Πρόβλημα απο το πουθενά (;)

Φοιτητής σε μια σχολή που πάλεψα και ήθελα όσο τίποτε άλλο να μπω. Και παρόλο που τελικά πέρασα σ' αυτήν με αρκετή δυσκολία (έδωσα 2 φορές πανελλήνιες για να περάσω) ενώ θα έπρεπε να ήμουν τρισευτυχισμένος και να μην με απασχολεί τίποτε άλλο πια... οι φοβίες καραδοκούν. Όλα ξεκίνησαν πριν 2,5 χρόνια. Αποφάσισα να πάω με λεωφορείο στην πόλη που σπούδαζε ο αδερφός μου για να τον δω. Να μείνω το σαββατοκύριακο και μετά να επιστρέψω. Πέρασε αρκετά καλά το σαββατοκύριακο μου και πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Στο δρόμο όμως έπρεπε να κατέβω οπωσδήποτε για τουαλέτα. Δεν άντεχα. Δυστυχώς όμως ο οδηγός δεν μου έκανε την χάρη και έπρεπε να περιμένω μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου. Στον δρόμο δεν άντεχα. Κόντεψα να σκάσω. Ήθελα να φύγω. Να τρέξω. Θα τρελαθώ. Από τότε και έπειτα όλα άλλαξαν. Κάθε φορά μου έμπαινα σε λεωφορείο είχα ένα έντονο άγχος φοβούμενος μην με ξαναπιάσει κάτι. Για έναν μήνα σχεδόν ταξίδευα κάθε φορά με αυτόν τον φόβο. Χωρίς να συμβαίνει τίποτα απλά κατεβαίνοντας στον προορισμό μου είχα μια έντονη τάση για αφόδευση. Περνώντας όμως ο καιρός το πρόβλημα άρχιζε να εμφανίζεται. Όχι πλέον μόνο στο λεωφορείο αλλά και όπου αλλού έπρεπε αν περιμένω να κάνω κάποια δουλειά χωρίς να έχω την δυνατότητα ανά πάσα στιγμή να τρέξω μακρυά προς τα εκεί που θέλω με έπιανε ένας φόβος, ένα άγχος, ένας πανικός, ζαλάδα, εξάντληση, πόνος χαμηλά στην κοιλιά και επιτακτική ανάγκη για αφόδευση. Τόσο επιτακτική που δεν μπορούσα να σταματήσω να πηγαίνω τουαλέτα άμα δεν άδειαζε τελείως το έντερό μου. Δυστυχώς αυτό πλέον μου έχει μεταφερθεί παντού. Με αποτέλεσμα να μην μπορώ να λειτουργήσω σαν φυσιολογικό άτομο. Πάω να γράψω εξετάσεις και σκέφτομαι μήπως με πιάσει η κοιλιά, ο πόνος, ο φόβος, η ανάγκη αφόδευσης και δεν μπορέσω να δώσω το μάθημα. Πάω να κάνω μια δουλειά το ίδιο. Πλέον δεν ταξιδεύω με λεωφορείο και γενικά ζω μια ζωή μέσα στον φόβο μην τρελαθώ απ' όλ' αυτά και πως θα μπορέσω να ζήσω έτσι μια ολόκληρη ζωή. Από σήμερα όμως αποφάσισα να πάω σε ψυχολόγο και ήδη άρχισα το ψάξιμο. Θα ήθελα να μου προτείνεται κάποιον στην Κομοτηνή άμα ξέρατε και επίσης να μου πείτε τί είναι αυτό που ου συμβαίνει και πως θα το διώξω από το κεφάλι μου. Έχω ελπίδες να το ξεπεράσω; Ευχαριστώ!

Καλησπερα αγαπητο μελος,Πιστευω προτου να πας σε ψυχολογο πρεπει να κανεις απαραιτητα τσεκ απ μηπως πασχεις απο ακρατεια επειδη γνωριζω παιδι στο σχολειο που επασχε κ τοτε το προβλημα σου ειναι οργανικο καθαρα,Τωρα ετσι κ δεν εχεις κατι σωματικα ειναι καθαρα ψυχολογικο θεμα αγχους επειδη επισης γνωριζω ανθρωπους που το παθαινουνε οταν δινουνε μαθημα,Επισης πρεπει να δεις αμα πασχεις απο καποια μορφη αγοραφοβιας στο λεωφορειο κ ολο αυτο σου το προκαλει το αγχος οτι εισαι σε κοσμο

Quote:

---

Originally Posted by μυσπ

Καλησπερα αγαπητο μελος,Πιστευω προτου να πας σε ψυχολογο πρεπει να κανεις απαραιτητα τσεκ απ μηπως πασχεις απο ακρατεια επειδη γνωριζω παιδι στο σχολειο που επασχε κ τοτε το προβλημα σου ειναι οργανικο καθαρα,Τωρα ετσι κ δεν εχεις κατι σωματικα ειναι καθαρα ψυχολογικο θεμα αγχους επειδη επισης γνωριζω ανθρωπους που το παθαινουνε οταν δινουνε μαθημα,Επισης πρεπει να δεις αμα πασχεις απο καποια μορφη αγοραφοβιας στο λεωφορειο κ ολο αυτο σου το προκαλει το αγχος οτι εισαι σε κοσμο

---

έχω καταλήξει ότι είναι σίγουρα κάτι ψυχολογικό.. Δεν είναι θέμα ακράτειας.. είναι θέμα επιγόντους αφόδευσης.. που προκαλειται από αγχος η φόβο.. και στο λεω αυτό γιατί.. πχ αμα με πιάσει τωρα για τον λόγο ότι αγχόθηκα και σε 2 λεπτα βρω έναν φίλο μου που χω να τον δω καιρό και αρχίζω να μιλάω μαζί του για το πως είναι.. θα μου περάσει όλο αυτό χωρίς να το καταλάβω καν.. τώρα είχα πάει σε έναν ψυχολόγο που μου διέγνωσε τα εξής (διαταραχή άγχους, φόβο του φόβου και αγοραφοβία αφόδευσης).. μου πε δεν είναι και τπτ το σοβαρό.. αλλα μου πρότεινε θεραπεία με φάρμακα γτ αυτός δεν αναλάμβανε ψυχοθεραπείες κι έτσι έφυγα.. όσον αφορά το λεωφορείο.. φοβάμαι μόνο τις μεγάλες διαδρομές.. χρησιμοποιώ κανονικά και χωρίς κανένα πρόβλημα το αστικό της σχολης μου με διαδρομή των 10 λεπτών και ούτε...

Φιλε σορρυ αλλα το θεμα σου ειναι λιγο του κωλου.. με την κυριολεκτικη εννοια κιολας.. χχαχαχαχα επεσα απο την καρεκλα καθως το διαβαζα :p ειλικρινα σου μιλαω δν εχω καμια προθεση να σε κοροιδεψω η να υποβαθμισω τη σοβαροτητα, απλα δν εχω ξανακουσει για κατι παρομοιο..
Οντοπικ κ επι του πρακτεου.. μπορει να ειναι κατι αναλογο με αυτο π παθαινουν πολλα παιδια στις πανελληνιες η οταν πανε σε ξενη πολη να σπουδασουν, που τους πεφτουν τα μαλλια απο το αγχος.. αρχικα κανουν χιλιες δυο εξετασεις μηπως προκειται για δερματικη νοσο οπως αλωπεκια, ψωριαση, δερματιτιδα κτλ, μεχρι να διαπιστωσουν οτι προκειται για αγχος! απιστευτο ε? κ εγω δν το πιστευα οτι μπορει να πεσουν σχεδον ολα τα μαλλια καποιου απο αγχος κ μονο, μεχρι π συναντησα περιπτωση ατομου κ πειστηκα! καπως ετσι κανω το συσχετισμο κ με το δικο σου θεμα.. μπορει η ταση για χεσιμο να οφειλεται κ σε παθολογικους παραγοντες, μπορει ομως να ειναι κ σωματοποιηση αγχους.. γι αυτο θα σου προτεινα πρωτα να κανεις πρωτα καποιες εξετασεις κ να επισκεφτεις κ εναν γαστρεντερολογο κ εναν παθολογο, προκειμενου να αποκλειστουν παθολογικες παραμετροι οπως καποιο γαστρεντερολογικο προβλημα, κ αν δν βρεθει κατι μετα πηγαινε κ σε εναν ψυχιατρο η ψυχολογο.. καλη λυση στο προβλημα σου ευχομαι κ μεχρι να λυθει εχε κ καμια πανα ακρατειας στην τσαντα σου! ξερω το χοντρυνα κ σορρυ, κρατα μονο τη μεσαια παραγραφο! :)

καταπιέστικες για τον βλάκα οδηγό, δεν υπερασπίστηκες το δικαίωμά σου σε μία φυσική σου ανάγκη. δηλαδή αν του έλεγες κοφτά, αν δε θες να χέσω μπροστά στο κάθισμά σου γελοίε, σταματάς στο επόμενο βενζινάδικο. Εσύ ήσουν εβγενικός, πιθανότατα κατάπιες την ανάγκη σου, πιέστηκες για να μη γίνεις <ορατός>, το σώμα σου τώρα, σου λέη μάλλον, πως είναι ορατό με άλλο τρόπο, οκ, το έντερο είναι τσακ μπαμ για το άγχος, υπάρχη μεγάλη σχέση, το έδεσες πως θα έχεις σόνει και καλά ζήτημα και νασουτο το ζήτημα. Δεν είναι και τραγικό, θα διορθωθή, μην καταπιέζεσαι για άλλους, σκέψου πως για σένα δεν σταμάτησε, γι αυτόν δε θα σταματούσε; αμ θα σταματούσε ο ηλίθιος.

Quote:

---

Originally Posted by 1-555-Confide

καταπιέστικες για τον βλάκα οδηγό, δεν υπερασπίστηκες το δικαίωμά σου σε μία φυσική σου ανάγκη. δηλαδή αν του έλεγες κοφτά, αν δε θες να χέσω μπροστά στο κάθισμά σου γελοίε, σταματάς στο επόμενο βενζινάδικο. Εσύ ήσουν εβγενικός, πιθανότατα κατάπιες την ανάγκη σου, πιέστηκες για να μη γίνεις <ορατός>, το σώμα σου τώρα, σου λέη μάλλον, πως είναι ορατό με άλλο τρόπο, οκ, το έντερο είναι τσακ μπαμ για το άγχος, υπάρχη μεγάλη σχέση, το έδεσες πως θα έχεις σόνει και καλά ζήτημα και νασουτο το ζήτημα. Δεν είναι και τραγικό, θα διορθωθή, μην καταπιέζεσαι για άλλους, σκέψου πως για σένα δεν σταμάτησε, γι αυτόν δε θα σταματούσε; αμ θα σταματούσε ο ηλίθιος.

---

σωστότατος!! Κάπως έτσι συνέβη. παλαιότερα πχ ειχα φοβία υπνου.. ειχα πιεί ένα απόγευμα καφε και καταφερα να κοιμιθώ 4 το πρωι ενω την επομένη είχα σχολείο.. και θυμάμαι ειχα αγχοθει μηπως ειμαι κουρασμενος και δεν ξυπνίσω.. από τοτε και για αρκετους μηνες δν μπορουσα να κοιμηθω τις καθημερινες.. σκεφτομουν μηπως δεν με πιασει ο ύπνος και ειμαι κουρασμενος το αλλο πρωι και δεν με επιανε πράγματι ο υπνος... αλλα το ξεπερασα ευκολα.. τωρα με ταλαιπωρεί 2,5 χρονια... αρκετες περιοδους που δεν εχω άγχος μου περναει αλλά σε εξεταστικές και αγχώδεις εργασίες ειναι προ των πυλών... βεβαια η ιδεα οτι στο μελλον οτι και να κανω θα χω το έντερο και την επιθυμία να πάω τουαλέτα δεν φεύγει σχεδον ποτέ από πάνω μου... και όλο αυτο με στενοχωρεί και με καθιστά "ανίκανο" να αναλάβω με σιγουριά ευθύνες... γι αυτο σκέφτικα να πάω σε ψυχολόγο.. φάρμακα δεν παίρνω για κανέναν λόγο... αλλά ο ψυχολόγος θα με βοηθήσει;

βασικα νομιζω στα υπεραστικα λεωφορεια (πχ για να πας Θεσσαλονικη/Λαρισα) υπαρχει τουαλετα ΜΕΣΑ στο λεωφορειο, ξερεις εκει π ανεβαινεις απο την πισω πορτα, βεβαια ορισμενοι οδηγοι απ ο,τι εχω ακουσει ξηλωνουν την τουαλετα κ βαζουν μεσα σκουπες, σφουγγαριστρες κτλ, ασε δε που σε διαδρομες μεγαλες κ πολυωρες οπως πχ Αθηνα-Θεσσαλονικη, ο οδηγος κανει ΠΑΝΤΑ 2 στασεις (απο κανα 20λεπτο την καθεμια ισα να κατουρησεις να πλυθεις να φας κατι κτλ), αν σε πιασει η αναγκη στο δρομο ΥΠΟΧΡΕΟΥΤΑΙ να σταματησει στο κοντινοτερο σημειο ωστε να παει καποιος επιβατης, κακως τον αφησες ετσι κ δν τον εκραξες η μετα να τον αναφερεις στο ΚΤΕΛ και σου αφησε αυτο το ψυχολογικο...

Quote:

---

Originally Posted by Bagit

έχω καταλήξει ότι είναι σίγουρα κάτι ψυχολογικό.. Δεν είναι θέμα ακράτειας.. είναι θέμα επιγόντους αφόδευσης.. που προκαλειται από αγχος η φόβο.. και στο λεω αυτό γιατί.. πχ αμα με πιάσει τωρα για τον λόγο ότι αγχόθηκα και σε 2 λεπτα βρω έναν φίλο μου που χω να τον δω καιρό και αρχίζω να μιλάω μαζί του για το πως είναι.. θα μου περάσει όλο αυτό χωρίς να το καταλάβω καν.. τώρα είχα πάει σε έναν ψυχολόγο που μου διέγνωσε τα εξής (διαταραχή άγχους, φόβο του φόβου και αγοραφοβία αφόδευσης).. μου πε δεν είναι και τπτ το σοβαρό.. αλλα μου πρότεινε θεραπεία με φάρμακα γτ αυτός δεν αναλάμβανε ψυχοθεραπείες κι έτσι έφυγα.. όσον αφορά το λεωφορείο.. φοβάμαι μόνο τις μεγάλες διαδρομές.. χρησιμοποιώ κανονικά και χωρίς κανένα πρόβλημα το αστικό της σχολης μου με διαδρομή των 10 λεπτών και ούτε...

---

Κ εγω αυτο πιστευω φιλε μου απλα θα το κοιταζες το θεμα της ακρατειας για να σου φυγει η αγωνια οτι κατι δεν παει καλα σωματικα ειναι ομως καθαρα ψυχολογικο

Quote:

---

Originally Posted by Bagit

...που μου διέγνωσε τα εξής διαταραχή άγχους, φόβο του φόβου και αγοραφοβία αφόδευσης

---

"Αγοραφοβία αφόδευσης". Να πας να τον ρωτήσεις την ηλιθιότητά του πώς θα την ονομάσεις? Αγοραφοβία ηλιθιότητας? Τέλος πάντων.
Θα σου πρότεινα ότι μια καλή λύση είναι να αποφεύγουμε να εκτεθούμε στο φόβο μας. Άνθρωποι είμαστε, με φόβους και αδυναμίες. Δηλαδή όποιος φοβάται το ύψος θα πρέπει κάθε μέρα να βγαίνει στα 50 μέτρα και να κοιτά κάτω? Όχι θα πεις. Μην ακολουθούμε την "κοινή λογική", η κοινή λογική αυτό θα "έλεγε". Το ίδιο να κάνεις και εσύ.

Θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω. Αν είχα φοβία μόνο στο να ξαναμπώ σε λεωφορείο θα τα απέφευγα, θα έπαιρνα δίπλωμα και όλα οκ. Αλλά δυστυχώς η φοβία δεν σταμάτησε εκεί. Πλέον κάθε φορά που βρίσκομαι σε μέρος που δεν ξέρω αν θα μπορέσω άμα μου ρθει η ανάγκη να πάω στην τουαλέτα θα πανικοβληθώ πάρα πολύ, θα έχω μια ανησυχία πάνω μου και τελικά θα είναι θέμα λίγων λεπτών να μου ρθει ανάγκη αφόδευσης. Και δυστυχώς δεν είναι θέμα αυτοσυγκράτησης... καθώς άμα δεν πάω το γρηγορότερο δυνατόν θα σκάσω.. άσε που πονάει το έντερό μου πάρα πολύ σαν να με σφάζουν. Πίστεψε με ούτε ο πόνος, ούτε ο φόβος που με πιάνει αντέχεται. Ούτε αντέχεται κάθε φορά πριν κάνω κάτι να σκέφτομαι μήπως με πιάσει το έντερο. Και δυστυχώς όλο αυτό μου χει δημιουργήσει ένα αρνητικό κλίμα. Πολλές φορές είμαι στενοχωρημένος και σκεφτικός. Γιατί δεν μπορώ να ζήσω όπως θέλω εγώ αλλά όπως θέλει αυτό. Άρα πρέπει να το αντιμετωπίσω.