Κατάθλιψη ή απλά μια φάση;

Καλησπέρα..Είμαι σε μία πολύ περίεργη φάση της ζωής μου, όμως ας τα πάρω από την αρχή. Είμαι 23 χρονών, 5 χρόνια σπούδαζα μακριά από το σπίτι μου και τώρα τελειώνω και έχω αρχίσει να μαζεύω για να φύγω και να επιστρέψω στο πατρικό μου. Είχα μία σχέση 3 χρόνια και χώρισα πριν 2 εβδομάδες, χωρίσαμε γιατί ένιωθα ότι δεν είμαι πια ερωτευμένη. Αυτήν είναι η ζωή μου τώρα. τα δεδομένα τουλάχιστον, όμως τα συναισθήματα είναι ενα απόλυτο καθόλου. Δεν νιώθω τίποτα, δεν νιώθω θλίψη που φευγω απο εδώ αλλά ούτε και χαρά, δεν νιωθω θλίψη που μετά από 3 χρόνια χώρισα με ένα άνθρωπο που αγάπησα πολύ αλλά ούτε και χαρά. Δεν μπορώ να νιώσω τίποτα. Έχω φρικτές αϋπνίες με αποτέλεσμα να κυκλοφορώ σαν το ζόμπι μέσα στο σπίτι, δεν μπορώ να κοιμηθώ παραπάνω από 2 ώρες και αυτές με δυσκολία. Δεν έχω διάθεση να καθαρίσω, να συγυρίσω το σπίτι μου. Έχει καταντήσει αχούρι αλλά κουράζομαι μόνο στην ιδέα να αρχίσω να καθαρίζω.. Τίποτα από αυτά που έκανα πριν δεν μπορώ πια να κάνω.. Δεν μπορώ να βγάλω συναισθήματα. Ούτε στην μητέρα μου δεν θέλω να μιλάω στο τηλέφωνο. Θέλω να νιώσω κάτι και ας είναι και θλίψη, οργή, πόνος ΚΑΤΙ...

Γεια σου σαν. Νιωθεις μηπως κατι σαν κενο που λεμε? Και ποτε αρχισες να αισθανεσαι ετσι?

Νιώθω το απόλυτο κενό..έχω σίγουρα καμιά εβδομάδα. Δεν ξέρω δεν μπορώ να υπολογίσω ακόμα και τις μέρες χανω.

Εσυ ελαβες την αποφαση να χωρισετε? Εαν ναι, πως αντεδρασε ο φιλος σου? Πως το πηρε?

Εγώ τ σκεφτόμουν αρκετό καιρό. Έγινε μία συζήτηση, ξεκάθαρη. Χωρίς να κρυβόμαστε και αποφασίσαμε να χωρίσουμε. Δεν τσακωθήκαμε, ακόμα αν χρειαστεί έχουμε επικοινωνία. Ο ίδιος,βέβαια, λέει ότι ήταν δική μου απόφασή γιατί αυτός μ'αγαπάει και θα μ'αγαπάει και ότι ποτέ δεν θα σκεφτόταν να χωρίσουμε. Όμως εγώ δεν μπορούσα να εκφράσω συναισθήματα, δεν ξέρω αν είχα. Πως γίνετε από την μία στιγμή στην άλλη να είσαι κενός; Πως γίνεται να μην μπορείς, να μην βρίσκεις την δύναμη να κάνεις πράγματα που έκανες καθημερινά;

Καλα δε νομιζω οτι ηταν ολα τελεια και ξαφνικα την αλλη μερα ξυπνησες χωρις να νιωθεις ερωτευμενη. Βαθμιαια φανταζομαι θα γινοταν αυτο, μεχρι που εφτασες σε ενα σταυροδρομι αποφασεων. Αφου λοιπον για σενα ειχε τελειωσει μεσα σου απο καιρο, πιστευω οτι το κενο που νιωθεις δε σχετιζεται με το χωρισμο. Αρα δεν εγινες κενη απο τη μια στιγμη στην αλλη, για το ερωτικο θεμα εννοω, θα δουμε για τα αλλα. Κατι αλλο, μηπως συγκατοικουσατε ή τουλαχιστον μενατε μαζι για διαστηματα?

Μέναμε μαζί κάποιες μέρες την εβδομάδα. 2 με 3 μέρες όχι περισσότερο. Όμως δεν νιώθω ότι μου λείπει, δεν νιώθω μοναξιά. Δεν με ενοχλεί που δεν είναι σπίτι. Όμως ούτε νιώθω ότι ελευθερώθηκα, ας πούμε. Αυτό το τίποτα κυριαρχεί παντού. Αδράνεια..

Πώς τα πας με την οικογένειά σου?

Καλημέρα.. 1-555-Confide με την οικογένεια μου τα πάμε καλά. Με την μαμά μου είμαστε πολύ δεμένες. Μιλούσαμε στο τηλέφωνο και 5 φορές κάθε μέρα, και τώρα δεν αντέχω να μιλήσουμε ούτε δευτερόλεπτο. Με τον πατέρα μου επίσης έχουμε πολύ καλή επικοινωνία.

πριν χωρίσετε πως ήταν η διαθεση σου?

ποιος ο λόγος που χωρισατε μετα από 3 χρονια σχεση?

το να πας πισω στους γονεις σου μετα τις σπουδες ειναι μια νεα αρχή, φρόντισε να ειναι καλή αρχή, ειναι βασικοτατο αυτο μιας και αποφασισες να πας πίσω. υπάρχουν οι προϋποθεσεις γι αυτο? πχ επαγγελματική αποκατασταση ή τελως πάντων μια καλή δουλιτσα, φιλοι, χόμπι.
πάντως μετα απο ενα χωρισμό υπάρχει ειτε ερωτική απογοήτευση και πόνος ειτε αισθημα ότι στη ζωη μας υπαρχει κενο. το δευτερο μαλλον δηλοί ότι δεν ήταν ο μεγαλος μας έρωτας ούτε ο ανθρωπος μας στη ζωη κι ουτε μετανιωσαμε που τελικα χωρισαμε. το κενο αντικαθίστατε με καινουργια σχεση ή υποκαθιστατε με άλλα πραγματα και δραστηριοτητες για να γεμιζει ο χρονος μας. το σιγουρο ειναι ότι δεν κλεινομαστε στον εαυτο μας και στο σπιτι επειδη αυτο οξύνει το οποιοδηποτε αισθημα μας βασανίζει.

ενα πραγμα δε μπωρω να καταλαβω οσες γνωστες εχω μου λενε αυτο ακριβως και μου δινουν την εντυπωση οτι βρισκονται σε εποχιακη καταθλιψη

...σαν, βρίσκεσαι στο σημείο γκρι που περνάμε όλοι μετά από ένα χωρισμό, ακόμη και αν δεν έχουμε πια συναισθήματα για τον πρώην σύντροφο.
Είναι αυτή η πικρία για τις καλές στιγμές που περάσατε, για τα συναισθήματα που βίωσες μαζί του, για ένα μικρό κομμάτι του εαυτού σου που θα μείνει για πάντα εκεί μαζί με τις αναμνήσεις τόσο της σχέσης, όσο και των φοιτητικών σου χρόνων.
Είναι αναποφευκτο να μη νιώθεις έτσι, αλλά μην αγχώνεσαι, δεν κρατά πολύ.
Είναι απόλυτα φυσιολογική αντίδραση στις αλλαγές που έγιναν :)

Το δευτερο.. (μια φαση δλδ) πιστευω.. προσπαθησε να μν αποκοπεις απο τις κοινωνικες σου συναναστροφες κ βρες κινητρα να κανεις πραγματα π σ αρεσουν.. θα σ γραφα κι αλλα ομως ψιλοβαριεμαι.. :p keep on :)

Εύχομαι απλά να περάσει... Ο καιρός θα δείξει..