τελικά μάλλον έχω πρόβλημα.
κάθομαι και κλαίω επειδή με απέρριψε η πρώτη μου σχέση. από την αρχή ήξερα,ότι η απόσταση δε θα με έκανε να περάσω καλά αλλά ήθελα να κάνω σχέση και να πάρω αγάπη.
από την αρχή ήξερα ότι ο πρώην μου έκανε ναρκωτικά και έβλεπε ψευδαισθήσεις. μου μιλούσε όμορφα,μου έκανε κοπλιμέντα,και μου έδινε αγάπη. όμως ήξερα ότι δε θα ήθελα να κάνω ποτέ σχέση με κάποιον που έχει αυτά τα θέματα. δε με ένοιαζε τόσο τι είχε,και ρώτησα πολύ λίγα πράγματα σε σχέση με αυτά που θα ρωτούσε ένας άνθρωπος για να ξεψαχνίσει τον άλλον και μετά να κάνει σχέση. εγώ δεν ρώτησα πολλά,αλλά δεν εμπιστευόμουν κιόλας. ξεκίνησα αυτή τη σχέση γιατί με ενθουσίασε πάρα πολύ αυτός ο άνθρωπος,νόμιζα ότι ταιριάζαμε και ήταν πολύ ρομαντικά αυτά που έλεγε.έλεγα ότι δε θέλω να μ'αφήσει ποτέ,και έλεγε ότι μόνο αν τον απατήσω θα μ'αφήσει.
κρεμάστηκα από πάνω του.ήταν άσχημο γιατί τον θεώρησα δεδομένο.το ίδιο και αυτός.
ενώ ήξερα ότι ποτέ δε θα ταίριαζα με ένα τέτοιο άτομο,δλδ επειδή τα έβλεπα και πολύ ρομαντικά αλλά και τώρα το κάνω,νόμιζα ότι θα το πάμε σοβαρά.ναι ξέρω είναι λάθος αυτό που νόμιζα.
τέλος πάντων,με άφησε,πονάω ακόμη. θέλω ακόμη να είμαι μαζί του για να πάρω αγάπη.
η οικογένειά μου ποτέ δεν μου την έδωσε.