις οικογένεια. Αν το θέλεις, η ζωη θα σε οδηγήσει προς τα εκεί γιατί το πηδάλιο το κρατάς εσύ.
Οσον αφορά στα χρόνια που πιστεύεις ότι έχασες με τα θέματα της υγείας σου, πρέπει να το δεις από την άλλη πλευρά.
Δεν έχασες τίποτα, παρά κέρδισες τον εαυτό σου.

Quote:

---

Originally Posted by Korina12

Ναι θα'θελα να χω κάνει οικογένεια.Αλλά έτσι όπως με κόβω..χλωμό το βλέπω.

---

Ηρεμησε και συνέχισε ψύχραιμα ....

Quote:

---

Originally Posted by Θεοφανία

...κορίνα μου θυμισες ένα στάτους που διάβασα φεις: "συνάντησα μια συμμαθητρια μου. κρατούσε παιδί κρατούσα τυρόπιτα" :ΡΡΡ
Είσαι πάρα πολύ μικρή για να εχεις ανασφάλεια ότι δεν θα κάνεις οικογένεια. Αν το θέλεις, η ζωη θα σε οδηγήσει προς τα εκεί γιατί το πηδάλιο το κρατάς εσύ.
Οσον αφορά στα χρόνια που πιστεύεις ότι έχασες με τα θέματα της υγείας σου, πρέπει να το δεις από την άλλη πλευρά.
Δεν έχασες τίποτα, παρά κέρδισες τον εαυτό σου.

---

ΒΑΣΑΝΙΖΟΜΑΙ?? χεχεχεχε...........

χαχαχαχα Θεοφανία ακριβώς!Το είδα κι εγώ αυτό το status και λέω μου ταιριάζει απόλυτα!

Πάντως, αυτό που συχνά πιστεύουμε ότι οι 'άλλοι' είναι χαρούμενοι, πετυχαίνουν ωρίς κόπο, δεν 'χάνουν' χρόνο, δεν έχουν 'βεβαρημένο' παρελθόν κλπ, είναι απλά αυταπάτες Κορίνα μου. Όλοι οι άνθρωποι περνάνε στενοχώριες και δυσκολίες, όλοι κολλάνε σε προβληματικές πτυχές του εαυτού τους ή σε προβληματικές καταστάσεις για κάποιο διάστημα, όλοι μερικές φορές αμφιβάλλουν για την πορεία της ζωής τους... Μην βγάζεις συμπεράσματα από μια εικόνα ή ένα 'στιγμιότυπο' (όπως η σκηνή με τη φίλη σου και το καροτσάκι του μωρού). Ξέρεις, αν συζητήσεις λίγο πιο βαθιά με τους συνανθρώπους σου, θα δεις ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι 'απλά' πάντοτε. Εστίασε σε αυτά που θέλεις να πετύχεις, να ζήσεις, να ανακαλύψεις από δω και μπρος και βασίσου στα όσα ανέπτυξες αυτά τα χρόνια, όχι στα όσα 'έχασες' :)

Να'σαι καλά Μαρίνα μου.Το προσπαθώ να μην αφήνω τέτοιες σκέψεις να με ρίχνουν αλλά μερικές φορές δεν τα καταφέρνω.
Ξέρω ότι όλοι έχουν τα προβλήματά τους και για τους περισσότερους δεν είναι όλα ρόδινα στη ζωή τους αλλά είναι φορές που ζηλεύω ακόμη και προβλήματα άλλων..Από την άποψη ότι τα προβλήματα που έχουν οι περισσότεροι είναι πιο πραγματικά προβλήματα,της καθημερινότητας..δουλειάς,� �χέσεων,οικονομικά κλπ.Στεναχωριούνται/αγχώνονται για θέματα υπαρκτά.Ενώ το δικό μου βασικό πρόβλημα είναι ένα κενό,ένας φόβος γενικότερος..Πριν κάποιους μήνες είχα κάποια σχέση (για λίγο διάστημα) και όταν αυτή η σχέση τελείωσε με πείραξε κ στεναχωρέθηκα περισσότερο από ότι περίμενα.Αλλά ταυτόχρονα βαθιά μέσα μου ένιωθα και μια χαρά που είδα ότι έχω συναισθήματα κι ας μου προκάλεσαν τελικά στεναχώρια..Γιατί παλιότερα ότι σχέσεις έκανα ήταν σχεδόν με το ζόρι και δεν με έννοιαζε καθόλου όταν τελείωναν,ίσα ίσα χαιρόμουν κι όλας.

Θα σου γράψω αυτά που σκέφτομαι με μπλέ χαρακτήρες. Ελπίζω να μη σε πειράζει

Quote:

---

Originally Posted by Korina12

Γεια σας.
Εχω περάσει στο παρελθόν αρκετά σοβαρή κατάθλιψη και αγχώδη διαταραχή.Ταλαιπωρήθηκα πολύ αλλά κατάφερα να το αντιμετωπίσω ως ένα βαθμό και να φτάσω τώρα πλέον να είμαι καλύτερα,με τη βοήθεια φαρμάκων και ψυχοθεραπείας.
Ωραία, άρα ξέρεις πως γίνεται ακόμα και κάτι τόσο άσχημο όσο αυτά που έχεις περάσει να ξεπεραστούν. Αυτό λοιπόν που κρατάς είναι ότι έχεις καταφέρει μέχρι σήμερα. ΚΑι επομένω μπορείς να καταφέρεις πολύ περισσότερα αύριο.

Το θέμα όμως είναι ότι έχω μείνει πολύ πίσω στη ζωή μου εξαιτίας αυτής της κατάστασης και αυτό υπάρχει συνέχεια στο μυαλό μου και με απογοητεύει τόσο πολύ σε σημείο να σκέφτομαι "και τι έγινε που τώρα είμαι καλύτερα και μπορώ να είμαι λειτουργική?
Εδώ έχεις μπερδευτεί λίγο. Το ότι νομίζεις (γιατί αντικειμενικά στα 28 σου ΔΕΝ είσαι κάν πίσω, είσαι στο ξεκίνημα) πως έχεις μείνει πίσω και μάλιστα πολύ στη ζωή σου ή το ότι αυτό υπάρχει συνέχεια στο μυαλό σου και σε απογοητεύει και... και... και..... και.... και τελικά δεν αφήνεις τίποτα άλλο να μείνει μέσα στο μυαλό σου? Την απάντηση νομίζω πως την έχεις ήδη δώσει τώρα που διαβάζεις αυτά που σου γράφω. Το θέμα είναι πως αυτή την ερώτηση και την απάντηση να φέρνεις στο μυαλό σου
όταν απογοητεύεσαι, όταν νιώθεις άσχημα, όταν... όταν...

τόση προσπάθεια για να φτάσω να μπορώ να κάνω τα απλά πράγματα που όλοι οι άλλοι κάνουν χωρίς κόπο".
Είσαι σίγουρη πως υπάρχει κάποιος στην γή αυτή που κάνει κάτι χωρίς κόπο? Σίγουρη?????? Ε λοιπόν να ξέρεις πως ότι γίνεται χωρίς κόπο δεν έχει αξία. Δεν έχει απολύτως κανένα νόημα. Ο κόπος, ο ιδρώτας, η προσπάθεια να κερδίσεις κάτι είναι αυτό που δίνει νόημα στο ότι έχεις.

Ο γιατρός μου λέει να μην συγκρίνω με τους άλλους ανθρώπους αλλά να συγκρίνω με το πώς ήμουν παλιότερα που ήμουν χάλια και να χαίρομαι που είμαι καλύτερα.
Να τον ακούς τον γιατρό σου. :)

Δεν μπορώ όμως.
Χμ... αυτό το δεν μπορώ... οκ. Δεν μπορείς. Αλλά όχι σκέτο δεν μπορώ. Δεν μπορώ τώρα, δεν μπορούσα χτές, δεν μπορούσα πριν λίγο.
Για το αύριο μόνο αν είσαι φακίρης μπορείς να μιλήσεις.
Και βέβαια θα μου πείς ούτε το ότι θα μπορείς αύριο είσαι σίγουρη.
Ε τότε να διαλέξεις ότι από τα δύο νομίζεις ότι σε κάνει να πετύχεις κάτι όμορφο

Συνεχώς βλέπω φίλες/γνωστές που έχουν προχωρήσει στη ζωή τους,έχουν τη δουλειά τους,έχουν κάνει οικογένεια,ενώ εγώ τίποτα..
Τίποτα... άλλη μία λέξη. Μία λέξη που το πραγματικό της νόημα δεν υπάρχει καν. "Το τίποτα" και το "τα πάντα" φαντάζομαι το ξέρεις πως δεν νοούνται. Ε λοιπόν βγάλε αυτές τις δύο λέξεις από το μυαλό σου. Από την σκέψη σου. Και μετά πάρε και ένα κομμάτι χαρτί και γράψε το πόσα θέλεις να κάνεις......... Βάζω τελίτσες γιατί περιμένω να γράψεις το χαρτί που σου είπα..... Και άλλες τελίτσες.... Τώρα λοιπόν που τα έγραψες ξεκίνα να τα κάνεις.......... Τελίτσες γιατί περιμένω να ξεκινήσεις... ΑΑααααααααααα όχι όλα μαζί βρε..... Ενα ένα...... Αααααααααααα ούτε όλα μαζί να τα σκέφτεσαι...... Ενα ένα.... Όπως διάβασες και σε άλλα μυνήματα Σιγά Σιγά....

Και με πιάνει απελπισία. :
Πιάστην και εσύ. Τι νομίζεις. Η απελπισία δε σε φοβάται? Δε την τρομάζεις εσύ και οι δυνάμεις που έχεις? Δεν τρέμει μήπως την διώξεις? Πιάστην λοιπόν και χτύπα την κάτω σαν χταπόδι.
Καλημέρα
(

---

σε καταλαβαινω απολυτα. το ιδιο νιωθω κ γω. νιωθεις αισθημα κατωτεροτητας;

Ναι Στέφανε.Το νιώθω αρκετά.

Justme Σ'ευχαριστώ πολύ για το μήνυμα σου,ειλικρινά.Μάλλον θα πρέπει να το διαβάζω κάθε φορά που μου έρχονται μαύρες σκέψεις. ;)

Σκέψεις ατάκτως γραμμένες
.
.

Διαφορετικότητα - κατωτερότητα.
Αλλο το να έχω χτυπήσει το πόδι μου και να κουτσαίνω, και άλλο το να πιστεύω πως είμαι κουτσός.

Προβλήματα.
Δεν υπάρχουν "υπαρκτά" και "ανύπαρκτα" προβλήματα.
Μόνο προβλήματα που προσπαθώ να λύσω και προβλήματα που τα αφήνω να με καταπίνουν.

Τυρόπιτα.
Μία τυρόπιτα που την απολαμβάνει κάποιος είναι μία καλή αρχή για να απολαύσει και άλλα πράγματα.
Μία τυρόπιτα όμως που την τρώει μηχανικά και δεν αφήνει να τον πλημυρίσει η νοστιμιά της είναι σαν ένα βιβλίο που είχε άδειες σελίδες και όμως επέμενε να το διαβάσει.