ΣΟΣ!! Ο σύντροφος μου με ζηλεύει παρανοικά!!

Καλησπέρα σε όλους.... Αυτή τη στιγμή που σας γράφω είμαι πάρα πολύ ταραγμένη... Αιτία άλλος ένας καυγάς με τη σχέση μου...

Είμαστε μαζί κοντά ένα χρόνο... Είμαι η πρώτη του κοπέλα αν και είναι 28 ετών. Εγώ στα 24... Με πιο πολλές εμπειρίες, φυσιολογικές για την ηλικία μου. Όλα ξεκίνησαν πολύ ρομαντικά, ειδυλλιακά, σαν ταινία. Ταιριάξαμε απίστευτα από το πρώτο λεπτό. Περάσαμε μαζί δυσκολίες και δυσκολίες, στο τέλος συγκατοικήσαμε.

Από την αρχή ένοιωθα αυτό που λέμε ότι "θέλει να με τυλίξει", να μην με χάσει και να κάνει τα πάντα "πολύ γρήγορα" ώστε να είμαστε για πάντα μαζί. Αρχικά αυτό με κολάκευε...! Ο πρώτος υπαινιγμός για να συγκατοικήσουμε έγινε ήδη 2 εβδομάδες αφ' ότου ήμασταν μαζί και όταν είδε ότι ξαφνιάστηκα και ότι προσπαθούσα να μην του πώ "όχι" ή "ναι" καθώς ήταν πολύ νωρίς για να ξέρω αν θα μπορούσαμε να συμβιώσουμε θύμωσε. Αμφισβήτησε ότι τον αγαπώ και ότι θέλω να οδηγήσει κάπου σοβαρά η κατάσταση...
Τελικά το έφεραν έτσι οι συγκυρίες που έχασα τη δουλειά μου και τότε λόγω οικονομικών προβλημάτων κλπ. και αφού ήμασταν μαζί κάποιους μήνες ένιωσα πραγματικά ότι άξιζε τον κόπο να το προσπαθήσουμε και το επιθυμούσα κιόλας. Έτσι βρήκαμε το σπιτάκι μας... που με πολλές δυσκολίες καταφέρνουμε να το συντηρήσουμε καθώς εγώ είμαι ακόμη άνεργη.

Η συμπεριφορά του όμως είναι τόσο μα τόσο καταπιεστική. Πραγματικά δε βγάζω άκρη μαζί του. Τις προάλλες επειδή επισκέφτηκα την γενέτειρά μου για λίγε μέρες και ήμουν συνεχώς με σόγια κλπ. όλη μέρα χτύπαγε τα τηλέφωνα κι ας του είχα εξηγήσει ότι θα επικοινωνω όταν μπορώ εγώ τηλεφωνικώς -γιατι η φάση με την οικογένεια μου είναι περίεργη, δε ξέρουν για αυτον και ότι συγκατοικούμε. Τού έστελνα μνμ όμως για να ξέρει ότι είμαι καλά... Ε ώσπου μιλήσαμε στο τηλ. και με πήρε ο διάολος. Άρχισε να μου λέει ότι δεν έχω χρόνο γι αυτον γιατί είμαι με τον εραστή μου και ότι είμαι μαζί του και υποκρίνομαι γιατί έχω σχέδιο και άλλα τέτοια!! Και εγώ να του εξηγώ ξανά με ψυχραιμία ότι τίποτα απ' όλα αυτά δε συμβαίνει και να τον ηρεμώ... Και να του λέω με ακρίβεια λεπτού που ήμουν και τί έκανα και δε μπορεσα 36 ώρες να μιλήσουμε πάνω από 10 λεπτά. Και να με "διορθώνει" κιολας γιατί μες στη θολούρα του άλλα του έλεγα και άλλα καταλάβαινε πχ. του έλεγα "2 ώρες κοιμήθηκα το μεσημέρι" και να λεει "όχι αφού είπες ότι πήγες στο τάδε μέρος!" και γενικά αυτό ήταν το στυλάκι του!!
Τελικά τον ηρέμησα, γύρισα και όλα μέλι γάλα.

Άλλο σκηνικό: ως άνεργη που είμαι τώρα απεκτησα το πρόβλημα να μην κουράζομαι πολύ μές στην ημέρα και ως αποτέλεσμα αυτό έχει να μη μπορώ να κοιμηθώ το βράδυ και να ξυπνώ αργα το πρωι. Τελευταια προσπάθησα πάρα πολύ με χόμπι όπως τρεξιμο, μαγειρεμα, περπατημα, ένα κατοικιδιο που πηρα για να φροντιζω κλπ για να κουράζομαι και να μπορώ να νυστάζω στις 12-1, και το επομενο πρωι να ξυπναω μια φυσιολογική ώρα. Γιατι ξερω καλα από το παρελθον ότι απραγία=υπερενταση=αυπνιες = πιο πολυ στρες=καταθλιψη!! Είναι κάποιες φορες όμως που πραγματικα δυσκολευομαι. Και ο υπολογιστης μια δυο ωρες είναι βοηθητικος. Διαβαζω αρθρα, ειδησεις, ακουω μουσική κλπ. και μετα νυσταζω πιο αργα μεν, αλλά απο το να στριφογυρναω στο κρεβατι ως τις 5 ειναι καλυτερο. Και ο δικος μου εχει μεγαλο θεμα με αυτο. Πολλες φορες υποπτευοταν ότι μιλαω με αγορια κλπ !! Του εξηγω ότι ειμαι καταθλιπτικη, που ευτυχως που ειμαι καλα και ότι τιποτα δε με βοηθαει όσο οι δικες μου συνταγες!! Ό,τι και ο υπολογιστης ενα χομπι είναι γιατι, τι άλλο να κανω βραδυατικα για να νυσταξω; να χορεψω;

Παντως τελευταια το ειχα μειωσει παρα πολυ. Καθε μερα κοιμομουν φυσιλογικα αγκαλιτσα με τον δικο μου. Πριν 2 μερες ειχα πολυ αγχος... Ειχα καθυστερηση βλέπετε και αν και μου συμβαινει συχνα 2-3 μερες να ερχεται αργοτερα αυτη τη φορα ειχα ενα εντονο συναισθημα... Αρχισα να βλεπω μωρακια, καρδουλες, οικογενεια στο μυαλο μου. ΚΟυραστηκα βλεπετε να ειμαι κρυφα με τον δικο μου και παντα στο πισω μερος του μυαλου μου ειναι η δημιουργια οικογενειας γιατι ετσι θα μας αποδεχτουν οι οπισθοδρομικοι γονεις μου. Παρ' ολα αυτα η λογικη μου λεει ότι δεν ειναι ακομη η σωστη στιγμη και πολλες φορες οτι αυτος δεν ειναι το σωστο άτομο γιατι καποιες φορες με φοβιζει....... Προχθες λοιπον το βραδυ παλι στριφογυρνουσα... Ξυπνησε και με ειδε στον υπολογιστη. Διαβαζα πιθανες αιτιες για την καθυστερημενη περιοδο και άλλα τετοια. Δε με πιστευε και ηταν απιστευτα θυμωμενος. ΜΟυ ειπε να του τα ξερασω ολα. Οτι εχω εραστη και οτι ειναι τοσο μεγαλο το αγχος μου γιατι δε ξερω τινος θα ειναι το παιδι (!). Εκει ηταν η σταγονα που ξεχειλησε το ποτηρι. Δε μπορουσα άλλο να του εξηγω γλυκα και ψυχραιμα ότι όλα αυτα είναι παραλογα. Του ειπα οτι χρειάζεται ψυχολογο, οτι εχει προβλημα. Κοιμηθηκαμε χωρια αλλα το πρωι φιλιωσαμε. Για άλλη μια φορα του ζητησα συγνωμη που ειχα το λαπτοπ στο κρεαβατι μας και εκανα χιουμορ με την παρανοια του, οτι θα μπορουσε να γραφει φοβερα εργα...

Σημερα βγηκα με 2 κοπελες που γνωρισα τελευταια. Βλεπετε ειμαστε και χωρις φιλους εδω. Εγω ηρθα να ζήσω σε αυτο το μερος μολις λιγο πριν τον γνωρισω και ακομη δεν εχω κανει καποια παρεα ενω αυτος αν και είναι χρονια εδω, φίλους δεν εχει. μονο συναδελφους που ουτε καν βγαινουν εξω. Οποτε χαρηκα οτι βρηκα 2 φιλες και οτι αυτες θα φερουν και αλλα ατομα και εγω το αγορι και θα γινουμε μια παρεα. Ομως τελευταια οι κοπελες φερονται περιεργα γενικα, δεν πολυ επικοινωνουν μαζι μου και ολο βρισκονται οι δυο τους αλλα εγω στην απ'εξω. Επισης καπνιζουν μαυρο καθε φορα που βγαινουμε και ως τωρα δεν ηταν θεμα αλλα σημερα με ξενερωσαν τελειως γιατι δεν μπορουσαν να κανουν μια στοιχειωδη συζητηση. Σημερα λοιπον γυρισα απογοητευμενη απ'εξω και ηθελα τη συμπαρασταση του. Γιατι αλλα 2 ατομα που γνωριζω και "δε δενει το γλυκο". Αυτος να εχει υφος ξερολα, να παιζει τον δικηγορο του διαβολου, οτι εγω τα παιρνω ολα στα σοβαρα και αλλα τετοια και οτι αφου θελω φιλους ετσι ειναι αυτα με υφος χαιρεκακο!!

Μου την ειπε κιολας οτι επειδη οταν ημουν με τις κοπελιες του ειπα θα σε παρω αργοτερα βάζω αυτες πιο πανω απο αυτον!! Που σε αυτον πηγα να κουρνιασω γιατι βλέπω οτι δεν κολλαω ευκολα με κανεναν και αυτον νιωθω το αλλο μου μισο!! Εκει τα πηρα στο κρανιο και τον χαστουκισα, μα τω θεω με εφτασε στα ορια μου! Τωρα εχω κλειδωθει σε αλλο δωματιο και δε θελω να τον δω μπροστα μου!! ΝΙωθω οτι παιζει συνεχως το θυμα, ολο λεει πως με αγαπαει και που ειναι αυτη η αγαπη; Αγαπη ειναι να κατηγορεις συνεχεια τον άλλο; Να μην τον εμπιστευεσαι; Να βγαζεις ολα τα κομπλεξ επανω του; Να του δινω ο,τι έχω -και εγω ενα καταστρεμμενο παρελθον εχω και εφτασα να θελω να πεθανω και εφτιαξα κομματι κομματι τον εαυτο μου, την αυτο εκτιμηση μου και βρηκα το νοημα στη ζωη μου. Του εχω μοιραστει τα εσωψυχα μου και ειναι τοσο μεγαλη ΑΔΙΚΙΑ να μην με πιστευει! Να μην με λυπαται. Να ειναι τοσο σκληρος. Να με εχει για τοσο χαμηλης ηθικης. Τι οτι τον απατω συστηματικα, τι οτι τον θελω για την επιβιωση μου και οτι μετα θα τον αφησω και αλλα τετοια. Ποσες φορες του ειπα "ωραια, ας χωρισουμε, δεν αντεχω αλλο" και μετα να κλαιει σαν παιδι..!! Ευτυχως, ευτυχως βγηκε αρνητικο το τεστ εγκυμοσυνης!! Ετσι ξεκινησανε οικογενειες που δε χτιστηκαν επανω στον αλληλο-σεβασμο, οχι δε θελω να κανω το ιδιο λαθος!!

Πειτε μου πως σας φαινονται ολα αυτα; Όλα τελειωσαν; Η υπάρχει ελπιδα;

Σε ζηλεύει αλλά ο τιτλος είναι υπερβολικός γι αυτά που περιγράφεις! Αλήθεια, ποσο καιρό είστε μαζί?

9 μηνες και κατι. Υπερβολικος ο τιτλος, γιατι; Η σκεψεις του δε βασιζονται σε κανενα μα κανενα αντικειμενικο γεγονος.

Πως γνωριστηκατε?

Καθολου υπερβολικος ο τιτλος σου.
Το τι πρεπει να κανεις το ξερεις , οσο μενεις μαζι του τοσο πιο παρανοικος θα γινεται.

kataρχην με το να περνεις τηλεφωνα 24 ωρες το 24 ωρο ετσι δε πετυχενεις τιποτα γιατι ο αλλος μπωρει να σου πει χιλιους 2 λογους η χιλια 2 παραμυθια να σου πει... οπως τοτε που ειχαμε παει διακοπες με τη κοπελα μου και ολο επαιρναν τηλ οι γονεις της και ενω της την ειχα πεσει σηκωσε το τηλ και τους ειπε ναι ελα μαμα ειμαι εδω με μια γρια μεγαλη και μιλαμε.αυτος μπωρει να εχει προβλημα μεν αλλα και εσυ δε νομιζω να εισαι και τοσο ησυχη..τωρα αυτο που λες οτι του εχεις μοιραστει τα εσωψυχα σου κατι μου θυμιζει... και το ξερω οτι λες αληθεια.. οστοσο καλυτερα να τον στηλεις στον ψυχολογο γιατι ετσι οπως τον βλεπω δεν παλευεται γιατι μου εχει τυχει και εμενα να εκνευριστω και να εξαγριοθω...επιδη καπο τη ξερω αυτη την ιστορια εσυ αποκλειετε να αλαξεις και αυτον τον βλεπω σε κανενα αναπαυτικο καθισμα ψυχαναλυτη για να ηρεμισει λιγο για να λιξει το επεισοδιο...οστοσο το ονομα σου μου θυμιζει ενα τραγουδι που αγαπω πολυ listen this.... http://www.youtube.com/watch?v=WllStg5GITA και αυτο νομιζω ειναι οτι πρεπει για τη περιπτωση http://www.youtube.com/watch?v=AneFG7Swr6M

Προφανώς έμπλεξες με άρρωστο. Και όχι, δεν υπάρχει ελπίδα, αντίθετα όλο και θα χειροτερεύει η κατάσταση. Ούτε να διανοηθείς να κάνεις οικογένεια μαζί του.
Φύγε όσο πιο γρήγορα μπορείς να θέλεις την ψυχική (και σωματική) σου υγεία.

Quote:

---

Originally Posted by marian_m

Προφανώς έμπλεξες με άρρωστο. Και όχι, δεν υπάρχει ελπίδα, αντίθετα όλο και θα χειροτερεύει η κατάσταση. Ούτε να διανοηθείς να κάνεις οικογένεια μαζί του.
Φύγε όσο πιο γρήγορα μπορείς να θέλεις την ψυχική (και σωματική) σου υγεία.

---

εγω πιστευω οτι με ψυχαναλυση θα στρωσει για να λεει οτι κολησαν με τη μια αυτο κατι σημαινει δεν ειναι τυχαιο...

Quote:

---

Originally Posted by αλεξανδρος_77

εγω πιστευω οτι με ψυχαναλυση θα στρωσει για να λεει οτι κολησαν με τη μια αυτο κατι σημαινει δεν ειναι τυχαιο...

---

Εσύ πάρε τα κουβαδάκια σου και σ' άλλη παραλία!

...εμένα πάντως πιο πολύ θα με προβλημάτιζε αν θα έκανα οικογένεια με κάποιον που είμαι η πρώτη του σχέση, παρά όλα αυτά τα ξεσπάσματα που δείχνουν την απειρία του στις σχέσεις και τα απωθημένα που βγάζει μετά από τόσα χρόνια μοναξιας που δεν είναι καθόλου τυχαία.
Πρόσεχε την ατισυλληψη σου και κοίτα να βρεις μια δουλειά να μην εξαρτάσαι οικονομικά από αυτόν.
Αυτά θα ληταν μια καλή αρχή.

μου θυμιζει τα δικα μου! σαν να διαβαζω εμενα! φυγε οσο γρηγορα μπορεις!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Έγραψα οτι ο τιτλος είναι υπερβολικός γιατί δεν μου άρεσε η λεξη παρανοϊκά... Κατα τα αλλά πιστεύω το γεγονός οτι δεν εχεις δουλεια και φίλες δυσκολεύει την απόφαση σου να χώρισετε.. Συζητά το μαζί του με πάσα αλήθεια και αν δεν αλλάξει κάτι σήκω και φύγε...η λογική λέει δεν θα αλλάξει αλλά ευτυχώς 9 μηνες δεν είναι πολύ! Την επόμενη φορά θα είσαι πιο τυχερή ;)

Χμ... όντως δεν ακούγεται ωραία, αλλά από την περιγραφή δεν νομίζω ότι θα μπορούσε κάποιος να τα χαρακτηρίσει αλλιώς... άντε να τα πούμε 'παρανοϊκά ελαφριάς μορφής' (ακόμα) :p
Δυστυχώς σε τέτοιες περιπτώσεις ζήλειας που καταλήγουν σε όλα αυτά τα σκηνικά, και αν δεν εχει επίγνωση ο ίδιος για το πόσο παράλογα είναι, ούτε επιθυμία να κάνει κάτι για να αλλάξει αυτό το σκεπτικό, το καλύτερο είναι η απομάκρυνση. (εδώ συμφωνούμε σχεδόν όλοι νομίζω)

Quote:

---

Originally Posted by Paraxeni Kopela

Πειτε μου πως σας φαινονται ολα αυτα; Όλα τελειωσαν; Η υπάρχει ελπιδα;

---

Αφου μετα απο ολα αυτα σκέφτεσαι ακομα αν υπαρχει ελπίδα... δεν εχεις καμία ελπιδα.

Δεν ξερω, αλλα μπορω να υποθεσω, σχεδον με βεβαιοτητα και με βαση σε πολλα απο αυτα που μας ειπες, οτι σε εχιε προσβαλλει, σε εχει βρισει, σε εχει υποτιμησει, σε εχει εκβιασει συνασθηματικα. Αυτο λεγεται ψυχοογικη κακοποιηση όταν ξεφευγει απο τις συνηθισμενες μικρες ζηλιτσες.. Θεωρω σκοπιμο να παραθεσω εστω εδω ενα πολυτιμο αρθρο σχετικα με την ψυχολογικη, σωματικη και σεξουαλικη κακοποιηση της γυναικας:

http://eureka.lib.teithe.gr:8080/bit...pdf?sequence=8

Και ενα αποσπασμα που εξιζει να διαβασουν οι περισσοτεροι:

Οι κακοποιηµένες γυναίκες δεν κακοποιούνται συνέχεια, ούτε σε τυχαία χρονικά
διαστήµατα. Ο κύκλος κακοποίησης εµφανίζεται να έχει τρεις διαφορετικές φάσεις,
που ποικίλουν σε χρόνο και έκταση όχι µόνο ανάµεσα σε διαφορετικά ζευγάρια αλλά
και στο ίδιο το ζευγάρι. Αυτές οι φάσεις είναι:
Η φάση δηµιουργίας της έντασης
Η έκρηξη ή το επεισόδιο κακοποίησης
Η φάση ηρεµίας ή περίοδος αγάπης
Φάση πρώτη: δηµιουργία της έντασης.
Κατά τη διάρκεια αυτής της φάσης συµβαίνουν κάποια επεισόδια µικρής σηµασίας.
Η γυναίκα µπορεί να ελέγχει αυτή τα επεισόδια µε διάφορους τρόπους. Συνήθως
προσπαθεί να ηρεµήσει τον δράστη µε τη βοήθεια τεχνικών που έχουν
προηγουµένως αποδειχθεί επιτυχείς. Μπορεί να γίνεται περιποιητική, υποχωρητική
και να προλαβαίνει όλες τις εκρήξεις του δράστη ή µπορεί να κρατάει αποστάσεις.
Αφήνει στον δράστη να υποστηρίζει πως δέχεται ότι ο θυµός του είναι
δικαιολογηµένος. Αν τα κάνει αυτά καλά, τότε το επεισόδιο θ’ αποφευχθεί.
Η γυναίκα δεν ενδιαφέρεται για την πραγµατικότητα της κατάστασης, γιατί
προσπαθεί απελπισµένα να τον εµποδίσει για να µην την κακοποιήσει περισσότερο.
Προσφεύγει σε µια πολύ συνηθισµένη ψυχολογική άµυνα: αρνείται στον εαυτό της να
θυµώσει από την άδικη επίθεση. ∆ικαιολογεί τον δράστη ότι ίσως έχει προβλήµατα
στη δουλειά ή είχε πιει πολύ και δεν ήξερε τι έκανε.
Ο άνδρας είναι κακόκεφος, κακολογεί, αποµονώνει τη γυναίκα, την προσβάλλει,
επιβάλλει την στοργή και την αγάπη του, φωνάζει, απειλεί, καταστρέφει διάφορα
αντικείµενα και επικρίνει. Όµως καθώς αυξάνεται η ένταση χάνεται και ο έλεγχος. Ο
δράστης παρακινούµενος από την φανερά παθητική αποδοχή της βίαιης
συµπεριφοράς δεν προσπαθεί να ελέγξει τον εαυτό του. Η στάση της κοινωνίας
ενισχύει την πίστη του στο δικαίωµα να εξουσιάζει την γυναίκα του. Οι περισσότεροι
δράστες είναι βίαιοι µόνο στα σπίτια τους, γιατί όλοι καταλαβαίνουν ότι µια τέτοια
συµπεριφορά δεν είναι ανεκτή δηµόσια.
Καθώς ο άντρας και η γυναίκα αισθάνονται την κλιµάκωση της έντασης στη πρώτη
φάση, γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο να ελέγξουν την κατάσταση. Ο άνδρας αυξάνει
την καταπίεσή του, η γυναίκα δεν µπορεί να κρατήσει κάποια ισορροπία. Είναι
λιγότερο ικανή ν’ αµυνθεί στον πόνο και στα χτυπήµατα, ενώ δυσκολεύουν και τα
ψυχολογικά βασανιστήρια.
Φάση δεύτερη: η έκρηξη.
Υπάρχει ένα σηµείο προς το τέλος της φάσης δηµιουργίας της έντασης, που η
διαδικασία αυτή ξεφεύγει από κάθε έλεγχο. Η δεύτερη φάση χαρακτηρίζεται από την
ανεξέλεγκτη έκρηξη των εντάσεων που έχουν δηµιουργηθεί στην πρώτη φάση. Η
έλλειψη ελέγχου και τα σοβαρά επεισόδια κακοποίησης διαχωρίζουν αυτή την φάση
από την προηγούµενη. Και οι δύο έχουν χάσει τον έλεγχό τους. Η γυναίκα έχει
χτυπηθεί σοβαρά.
Η δεύτερη φάση είναι συντοµότερη, η αναµονή όµως δηµιουργεί στη γυναίκα
σοβαρό ψυχολογικό στρες: γίνεται αγχώδης, αισθάνεται κατάθλιψη, έχει αϋπνίες,
έλλειψη όρεξης ή το αντίθετο. Πολλές γυναίκες υποφέρουν από πονοκεφάλους,
υπέρταση, ταχυπαλµίες, στοµαχόπονους, εκδήλωση αλλεργικών δερµατικών
συµπτωµάτων.
Όταν η επίθεση τελειώσει ακολουθεί µια άρνηση για το τι έχει συµβεί. Οι δράστες
και τα θύµατα βρίσκουν τρόπους να δικαιολογήσουν τη σοβαρότητα τέτοιων
επιθέσεων. Εάν υπάρχει σωµατική βία, η γυναίκα ελαχιστοποιεί τον τραυµατισµό της.
Φάση τρίτη: ευγενική συµπεριφορά.
Η τρίτη φάση χαρακτηρίζεται από υπερβολική αγάπη και ευγένεια απ’ τον δράστη.
Ακολουθεί µετά την δεύτερη φάση και φέρνει µια περίοδο ηρεµίας. Ο δράστης
συµπεριφέρεται σταθερά, είναι µετανιωµένος για τις πράξεις του. Ικετεύει για
συγχώρεση, υπόσχεται να επισκεφτεί σύµβουλο, στέλνει λουλούδια και δώρα, κλαίει
και επαναλαµβάνει: «δεν θα το ξανακάνω». Η κακοποιηµένη γυναίκα θέλει να
πιστεύει ότι θα σταµατήσει να υποφέρει. Τον δέχεται πάλι πίσω, κάνει προσπάθειες
να σταµατήσει τις νοµικές δικαστικές διαδικασίες, αισθάνεται χαρούµενη και είναι
αισιόδοξη. Σ’ αυτή τη φάση πραγµατοποιείται το συµβιωτικό δέσιµο. Και οι δύο
εξαπατούν τον εαυτό τους ότι µπορούν ν’ αποκτήσουν τελικά µια καλή σχέση.
Ψυχολογική κατάσταση κακοποιηµένης γυναίκας
Σύµφωνα µε τη Browne, ο κύκλος της βίας λαµβάνει χώρα όταν ο θύτης σιγά-σιγά,
απευαισθητοποιείται και έχει ανάγκη να δικαιολογήσει τη βίαιη συµπεριφορά του µε
το να ταπεινώνει το θύµα. Η υποτίµηση του θύµατος οδηγεί σε περισσότερη βία
καθώς ο θύτης θεωρεί ότι το θύµα «αξίζει» αυτή τη βίαιη συµπεριφορά. Το θύµα
τελικά σταµατά ν’ αντιδρά στην κακοποίηση.
Η κακοποιηµένη γυναίκα, ανήµπορη ν’ αλλάξει τη συµπεριφορά του συζύγου της
και απελπισµένη από τη συνεχή κακοποίηση, έχει πολύ λίγες επιλογές ν’ αλλάξει τη
ζωή της. Γίνεται όλο και πιο παθητική και συγκαταβατική, καθώς βιώνει συνεχώς
καταστάσεις τις οποίες δεν µπορεί να προβλέψει ή να ελέγξει. Με τον καιρό
αποδέχεται το ρόλο του θύµατος ως αναπόφευκτο στοιχείο της σχέσης κακοποίησης.
Οπότε, η θυµατοποίηση γίνεται τόσο έντονη, οδηγώντας τη γυναίκα σταδιακά σε
συναισθηµατική παράλυση.
Η αβεβαιότητα για το µέλλον και ο τρόµος που παραλύει, κατακλύζουν µόνιµα το
µυαλό της κακοποιηµένης γυναίκας. Κατά τη διάρκεια της επίθεσης, η γυναίκα χάνει
την αίσθηση του εαυτού της. Αναπτύσσει την ικανότητα ν’ αποστασιοποιείται
συναισθηµατικά. Καθώς είναι ανήµπορη να ελέγξει τη βία ή να υπερασπιστεί τον
εαυτό της, αποµονώνεται ψυχο-σωµατικά από την εµπειρία που βιώνει.
Αυτή η διαδικασία επιτρέπει στη γυναίκα ν’ αρνείται το φόβο, την οργή και την
έλλειψη κάθε ελπίδας και να συνειδητοποιεί µόνο τα συναισθήµατα αγάπης προς το
θύτη. Η αποσύνδεση απ’ το συνειδητό εµποδίζει την ικανότητα της κακοποιηµένης
γυναίκας ν’ αντιδρά κατάλληλα στα σηµάδια του κινδύνου. Η αποσύνδεση αυτή,
ενισχύει την τάση για άρνηση και τη «µαγική» πεποίθηση ότι η κακοποίηση δε θα
επαναληφθεί. Αυτός ακριβώς ο τρόπος σκέψης αποτελεί αξεπέραστο εµπόδιο για τη
θεραπεία.
Με το πέρασµα του χρόνου, η κακοποιηµένη γυναίκα αποδέχεται τον τρόπο που ο
θύτης αντιλαµβάνεται την πραγµατικότητα και βλέπει τον εαυτό της όπως ο θύτης τον
περιγράφει δηλαδή, πιστεύει και η ίδια ότι είναι άχρηστη, ηλίθια, άσχηµη ή
ανεπιθύµητη. Καθώς η αυτο-εκτίµησή της κλονίζεται, η ικανότητα να παίρνει
πρωτοβουλίες και ν’ αποφασίζει η ίδια για τον εαυτό της µειώνεται και αρχίζει ν’
αποδέχεται τον σύντροφό της σαν παντοδύναµο και παντογνώστη. Μια γυναίκα που
ζει µ’ ένα σύντροφο-θύτη, θέλει να πιστεύει ότι κατά βάθος, ο ίδιος λυπάται πολύ για
τη συµπεριφορά του, ότι θ’ αλλάξει κι ότι η περίοδος που λέγεται «µήνας του µέλιτος»
και που συνήθως ακολουθεί µια πράξη κακοποίησης, θα συνεχίσει για πάντα.
Η αµφιθυµία, ένας κυρίαρχος παράγοντας στην ψυχολογία της κακοποιηµένης
γυναίκας, εκφράζεται ως αναποφασιστικότητα σχετικά µε το να µείνει ή να φύγει απ’
τη συγκεκριµένη σχέση. Αυτή η αµφιθυµία ενισχύεται εν µέρει απ’ τα αισθήµατα
αδυναµίας, έλλειψης εµπιστοσύνης στον εαυτό της και το φόβο της αλλαγής.
Επιπλέον, η έλλειψη οικονοµικής ανεξαρτησίας είναι ένα πρακτικό πρόβληµα που
αυξάνει τις δυσκολίες και τα εµπόδια για να φύγει. Επίσης, η µειωµένη
αυτοπεποίθηση και το αίσθηµα της ντροπής µπορούν ν’ αποτρέψουν µια γυναίκα απ’
το να ζητήσει βοήθεια από φίλους, συγγενείς ή επαγγελµατίες. Ντροπιασµένη απ’ την
εικόνα του εαυτού της µετά από ένα επεισόδιο κακοποίησης και απρόθυµη να
συζητήσει την κατάστασή της, η γυναίκα αναγκάζεται να υποχωρήσει και να
αποµονωθεί.
Η αποµόνωση µπορεί να επιβληθεί και από την παθολογική ζήλια του βίαιου
συντρόφου, η οποία µπορεί ν’ αποµακρύνει τη γυναίκα ακόµα και απ’ την απλή καθηµερινή επαφή µ’ άλλους ανθρώπους. Οι φίλοι και οι συγγενείς, φοβισµένοι από
τη βία και απρόθυµοι ν’ αντιµετωπίσουν την αµφιθυµία του θύµατος, παύουν να το
στηρίζουν. Η αποµόνωση που πλέον, χαρακτηρίζει τις κοινωνικές σχέσεις του
θύµατος, ενδυναµώνει ακόµη περισσότερο τη θέση του καταπιεστή.
Ο κύκλος της βίας ισχυροποιεί την πεποίθηση της γυναίκας ότι δεν µπορεί να
ελέγξει τη ζωή της. Η εξάρτηση και η απώλεια του ελέγχου µπορεί να ενισχυθούν
ακόµα περισσότερο και από τους κοινωνικούς θεσµούς – την αστυνοµία, το νοµικό
σύστηµα ή υπηρεσίες πρόνοιας – οι οποίοι ενδέχεται ν’ αποδειχθούν
αναποτελεσµατικοί ή αδιάφοροι στις ανάγκες της.

Δε λεω ότι η κατασταση σου ειναι τοσο προχωρημενη, αλλα περα απο το ότι συνηθζως ετσι αρχίζουν, σκεψουν αν αξιζει τον κοπο να μενεις σε αυτη τη σχεση-ταλαιπωρια, απο φοβο μηπως χασεις την αδελφη ψυχη σου, και μηπως δε βρεθει κανενας αλλος καλυτερος.. Ο φοβος, δεν ειναι καλος συμβουλος.